Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ailenrok
Damian
Gryzilepek
Rozka13N
the_bowska

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ailenrok
Damian
Gryzilepek
Rozka13N
the_bowska

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Uciekłbym do wielkiego miasta. Tam najłatwiej zginąć w tłumie. Wynająłbym kawalerkę, zatrudniłbym się tam, gdzie nie zadają dużo pytań i żyłbym nie zwracając na siebie uwagi. Zakupy w różnych sklepach, zamówienia do paczkomatu, jedzenie na wynos. Nie mam problemu ze spędzaniem czasu w mieszkaniu. Pokój, kuchnia, łazienka, książki, komputer i mógłbym żyć w cieniu.

Uciekłbym do wielkiego miasta. Tam najłatwiej zginąć w tłumie. Wynająłbym kawalerkę, zatrudniłbym się tam, gdzie nie zadają dużo pytań i żyłbym nie zwracając na siebie uwagi. Zakupy w różnych sklepach, zamówienia do paczkomatu, jedzenie na wynos. Nie mam problemu ze spędzaniem czasu w mieszkaniu. Pokój, kuchnia, łazienka, książki, komputer i mógłbym żyć w cieniu.

Jestem zbyt przywiązana do rodziny i przyjaciół, żeby móc ich po prostu zostawić i dokądś uciec. Dlatego uciekłabym w inne ciało. Zmieniłabym fryzurę, zmodyfikowała twarz za pomocą chirurgii plastycznej i żyłabym gdzieś niedaleko, niemalże w tym samym miejscu. W końcu mówią, że pod latarnią najciemniej.

Jestem zbyt przywiązana do rodziny i przyjaciół, żeby móc ich po prostu zostawić i dokądś uciec. Dlatego uciekłabym w inne ciało. Zmieniłabym fryzurę, zmodyfikowała twarz za pomocą chirurgii plastycznej i żyłabym gdzieś niedaleko, niemalże w tym samym miejscu. W końcu mówią, że pod latarnią najciemniej.

Pustynia w Izraelu to miejsce w którym najchętniej ukryłbym się przed swoją przeszłością. A nazbierało się tej hańby blisko 40 lat... Wyjałowiona ziemia i pozbawiona życia woda sprawiłaby ,że ukoiłbym smutki i pozbył się melancholii. Nie byłoby trudno bo cały Izrael to jedna wielka pustynia.Wreszcie odpocząłbym od problemów i trosk ...

Pustynia w Izraelu to miejsce w którym najchętniej ukryłbym się przed swoją przeszłością. A nazbierało się tej hańby blisko 40 lat... Wyjałowiona ziemia i pozbawiona życia woda sprawiłaby ,że ukoiłbym smutki i pozbył się melancholii. Nie byłoby trudno bo cały Izrael to jedna wielka pustynia.Wreszcie odpocząłbym od problemów i trosk ...

Czy istnieje takie miejsce do którego chciałabym uciec? Pewnie tak, ale na pewno byłby to teren o którym nikt nie słyszał. Wybrałabym miejsce, jedno z tych, które poznaje jeżdżąc rowerem na wycieczki w nieznane o których nawet najbliżsi nie wiedzą. Może byłby to opuszczony domek oddalony o 5 km od torów o istnieniu którego dawno zapomniano, a może stary garaż na przedmieściach. Jedno jest pewne. To miejsce ma być moje i dla mnie. :)

Czy istnieje takie miejsce do którego chciałabym uciec? Pewnie tak, ale na pewno byłby to teren o którym nikt nie słyszał. Wybrałabym miejsce, jedno z tych, które poznaje jeżdżąc rowerem na wycieczki w nieznane o których nawet najbliżsi nie wiedzą. Może byłby to opuszczony domek oddalony o 5 km od torów o istnieniu którego dawno zapomniano, a może stary garaż na...

Moją pierwszą myślą, na hasło "schronienie" były silne ramiona mojego mężczyzny, w których czuję się bezpiecznie i ,w które zawsze mogę uciec i się schować przed problemami. Jednakże, z racji tego,że chodzi o miejsce to postawiłabym na nasz stary dom, co prawda od ponad dekady opuszczony, ale na uboczu. Nie rzucający się z głównej drogi, schowany za rozłożystymi drzewami i krzewami, wgląda jak przeniesiony z innej epoki. Bez jakiegokolwiek skażenia technologicznego, bez internetu, z problemami związanymi z zasięgiem. Na tyłach las, ciągnący się wiele kilometrów,a w nim moje zarośnięte ścieżki, które przemierzałam niezliczoną ilość razy.Poczucie bezpieczeństwa wiąże się w tym przypadku z dobrą znajomością topografii,ciepłymi wspomnieniami,jak również z alienacją tego miejsca.Spokojnie mogłabym tu uciec przed największymi życiowymi sztormami,zagrożeniami, problemami.W razie potrzeby natychmiastowej ewakuacji mogłabym uciec do lasu, w którym każde drzewo znam na pamieć, a w którym na jednym z dębów, w domku na drzewie pozostały moje dziecięce pragnienia i marzenia. To jest mój plan B, plan w którym wiem,że bym się odnalazła i zaleczyła stare rany, ukryła przed tym co złe.

Moją pierwszą myślą, na hasło "schronienie" były silne ramiona mojego mężczyzny, w których czuję się bezpiecznie i ,w które zawsze mogę uciec i się schować przed problemami. Jednakże, z racji tego,że chodzi o miejsce to postawiłabym na nasz stary dom, co prawda od ponad dekady opuszczony, ale na uboczu. Nie rzucający się z głównej drogi, schowany za rozłożystymi drzewami i...

Kolejny list z pogróżkami. Tym razem bardziej drastyczny, dokładniej opisujący moją długą i bolesną śmierć.
Mam tego dość, pomyślałam wkurzona. Nie chcę przez całe życie oglądać się przez ramię, tracić zaufania do najbliższych i zamykać się w czterech ścianach. Chcesz wojny, to będziesz ją mieć, przyrzekłam sobie.
Dzięki znajomym poukrywanym w darknecie udało mi się znaleźć osobę odpowiedzialną za psychiczne tortury, którym byłam poddawana przez ostatnie miesiące. Nigdy nie przypuszczałabym, że to ona stoi za tym wszystkim. Ale tak to zazwyczaj jest - najciemniej zawsze pod latarnią.
Nadszedł czas, by wdrożyć plan zemsty.
Oko za oko, ząb za ząb.

Kolejny list z pogróżkami. Tym razem bardziej drastyczny, dokładniej opisujący moją długą i bolesną śmierć.
Mam tego dość, pomyślałam wkurzona. Nie chcę przez całe życie oglądać się przez ramię, tracić zaufania do najbliższych i zamykać się w czterech ścianach. Chcesz wojny, to będziesz ją mieć, przyrzekłam sobie.
Dzięki znajomym poukrywanym w darknecie udało mi się znaleźć...

Mam na imię Zosia. Mam pięćdziesiąt jeden lat, mieszkam na wsi. Mój mały, uroczy domek, otoczony krzewami róż jest znacznie oddalony od innych zabudowań. Nie potrzebuję jednak kontaktu z innymi ludźmi. Wystarczy mi drewniana weranda z widokiem na ogród, ziołowa herbata i książka. Dużo książek. Teraz mam w końcu czas, żeby nadrobić czytelnicze zaległości. Założyłam warzywnik, z którego mogę czerpać świeże warzywa o każdej porze, każdego dnia. Czasami odwiedza mnie rudy kot. Spragniony towarzystwa wskakuje na moje kolana domagając się pieszczot. Wiem, że mogę mu zaufać. On mnie nie zrani, nie zdradzi moich tajemnic, nie wyrządzi krzywdy. Nie tęsknię za dawnym życiem, nie wspominam, nie rozpamiętuję. Cieszę się z tego gdzie jestem i jak wygląda moje życie. Uciekłam na wieś. Tu jest moje miejsce. Tu jest mój dom. Tu i nigdzie indziej.

Mam na imię Zosia. Mam pięćdziesiąt jeden lat, mieszkam na wsi. Mój mały, uroczy domek, otoczony krzewami róż jest znacznie oddalony od innych zabudowań. Nie potrzebuję jednak kontaktu z innymi ludźmi. Wystarczy mi drewniana weranda z widokiem na ogród, ziołowa herbata i książka. Dużo książek. Teraz mam w końcu czas, żeby nadrobić czytelnicze zaległości. Założyłam...

Żadna leśna głusza, żadna wielka metropolia, ani też własny dom nie stanowiłyby dla mnie bezpiecznej oazy w obliczu realnego zagrożenia. Jedynym miejscem, gdzie mogłabym skryć się przed czyhającym niebezpieczeństwem jest dom moich rodziców. Dom na wsi, z którym kojarzą mi się ciepłe wspomnienia z dzieciństwa i młodości, gdzie zawsze mogłam liczyć na spokój i opanowanie mamy to miejsce, w którym zawsze czuję się bezpieczna. Nikt inny nie potrafiłby uspokoić mnie tak jak Ona. Jestem też pewna, że potrafiłaby zmylić przeciwnika, który by mi zagrażał. Moja mama – moja oaza.

Żadna leśna głusza, żadna wielka metropolia, ani też własny dom nie stanowiłyby dla mnie bezpiecznej oazy w obliczu realnego zagrożenia. Jedynym miejscem, gdzie mogłabym skryć się przed czyhającym niebezpieczeństwem jest dom moich rodziców. Dom na wsi, z którym kojarzą mi się ciepłe wspomnienia z dzieciństwa i młodości, gdzie zawsze mogłam liczyć na spokój i opanowanie mamy...