Tuż po 18-stce kupiłam sobie swój pierwszy samochód - biały Renault Laguna I, rocznik `94. Kosztował 2000zł. Jak dla mnie - dużo pieniędzy. Polubiłam swoje auto (ekhm wrak auta), niestety bez wzajemności. Bez względu na porę roku Lagunka nie odpalała za pierwszym razem (dopiero tak gdzieś za trzecim, czwartym...), bieg wsteczny nie zawsze "wchodził" na swoje miejsce, a gdy zimą miałam jechać na egzamin na studia - akurat rozładował się akumulator. Kiedy indziej oderwała się zaślepka tylnego zderzaka, która przez całą drogę powrotną do domu szurała po ziemi... Auto mnie nie oszczędzało - otrzymywałam cios za ciosem, ale nie dałam się znokautować! Zawsze starałam się znaleźć złoty środek i wybrnąć z podbramkowej sytuacji ;)

Tuż po 18-stce kupiłam sobie swój pierwszy samochód - biały Renault Laguna I, rocznik `94. Kosztował 2000zł. Jak dla mnie - dużo pieniędzy. Polubiłam swoje auto (ekhm wrak auta), niestety bez wzajemności. Bez względu na porę roku Lagunka nie odpalała za pierwszym razem (dopiero tak gdzieś za trzecim, czwartym...), bieg wsteczny nie zawsze "wchodził" na swoje miejsce, a gdy...

Zostałam niestety znokautowana przez rzeczywistość. Zacznę jednak od początku. Kiedy byłam w liceum w swoim pierwszym (jak mi się wtedy wydawało i poważnym)związku, odliczałam dni do osiągnięcia pełnoletniości. Byłam przekonana, że kwestią czasu jest ślub z hucznym weselem, że bez problemu znajdę pracę, a później urodzę gromadkę dzieci. Cyk. Przeskoczmy sobie dziesięć lat dalej. Dzieci nie mam, męża nie mam, stałej pracy wciąż szukam. Zaczęłabym się zastanawiać, jak to możliwe? Przecież miałam plan idealny. Jak się okazało, życie takich nie lubi. Chłopak okazał się jedną wielką pomyłką, ale na szczęście szybko się z tego otrząsnęłam, by chwilę później popełnić kolejne. Niestety na studiach pojawiły się dość poważne problemy ze zdrowiem, które sprawiły, że kolejne lata wiązały się z wiecznym bólem, strachem, problemami. Straciłam pewność siebie i to odbiło się na kolejnych wyborach. Od jakiegoś czasu czuję, że wyszłam na prostą. Mam u swojego boku fajnego faceta, problemy ze zdrowiem nie są już tak wielkie, a z pracą przecież musi się w końcu udać. Często zastanawiam się, jakby to było, gdybym nie zaczęła chorować, albo w odpowiednim czasie poznała kogoś, kto pomógłby przełamać mi strach przed zmianami i poradzić sobie z tymi wszystkimi rzucanymi pod nogi kłodami.

Zostałam niestety znokautowana przez rzeczywistość. Zacznę jednak od początku. Kiedy byłam w liceum w swoim pierwszym (jak mi się wtedy wydawało i poważnym)związku, odliczałam dni do osiągnięcia pełnoletniości. Byłam przekonana, że kwestią czasu jest ślub z hucznym weselem, że bez problemu znajdę pracę, a później urodzę gromadkę dzieci. Cyk. Przeskoczmy sobie dziesięć lat...

Moja historia pewnie jak wiele innych zaczęła się od buntu przeciwko całemu światu. Mama i jej porady to samo zło- tak myślałam oczywiście kiedyś. Bardzo szybko chciałam wyfrunąć z gniazdka, poczuć się wolna, sama decydować o sobie... Pamiętam słowa mojej mamy, choć wtedy były dla mnie zupełnie nie istotne- "nie spiesz się córeczko z tą swoją dorosłością, naciesz się jeszcze życiem, jeszcze zdążysz wyjść za mąż i założyć rodzinę". Oczywiście ja mamy nie posłuchałam. Bardzo młodo wyszłam za mąż, urodziłam dzieci. Niektórzy uważają że straciłam najlepsze lata swojego życia, ponieważ zamiast szaleć siedziałam przy pieluchach. Wraz z dorosłością zaczęły się też inne problemy. Ale czy tak naprawdę wiadomo jak by się potoczyło moje życie gdybym wybrała inna ścieżkę? Nie żałuję moich decyzji, chociaż wiem, iż nie zawsze wybierałem mądrze. Dziś ja staram się przekazywać wiedzę i doświadczenie zdobyte mojej córce, chociaż wiem, iż młodość rządzi się swoimi prawami. Niestety czasu cofnąć nie można, a życie tak szybko ucieka. Powinniśmy żyć każdym dniem jakby jutra miało nie być, ponieważ nikt kie wie ile czasu ma zapisane...

Moja historia pewnie jak wiele innych zaczęła się od buntu przeciwko całemu światu. Mama i jej porady to samo zło- tak myślałam oczywiście kiedyś. Bardzo szybko chciałam wyfrunąć z gniazdka, poczuć się wolna, sama decydować o sobie... Pamiętam słowa mojej mamy, choć wtedy były dla mnie zupełnie nie istotne- "nie spiesz się córeczko z tą swoją dorosłością, naciesz się...

Już dwa lata żyję na własny rachunek i czuję, że rzeczywistość ciągle mnie nokautuje. Wiem, że to w głównej mierze mój wybór, ale jestem ciągle zmęczona, przepracowana i zestresowana. Niestety życie nie rozpieszcza, a większość młodych ludzi nie jest na to przygotowana.

Już dwa lata żyję na własny rachunek i czuję, że rzeczywistość ciągle mnie nokautuje. Wiem, że to w głównej mierze mój wybór, ale jestem ciągle zmęczona, przepracowana i zestresowana. Niestety życie nie rozpieszcza, a większość młodych ludzi nie jest na to przygotowana.

Już dwa lata żyję na własny rachunek i czuję, że rzeczywistość ciągle mnie nokautuje. Wiem, że to w głównej mierze mój wybór, ale jestem ciągle zmęczona, przepracowana i zestresowana. Niestety życie nie rozpieszcza, a większość młodych ludzi nie jest na to przygotowana.

Już dwa lata żyję na własny rachunek i czuję, że rzeczywistość ciągle mnie nokautuje. Wiem, że to w głównej mierze mój wybór, ale jestem ciągle zmęczona, przepracowana i zestresowana. Niestety życie nie rozpieszcza, a większość młodych ludzi nie jest na to przygotowana.

Wejście w dorosłość wspominam bardzo chłodno i to dosłownie. Wyjechałam na studia i wynajęłam ze znajomymi mieszkanie w starej kamienicy, która miała sufity wysokie jak wieża do skoków na bungee. Było bardzo spoko, dopóki nie nadeszła jesień a potem zima. Nie wiem jak to jest możliwe, żeby w pomieszczeniu utrzymywała się temperatura jakieś 15 stopni niższa niż zazewnątrz:P Nie byliśmy w stanie ogrzać tego mieszkania choćbyśmy stanęli na rzęsach. W zasadzie to byliśmy, ale mogliśmy ogrzewać jest tylko elektrycznymi grzejnikami, które żarły prąd jak szalone, a wiadomo - studenci nie śpią na pieniądzach. Spałam więc w dresie, pod kołdrą i dwoma kocami, a moment kiedy musiałam przebrać się rano w wyjściowe ciuchy opanowałam do perfekcji niczym w wojsku: wszystko przygotowane na następny dzień i zmiana stylizacji z nocnej na dzienną w 39 sekund. Tamte miesiące wspominam jako ciąg przemarzania i odtajania na przemian. W nocy zimno, rano zimno, w autobusie zimno, na uczelni kilka godzin na ogrzanie się, autobus i znowu zimny powrót do zimnego mieszkania... kubek z gorącą herbatą miałam ciągle przyklejony do rąk, a chodzenie po mieszkaniu w śpiworze jaka gąsienica było czymś zupełnie normalnym. Weekendy w domu zaznaczałam serduszkiem, bo mogłam się tam ogrzać, zjeść ciepły posiłek i nawet umyć włosy, które potem sobie spokojnie wysychały, zamiast sztywnieć na zamarznięte sople... ;)

Wejście w dorosłość wspominam bardzo chłodno i to dosłownie. Wyjechałam na studia i wynajęłam ze znajomymi mieszkanie w starej kamienicy, która miała sufity wysokie jak wieża do skoków na bungee. Było bardzo spoko, dopóki nie nadeszła jesień a potem zima. Nie wiem jak to jest możliwe, żeby w pomieszczeniu utrzymywała się temperatura jakieś 15 stopni niższa niż zazewnątrz:P...

Po dziś dzień z siostrą wspominamy, gdy chcąc udowodnić wszystkim wokół jakie jesteśmy dorosłe planowałyśmy wybrać się w samodzielną podróż na którą same sobie chciałyśmy zarobić. Z uwagi na młody wiek i kompletny brak doświadczenia znalazłyśmy sezonową prace przy truskawkach. Mnie niezwykle męczyło jedynie słońce, które nieźle dawało popalić, ale to nic w porównaniu z uczuleniem jakie miała, jak się okazało, moja siostra na krzaczki truskawek. Niestety z wyprawy wyszła klapa, a jej praca miała swój finisz w szpitalu, gdzie musiała dostać leki odczulające i zostać kilka dni. Na wyprawę na szczęście udało się pojechać, niemniej jednak przy finansowym wsparciu rodziców.

Po dziś dzień z siostrą wspominamy, gdy chcąc udowodnić wszystkim wokół jakie jesteśmy dorosłe planowałyśmy wybrać się w samodzielną podróż na którą same sobie chciałyśmy zarobić. Z uwagi na młody wiek i kompletny brak doświadczenia znalazłyśmy sezonową prace przy truskawkach. Mnie niezwykle męczyło jedynie słońce, które nieźle dawało popalić, ale to nic w porównaniu z...

Moja dorosłość zaczęła się nie od dnia ukończenia 18 lat, ale od momentu, w którym w sklepie przestali mnie prosić o dowód, a okoliczne dzieciaki zaczęły mówić mi "dzień dobry, proszę pani". Niby błahostki, ale wskaujaze jednoznacznie, że człowiek zwyczajnie się starzeje.

Moja dorosłość zaczęła się nie od dnia ukończenia 18 lat, ale od momentu, w którym w sklepie przestali mnie prosić o dowód, a okoliczne dzieciaki zaczęły mówić mi "dzień dobry, proszę pani". Niby błahostki, ale wskaujaze jednoznacznie, że człowiek zwyczajnie się starzeje.

W moim przypadku dorosłe życie wcale nie zaczęło się w dniu ukończenia przeze mnie osiemnastego roku życia. Owszem, po osiągnięciu pełnoletności przyszedł czas na pierwszą dorywczą pracę w weekendy itp., ale nadal byłam "pod ochronką" rodziców.
Dorosłym człowiekiem stałam się, kiedy mój tata poważnie zachorował i trzeba było się nim zająć. W tamtym momencie skończyło się życie z kilkoma obowiązkami... Rzeczywistość mnie przygniotła, w tamtej chwili role się odwróciły - z otaczanej opieką stałam się opiekunem. Nie mogę powiedzieć, że było łatwo, ale dzięki temu nauczyłam się samodzielnie podejmować ważne decyzje, bo niestety nie miałam kogo zapytać o zdanie, a musiałam działać.
Nie było łatwo również w momencie, kiedy tata zmarł i trzeba było zaopiekować się mamą, która dopóki był tata dzielnie się trzymała, natomiast po jego śmierci wiele się w tej kwestii zmieniło. I tak moje dorosłe życie trwa do dzisiaj...
Cóż mam rzec - dorosłość dosłownie mnie zaskoczyła, jestem zupełnie innym człowiekiem. Z dnia na dzień zmieniły się moje priorytety, spojrzenie na świat i tak trwam do chwili obecnej.

W moim przypadku dorosłe życie wcale nie zaczęło się w dniu ukończenia przeze mnie osiemnastego roku życia. Owszem, po osiągnięciu pełnoletności przyszedł czas na pierwszą dorywczą pracę w weekendy itp., ale nadal byłam "pod ochronką" rodziców.
Dorosłym człowiekiem stałam się, kiedy mój tata poważnie zachorował i trzeba było się nim zająć. W tamtym momencie skończyło się...