Moja kawiarnia byłaby w klimacie dawnej polskiej wsi i nosiłaby nazwę "Sielsko- Anielsko". Mieściłaby się w pomalowanej na niebiesko chacie pokrytej strzechą, z okiennicami pomalowanymi w polne kwiaty- maki i chabry. Pod oknami mojej kawiarni kwitłyby mające różne kolory malwy. Wewnątrz tej kawiarni znajdowałby się piec kaflowy, żelazka z duszą, wrzeciono, maselnica, dawne garnki i gliniane miski. Na ścianach widniałyby kolorowe wycinanki łowickie, zaś w komodzie na łowicką nutę znajdowałyby się kolorowe jak tęcza i motyl łowickie stroje ludowe, które każdy miałby szansę przymierzyć i zrobić sobie w nich pamiątkowe zdjęcie. Herbata byłaby podawana z dużą ilością świeżych ziół i kwiatów, np. lipy, nagietka, mięty, melisy, dzikiej róży, bratka.

Moja kawiarnia byłaby w klimacie dawnej polskiej wsi i nosiłaby nazwę "Sielsko- Anielsko". Mieściłaby się w pomalowanej na niebiesko chacie pokrytej strzechą, z okiennicami pomalowanymi w polne kwiaty- maki i chabry. Pod oknami mojej kawiarni kwitłyby mające różne kolory malwy. Wewnątrz tej kawiarni znajdowałby się piec kaflowy, żelazka z duszą, wrzeciono, maselnica, dawne...

Wnętrze kafejki jest w stylu nowoczesnym. Czyste przestrzenie, drewno, wiklina, „wylizane” przez morskie fale konary. Zieleń, która oddziela intymne przestrzenie, podesty, balkony, zakamarki. Taras z widokiem na malowniczą kamienicę, aleję, wieczór rozświetlony latarniami, albo charakterystyczny element ulicy. Część wspólna, umożliwiająca obserwowanie innych ludzi, albo igraszek zwierzaków w bezpiecznej dla nich przestrzeni – każdy mógłby się tam czuć komfortowo – ludzie przy stolikach i zwierzęta. Część z przeszklonym sufitem, albo otwieranym dachem pozwalałaby posmakować powietrza – słodkiego zapachu lata, świeżości deszczu czy jesiennego gorzkiego aromatu opadających liści (szczególnie lubię gorycz topoli, kojarzy mi się z wrześniowymi spacerami parkową aleją w mieście mojego dzieciństwa). Oczywiście książki. Duża ilość papierowych „cegiełek” - takich z antykwariatu, albo z „darmowych półek” w bibliotekach. Takie bezdomne, poznaczone dedykacjami i zakładkami ze starych biletów. Niewznawiane. To jak podróż w czasie, zmysłowa i trochę przykurzona, wojerystyczna wycieczka w czasy, gdy nie było Internetu. To na wieczory i leniwe popołudnia. Rano zaś kawa. Mocna, aromatyczna, w dużych kubkach z wygodnymi uszkami. Kilka gazet do dyspozycji klientów, przegląd atrakcji i serwis lokalny w radiu. Pakowane na wynos kanapki z niespodzianką w postaci ukrytej karteczki z przyjaznym pozdrowieniem. Ciepło, choć z dystansem. Z szacunkiem dla indywidualności.

Wnętrze kafejki jest w stylu nowoczesnym. Czyste przestrzenie, drewno, wiklina, „wylizane” przez morskie fale konary. Zieleń, która oddziela intymne przestrzenie, podesty, balkony, zakamarki. Taras z widokiem na malowniczą kamienicę, aleję, wieczór rozświetlony latarniami, albo charakterystyczny element ulicy. Część wspólna, umożliwiająca obserwowanie innych ludzi, albo...

Kawiarnia, którą bym prowadził była by miejscem w którym nie można było by używać telefonów i komputerów. W środku zamiast odgłosu przychodzących wiadomości czy klikania klawiatury było by słychać szelest przewracanych stron gazet lub książek. Dla tych którzy nie są fanami czytania było by to miejsce gdzie można i trzeba porozmawiać z drugą osobą, bo nie uda się w mojej kafejce schować w ekranie smartfona lub laptopa. Trzeba będzie umieć udźwignąć czyjeś spojrzenie lub zmierzyć się z czyimiś argumentami w dyskusji. W mojej kawiarni ludzie wymieniali by się poglądami a nie kłócili. Będą musieli umieć obronić swoje racje i przekonania bez obrażania kogokolwiek. Patrząc na nich wszystkich zza kontuaru zazdrościł bym im, że nie mogę do nich dołączyć ( bo obowiązki ). Te wszystkie dyskusje, spotkania, spory, wybuchy śmiechu, nawiązywane znajomości to będzie wspaniały widok dla kogoś takiego jak ja. A to wszystko w wytrawnych zapachach kawy i orientalnej herbaty i chociaż wiem że nie można dodałbym do tego zapach papierosowego dymu. A co tam …. u mnie można by było palić.

Kawiarnia, którą bym prowadził była by miejscem w którym nie można było by używać telefonów i komputerów. W środku zamiast odgłosu przychodzących wiadomości czy klikania klawiatury było by słychać szelest przewracanych stron gazet lub książek. Dla tych którzy nie są fanami czytania było by to miejsce gdzie można i trzeba porozmawiać z drugą osobą, bo nie uda się w...

- Dlaczego ciebie nigdy nie można spotkać na mieście samej?
- Jak nie można? - obruszyłam się. - Wystarczy wiedzieć gdzie mnie szukać.
Niemal usłyszałam jak wywraca oczami. Zdaje się, że dzień bez wywracania oczami uważa za dzień stracony.
- Zawsze jesteś z kimś. Nie ważne w której kawiarni albo knajpie jesteś, zawsze z kimś!
- Bo nie cierpię siedzieć sama - wzruszam ramionami. Czy takie rzeczy naprawdę trzeba komuś tłumaczyć?
Zwłaszcza komuś, kto mnie podobno trochę już zna?
Zerknąwszy na niego zauważyłam jak podejrzliwie mruży oczy.
- Za każdym razem, gdy twój dom pustoszeje to siedzisz sama. I nie chcesz stamtąd wyjść.
- Bo wtedy w domu jest tak jak potrzebuję, aby skupić się na sobie - zaczynam spokojnie. - Włączam muzykę, na którą mam nastrój. Sięgam po książkę, na którą mam ochotę. Albo szkicownik. Albo laptop, żeby zabrać się do pisania. Jestem ja, moje myśli, mój świat - nawet nie zauważam, że zaczynam mówić jak natchniona. Orientuję się dopiero po jego uniesionym w miękkim uśmiechu kąciku ust.
- Nie lubisz robić takich rzeczy na mieście.
- Na mieście nie ma po prostu miejsca, które by mi odpowiadało, aby poczuć wenę.
Zaczyna się śmiać.
- A jakby miało ono wyglądać?
- Olbrzymia wspólna przestrzeń na środku. Stoliki,krzesła fotele. Nie od kompletów, po prostu każdy w swoim niepowtarzalnym klimacie: niskie, wysokie,drewniane,metalowe, wygodne i nie.
- Ale przecież powiedziałaś-
- Ale - przerywam, zanim skończy - wzdłuż ścian boksy. Malutkie, ze stolikiem i wygodnym fotelem. Odgrodzone od innych... szkłem weneckim - stwierdzam, nagle olśniona genialnością tego pomysłu. - I wyciszone. Tak, żeby można było puścić sobie cichutko muzykę z telefonu i nie słyszeć tego co dzieje się w głównej sali.
- Ale dlaczego odgrodzone szkłem weneckim?
Czuję, jak moje usta unoszą się w uśmiechu.
- Żeby inni mnie nie widzieli, ale żebym sama mogła podjąć decyzję że wychodzę do ludzi gdy zobaczę, jak wchodzisz do środka. A wtedy wspólnie pilibyśmy kawę w tym radosnym chaosie lokalu.

- Dlaczego ciebie nigdy nie można spotkać na mieście samej?
- Jak nie można? - obruszyłam się. - Wystarczy wiedzieć gdzie mnie szukać.
Niemal usłyszałam jak wywraca oczami. Zdaje się, że dzień bez wywracania oczami uważa za dzień stracony.
- Zawsze jesteś z kimś. Nie ważne w której kawiarni albo knajpie jesteś, zawsze z kimś!
- Bo nie cierpię siedzieć sama - wzruszam...

Gdybym miała możliwość prowadzenia kawiarni nazwałbym ją "Cztery pory roku". Nazwa ta nawiązywałaby do klimatu tego miejsca.
W okresie zimowym lokal udekorowany byłby światełkami, a w środku na stolikach paliłby się świece o zapachu jabłek i cynamonu. Menu wzbogaciłoby się o sezonowe kawy i herbaty z dodatkiem przypraw korzennych, cytrusów czy rumu, nie zabrakłoby także rozgrzewającej gorącej czekolady oraz wypieków jak piernik czy makowiec.
Wiosną kawiarnia od progu witałaby gości mnóstwem kwiatów, na stolikach stałyby żonkile i hiacynty, a w menu pojawiłyby się nowe pozycję takie jak kawa z nutą wanilii, czy pobudzające zielone herbaty z dodatkiem suszonych owoców i kwiatów. Prym wśród wiosennych wypieków wiodłyby rozmaite babki.
Latem lokal zostałby ozdobiony polnymi kwiatami, a głównymi kolorami stałyby się żółty i błękitny. W menu pojawiłyby się mrożone kawy i herbaty, owocowe koktajle, desery lodowe oraz pyszne ciasta z sezonowymi owocami.
Jesienią lokal udekorowany zostałby dyniami, a na stolikach leżałyby kompozycje z liści, szyszek oraz kasztanów. Do jesiennego menu dołączyły kawy orzechowe oraz warzywne koktajle, a także ciasto dyniowe, szarlotka i wypieki z bakaliami.
Dodatkowo stosownie do panujących pór roku ściany ozdobione zostałyby fototapetami polskich krajobrazów.

Gdybym miała możliwość prowadzenia kawiarni nazwałbym ją "Cztery pory roku". Nazwa ta nawiązywałaby do klimatu tego miejsca.
W okresie zimowym lokal udekorowany byłby światełkami, a w środku na stolikach paliłby się świece o zapachu jabłek i cynamonu. Menu wzbogaciłoby się o sezonowe kawy i herbaty z dodatkiem przypraw korzennych, cytrusów czy rumu, nie zabrakłoby także...

Zdjęcia Tatr, lasów, i zwierząt leśnych. Na jedynej wolnej od okien i zdjęć ścianie, regał z książkami.
I cały sufit porośnięty bluszczem. Możliwe byłoby to dzięki konstrukcji wykonanej z cienkich deseczek, po których bluszcz mógłby się wić.
Nadawało by to klimat wielkiej sali z Harrego Pottera, wielkiej sali która przenosila by nas do relaksującej zielenią puszczy z widokiem na Tatry i skarby lasu.

Zdjęcia Tatr, lasów, i zwierząt leśnych. Na jedynej wolnej od okien i zdjęć ścianie, regał z książkami.
I cały sufit porośnięty bluszczem. Możliwe byłoby to dzięki konstrukcji wykonanej z cienkich deseczek, po których bluszcz mógłby się wić.
Nadawało by to klimat wielkiej sali z Harrego Pottera, wielkiej sali która przenosila by nas do relaksującej zielenią puszczy z...

„Pod rozbrykanym kucykiem”
Oczywistością jest, że za tą nazwą skrywa się lokal osadzony w klimacie Śródziemia z wnętrzem stylizowanym na dom Bilbo Bagginsa. Pośród licznych małych pomieszczeń znajdowałby się centralny salonik, który byłby miejsce niezapomnianych spotkań, przede wszystkim z literaturą ale nie tylko. Śladem Frodo spotkacie tutaj niejednego „obieżyświata”, który podzieli się wrażeniami ze swoich wypraw.
Delektującą się tą ucztą dla duszy na wyciągnięcie ręki będzie uczta dla ciała. Każdy będzie mógł skosztować wybornej kanapki, która składała się będzie nie ze zwykłego pieczywa lecz wybornych elfickich lembasów. Przybysz zmęczony życiem będzie mógł pokrzepić się łykiem energetycznego Miruvoru lub wina z Dorwinionu. Gdyby komuś nadal było mało, będzie mógł skosztować fajkowego ziela, ćmiąc fajkę… w dziale dla palących.
Napitek, przekąska, dobra literatura, oraz zaspokojenie ciekawości świata…
Czegóż więcej potrzeba?

„Pod rozbrykanym kucykiem”
Oczywistością jest, że za tą nazwą skrywa się lokal osadzony w klimacie Śródziemia z wnętrzem stylizowanym na dom Bilbo Bagginsa. Pośród licznych małych pomieszczeń znajdowałby się centralny salonik, który byłby miejsce niezapomnianych spotkań, przede wszystkim z literaturą ale nie tylko. Śladem Frodo spotkacie tutaj niejednego „obieżyświata”,...

Gdybym tylko miała możliwość, moja kawiarnia składałaby się z tego co najbardziej lubię, czyli książki i dobra atmosfera. Uwielbiam tworzyć ozdoby adekwatne do pory roku. Cała kawiarnia byłaby otoczona pięknymi kwiatami, ozdobami ręcznie robionymi. Jesień? Liście, kasztany, świeczniki. Ciepłe kolory, żółty, czerwony, brąz. Pełno wrzosów na oknach. Do tego biblioteczka. Aby każdy kto przyjdzie mógł zapoznać się z nową lekturą, którą będzie mógł poczytać przy kubku dobrej kawy bądź herbaty. Dodatkowo, jeśli gość byłby czytelnikiem mógłby wpisać tytuł swojej ulubionej książki do wielkiej księgi, która byłaby inspiracją dla innych, po jaki tytuł sięgnąć w najbliższej przyszłości. Marzy mi się takie miejsce, gdzie spokój i dobra kawa będą szły w parze z miłym kącikiem do czytania. :)

Gdybym tylko miała możliwość, moja kawiarnia składałaby się z tego co najbardziej lubię, czyli książki i dobra atmosfera. Uwielbiam tworzyć ozdoby adekwatne do pory roku. Cała kawiarnia byłaby otoczona pięknymi kwiatami, ozdobami ręcznie robionymi. Jesień? Liście, kasztany, świeczniki. Ciepłe kolory, żółty, czerwony, brąz. Pełno wrzosów na oknach. Do tego biblioteczka. Aby...

Uzależnienie od kawy towarzyszy mi od wielu lat, czy własna kawiarnia nie jest więc idealnym miejscem dla kultywowania „kawowego nałogu”? Byłby to lokal niepoddający się utartym normom i standardom. Motyw przewodni? Oczywiście będzie, zależny od pory roku, aktualnych wydarzeń, czy wymysłu właścicielki (w granicach zdrowego rozsądku naturalnie). Marzy mi się frappe i cold brew, pite w długie letnie popołudnia, leżąc w rozwieszonych na sali hamakach. W chłodne grudniowe wieczory, siedząc na miękkich kanapach w otoczeniu mnóstwa puchatych poduszek, najlepiej spróbować rozgrzewającej kawy piernikowej, pachnącej niczym świąteczny poranek. A kiedy klientów dotyka jesienna depresja, w lokalu pojawiają się setki kolorowych motyli, a na każdym stoliku czeka zestaw klocków lego. Cóż może dać więcej radości niż wspomnienie dzieciństwa, a do tego kolorowe barraquito. Za to w walentynki na przekór wszystkim nie byłoby tam ani jednego serduszka. W zamian za to pośrodku lokalu stanęłaby fontanna płynnej czekolady, by osłodzić życie samotnym i jeszcze bardziej rozweselić zakochanych. Czy powstanie takie miejsca jest możliwe? Jeszcze nie wiem, ale jeśli los pozwoli, na pewno spróbuje je stworzyć.

Uzależnienie od kawy towarzyszy mi od wielu lat, czy własna kawiarnia nie jest więc idealnym miejscem dla kultywowania „kawowego nałogu”? Byłby to lokal niepoddający się utartym normom i standardom. Motyw przewodni? Oczywiście będzie, zależny od pory roku, aktualnych wydarzeń, czy wymysłu właścicielki (w granicach zdrowego rozsądku naturalnie). Marzy mi się frappe i cold...

Mój wymarzony lokal z kawką i herbatką powinien być na plaży. Na świeżym powietrzu. Talerzyki byłyby w krztalcie liści, a fotele to wielkie mięciutkie kasztany. Nikt nikomu nie przeszkadza, stoliki będą oddalone od siebie tak, żeby nie było słychać rozmów. Na stoliczku dostępny byłby przycisk, który wzywa kelnera.

Taka kawiarenka jest moim marzeniem. Można odpocząć, pomarzyć i rozkoszować się spokojem.

Mój wymarzony lokal z kawką i herbatką powinien być na plaży. Na świeżym powietrzu. Talerzyki byłyby w krztalcie liści, a fotele to wielkie mięciutkie kasztany. Nikt nikomu nie przeszkadza, stoliki będą oddalone od siebie tak, żeby nie było słychać rozmów. Na stoliczku dostępny byłby przycisk, który wzywa kelnera.

Taka kawiarenka jest moim marzeniem. Można odpocząć,...