Zdaje się, że wszystko zaczęło się od podobnych gustów. Za każdym razem, gdy pisała opinie na temat książki D.E., zgadzałem się z każdym jej słowem i nagradzałem to plusem. Wreszcie po kilkunastu pozytywnych reakcjach na jej recenzje, napisała z podziękowaniami – a także zapytaniem o to, jakie są powody, dla których tak bardzo cenię sobie danego artystę. Napisałem zgodnie z prawdą, że w swoich dziełach przytacza on niepokojące refleksje, które każdy z nas dzieli, ale nikt nie chce powiedzieć tego na głos. Istnieją bowiem myśli, do którym wstydzimy się przyznać, sami przed sobą, bo zaraz pojawia się pytanie: w takim razie, jak daleko jesteś w stanie się posunąć?

Zaczęliśmy wymieniać się poglądami (które również okazały się zgodne). Znajomość rozwijała się i schodziła na nieco inne tory. Kiedy poprosiłem o spotkanie, okazało się, że A. nie bardzo tego chce – przyznała, że chodzi o Jej twarz, którą kiedyś poparzyła sobie wrzątkiem od policzków do szyi. Nalegałem na spotkanie, a kiedy uzmysłowiłem sobie, że to nierealne, chociaż na rozmowę wideo. Próbowaliśmy jedynie rozmowy telefonicznej, ale mimo wszystko, gadka niezbyt nam się kleiła. Poprzestaliśmy więc na messengerze.

I tutaj pojawia się wątek dla niektórych mało romantyczny i nieco kontrowersyjny. Otóż, oprócz A., mam też dziewczynę. Jakkolwiek naiwnie by to nie zabrzmiało: kocham je obie i nie zamierzam tego zmieniać. Skoro mogę podarować komuś szczęście, to dlaczego miałbym tego nie robić? Eh, limit znaków :/

Zdaje się, że wszystko zaczęło się od podobnych gustów. Za każdym razem, gdy pisała opinie na temat książki D.E., zgadzałem się z każdym jej słowem i nagradzałem to plusem. Wreszcie po kilkunastu pozytywnych reakcjach na jej recenzje, napisała z podziękowaniami – a także zapytaniem o to, jakie są powody, dla których tak bardzo cenię sobie danego artystę. Napisałem zgodnie z...

Pamiętam wieczór totalnej nudy sprzed kilku lat. Wolne w pracy, co rzadko się zdarzało ze względu na mój pracoholizm, wakacyjne wyjazdy znajomych, brak chęci na film czy książki... z braku innego zajęcia zalogowałam się na nasz miejski czat.
Odezwał się do mnie chłopak. Fajnie się rozmawiało, właściwie tematy się nam nie kończyły. Przed ekranem były salwy śmiechu, łzy wzruszenia... było wszystko oprócz czasu na kolejny taki wieczór. Do końca wakacji grafik w pracy miałam tak ustawiony, że skutecznie ucinał nam kontakt.
Podałam mu maila. Napisał już kolejnego dnia. Po dwóch tygodniach wymiany wiadomości wymieniliśmy się numerami. A po wakacjach pierwszy raz się spotkaliśmy.
To była fajna przyjaźń, która po kilkunastu spotkaniach zmieniła się w związek, w miłość. Niedawno obchodziliśmy szóstą rocznicę ślubu, mamy dwóch cudownych synów.
Przez internet można znaleźć przyjaciół, można też znaleźć miłość. Ale faktem jest, że trzeba być ostrożnym, w końcu nigdy nie wiadomo kto siedzi po drugiej stronie ekranu i ile jest prawdy w tym, co o sobie mówi.

Pamiętam wieczór totalnej nudy sprzed kilku lat. Wolne w pracy, co rzadko się zdarzało ze względu na mój pracoholizm, wakacyjne wyjazdy znajomych, brak chęci na film czy książki... z braku innego zajęcia zalogowałam się na nasz miejski czat.
Odezwał się do mnie chłopak. Fajnie się rozmawiało, właściwie tematy się nam nie kończyły. Przed ekranem były salwy śmiechu, łzy...

Domenico znalazłam na portalu dla penpalsów. On szukał kogoś, z kim mógłby porozmawiać po angielsku, a ja właśnie zaczynałam swoją przygodę z włoskim. Nasza znajomość początkowo miała typowo formalny charakter; czatowaliśmy na luźne tematy - głównie po angielsku, czasem po włosku - i poprawialiśmy błędy językowe popełniane przez rozmówcę.

Szybko okazało się, że mamy wiele wspólnego; oboje uwielbialiśmy podróże, poznawanie obcych kultur, literaturę i sztukę. Domenico często opowiadał mi o Włoszech, a ja odwdzięczałam się ciekawostkami kulturowymi i historycznymi Anglii. Czasem pytał mnie też o Polskę. Pamiętam jak mocno biło mi serce, kiedy po raz pierwszy zadzwoniliśmy do siebie, aby wspólnie posłuchać Time to say goodbye Andrea Bocelliego. Przez kolejnych kilka dni wspólnie tłumaczyliśmy tę piosenkę, aż w końcu stała się ona "naszą" piosenką. Coraz częściej dzwoniliśmy do siebie, rozmawialiśmy o tym, jak nam minął dzień, dzieliliśmy ze sobą radości i smutki. Wspólne rozmowy stały się tym wyczekiwanym momentem dnia.

Aż nadszedł czas, kiedy zdecydowałam się pojechać do Włoch. Długo zastanawiałam się, czy powiedzieć Domenico o moim przyjeździe. Chciałam tego i nie chciałam jednocześnie. Ostatecznie strach zwyciężył. O mojej wizycie dowiedział się dopiero, gdy wróciłam do domu. Wtedy nasza relacja zaczęła się psuć. Myślę, że miał do mnie żal, że nie zadzwoniłam. Sama czasem mam do siebie żal. I chyba zawsze będę się zastanawiać, co by było, gdybym wtedy miała więcej odwagi.

Domenico znalazłam na portalu dla penpalsów. On szukał kogoś, z kim mógłby porozmawiać po angielsku, a ja właśnie zaczynałam swoją przygodę z włoskim. Nasza znajomość początkowo miała typowo formalny charakter; czatowaliśmy na luźne tematy - głównie po angielsku, czasem po włosku - i poprawialiśmy błędy językowe popełniane przez rozmówcę.

Szybko okazało się, że mamy wiele...

Poznaliśmy się trzy lata temu, w Internecie.

Początkowo niewinna wymiana zdań nabrała tempa gdy wyznał, jak przepada za twórczością Sparksa. Moje serce podskoczyło z radości: "oto rozmawiam z mężczyzną, który czyta książki i w dodatku nie jest mu obce pióro Sparksa".
Wydawało mi się to jednak zbyt piękne. Zaczęłam zadawać pytania o tytuły powieści, ich bohaterów, fabułę... Na wszystkie dał kilkuzdaniowe, błyskotliwe odpowiedzi. Zachwyciły mnie jego przemyślenia i opinie.

Po kilku tygodniach wyznał mi, że przeczytał zaledwie dwa rozdziały "Bezpiecznej przystani". Później odkrył inne ekranizacje na podstawie powieści Sparksa. Do tego czasu zdążył już jednak zdobyć moje serce innymi cechami.

Jesteśmy parą prawie trzy lata. Nie byłoby jednak nas gdyby nie książkowe kłamstwo i Internet.

Poznaliśmy się trzy lata temu, w Internecie.

Początkowo niewinna wymiana zdań nabrała tempa gdy wyznał, jak przepada za twórczością Sparksa. Moje serce podskoczyło z radości: "oto rozmawiam z mężczyzną, który czyta książki i w dodatku nie jest mu obce pióro Sparksa".
Wydawało mi się to jednak zbyt piękne. Zaczęłam zadawać pytania o tytuły powieści, ich bohaterów,...

prawie 10 lat temu poznałam jednego faceta przez internet, zaczęło się od komentarza dot. mojego zdjęcia - zdjęcia na którym trzymam ramkę od obrazu i ja jestem obrazem... i tak zaczęło się... wymienialiśmy wiadomości przez prawie tydzień, a potem umówiliśmy się na kawę w kawiarni, a potem mieliśmy ulepić bałwana (nawet miał instrukcję budowy bałwana ;) ), ale niestety był taki mróz, że śnieg był sypki :)
otworzyć nie otworzyłam się od razu, ale małymi kroczkami na każdym spotkaniu coraz więcej o sobie mówiliśmy i coraz bardziej byliśmy sobie bliscy ... i tak od ponad 6 lat jesteśmy małżeństwem i mamy 2 letnią córeczkę i nadal wiele rzeczy uczymy się o sobie

prawie 10 lat temu poznałam jednego faceta przez internet, zaczęło się od komentarza dot. mojego zdjęcia - zdjęcia na którym trzymam ramkę od obrazu i ja jestem obrazem... i tak zaczęło się... wymienialiśmy wiadomości przez prawie tydzień, a potem umówiliśmy się na kawę w kawiarni, a potem mieliśmy ulepić bałwana (nawet miał instrukcję budowy bałwana ;) ), ale niestety był...

Przytrafiła mi się taka jedna znajomość z Kolegą poznanym przez internet, a właściwie - na początku myślałam, że poznaliśmy się dzięki internetowi. Świetnie nam się pisało, mogliśmy porozmawiać o wszystkim, połączyła nas pasja do muzyki, słuchaliśmy podobnych zespołów. W międzyczasie okazało się, że on mnie zna w realnym życiu. Choć może "zna", to za dużo powiedziane, raczej "widuje mnie w szkole na korytarzu, ale boi się zagadać, a łatwiej napisać". Nie oceniłam go, bo doskonale rozumiałam tę sytuację. To wyznanie w niczym nam nie przeszkodziło; nadal spędzaliśmy mnóstwo czasu na pisaniu ze sobą. Kolega stał się moim wirtualnym przyjacielem, bo to właśnie on wspierał, gdy panikowałam przed maturą, on uspokajał, gdy nie potrafiłam odnaleźć się na studiach. Przywiązałam się do niego, choć nigdy w życiu go nie widziałam ani nie zamieniłam w nim realnie słowa. Wszystko się zepsuło, gdy zaproponował spotkanie, a właściwie randkę, choć wtedy tak tego nie określił. Przestraszyłam się, odmówiłam w niezbyt miły sposób. Nie chciałam przenosić tej relacji na następny poziom, bo było mi dobrze tak, jak było. Odpisał z odczuwanym smutkiem, że szkoda, ale rozumie. Przestał się odzywać. Po 136 dniach ciszy napisał: "Przepraszam, czy możemy zapomnieć o mojej ostatniej wiadomości i zacząć tę znajomość od nowa?". Przeczytałam. Skasowałam. Minęło ponad 9 lat, a do tej pory nie dostał ode mnie odpowiedzi.

Przytrafiła mi się taka jedna znajomość z Kolegą poznanym przez internet, a właściwie - na początku myślałam, że poznaliśmy się dzięki internetowi. Świetnie nam się pisało, mogliśmy porozmawiać o wszystkim, połączyła nas pasja do muzyki, słuchaliśmy podobnych zespołów. W międzyczasie okazało się, że on mnie zna w realnym życiu. Choć może "zna", to za dużo powiedziane,...

Opisywane wydarzenie oparte jest na faktach i miało miejsce w serwisie Sympatia.pl
ON: podczas przeglądania profilów w komórce, przy jednym z nich z ciekawości się zatrzymał i pomyślał, że opis jest ciekawy, ale dołączono tylko jedno zdjęcie… więc słabo.. Chcąc przewinąć dalej, przez przypadek kliknął „puszczam oczko”, czego czynić nie znosił, ale pomyłka została już popełniona.
ONA: wkurzona z powodu otrzymania od kolejnego osobnika „oczka” (bo właściwie „co to ma znaczyć?”), odpisała w kulturalnych słowach pytaniem: czego jegomość chce i w jakim celu było to „oczko”.
I tak mija już czwarty rok. Ni to długo, ni to krótko, ale za to szczęśliwie, zabawnie i na dokładkę ze współlokatorem kotem.
Do zbudowania relacji potrzebne jest zrozumienie, szacunek, zaufanie. „Koniec samotności” dzieje się, gdy uświadamiamy sobie, że to właśnie ta jedyna osoba, której szukaliśmy przez całe życie. A gdzie ją znaleźliśmy, to już sprawa drugorzędna.
Czasami łatwiej nawiązać znajomość w sieci. Czy spotykając się przez przypadek na ulicy, nasza opowieść skończyłaby się tak samo? Czy w ogóle zwrócilibyśmy na siebie uwagę?
ON: co byś zrobiła, gdyby na ulicy zaczepił cię jakiś mężczyzna i zaprosił na kawę?
ONA: spuściłabym na drzewo myśląc, że wariat :)

Opisywane wydarzenie oparte jest na faktach i miało miejsce w serwisie Sympatia.pl
ON: podczas przeglądania profilów w komórce, przy jednym z nich z ciekawości się zatrzymał i pomyślał, że opis jest ciekawy, ale dołączono tylko jedno zdjęcie… więc słabo.. Chcąc przewinąć dalej, przez przypadek kliknął „puszczam oczko”, czego czynić nie znosił, ale pomyłka została już...

Kilka lat temu byłam bardzo samotna. Nie potrafiłam nawiązać trwałych znajomości być może przez to, że bym zamknięta w sobie. Moja samoocena była niska i myślałam, a raczej wmówiłam sobie, że żaden facet się mną nie zainteresuje. Wtedy uznałam, że jedynym rozwiązaniem jest rozmowa przez internet. Odbiorca mnie nie widzi, nie muszę się stresować co odpowiedzieć. Napisałam do chłopaka (wybranego losowo). Chciałam tylko kogoś poznać, z kimś porozmawiać. Odpisał po kilku minutach i tak pisał ze mną przez trzy miesiące. Najlepsze jest to, że pomógł mi otworzyć się na ludzi. Nauczył mnie jak pokochać siebie. Przede wszystkim jak dostrzec swoje zalety. Ten chłopak pomógł mi jak nikt nigdy. Dostrzegł we mnie piękno. Przez ten czas wstawałam rano z uśmiechem na twarzy, a teraz znam swoją wartość.

Kilka lat temu byłam bardzo samotna. Nie potrafiłam nawiązać trwałych znajomości być może przez to, że bym zamknięta w sobie. Moja samoocena była niska i myślałam, a raczej wmówiłam sobie, że żaden facet się mną nie zainteresuje. Wtedy uznałam, że jedynym rozwiązaniem jest rozmowa przez internet. Odbiorca mnie nie widzi, nie muszę się stresować co odpowiedzieć. Napisałam do...

Dawniej często wchodziłam na portale randkowe. Lubiłam pisać z nieznajomymi, dowiadując się także czegoś o nich. Jednakże byłam na tyle nieśmiała (ale też ostrożna), że nigdy nie spotkałam się ze swoimi wirtualnymi przyjaciółmi w rzeczywistości. Jeśli oni proponowali spotkanie - wtedy kończyłam rozmowę. Oczywiście zdawałam sobie sprawę z tego, że po drugiej stronie może być każdy, dlatego starałam się być ostrożna i za dużo nie mówić o sobie. Czasami kolorowałam rzeczywistość... Miałam potrzebę pisania, po prostu. Jednakże pewnego razu ta moja wirtualna rzeczywistość doprowadziła mój komputer do zepsucia. Przestał działać, a ja nie wiedziałam jak go naprawić. Koleżanka przysłała do mnie swojego brata informatyka. Cóż, dzięki tej awarii mam dzisiaj najlepszego chłopaka pod słońcem! Więc jednak to moje wirtualne życie na coś się przydało. Od tamtej pory nie muszę już pisać z nieznajomymi. Teraz piszę z moim Kubą (chociaż częściej jednak rozmawiamy).

Dawniej często wchodziłam na portale randkowe. Lubiłam pisać z nieznajomymi, dowiadując się także czegoś o nich. Jednakże byłam na tyle nieśmiała (ale też ostrożna), że nigdy nie spotkałam się ze swoimi wirtualnymi przyjaciółmi w rzeczywistości. Jeśli oni proponowali spotkanie - wtedy kończyłam rozmowę. Oczywiście zdawałam sobie sprawę z tego, że po drugiej stronie może być...