Mam 20 lat i wrażenie, że już nic mnie nie czeka. Od dziecka byłam zbyt głęboko czująca istotą uciekajaca w świat książek i nauki. Smutne dzieciństwo i inność utrudnialy mi kontakt z otoczeniem, miałam jednak marzenia. Kiedyś chciałam być lekarzem, niestety podałam się. Kto rezygnuję po miesiącu studiowania? Jestem zamknięta pod szklanym kloszem, mam nadzieję że kiedyś ktoś rozwali tę niewidzialna tafle.

Mam 20 lat i wrażenie, że już nic mnie nie czeka. Od dziecka byłam zbyt głęboko czująca istotą uciekajaca w świat książek i nauki. Smutne dzieciństwo i inność utrudnialy mi kontakt z otoczeniem, miałam jednak marzenia. Kiedyś chciałam być lekarzem, niestety podałam się. Kto rezygnuję po miesiącu studiowania? Jestem zamknięta pod szklanym kloszem, mam nadzieję że kiedyś...

Gratulacje

Gratulacje

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Magda_Lena_Anna
Aśka
Katarzyna
Jolanta
Joanna Robak

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Magda_Lena_Anna
Aśka
Katarzyna
Jolanta
Joanna Robak

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Myślę, że każdy młody człowiek w wieku nastoletnim bardzo czeka na dorosłość. Zastanawia się, jak diametralnie zmieni się jego życie, a później zwykle dostaje przysłowiowym obuchem w twarz. Przyznam szczerze, że ja też tak miałam. Byłam przekonana, że wraz z osiągnięciem oczekiwanej osiemnastki, wszystkie decyzje w życiu będę podejmować samodzielnie i przyjdzie mi to z niesamowitą łatwością. Byłam też pewna, że to wcale nie jest takie trudne, ale bardzo się pomyliłam. Cóż z tego, że mogłam pójść do sklepu i kupić sobie przysłowiowe piwo, jak również musiałam sama zderzyć się z m.in. urzędową rzeczywistością.Kiedy po raz pierwszy coś załatwiałam i zobaczyłam, jakie stosy papierów są potrzebne do pozyskania czegoś banalnego, zbaraniałam. Później było już tylko gorzej... Biurokracja, biurokracja i biurokracja, a do tego coraz mniej podpowiedzi suflerów, a może raczej rodziców. Wiele rzeczy przestało mi się podobać, a chyba najbardziej to, że zaczęłam być traktowana jak osoba dorosła, a nie jako dziecko.

Myślę, że każdy młody człowiek w wieku nastoletnim bardzo czeka na dorosłość. Zastanawia się, jak diametralnie zmieni się jego życie, a później zwykle dostaje przysłowiowym obuchem w twarz. Przyznam szczerze, że ja też tak miałam. Byłam przekonana, że wraz z osiągnięciem oczekiwanej osiemnastki, wszystkie decyzje w życiu będę podejmować samodzielnie i przyjdzie mi to z...

Podobnie jak wiele innych osób byłam kiedyś przekonana, że osiemnaste urodziny to taka magiczna bariera, dzięki której wszystko się zmieni, będzie lepiej, a ja będę mogła wreszcie sama o sobie decydować i robić to, na co mam ochotę. Jednak gdy nadszedł ten długo wyczekiwany dzień okazało się, że nie ma żadnych fajerwerków. Wszystko jest takie samo, tyle że teraz do kolekcji dokumentów dojdzie dowód osobisty.
Jeszcze przez jakiś czas nic się nie zmieniało, ale wkrótce musiałam zacząć podejmować samodzielnie wiele decyzji... Niestety kilka okazało się błędnych, a nie mogłam już uciec z płaczem do mamy albo poprosić rodziców, by zrobili coś za mnie. Trzeba było samodzielnie opłacić rachunki, fakturę za telefon; kupić bilet miesięczny czy jedzenie (ale nie "ratować się" gotowcami).
Spełniła się też przepowiednia rodziców... "Jeszcze zatęsknisz za szkołą", mówili. Jako nastolatka miałam jej już szczerze dość, ale patrząc na wszystko z perspektywy czasu widzę, że szkoła to pikuś przy ogromie obowiązków, odpowiedzialności dorosłego życia. Nawet mimo "zakuwania" do egzaminów i klasówek (co teraz wydaje się nawet... przyjemne) miało się czas na własne przyjemności czy spotkania ze znajomymi. Szkoda, że nie można cofnąć czasu do tych beztroskich i w gruncie rzeczy wesołych lat... :)

Podobnie jak wiele innych osób byłam kiedyś przekonana, że osiemnaste urodziny to taka magiczna bariera, dzięki której wszystko się zmieni, będzie lepiej, a ja będę mogła wreszcie sama o sobie decydować i robić to, na co mam ochotę. Jednak gdy nadszedł ten długo wyczekiwany dzień okazało się, że nie ma żadnych fajerwerków. Wszystko jest takie samo, tyle że teraz do kolekcji...

Kiedy byłam małą dziewczynką, zgubiłam się w supermarkecie. Najadłam się strachu i zaczęłam głośno płakać, aż jakiś dorosły podszedł i zapytał co się stało. Nie musiałam nawet wiele tłumaczyć; dorośli szybko zaprowadzili mnie do rodziców, a cała historia skończyła się szczęśliwie.

Problem z dorosłością jest taki, że czasami też mam ochotę stanąć i rozpłakać się na samym środku, zupełnie jak wtedy, kiedy byłam małą dziewczynką. Wykrzyczeć cały ten zalegający ból, żal, rozwiane nadzieje, upokorzenia, wstyd i łzy nagromadzone przez te wszystkie lata. Chciałabym, żeby tak jak wtedy ktoś przyszedł i mnie uratował, ale tym razem to ja jestem tą dorosłą osobą, która musi wziąć sprawy w swoje ręce i jakoś nad wszystkim zapanować.

Czasami ta odpowiedzialność jest tak przytłaczająca, że czuję niemal fizyczny ciężar.

Kiedy byłam małą dziewczynką, zgubiłam się w supermarkecie. Najadłam się strachu i zaczęłam głośno płakać, aż jakiś dorosły podszedł i zapytał co się stało. Nie musiałam nawet wiele tłumaczyć; dorośli szybko zaprowadzili mnie do rodziców, a cała historia skończyła się szczęśliwie.

Problem z dorosłością jest taki, że czasami też mam ochotę stanąć i rozpłakać się na samym...

Stykam się z dorosłością już któryś rok z rzędu i wciąż zaskakuje mnie to, jak jest ciężko. Wydatki, wydatki i jeszcze raz wydatki. Ile pieniędzy przeznaczyć na mieszkanie, ile na studium doszkalające, ile na życie, czy zostanie coś "na przyjemności". Nieustanna praca, widok przyjaciół, którzy po studiach odchodzą zakładać własne rodziny, budować domy i wyjeżdżać w nieznane, gdy ty siedzisz i w związku z ostrym „kryzysem poststudenckim” nie wiesz, co ze sobą począć. „A może tak rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady” – powiedzonko to w przeciągu ostatniego roku nabrało dla mnie sensu i sama często mam ochotę zrzucić ze swoich barek pracownicze i koleżeńskie zobowiązania i zniknąć, odpocząć, urwać kontakt ze wszystkim i wszystkimi, od których jestem uzależniona.

Moje wnioski są dziwne: nie jest bardzo źle, nie cofnęłabym czasu, nie chciała zaczynać życia na nowo. Ale z drugiej strony, nie chcę tutaj być, trwać w tej niemocy, zarabiając na siebie słabe pieniądze i stojąc w miejscu, bo boję się zaryzykować i zacząć życie gdzieś daleko, z kimś innym. To jest moje okrutne zderzenie z rzeczywistością – pokochanie wielu miejsc i ludzi, którzy odchodzą, gdy ja wciąż jestem tutaj i boję się ruszyć dalej...

Stykam się z dorosłością już któryś rok z rzędu i wciąż zaskakuje mnie to, jak jest ciężko. Wydatki, wydatki i jeszcze raz wydatki. Ile pieniędzy przeznaczyć na mieszkanie, ile na studium doszkalające, ile na życie, czy zostanie coś "na przyjemności". Nieustanna praca, widok przyjaciół, którzy po studiach odchodzą zakładać własne rodziny, budować domy i wyjeżdżać w...

Nie czuję się odpowiedzialnym, dorosłym człowiekiem, pomimo że według metryki już od dłuższego czasu jestem pełnoletnia. Może jest tak dlatego, że przy spotkaniu z dorosłością całkowicie poległam. Czuję się, jakby uderzyła we mnie z siłą pędzącego pociągu, rozwlekając zwłoki wzdłuż torów. A to dopiero początek. Taka rozgrzewka. Zbieram siły na następne starcie z pełną świadomością, że może być już tylko gorzej. Moja starcie z dorosłością przebiegło zapewne tak, jak wiele innych podobnych historii. Wyrwałam się ze złotej klatki, przekonana, że świat stoi przede mną otworem. Ale nie stał. Boleśnie przekonałam się, że dobre oceny w szkole, które do tej pory były najważniejsze, tak naprawdę nic nie znaczą. I że nie wszystko da się osiągnąć szczerymi chęciami i pracą, choćby najcięższą. Życie czasem stawia przed nami ściany, które są nie do przeskoczenia. Chyba najgorsza jest pierwsza taka ściana, bo wtedy przekonujemy się, że one w ogóle istnieją. Dla młodego człowieka, takiego jak ja, to bardzo gorzka pigułka do przełknięcia. Można przyjąć do wiadomości jej istnienie i zaakceptować, że nie wszystko można osiągnąć, na pewno nie od razu. I że wcale nie umniejsza to naszej wartości jako człowieka. Jednak niesłychanie ciężko jest przeklasyfikować wpojony od dziecka system wartości. Niestety jeśli się to nie uda, życie staje się pasmem żałosnych klęsk, aż w końcu jest nie do zniesienia. Wtedy kończymy pod rozpędzonym pociągiem, metaforycznie lub dosłownie.

Nie czuję się odpowiedzialnym, dorosłym człowiekiem, pomimo że według metryki już od dłuższego czasu jestem pełnoletnia. Może jest tak dlatego, że przy spotkaniu z dorosłością całkowicie poległam. Czuję się, jakby uderzyła we mnie z siłą pędzącego pociągu, rozwlekając zwłoki wzdłuż torów. A to dopiero początek. Taka rozgrzewka. Zbieram siły na następne starcie z pełną...

Z perspektywy 40 latki będącej obecnie na życiowym zakręcie,która doświadczyła w życiu bardzo wiele, chciałabym rozgraniczyć na początku pojęcia - wejścia w pełnoletność,a wejścia w dorosłość.Można być pełnoletnim,ale do dorosłości trzeba dojrzeć. Magiczna granica wieku,czasami nie zdziała nic więcej oprócz kolejnej cyfry na "liczniku".Myślę,że dla mnie najgorszą rzeczą, która mnie uderzyła w moim samodzielnym życiu, to przymus zadbani sama o siebie,pójście do pracy i ponoszenie faktycznej odpowiedzialności za swoje czyny i działania.Myślę,że o staniu się osobą dorosłą przeważył u mnie fakt zostania mamą. Wtedy byłam już odpowiedzialna za drugą osobę, małą istotę,która mogła liczyć tylko na mnie.Skończył się moment swobody, lekkiego myślenia o życiu, a zaczęła się pełna mobilizacja. Bo przecież nikt nie zrobi niczego za mnie, to ja jestem odpowiedzialna za dalsze wychowanie córki, ona będzie mi towarzyszyła do końca życia.Odpowiadając na pytanie,co uważam za najgorsze w zderzeniu z pełnoletnią rzeczywistością - odpowiadam wszechobecna odpowiedzialność. Za wszystko, za wszystkich.

Z perspektywy 40 latki będącej obecnie na życiowym zakręcie,która doświadczyła w życiu bardzo wiele, chciałabym rozgraniczyć na początku pojęcia - wejścia w pełnoletność,a wejścia w dorosłość.Można być pełnoletnim,ale do dorosłości trzeba dojrzeć. Magiczna granica wieku,czasami nie zdziała nic więcej oprócz kolejnej cyfry na "liczniku".Myślę,że dla mnie najgorszą rzeczą,...