Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Krystyna
Mateusz W
MarKan07
Paulina Mieszczak
Agacja

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Krystyna
Mateusz W
MarKan07
Paulina Mieszczak
Agacja

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Napiszę być może o czymś zwykłym. Bo nie jest to zdobycie Mount Everest, przepłyniecie morza wpław, czy lot w kosmos. Ale według mnie jest to duży wysiłek, duże poświęcenie i duża sprawa. Przynajmniej dla dwóch osób.
Mam na myśli moją mamę i to, że podjęła się opieki nad dwiema mocno schorowanymi babciami -nad swoją i taty. Mama pracuje na etacie. A mimo to postanowiła poświęcić swój czas, energię i właściwie całe prywatne życie dla dwóch staruszek, które samodzielnie nie potrafiły zrobić nic. Wszystko zaczęło się 10 lat temu, gdy jedna z babć zachorowala na Alzheimera - juz wtedy w domu mieliśmy mały szpital. Krotko potem druga babcia dostała udaru. Mama podjęła się opieki nad nimi bez słowa sprzeciwu, skargi, nie biorąc nawet przez sekundę pod uwagę tego, by móc je oddać do domu opieki. Jestem z niej niezmiernie dumna i bardzo ja podziwiam. Nie wiem czy byłabym w stanie udźwignąć taki ciężar, jak od 10 lat dźwiga na swoich barkach. Pomoc pozostałych członków rodziny to nic w porównaniu z tym, co robi mama. Biega po lekarzach, załatwia rehabilitację, sama robi masaże, ćwiczenia, karmi, myje, przewija, całuje, tuli, opowiada. Czasem prawie nie sypia. Jest moja Super bohaterką.

Napiszę być może o czymś zwykłym. Bo nie jest to zdobycie Mount Everest, przepłyniecie morza wpław, czy lot w kosmos. Ale według mnie jest to duży wysiłek, duże poświęcenie i duża sprawa. Przynajmniej dla dwóch osób.
Mam na myśli moją mamę i to, że podjęła się opieki nad dwiema mocno schorowanymi babciami -nad swoją i taty. Mama pracuje na etacie. A mimo to postanowiła...

Słowo ,,niemożliwe" pojawia się w naszych głowach za każdym razem gdy jesteśmy zmęczeni, zniechęceni, czy po prostu trud i ogrom tego co przed nami zdają się nas przerastać. Równanie, którego powinniśmy się nauczyć jest takie: wiara + niemożliwe = możliwe. Jest taka osoba, dla której to aksjomat nie mniejszy niż dwa plus dwa. Z czymkolwiek bym do niej nie poszła, zawsze zaskakuje mnie to, że nie ma momentu w którym ten dodatkowy ciężar nie byłby przyjęty. Każdy problem jest za to od razu wpisany w plan zajęć, a czasem i z marszu gotowy do rozwiązania. Jakby dostał zastrzyk wiary i energii.
Osoba ta, uświadomiła mi, że nie trzeba się wstydzić tego, że o coś pytamy, albo prosimy innych. Że mamy odwagę ,,wychodzić" drogę do celu.
Załatwić coś w urzędzie? Pewnie! Nie wiesz jak? No to zapytamy!
Skakać po drzewie za śliwkami jak wiewiórka? A czemu by nie? Wiek to tylko liczba!
Oplewić ręcznie całe pole ziemniaków? No ktoś musi! Nie w południowym słońcu? Niech będzie, mogłem zrobić sobie przerwę...
Oczy które nie widzą już wyraźnie, ale sokole oko wiary. Żylaste ręce, na których mocniejszy dotyk może zostawić siniaka, ale niesamowity hart ducha. Ciało, które z upływem lat zaczyna zawodzić, ale niezachwiane przekonanie, że mimo ograniczeń jesteśmy w stanie sprostać temu co przynosi każdy kolejny dzień.
Osobą, która zamienia niemożliwe w możliwe, jest dla mnie mój dziadek. Kończy w tym roku 80 lat, ale żywotności i pogody ducha mógłby mu pozazdrościć niejeden nastolatek.

Słowo ,,niemożliwe" pojawia się w naszych głowach za każdym razem gdy jesteśmy zmęczeni, zniechęceni, czy po prostu trud i ogrom tego co przed nami zdają się nas przerastać. Równanie, którego powinniśmy się nauczyć jest takie: wiara + niemożliwe = możliwe. Jest taka osoba, dla której to aksjomat nie mniejszy niż dwa plus dwa. Z czymkolwiek bym do niej nie poszła, zawsze...

Czy znam osobę, która zamieniła niemożliwe w realne? Osobiście nie, nie mieliśmy okazji się poznać, nie przyszło nam nawet żyć w tym samym czasie… Jednak pierwszą osobą, która przyszła mi na myśl po przeczytaniu powyższego pytania jest nie kto inny, jak Walt Disney. Moja wielka życiowa inspiracja.
Najbardziej niesamowita postać w historii rozrywki! Niezamożny chłopak, pochodzący z rolniczej rodziny z głową pełną marzeń i pomysłów. Jak na trudne czasy, w których przyszło mu żyć miał mnóstwo pomysłów, dzięki którym potrafił poprawić nastrój innym. Stworzył legendarną Myszkę Miki, Kaczora Donalda, czy Psa Pluto. Miliony dzieciaków na całym świecie pokochało wykreowane przez niego postacie! Warto wspomnieć też o sieci parków Disneyland, które stały się prawdziwą Nibylandią. Każdy marudzący maluch wychodzi stamtąd odmieniony! To magiczna kraina, która na ustach każdego – małego, czy dużego – maluje uśmiech.
Dla mnie jest to coś niezwykłego, co udaje się naprawdę nielicznym! Wydobyć uśmiech na twarzach ludzi, tylko za pomocą własnej wyobraźni, tego jacy sami jesteśmy. Poza tym jak wspomniałam, Walt Disney nie miał dobrych perspektyw na życie i wszystko co osiągnął, osiągnął poprzez ciężką pracę. Do dzisiaj pozostaje rekordzistą pod względem nominacji i zdobytych Oscarów, a jego majątek szacowany był na miliardy dolarów.

Czy znam osobę, która zamieniła niemożliwe w realne? Osobiście nie, nie mieliśmy okazji się poznać, nie przyszło nam nawet żyć w tym samym czasie… Jednak pierwszą osobą, która przyszła mi na myśl po przeczytaniu powyższego pytania jest nie kto inny, jak Walt Disney. Moja wielka życiowa inspiracja.
Najbardziej niesamowita postać w historii rozrywki! Niezamożny chłopak,...

Dla mnie ostatnio taką osobą stał się Mateusz Waligóra. Głównie za to, że jest normalnym gościem pełnym pasji, a słuchając dwugodzinnej rozmowy z nim miałem wrażenie jakby to było 5 minut. Przejść pustynię, szerzyć pasję i jak to określił, że pomimo niewielkich szans (20% jakie sobie dawał) podjął się wyzwania i go dokonał :)

Dla mnie ostatnio taką osobą stał się Mateusz Waligóra. Głównie za to, że jest normalnym gościem pełnym pasji, a słuchając dwugodzinnej rozmowy z nim miałem wrażenie jakby to było 5 minut. Przejść pustynię, szerzyć pasję i jak to określił, że pomimo niewielkich szans (20% jakie sobie dawał) podjął się wyzwania i go dokonał :)

Znam taką osobę, a nawet dwie - to małżeństwo okularowych misjonarzy-szaleńców. Na co dzień to bardzo niepozorna parka optyków i optometrystów, jednak kilka razy do roku pakują sprzęt i pudła okularów do starego, wysłużonego kampera i wyruszają w daleką podróż - na Ukrainę, Mołdawię, Rumunię. Zatrzymują się w najuboższych wioskach, takich gdzie zwykle nie ma nawet prądu i bieżącej wody, a toaleta w “przychodni” jest za płotem. Badają wzrok i rozdają okulary tym, na których inni już dawno postawili krzyżyk – czy to Romowie, dzieciaki z najbiedniejszych rodzin czy staruszkowie, którzy marzą o tym, żeby móc jeszcze cokolwiek w życiu samodzielnie przeczytać. to może wydawać się nam dziwne w dzisiejszych czasach, ale naprawdę dla tych ludzi otrzymanie nawet używanych okularów to prawdziwy skarb. Tak więc podczas swoich “misji” moi znajomi jeżdżą od wsi do wsi, badając od rana do nocy dziesiątki pacjentów i dobierając im okulary, ale czasem ich pomoc wygląda zupełnie inaczej - komuś trzeba kupić buty, niezbędne lekarstwa albo… wyjąć kwitnący ząbek czosnku z ucha, bo to podobno przecież świetne lekarstwo… Co najciekawsze, nikt z “góry” nie finansuje działań tych znajomych, tacy już są - bezinteresownie zamieniają niemożliwe w realne - “przywracają” wzrok ;)

Znam taką osobę, a nawet dwie - to małżeństwo okularowych misjonarzy-szaleńców. Na co dzień to bardzo niepozorna parka optyków i optometrystów, jednak kilka razy do roku pakują sprzęt i pudła okularów do starego, wysłużonego kampera i wyruszają w daleką podróż - na Ukrainę, Mołdawię, Rumunię. Zatrzymują się w najuboższych wioskach, takich gdzie zwykle nie ma nawet prądu i...

Taką osobą jest dla mnie Scarlett Szyłogalis, prezes fundacji dla koni Tara. Od ponad 20 lat ratuje ona konie z rzeźni, od handlarzy, od rąk, które zamiast dawać im miłość zadawały ból. W domu, który stworzyła jest prawie 200 koni i 100 innych zwierząt. I każde z nich ma tam swoje miejsce do końca. Ta kobieta się nie poddaje, ciągle walczy, mimo, że kłody pod nogi rzucają jej nie tylko obcy ludzi.
Najlepiej opisuje jej wielką siłę obserwowanie jak skrzywdzona istota zaczyna się zmieniać na naszych oczach, zaczyna ufać i wierzyć, że jest bezpieczna.
Niektórzy mówią, że jej walka to walka z wiatrakami, ale nikt nie odbierze tego co osiągnęła. Jej serce pomieściło wiele zwierząt i wciąż jest na wiele w nim miejsca.

Taką osobą jest dla mnie Scarlett Szyłogalis, prezes fundacji dla koni Tara. Od ponad 20 lat ratuje ona konie z rzeźni, od handlarzy, od rąk, które zamiast dawać im miłość zadawały ból. W domu, który stworzyła jest prawie 200 koni i 100 innych zwierząt. I każde z nich ma tam swoje miejsce do końca. Ta kobieta się nie poddaje, ciągle walczy, mimo, że kłody pod nogi rzucają...

Osobą która jak "Czapkins" niemożliwe zamieniała w realne jest Getrude Bell. Brytyjska podobnie jak Tomasz była alpinistką, a także pisarką, archeologiem, doradcą politycznym. Była kobietą wyprzedzającą swoją epokę. Łamała wszelkie utarte schematy i stereotypy odnoszące się do roli kobiet. Studiowała historię powszechną w czasach, w których dostęp do edukacji kobiet był znacząco ograniczony. Niemożliwym też było prowadzenie działalności politycznej, czy dowództwo w wyprawach na Bliski Wschód, a ona wszystkiego tego dokonywała.Powtarzane przez podróżniczę Martynę Wojciechowską zdanie: "Niemożliwe nie istnieje", widoczne jest w postępowaniu Gertrudy. Jest dla mnie wzorem do walki z przeciwnościami, które pojawiają się w życiu, a także niezwykłej siły, determinacji, które pozwalają nam rozwijać się, osiągać wyznaczone cele.
Jest to nietuzinkowa postać, z której losami można zapoznać się w książce biograficznej G. Howell.
Córka pustyni. Niezwykłe życie Gertrude Bell[bookLink]300830|Córka pustyni. Niezwykłe życie Gertrude Bell[/bookLink]

Osobą która jak "Czapkins" niemożliwe zamieniała w realne jest Getrude Bell. Brytyjska podobnie jak Tomasz była alpinistką, a także pisarką, archeologiem, doradcą politycznym. Była kobietą wyprzedzającą swoją epokę. Łamała wszelkie utarte schematy i stereotypy odnoszące się do roli kobiet. Studiowała historię powszechną w czasach, w których dostęp do edukacji kobiet był...

 [bookCover]300830|Córka pustyni. Niezwykłe życie Gertrude Bell[/bookCover]

Kilka miesięcy temu poznałam dziewczynę, która przeżyła wypadek samochody, po którym trafiła na wózek inwalidzki, sparaliżowana od pasa w dół. Lekarze nie dawali jej szans na to, że znowu będzie chodzić. Ona się jednak nie poddała, intensywna rehabilitacja, wiara we własne siły i ogromne marzenie o stanięciu na nogi pozwoliły jej spełnić jej marzenie. Chodzi, pomimo tego, że nikt nie dawał jej szans. Oczywiście ciągle musi walczyć o każdy krok, ale nie poddaje się. Jej nie gasnąca wewnętrzna siła, dobro i motywacja do działania jest dla mnie ogromną inspiracją. Jej historia popycha mnie często do przemyślenia swojego życia i tego jak rzadko doceniam to co jest mi dane, bo przecież w jednej chwili może zostać odebrane.

Kilka miesięcy temu poznałam dziewczynę, która przeżyła wypadek samochody, po którym trafiła na wózek inwalidzki, sparaliżowana od pasa w dół. Lekarze nie dawali jej szans na to, że znowu będzie chodzić. Ona się jednak nie poddała, intensywna rehabilitacja, wiara we własne siły i ogromne marzenie o stanięciu na nogi pozwoliły jej spełnić jej marzenie. Chodzi, pomimo tego,...