Jaka jestem? Ciężko określić. Kocham długie wieczory z ciekawymi książkami. Czasami jednak usiądę przed monitorem i zrobię sobie maraton z horrorami. W końcu odrobina adrenaliny jest potrzebna do życia. Ale mam też swoje ukochane seriale. I mam podobnie jak przy książce - jeszcze jeden odcinek...

Jaka jestem? Ciężko określić. Kocham długie wieczory z ciekawymi książkami. Czasami jednak usiądę przed monitorem i zrobię sobie maraton z horrorami. W końcu odrobina adrenaliny jest potrzebna do życia. Ale mam też swoje ukochane seriale. I mam podobnie jak przy książce - jeszcze jeden odcinek...

Często zamieniam książki na filmy. Szczególnie lubię oglądać filmy wyprodukowane na podstawie różnych powieści. Zawsze jestem ciekawa czy moje wyobrażenia podczas czytania pokrywają się z wizją reżysera.
Obok mojej ulicy znajduje się kino kameralne. Najtańsze bilety w mieście, najlepsze dźwięki binauralne w Polsce, wygodne fotele - nie da się nie przejść obojętnie obok tego miejsca. Gdy gasną światła i wyświetla się film, to człowiek zapomina o bożym świecie - żyje życiem bohaterów. Tak samo jak podczas czytania książek. I film, i książki lubię za to, że dają nam tyle różnych emocji. Zawsze gdy mam odrobinę czasu, daję się wciągnąć w ten wir uczuć.

Często zamieniam książki na filmy. Szczególnie lubię oglądać filmy wyprodukowane na podstawie różnych powieści. Zawsze jestem ciekawa czy moje wyobrażenia podczas czytania pokrywają się z wizją reżysera.
Obok mojej ulicy znajduje się kino kameralne. Najtańsze bilety w mieście, najlepsze dźwięki binauralne w Polsce, wygodne fotele - nie da się nie przejść obojętnie obok tego...

W obecnych czasach jest tak strasznie dużo dobrych seriali, filmów oraz (oczywiście) książek, że nie jest wskazane zaszufladkowanie się w jednej sferze. Już od najmłodszych lat jestem wielką fanką książek, pochłaniałam je od podstawówki i tak zostało mi do tej pory, jednak przez to nie uważam się lepsza od tych ,,nieczytających dziwaków''. Uwielbiam czasami dać odpocząć głowie od czytania i zrelaksować się przy dobrym, wciągającym serialu, który z relaksu prowadzi mnie w stronę kilkugodzinnego maratonu. Kino ma swój niepowtarzalny klimat - zapach popcornu, dobre nagłośnienie, zero niepotrzebnych przebłysków słońca oraz towarzystwo, z którym bardzo lubię przeżywać losy bohaterów. Każdy powinien znaleźć coś dla siebie, ale przede wszystkim nie ograniczać się, ponieważ to co nieznane często zaskakuje, a nawet prowadzi do zachwytu.

W obecnych czasach jest tak strasznie dużo dobrych seriali, filmów oraz (oczywiście) książek, że nie jest wskazane zaszufladkowanie się w jednej sferze. Już od najmłodszych lat jestem wielką fanką książek, pochłaniałam je od podstawówki i tak zostało mi do tej pory, jednak przez to nie uważam się lepsza od tych ,,nieczytających dziwaków''. Uwielbiam czasami dać odpocząć...

U nas w domu zdania są podzielone. Ja zdecydowanie częściej popełniam wykroczenie pod tytułem "jeszcze jeden rozdział". Mój mąż natomiast jest fanem wszelakich, ale dobrych filmów i seriali. Jak dochodzimy do wspólnego porozumienia? Bardzo prosto!:) Ja czytam co popadnie, a gdy tylko któraś z przeczytanych i zachwycających książek zostanie zekranizowana od razu podrzucam mężowi propozycję oglądnięcia. Gdy tylko film czy serial przejdzie jego selekcję, to zabieramy się za oglądanie.
Ja wtedy zachwycam się tym jak to co przedstawione wyglądało w mojej głowie, a jak wygląda na ekranie, a mąż poznaje wszystko po raz pierwszy.

I tak udało nam się już oglądnąć np. wspaniałe "Stulecie Winnych", świetną "Złodziejkę Książek", ekstrawagancką "Chyłkę", wzruszającego "Biegnij, chłopcze biegnij" smutną "Dziewczynkę w zielonym sweterku" i wiele innych ekranizacji, których być może byśmy nie znali żeby nie przeczytana przeze mnie książka. :)

U nas w domu zdania są podzielone. Ja zdecydowanie częściej popełniam wykroczenie pod tytułem "jeszcze jeden rozdział". Mój mąż natomiast jest fanem wszelakich, ale dobrych filmów i seriali. Jak dochodzimy do wspólnego porozumienia? Bardzo prosto!:) Ja czytam co popadnie, a gdy tylko któraś z przeczytanych i zachwycających książek zostanie zekranizowana od razu podrzucam...

Gdybym mogła wybrać, że do końca życia mogę tylko książki lub tylko oglądać filmy to zdecydowanie wybrałabym książki. Jednak takiej decyzji nie muszę podejmować i mogę tak zaplanować sobie czas, żebym znalazła czas na jedno i drugie. Uważam jednak, że oglądanie filmu/serialu to nie tylko bezrefleksyjne siedzenie przed telewizorem. W szkole nauczyli mnie interpretować różne dzieła literackie, poznawać motywy i metafory, szukać aluzji do innych utworów. Kiedy wiem, ze jest jakieś drugie dno, które sama (lub czasem z pomocą) odkryłam to odczuwam większą przyjemność w obcowaniu z literaturą. W pewnym momencie swojego życia doszłam do wniosku, że tak samo jest w przypadku filmów. Uważam, że jest to wielką szkodą, że nie uczą interpretować filmów. Posługują się one bowiem zupełnie innymi narzędziami. To jak ważne są barwy, oświetlenie postaci czy montaż dowiedziałam się sama. To, że odczuwamy takie a nie inne emocje to nie tylko dialogi czy scenariusz, ale także np. usytuowanie postaci w kadrze. Ile przyjemniej ogląda się takie filmy kiedy ma się taką wiedzą. Moja wiedza niestety jest mikroskopijna, ale dzięki dużej ilości materiałów w internecie, a także dzięki różnym świetnym książkom na te tematy mogę ją powoli pogłębiać.

Gdybym mogła wybrać, że do końca życia mogę tylko książki lub tylko oglądać filmy to zdecydowanie wybrałabym książki. Jednak takiej decyzji nie muszę podejmować i mogę tak zaplanować sobie czas, żebym znalazła czas na jedno i drugie. Uważam jednak, że oglądanie filmu/serialu to nie tylko bezrefleksyjne siedzenie przed telewizorem. W szkole nauczyli mnie interpretować różne...

Miała okres, gdy byłam na studiach, że nie wyobrażałam sobie dnia bez odcinka serialu! Pamiętam dzień, gdy o 2 nad ranem skończyłam przygotowywać projekt na uczelnię i mimo świadomości, że o 6 rano wstaję postanowiłam sobie pozwolić na jeszcze jeden odcinek mojego ulubionego serialu "Dexter"! Wciągnął mnie bezgranicznie, ale niestety teraz odeszłam od serialowych zwyczajów na rzecz jeszcze jednego rozdziału :)

Miała okres, gdy byłam na studiach, że nie wyobrażałam sobie dnia bez odcinka serialu! Pamiętam dzień, gdy o 2 nad ranem skończyłam przygotowywać projekt na uczelnię i mimo świadomości, że o 6 rano wstaję postanowiłam sobie pozwolić na jeszcze jeden odcinek mojego ulubionego serialu "Dexter"! Wciągnął mnie bezgranicznie, ale niestety teraz odeszłam od serialowych zwyczajów...

Jestem osobą, która miewa „fazy”. Czasem na książki lub na seriale, innym razem na filmy czy muzykę, a czasem miewam fazę „na nic”, gdy już zupełnie nie mam ochoty na żadną z wyżej wymienionych rozrywek i wolę spędzić czas w zaciszu domowego ogródka. Kiedy dopada mnie książkowa faza, czytam bez opamiętania jedną książkę za drugą. W tej fazie nie mam problemu z tym, co chcę przeczytać, bo łapię pierwszą z brzegu lekturę i pochłaniam ją z prędkością światła. Gdy ta faza przemija, zazwyczaj ciągnie mnie do seriali, zwłaszcza, gdy netflix wypuszcza ciekawe nowości. Wówczas zamieniam się w binge watchera i przez dwie-trzy noce z rzędu albo jeden weekend oglądam ośmioodcinkowy serial, po czym rozpaczam, że teraz trzeba będzie czekać rok, a czasem i dłużej na kolejny sezon. Dobrym przerywnikiem między tymi fazami są filmy. Nie przepadam jednak za krótkimi, półtora- czy dwugodzinnymi historiami. Często takie historie są niedopracowane, pomija się wiele różnych kwestii, np. przy ekranizacjach, coś kończy się zbyt szybko albo zakończenie pozostaje otwarte, a tego w filmach i książkach bardzo nie lubię. Czasem miewam fazę na muzykę. Wówczas od rana do nocy siedzę ze słuchawkami na uszach i zanurzam się w zupełnie inny świat. A gdy to wszystko przemija, czasem lubię po prostu relaksować się nic nie robiąc. I to też jest fajna faza. Bo przecież można odpoczywać, relaksować się i spędzać czas na tysiąc różnych sposobów. Nie warto się więc ograniczać, skoro świat ma tyle do zaoferowania.

Jestem osobą, która miewa „fazy”. Czasem na książki lub na seriale, innym razem na filmy czy muzykę, a czasem miewam fazę „na nic”, gdy już zupełnie nie mam ochoty na żadną z wyżej wymienionych rozrywek i wolę spędzić czas w zaciszu domowego ogródka. Kiedy dopada mnie książkowa faza, czytam bez opamiętania jedną książkę za drugą. W tej fazie nie mam problemu z tym, co chcę...

Jesienna szaruga, zimowe długie wieczory i wiosenne burzowe noce to idealny czas, aby nadrobić zaległości w serialach. Chociaż filmy pełnometrażowe również oglądam, to nawet najlepszy z nich nie może równać się serialom. Mocny serial wciąga na długie godziny, pozwala zżyć się z bohaterami i gdy się kończy pozostawia w człowieku pustkę. Tak samo, jak najlepsza książka. Interesująca fabuła wraz z naprawdę głębokimi dramatami i zwrotami akcji potrafią zahipnotyzować czytelnika. Również oddanie klimatu, jest mocniejsze. Każdy kto oglądał "Stranger Things" wie, jak obfituje w nawiązania do popkultury i muzyki z lat 80. Aż człowiek żałuje, że nie może tam być razem z bohaterami. Tak samo jest w "Sherlocku", "Dark", czy "Serii Niefortunnych Zdarzeń". Serial także uczy oglądającego jak sobie radzić w różnych skrajnych sytuacjach. Oglądając "Czarnobyl", czy "Pod Kopułą" zadajemy sobie pytanie: Co ja bym zrobił? Właśnie za możliwość przeżywania wielu różnych żyć i brania udziału w najdziwniejszych oraz najstraszniejszych wydarzeniach kocham seriale. Każdy kto mówi, że nie zarwał nocy z powodu serialu, jest kłamcą.

Jesienna szaruga, zimowe długie wieczory i wiosenne burzowe noce to idealny czas, aby nadrobić zaległości w serialach. Chociaż filmy pełnometrażowe również oglądam, to nawet najlepszy z nich nie może równać się serialom. Mocny serial wciąga na długie godziny, pozwala zżyć się z bohaterami i gdy się kończy pozostawia w człowieku pustkę. Tak samo, jak najlepsza książka....

Trudna sprawa ze mną :). Jeśli serial to nie książka. Jeśli książka to nie serial. Za dużo czasu musiałbym poświęcić, a zwykle serial towarzyszy serii książek (na przykład "Gra o tron", bardzo dobry serial, ale też bardzo dobra seria książek, a czas mam tylko na jedno). ALE jeśli jedna książka to często obejrzę też film pełnometrażowy lub ich różne wersje, jeśli były remake'i. Tak było z "Hrabią Monte Christo", "Moby Dickiem", "Wojną Światów", "Wyspą doktora Moreau", "Solaris", "Lolitą", "Łowcą Androidów", "Stary człowiek i morze" i pewnie z wieloma innymi, które w tej chwili ciężko mi sobie przypomnieć. Bardzo fajne doświadczenie, szczególnie świeżo po lekturze. Właśnie czytam Don Kiszota i na pewno zechcę poznać ekranizacje. Ale większość filmów to nie w atmosferze kina, chyba że domowego, bo wielu ekranizacji jakie mnie interesują nie da się obejrzeć inaczej jak w internecie. Samo znalezienie graniczy z cudem. Czasem od biedy coś tam leci w telewizji, ale wszyscy wiemy jak żałośnie to wygląda, jeśli chciałoby się coś konkretnego. Na klasykę nie ma co liczyć. Tak więc najczęściej wybieram "jeszcze jeden rozdział", lampkę do czytania i lampkę wina. Ewentualnie bez tej drugiej lampki często się obywam, chociaż teraz dobra pogoda się robi. Gdyby tak jeszcze kominek mieć...

Trudna sprawa ze mną :). Jeśli serial to nie książka. Jeśli książka to nie serial. Za dużo czasu musiałbym poświęcić, a zwykle serial towarzyszy serii książek (na przykład "Gra o tron", bardzo dobry serial, ale też bardzo dobra seria książek, a czas mam tylko na jedno). ALE jeśli jedna książka to często obejrzę też film pełnometrażowy lub ich różne wersje, jeśli były...

Kakofonia dźwięków, za dużo ludzi lub zbyt wiele wolnych miejsc wokół, głośniki emitują fale, które znęcają się nad moim słuchem.
Z każdym basem czuję drgania komórek swojego ciała, z każdym śmiechem za plecami lub zbyt głośnym komentarzem tracę więź z obrazem.
Ktoś chrupie, ktoś inny przeprasza by wyjść do toalety, ktoś obok klika w jasny ekran smartfona.
Tracę, znowu tracę wątek.
Fotel wbija mi się w plecy, bo nie jest moim domowym, wypróbowanym meblem, a ja od początku filmu nie mogę znaleźć wygodnej pozycji.
Kręcę się, podpieram, próbuję skupić na napisach, zaczyna boleć mnie głowa.
Za dużo bodźców.
Poddaję się, wychodzę na korytarz.
Uff... cisza.
Zaczynam słyszeć swój wewnętrzny głos osobistego krytyka, z którym mogę wymienić poglądy odnośnie filmu.
Niestety kolejny bilet przepadł.
Dwadzieścia siedem złotych, które mogłam wydać na książkę, zainwestowałam w rozrywkę wizualną.

To nonsens.
Mnie to nie rozrywa.

Kakofonia dźwięków, za dużo ludzi lub zbyt wiele wolnych miejsc wokół, głośniki emitują fale, które znęcają się nad moim słuchem.
Z każdym basem czuję drgania komórek swojego ciała, z każdym śmiechem za plecami lub zbyt głośnym komentarzem tracę więź z obrazem.
Ktoś chrupie, ktoś inny przeprasza by wyjść do toalety, ktoś obok klika w jasny ekran smartfona.
Tracę, znowu...