Z przykrością muszę stwierdzić, że nie ma takiej osoby. Nikt nie zna mnie na tyle, by napisać o mnie nieodbiegającą od faktów biografię. Są osoby, które mogłyby opowiedzieć suche fakty z poszczególnych okresów mojego życia. Ale na suchych faktach koniec. Nie zwierzam się ludziom z moich emocji. Z moich uczuć.
Moja mama mogłaby opowiedzieć moje dzieciństwo. Opisałaby jak przyszłam na świat, mieszkałam z rodzicami w domu rodzinnym mamy, uczyłam się chodzić z sąsiadką, moją rówieśniczką, jak się przeprowadziliśmy, poszłam do przedszkola, całe dnie spedzałam z przyjaciółką, którą poznałam w tym przedszkolu. Na pewno bardzo dobrze pamięta też noc przed moją pierwszą komunią. Ale ze swojej perspektywy. Nie potrafiłaby opowiedzieć o tym, jak obudzona krzykami bałam się w swoim łóżku, jak udawałam potem przed rodzicami, że śpię, czekałam kiedy pojadą do szpitala, wyszłam do kuchni i przeraziłam się na widok rozbitego szkła i mnóstwa krwi. Jak opiekowałam się i pocieszałam, moje dwie młodsze siostry, które też się obudziły. Jak przerażone modliłyśmy się, żeby tej nocy nikt nie umarł. Umarł innej nocy.
Mama też mogłaby opisać inną nockę, kiedy tata wpadł w szał i zamknęłyśmy się przed nim w pokoju. Jak on rozwalił pięścią szybę w drzwiach. Jak dzwoniła po policję i mówiła kolegom z pracy mojego ojca, że boi się o życie swoje i trzech córek.
Mogłaby też opisać dzień, w którym dowiedziałyśmy się, że tata miał wypadek. Wiadomość od siostry babci. Poczta pantoflowa szybsza od policji. Mama pojechała do szpitala po wizycie policjantów. Na pewno nie zapomniała momentu, kiedy wróciła ze szpitala stanęła ze mną przed drzwiami, chwyciła za ramiona i powiedziała:'Tatuś poszedł do nieba'. W mojej biografii pokazałaby się pewnie wzmianka o natarczywych dziennikarzach, wypisujących o samobójstwie młodego policjanta, który zostawił żonę i osierocił trójkę dzieci. Potem oskarżanie nas przez rodziców taty o jego samobójstwo. Walka o ciało. Ale z tego okresu mam dużo więcej wspomnień, o których moja mama nie może się nawet domyślać.
Moja przyjaciółka mogłaby napisać o tym, jaka jestem. O moich uczuciach. Mogłaby, gdyby żyła. Teraz już nikt nie potrafi opisać tej znacznej części mojego życia, które spędziłam z nią. Nikt też nie o pisze tego, w jaki sposób dowiedziałam się o jej śmierci. W szatni szkolnej. Od jednej z najbardziej nielubianych przez nas dwie koleżanek szkolnych.
O tym, jak przeżywałam jej śmierć (przedawkowała dopalacze w wieku czternastu lat) może powiedzieć tylko mój dawny psycholog. Ale nawet on nie wie o mojej nieudanej próbie samobójczej. O niej nie wie nikt.
O mojej niespełnionej miłości wie psycholog i chłopak, którego kochała. Chłopak, który wybrał inną.
Moje problemy w tworzeniu relacji - dalej jedynie psycholog. Problemy w liceum - chyba jedynie moja wychowawczyni.
Mam siedemnaście lat i biografię, której jedna osoba nie byłaby w stanie spisać. Jedyna nadzieja we mnie. Może kiedyś spiszę moje losy. Moje i mojej rodziny. Ojca samobójcy. Matki, która wychowywała się bez ojca i skończyła bez męża z trójką małych dzieci. Julki, która najpierw straciła brata (skoczył do Wisły), a potem przedawkowała. Siostry, która jest nieuleczalnie chora. Babci, która zmarła w dzień swoich urodzin. I wielu innych, którzy przewijali się przez moje życie. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, autobiografia będzie bogatsza o kolejne lata. Sama jestem ciekawa czym jeszcze może mnie zaskoczyć życie.

Z przykrością muszę stwierdzić, że nie ma takiej osoby. Nikt nie zna mnie na tyle, by napisać o mnie nieodbiegającą od faktów biografię. Są osoby, które mogłyby opowiedzieć suche fakty z poszczególnych okresów mojego życia. Ale na suchych faktach koniec. Nie zwierzam się ludziom z moich emocji. Z moich uczuć.
Moja mama mogłaby opowiedzieć moje dzieciństwo. Opisałaby jak...

Autorów książki o moim życiu mogłoby być wielu. Nazwałbym ją pracą zbiorową - każdy przedstawiłby inny obraz mojej osoby, a co ciekawe każdy byłby prawdziwy.
Moi rodzice, zwłaszcza mama - o dzieciństwie i dorastaniu, gdzie kształtował się mój twardy i dość trudny charakter.
Trzy przyjaciółki z różnych etapów życia - o tym, co powierzałam tylko im. Tajemnice, marzenia, a także wspólne przeżycia, których zebrałby się cały ogrom.
Mój były chłopak - stworzyłby wspaniałą cześć erotyczną, graniczącą wręcz z poradnikiem Kamasutry.
Mój mąż - rozdział o przykładnej żonie, matce dzieci. O wspólnym dążeniu do realizacji celów, o wsparciu i o słabościach. Dobre i złe strony bohaterki.
Najważniejsza część, dzięki której książka nabrałaby smaku - znalazłabym dwie osoby, z którymi niekoniecznie się lubimy, a które z różnych źródeł coś tam o mnie wiedzą. Niech napiszą część, która będzie praniem brudów, wszystko to, czego się wstydzę, każdy błąd jaki popelniłam. Nikt nie wie o Tobie tyle ile wie Twój wróg. Myślę, że byłby to dość pikantny dodatek do zwykłego życia zwykłej osoby.

Autorów książki o moim życiu mogłoby być wielu. Nazwałbym ją pracą zbiorową - każdy przedstawiłby inny obraz mojej osoby, a co ciekawe każdy byłby prawdziwy.
Moi rodzice, zwłaszcza mama - o dzieciństwie i dorastaniu, gdzie kształtował się mój twardy i dość trudny charakter.
Trzy przyjaciółki z różnych etapów życia - o tym, co powierzałam tylko im. Tajemnice, marzenia, a...

Swoją biografię dałbym spisać,komuś kto wie wszystko na temat mojego życia, i to co było w nim fajne przyjemne dla mnie i dla wszystkich którzy mnie kochają,ale także to co mniej przyjemne i dla mnie przykre.Ponieważ mówienie o sobie dla nikogo nie jest proste ani łatwe biografię tę spisałbym sam przy pomocy swojego partnera czyli osoby najbliższej mojemu sercu.Osoby której mogę się zwierzyć,że wszystkiego z czego tylko mam ochotę, wtedy kiedy czuję potrzebę wygadania się.Byłaby to więc autobiografia ,która pokazała by mnie z zupełnie innej strony niż do tej pory byłem znany.Jako człowieka o dużych możliwościach,który otaczając się ludźmi których lubi i którzy w niego wierzą może zrobić w życiu sam coś ciekawego dzięki czemu ci którzy mnie nie znają będą chcieli mnie być może poznać,a ci co mnie znają poznają mnie na nowo.

Swoją biografię dałbym spisać,komuś kto wie wszystko na temat mojego życia, i to co było w nim fajne przyjemne dla mnie i dla wszystkich którzy mnie kochają,ale także to co mniej przyjemne i dla mnie przykre.Ponieważ mówienie o sobie dla nikogo nie jest proste ani łatwe biografię tę spisałbym sam przy pomocy swojego partnera czyli osoby najbliższej mojemu sercu.Osoby której...

Mojej biografii nie napisze nikt (tryb oznajmujący użyty z pełną premedytacją), bo po pierwsze tylko ja znam pewne fakty, nikomu nie opowiedziane, a po drugie nie chcę obnażać całego życia przed innymi ludźmi.
No tak, po trzecie kim ja jestem, żeby ktoś chciał pisać o mnie książkę?

Na książki biograficzne, tudzież autobiograficzne zasługują ludzie wybitni, jednostki ponadprzeciętne, zmieniające świat, osoby reprezentujące sobą coś więcej poza własnym ego (niestety takich biografii jest na rynku wiele).

Poza tym wolę swoje przeciętne życie przeżywać w pełni, niż się nad nim rozwodzić.

Mojej biografii nie napisze nikt (tryb oznajmujący użyty z pełną premedytacją), bo po pierwsze tylko ja znam pewne fakty, nikomu nie opowiedziane, a po drugie nie chcę obnażać całego życia przed innymi ludźmi.
No tak, po trzecie kim ja jestem, żeby ktoś chciał pisać o mnie książkę?

Na książki biograficzne, tudzież autobiograficzne zasługują ludzie wybitni, jednostki...

Do roli autora mojej biografii nominuję moją wieloletnią i jedyną za razem przyjaciółkę - Tomka. Tak, Tomek jest facetem (hetero) i chociaż się wnerwia z tego powodu traktuję go jako przyjaciółkę (i tak do niego się zwracam), której mogę się zwierzyć ze wszystkiego i wiem, że jako mężczyzna nie będzie biadolił ze mną, tylko złapie za ramiona i otrząśnie z całego zła. Był ze mną we wszystkich momentach życia, jak nie osobiście to telefonicznie. Z nim przeżywałam wszystkie wzloty i upadki. Wiem, że miał mnie dosyć momentami (albo i częściej). Też miałam go dosyć, bo był jak wyrocznia, co powiedział to się spełniało w moim życiu. Byliśmy mentalnie zawsze blisko i jesteśmy. Zna moje najmroczniejsze sekrety jako jedyny człowiek na tym świecie. Ufam mu i byłby godny piastować to stanowisko aczkolwiek... ze względu na fakt iż uwielbia się ze mną drażnić, mógłby niektóre wątki jeszcze podkręcić dla lepszego efektu i na złość mi. Tak, kochamy się przedrzeźniać. Przyjaciółko! Do pióra! Stwórz z mego życia dzieło, ku radości innych, ku przestrodze, ku...rde to byłby thriller.

Do roli autora mojej biografii nominuję moją wieloletnią i jedyną za razem przyjaciółkę - Tomka. Tak, Tomek jest facetem (hetero) i chociaż się wnerwia z tego powodu traktuję go jako przyjaciółkę (i tak do niego się zwracam), której mogę się zwierzyć ze wszystkiego i wiem, że jako mężczyzna nie będzie biadolił ze mną, tylko złapie za ramiona i otrząśnie z całego zła. Był ze...

Moja mama. Kobieta, której mogę ufać jak nikomu. Kobieta, która kochać mnie będzie niezależnie od tego co bym jej opowiedziała. Z drugiej strony osoba, której nie mogę, nie chcę i nie potrafię zawieść. Wiem jednak, że gdybym miała się przed kimś obnażyć i stanąć w całej prawdzie to byłaby właśnie ona. Nie wykorzysta niczego przeciwko mnie. Nie będzie chciała mnie zniszczyć, zranić.

Moja mama. Kobieta, której mogę ufać jak nikomu. Kobieta, która kochać mnie będzie niezależnie od tego co bym jej opowiedziała. Z drugiej strony osoba, której nie mogę, nie chcę i nie potrafię zawieść. Wiem jednak, że gdybym miała się przed kimś obnażyć i stanąć w całej prawdzie to byłaby właśnie ona. Nie wykorzysta niczego przeciwko mnie. Nie będzie chciała mnie zniszczyć,...

Napisanie mojej biografii powierzyłabym siostrze.
Nie ma na świecie nikogo, kto by znał mnie tak dobrze jak ona. Co więcej, większość historii z mojego życia poznała nie tylko jako bierny słuchacz, ale również jako uczestnik bądź obserwator. Dlatego uważam, że byłaby obiektywna w pisaniu takiej książki.
Rozmawiając z moją siostrą czuję się swobodnie, nie ma tu miejsca na maski czy pozerstwo. Odtwarzanie historii z mojego życia, zarówno tych pozytywnych, jak i bolesnych w obecności mojej siostry byłoby o wiele łatwiejsze.
Myślę, że gdyby taka książka miała naprawdę powstać, sam proces jej tworzenia byłby zarówno dla mnie i jak mojej siostry wspaniałym przeżyciem.

Napisanie mojej biografii powierzyłabym siostrze.
Nie ma na świecie nikogo, kto by znał mnie tak dobrze jak ona. Co więcej, większość historii z mojego życia poznała nie tylko jako bierny słuchacz, ale również jako uczestnik bądź obserwator. Dlatego uważam, że byłaby obiektywna w pisaniu takiej książki.
Rozmawiając z moją siostrą czuję się swobodnie, nie ma tu miejsca na...

Jedyną osobą, która byłaby w stanie napisać moją biografię z każdym pikantnym szczegółem jest moja siostra, zna mnie na wylot a nawet jeszcze bardziej, wie co powiem jeszcze zanim o tym pomyśle. Wystarczy zrobić odpowiednią minę i od razu wie co mi krąży po głowie. Aż strach pomyśleć co by umieściła w mojej biografii. Pewnie nie oszczędziła by ani jednej z moich licznych odpałów. Ale czy wtedy byłaby to biografia czy komedia? Jedno jest pewne zna każdy mój najmroczniejszy sekret.

Jedyną osobą, która byłaby w stanie napisać moją biografię z każdym pikantnym szczegółem jest moja siostra, zna mnie na wylot a nawet jeszcze bardziej, wie co powiem jeszcze zanim o tym pomyśle. Wystarczy zrobić odpowiednią minę i od razu wie co mi krąży po głowie. Aż strach pomyśleć co by umieściła w mojej biografii. Pewnie nie oszczędziła by ani jednej z moich licznych...

Jest jedna osoba, która zna mnie na wskroś. Zna każdą tajemnicę mojej duszy i wie o mnie prawdopodobnie więcej, niż ja sama. Jeśli ktoś miałby pisać moją historię, to tylko on. Najbliższy przyjaciel, bratnia dusza, z którym co jakiś czas się śmiejemy jak absurdalnym jest, że poznaliśmy się przez internet, na umierającym forum dla nerdów. Godziny rozmów, dzień w dzień, miesiąc w miesiąc, przerodzone w końcu w pierwsze spotkanie na żywo, na którym mnie złamał. Zdarł ze mnie ostatnią z masek, a ja mu na to pozwoliłam, bo tego potrzebowałam. Moje zawstydzenie, jego zszokowanie i nasza wspólna radość i zachwyt, że odtąd żadne z nas nie będzie się mierzyć z codziennością samotnie. Dziś nadal dzielą nas kilometry, a spotkania na żywo są stanowczo zbyt rzadkie, niż byśmy sobie tego życzyli, zostają telefony, maile, komunikatory ale i papierowe listy, które czasem krążą między nami.
Tak, jeśli ktoś miałby pisać moją biografię, to tylko on, ale wiem też, że nie odważylibyśmy się jej wydać.

Jest jedna osoba, która zna mnie na wskroś. Zna każdą tajemnicę mojej duszy i wie o mnie prawdopodobnie więcej, niż ja sama. Jeśli ktoś miałby pisać moją historię, to tylko on. Najbliższy przyjaciel, bratnia dusza, z którym co jakiś czas się śmiejemy jak absurdalnym jest, że poznaliśmy się przez internet, na umierającym forum dla nerdów. Godziny rozmów, dzień w dzień,...

Jestem raczej osobą skrytą. Każdy, kto odważy się mnie bliżej poznać zauważy, że na początku wydawałam się kompletnie inną osobą. Zawsze uważałam, że bezgranicznie ufać należy tylko sobie i moi bliscy wiedzą o mnie tyle na ile im pozwolę. Większość moich sekretów nie zdradziłam nawet mojej najlepszej przyjaciółce. Tak, więc każdy z mojego otoczenia zna mnie z innej strony i jednocześnie nie zna mnie do końca. Nawet sama nie znam się zbyt dobrze, a więc napisanie mojej biografii jest niemożliwe.

Jestem raczej osobą skrytą. Każdy, kto odważy się mnie bliżej poznać zauważy, że na początku wydawałam się kompletnie inną osobą. Zawsze uważałam, że bezgranicznie ufać należy tylko sobie i moi bliscy wiedzą o mnie tyle na ile im pozwolę. Większość moich sekretów nie zdradziłam nawet mojej najlepszej przyjaciółce. Tak, więc każdy z mojego otoczenia zna mnie z innej strony i...