Wpatrywałam się w kobietę którą nie widziałam ponad piętnaście lat. Zmieniła się. Więcej siwych włosów, zmarszczki. Nie straciła jednak ani grama ze swej elegancji. Wydaje mi się, że zyskała jakaś wewnętrzną radość. Pamiętałam ją jako surową kobietę.
-Córeczko.- wyszeptała i chciała mnie przytulić. Odruchowo się odsunęłam i zabolało ją to.- Cieszę się, że Cię widzę.
-A ja nie. Nie wiem co Ty tu robisz. To pogrzeb mojego ojca i mężczyzny, którego zostawiłaś piętnaście lat temu. A teraz przychodzisz do mnie i chcesz się przytulać? Gdzie byłaś, gdy Cię potrzebowałam? Dlaczego nie pisałaś? Co z Tobą nie tak? Jaka matka zostawia własne dziecko? - widzę w jej oczach łzy, ale mam to gdzieś. Ta kobieta latami miała mnie gdzieś, a teraz udaje, że nic się nie stało.
- Byłaś tak mała. Nie rozumiałaś tego co się działo. Lepiej Ci było bez takiej matki jak ja.
-Nie miałam wyboru. Zabrałaś mi go.- popatrzyłam na nią z bólem.
-Czasu nie zwrócimy, ale możemy próbować wykorzystać ten który został.
Stałam nad trumną najbliższej mi osoby. Przede mną stała kobieta, która mnie urodziła. Nie wiem czy ta rana się zabliźniła, ale postanowiłam posypać ją solą i spróbować poznać matkę. Może zrozumiem, może wybaczę. Dam jej szansę.

Wpatrywałam się w kobietę którą nie widziałam ponad piętnaście lat. Zmieniła się. Więcej siwych włosów, zmarszczki. Nie straciła jednak ani grama ze swej elegancji. Wydaje mi się, że zyskała jakaś wewnętrzną radość. Pamiętałam ją jako surową kobietę.
-Córeczko.- wyszeptała i chciała mnie przytulić. Odruchowo się odsunęłam i zabolało ją to.- Cieszę się, że Cię widzę.
-A ja...

Rany bolą zawsze tak samo, nie ważne ile czasu minie. Zmienia się tylko nasza reakcja na ból. Przyzwyczajamy się do niego, przychodzi nowy, silniejszy, i tamten w porównaniu wypada słabiej. Można się dogadać, można zrozumieć czyjeś motywacje i powód, dla którego zachował się w sposób, który nas zranił. Można nawet wybaczyć i się pogodzić. Ale przykre uczucie i pamięć bólu, który czuliśmy, zostaje. Dlatego uważam, że do końca wybaczyć się nie da. Rozum mówi jedno, ale serce wie swoje, i ono nie zapomina.

Rany bolą zawsze tak samo, nie ważne ile czasu minie. Zmienia się tylko nasza reakcja na ból. Przyzwyczajamy się do niego, przychodzi nowy, silniejszy, i tamten w porównaniu wypada słabiej. Można się dogadać, można zrozumieć czyjeś motywacje i powód, dla którego zachował się w sposób, który nas zranił. Można nawet wybaczyć i się pogodzić. Ale przykre uczucie i pamięć bólu,...

Każdy w swoim życiu został zraniony. Może dla jednych wielkim problemem będzie obraźliwy komentarz, a dla innych śmierć bliskiej osoby. Oczywiście skala inna, ale musimy pamiętać, że mamy róże progi bólu. Dla mnie taką raną, która odbiła swoje piętno i pewnie nigdy nie zniknie jest jak to się mówi "bullying". Przez całą pierwszą i drugą klasę gimnazjum byłam wyłączona z życia społecznego klasy, a przynajmniej jej "lepszej" części. Miałam swoje przyjaciółki, ale to nie to samo kiedy nikt z kim na dobrą sprawę spędziłeś 6 lat podstawówki nie ma ochoty odezwać się do ciebie słowem. W 3 klasie takie zjawiska ustały, wszystko było na pozór dobrze i normalnie, ale ja do dziś nie potrafię zaakceptować siebie. Ciągłe widmo wykpienia przerodziło się w kompleksy, bardzo niską samoocenę i dużą wrażliwość na jakikolwiek komentarz w moja stronę. Mam 17 lat i może to dopiero początek moich problemów, ale miejmy nadzieję, że niedługo się skończą.

Każdy w swoim życiu został zraniony. Może dla jednych wielkim problemem będzie obraźliwy komentarz, a dla innych śmierć bliskiej osoby. Oczywiście skala inna, ale musimy pamiętać, że mamy róże progi bólu. Dla mnie taką raną, która odbiła swoje piętno i pewnie nigdy nie zniknie jest jak to się mówi "bullying". Przez całą pierwszą i drugą klasę gimnazjum byłam wyłączona z...

Jak często myślisz, że co było to było, i nawet najdotkliwsza rana jest już zaleczona a uraz zażegnany? Ja też chętnie myślę o sobie jak o takiej twardzielce... co było to było... Idę dziarsko dalej, nie patrzę za siebie...
A potem nagle TA piosenka, TEN zapach, TE słowa i krew na nowo broczy, trucizna krąży w żyłach i to co było pojawia się bez uprzedzenia i powala z nóg. Myślę, że rany, zwłaszcza te najboleśniejsze zawsze w pewien sposób dają o sobie znać, nawet te zabliźnione i zapomniane. Zawsze oznaczają pewną utratę, więc od czasu do czasu czujemy ból, niby fantomowy.
I chyba każdy, a ja na pewno, trzyma te rany gdzieś na strychu serca, jak Dorian Gray swój portret i nikomu nie chce się do nich przyznać. Nikomu nie pragnie pokazać jak bardzo jest okaleczony i słaby. Zwłaszcza w dzisiejszym świecie, w którym każdy ma być zdrowy, piękny i szczęśliwy. Cierpienie nie jest sexy. Umieszczamy więc rany na strychu, zamykamy na kłódkę i zgrywamy twardzieli. Aż do TEJ piosenki, TEGO zapachu, TYCH słów.

Jak często myślisz, że co było to było, i nawet najdotkliwsza rana jest już zaleczona a uraz zażegnany? Ja też chętnie myślę o sobie jak o takiej twardzielce... co było to było... Idę dziarsko dalej, nie patrzę za siebie...
A potem nagle TA piosenka, TEN zapach, TE słowa i krew na nowo broczy, trucizna krąży w żyłach i to co było pojawia się bez uprzedzenia i powala z nóg....

Ze swojego doświadczenia wiem, iż pewnych wyrządzonych krzywd nie da się naprawić. Owszem, trzeba przebaczyć, spróbować żyć dalej, lecz niestety pewne rany pozostawiają po sobie blizny, z którymi musimy chodzić do końca życia. Musimy dzień po dniu udowadniać sobie i innym, że jest dobrze, że jesteśmy silni. Lecz serca się nie oszuka. Raz zranione, może krwawić całe życie. Możemy się oszukiwać, udawać, że jest wszystko na pozór idealne, ale czasem, w najmniej oczekiwanym momencie, ta blizna będzie przypominać o tym co było złe i chociaż staramy się żyć dalej, tak naprawdę już nigdy nie będziemy bez skazy.

Ze swojego doświadczenia wiem, iż pewnych wyrządzonych krzywd nie da się naprawić. Owszem, trzeba przebaczyć, spróbować żyć dalej, lecz niestety pewne rany pozostawiają po sobie blizny, z którymi musimy chodzić do końca życia. Musimy dzień po dniu udowadniać sobie i innym, że jest dobrze, że jesteśmy silni. Lecz serca się nie oszuka. Raz zranione, może krwawić całe życie....

Moim zdaniem rana nie zawsze może się wygoić. Oczywiście na początku trzeba zadać sobie pytanie w jakim kontekście mówimy o słowie "rana". Biorąc pod uwagę rany fizyczne na pierwszy ogień możemy wziąć draśnięcia i zadrapania, które znikają już po paru dniach. Biorąc pod uwagę poważne rany można domyśleć się, że w większości przypadków nie goją się rany, a tylko zostają z nami na długo przypominając te złe dni (np. wypadek), ale również początek nowych rozdziałów w życiu (np. poród). Mówiąc o ranach psychicznych sprawa jest już bardziej skomplikowana. Każda osoba ma indywidualną pulę reakcji i przeżyć. Każda z nich może mieć odmienny wpływ. Czasem rany i ból znikają, a czasem pogłębiają się z dnia na dzień i z godziny na godzinę. Zdrada może być nauczką lub końcem miłości. Można wybaczyć, ale niesmak pozostaje nawet jeżeli jest on dość mały. Co ciekawsze.. okazuje się, że osoby, które przyczyniły się do bólu i ran innych- byli ich przyczyną- również mogą cierpieć.. przez samych siebie! Mogą wyżerać ich wyrzuty sumienia, a one nie chcą dać tej osobie spokoju. Rany pozostają, a człowiek przybiera maskę kogoś innego, nie chcąc dać po sobie niczego znać..

Moim zdaniem rana nie zawsze może się wygoić. Oczywiście na początku trzeba zadać sobie pytanie w jakim kontekście mówimy o słowie "rana". Biorąc pod uwagę rany fizyczne na pierwszy ogień możemy wziąć draśnięcia i zadrapania, które znikają już po paru dniach. Biorąc pod uwagę poważne rany można domyśleć się, że w większości przypadków nie goją się rany, a tylko zostają z...

Rany bolą. Ból zależy od głębokości zadanej krzywdy. Ważne jest kto zadaje ból. Najbardziej ranią słowa. Niestety są takie rany, które nigdy nie się nie zagoją. One się zaklejają na chwilę, żeby później uderzyć ze zdwojoną siłą. Są również osoby, które lubią rozdrapywać stare rany wiedząc, że zaboli to bardziej.

Rany bolą. Ból zależy od głębokości zadanej krzywdy. Ważne jest kto zadaje ból. Najbardziej ranią słowa. Niestety są takie rany, które nigdy nie się nie zagoją. One się zaklejają na chwilę, żeby później uderzyć ze zdwojoną siłą. Są również osoby, które lubią rozdrapywać stare rany wiedząc, że zaboli to bardziej.

Oj, nie wszystkie rany się goją...Niektóre mimo troskliwych prób opatrzenia, dezynfekcji wcale nie chcą się zasklepić. Przykładem rana spowodowana zdradą zaufania. Miałam kiedyś -tak mi się wydawało-przyjaciółkę. Wszyscy uważali nas za papużki- nierozłączki. Nigdy nie mogłyśmy się nagadać do woli. Na wyjazdach zawsze brałyśmy wspólny pokój, miałyśmy swoje sekrety...Do czasu...Dowiedziałam się, że ta osoba za moimi plecami rzuca niesłuszne oskarżenia pod moim adresem, z zazdrości o wyższe zarobki pisze na mnie fałszywe donosy, obmawia. Kiedy to do mnie dotarło, nie mogłam uwierzyć! Czułam ogromy zawód i nie potrafiłam zrozumieć, jak można komuś, kto zawsze był fair, zrobić coś takiego! Ciężko to przeżyłam i stałam się bardziej nieufna wobec znajomych. Do dziś na wspomnienie tej sytuacji żal, rozgoryczenie zalewa moje serce i sama na siebie jestem zła za swoją naiwność. Przysłowie "jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie" w moim przypadku się nie sprawdziło...

Oj, nie wszystkie rany się goją...Niektóre mimo troskliwych prób opatrzenia, dezynfekcji wcale nie chcą się zasklepić. Przykładem rana spowodowana zdradą zaufania. Miałam kiedyś -tak mi się wydawało-przyjaciółkę. Wszyscy uważali nas za papużki- nierozłączki. Nigdy nie mogłyśmy się nagadać do woli. Na wyjazdach zawsze brałyśmy wspólny pokój, miałyśmy swoje sekrety...Do...

Z ranami na duszy jest podobnie jak z ranami na ciele. Większość w końcu się zabliźni, niektóre pozostawią po sobie mgliste wspomnienia, inne zmienią kształt naszej duszy. Im więcej blizn, tym bardziej nieoczekiwany, niecodzienny rys ma nasza psychika i duchowość.

Mam w moim sercu blizny, które są wysokimi płotami. Choć rany zagojone, kiedyś wielokrotnie rozdrapywane przybrały kształt dzikich żywopłotów. Nie bronią dojścia, ale znacznie je utrudniają.

Z ranami na duszy jest podobnie jak z ranami na ciele. Większość w końcu się zabliźni, niektóre pozostawią po sobie mgliste wspomnienia, inne zmienią kształt naszej duszy. Im więcej blizn, tym bardziej nieoczekiwany, niecodzienny rys ma nasza psychika i duchowość.

Mam w moim sercu blizny, które są wysokimi płotami. Choć rany zagojone, kiedyś wielokrotnie rozdrapywane...

14 lipca 2009r. Miałam wtedy 11 lat. Bawiłam się z moim misiem i jak zawsze piliśmy razem herbatkę. Mama siedziała w salonie na kanapie i przeglądała gazetę, raz po raz spoglądając na nas. Pamiętam doskonale, że kilka razy pytałam ją czy się do nas przyłączy, ale odpowiadała zdawkowo, że za chwilę przyjdzie. W trakcie zabawy przyszła z prawdziwym dzbankiem herbaty, usiadła koło mnie i razem wypiłyśmy po filiżance. Nie denerwowała się kiedy rozlałam. Nie zapomniała także o misiu, który dostał swój kubeczek. Byłam wtedy za mała, żeby zrozumieć co tak na prawdę się działo. Choroba mamy się nasiliła, ale ja tego nie zauważałam. Pobiegłam do drugiego pokoju po kolejne zabawki, ale kiedy wróciłam mamy już nie było. Uznałam, że pewnie chce się pobawić w chowanego, dlatego przeszukałam całe mieszkanie. Niestety jej nie znalazłam. Następne co pamiętam to tata wbiegający do mieszkania, policjant idący za nim i odgłos syren. Mama popełniła samobójstwo skacząc z balkonu. Dzisiaj rozumiem, że chorowała na depresje. W dniu pogrzebu wszyscy się mną interesowali. Nie rozumiałam wtedy dlaczego każdy płacze. Tata nie chciał, żebym pogrążyła się w rozpaczy. Założył mi żółtą sukienkę i poszliśmy do Kościoła. Nie dał po sobie poznać, że jest smutny. Cały czas się uśmiechał. Mimo upływu lat wciąż czuję ból. Rana jaką mam w sercu jest odrobinę mniejsza, ale nigdy nie zapomnę tego uczucia. Są rany, które z czasem się goją, ale niestety większość z nich zawsze zostawia swoje piętno w naszym sercu.

14 lipca 2009r. Miałam wtedy 11 lat. Bawiłam się z moim misiem i jak zawsze piliśmy razem herbatkę. Mama siedziała w salonie na kanapie i przeglądała gazetę, raz po raz spoglądając na nas. Pamiętam doskonale, że kilka razy pytałam ją czy się do nas przyłączy, ale odpowiadała zdawkowo, że za chwilę przyjdzie. W trakcie zabawy przyszła z prawdziwym dzbankiem herbaty, usiadła...