Dzień dobry,
Mam pytanie do pozostałych laureatów, czy dostaliście może już nagrodę?

Dzień dobry,
Mam pytanie do pozostałych laureatów, czy dostaliście może już nagrodę?

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Nancy
Marta-Atek
Dzixona
Agunia
Wamp_irka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Nancy
Marta-Atek
Dzixona
Agunia
Wamp_irka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Szpiedzy są wszędzie w każdym kraju,podsłuchują nas przez komórki a czasem śledzą przez komputery jeśli jesteśmy politykami.

Szpiedzy są wszędzie w każdym kraju,podsłuchują nas przez komórki a czasem śledzą przez komputery jeśli jesteśmy politykami.

- Tyle lat treningu tylko po to, żeby wiedzieć kto cię zabije i kiedy…- myślała ponuro. Teoretycznie na terenie muzeum było dwójka agentów po jej stronie i jedna osoba śledzona. Jednak praktyka szpiegowska negowała teorię i obliczenia. Tutaj nikt nie był jedynką czy zerem. Wszyscy byli półtora albo nawet więcej. Przeszła do kolejnego eksponatu podziwiając mistrzów nowoczesnej sztuki.
- Z własnej chęci nie weszłabym tu nigdy…- zewnętrznie zachwycała się twórczością autorów, ale w głębi serca byłą znudzona. Ciężko było się jej skupić na aż tylu sprawach naraz. Jak można było wierzyć człowiekowi, który ma na imię Dymitr? A może była po prostu uprzedzona?
Przeszedł do kolejnego pokoju a ona za nim. Spotykał się z ludźmi, rozmawiał i wymieniał opinie. Naturalnie to było nieistotne. Ważne było otoczenie, ludzie teoretycznie niezainteresowani mężczyzną. W dodatku straciła z oczu Alexę… To przecież ją miała obserwować, jednak intuicja prowadziła ją gdzieindziej. A może oni już wiedzą?
Oboje rozmawiali ze sobą. Mogli przekazać sobie wiadomości na jej temat. Jeżeli dowiedzą się o jej przeszłości to będzie stracona. Nie mogła pozwolić na przekazanie wiadomości bez wcześniejszego zapoznania się z ich treścią. Jak przekazać wiadomość jednocześnie usuwając ją? A na dodatek musiała niezauważalnie wymazać własny udział. Lubiła swój zawód, ponieważ wymagał olbrzymiej kreatywności a czasem wręcz paradoksów.
- Potem coś wymyślę… - wyciągnęła małą igłę i z uśmiechem ruszyła na spotkanie z Alexą.

- Tyle lat treningu tylko po to, żeby wiedzieć kto cię zabije i kiedy…- myślała ponuro. Teoretycznie na terenie muzeum było dwójka agentów po jej stronie i jedna osoba śledzona. Jednak praktyka szpiegowska negowała teorię i obliczenia. Tutaj nikt nie był jedynką czy zerem. Wszyscy byli półtora albo nawet więcej. Przeszła do kolejnego eksponatu podziwiając mistrzów...

- Nie lubimy zdrajców. Prawda, Oczko?
- Prawda - powiedziałem ochryple, bo gdzieś ślina mi utknęła.
- Więc co zrobimy z tym tanim szpiegiem? - zapytał patrząc mi prosto w oczy, w których szukał pewnie zawahania.
- Nie mi decydować, Szefie - wycedziłem udając pewność siebie i ukryłem spocone dłonie w kieszeniach.
Gula leżał w kącie w kałuży krwi. Pewnie miał złamaną rękę i nogę, rozbitą głowę, wybitych kilka zębów i wiele innych. Szkoda mi go było, młody chłopak, który zadał się z niewłaściwymi ludźmi. Z bandytami, do których miałem dołączyć, wkupić się w ich szeregi i grać grę aby policja miała dowody. Patrzyłem teraz na Gulę bez emocji, musiałem wyłączyć wszelkie instynkty. Wiedziałem że to nie on "zawiódł" Szefa. Pomyśleć że to ja mogłem teraz leżeć w kałuży swojej krwi...
- Korek! - krzyknął Szef aż zadrżałem wyrwany ze swoich myśli - wywieźć go do lasu. Wiesz którego! Weź chłopaków i róbcie co do was należy.
Korek bez słowa wyszedł i zaraz zjawił się z resztą bandy, pakując bezwładne ciało Guli.
- Oczko, posprzątaj ten bałagan... Brzydzę się zdrajcami. - splunął na podłogę i odszedł dodając - później masz już wolne...
"Cholera! " - pomyślałem. Nie wiem czemu zgodziłem się wepchnąć w to bagno. Jeden niewłaściwy ruch i mogę być następny. Pobity do nieprzytomności, wywleczony do "tego" lasu i ślad po mnie zaginie. A może oni już wszystko wiedzą i tylko mnie testują...

- Nie lubimy zdrajców. Prawda, Oczko?
- Prawda - powiedziałem ochryple, bo gdzieś ślina mi utknęła.
- Więc co zrobimy z tym tanim szpiegiem? - zapytał patrząc mi prosto w oczy, w których szukał pewnie zawahania.
- Nie mi decydować, Szefie - wycedziłem udając pewność siebie i ukryłem spocone dłonie w kieszeniach.
Gula leżał w kącie w kałuży krwi. Pewnie miał złamaną rękę i...

-Łapcie go! - mężczyzna w garniturze ucieka przed goniącymi go chłopakami w skórzanych kurtkach. Dookoła na ściany lecą ludzie, którzy zostają popchnięci przez tą grupę goniących i jednego uciekiniera. Mężczyzna w garniturze szybko skręcił w prawo, tamci za nim. - Do kurwy nędzy, gdzie on jest! - zatrzymali się przed murem. Ślepy zaułek. Mężczyzna w garniturze był przećwiczony. Odbił się od muru i wdrapał na dach budynku. Odetchnął z ulgą. - Tu mężczyzna w garniturze. Przeżyłem i udało mi się odkryć ich SPISEK, zręsztą mam wszystko zarejestrowane na telefonie. Już przesyłam. - zameldował od razu po tym jak wykręcił numer. Szybko przesłał materiały dowodowe na numer centrali. To był błąd. Z drugiej strony słuchawki usłyszał śmiech. - To było łatwiejsze, niż myślałem. - znał ten głos. - Kolego z pracy jak mogłeś?! Ty parszywy ZDRAJCO, obyś zdechł w piekle! - warknął do telefonu. - Spokojnie mężczyzno w garniturze, dopilnuje, abyś za długo nie cierpiał. - rozłączył się. Telefon z łoskotem wylądował na cementowej powierzchni. Mężczyzna w garniturze usłyszał szum nadlatującego helikopteru. Wyrok już zapadł. Śmierć. Ponownie ruszył do ucieczki, starając się zniknąć z oczu płatnym zabójcą, którzy wyskoczyli za nim z latającej maszyny.
Ten mężczyzna w garniturze to ja. Teraz sobie siedzę pod palmą i popijam drinka. Pewnie zastanawiacie się jak tu się znalazłem. To tajemnica służbowa. Powodzenia w dalszych misjach. I nie ufajcie nikomu.

-Łapcie go! - mężczyzna w garniturze ucieka przed goniącymi go chłopakami w skórzanych kurtkach. Dookoła na ściany lecą ludzie, którzy zostają popchnięci przez tą grupę goniących i jednego uciekiniera. Mężczyzna w garniturze szybko skręcił w prawo, tamci za nim. - Do kurwy nędzy, gdzie on jest! - zatrzymali się przed murem. Ślepy zaułek. Mężczyzna w garniturze był...

To nie może się udać, zdrajcy muszą zostać ukarani. Poznałam ich metodę działania, więc ten spisek nie ujrzy światła dziennego.
Niektórzy powiedzą, że jestem szpiegiem, ciężko będzie tego uniknąć, ale cóż - są sprawy ważne i ważniejsze. Nie mogłam przecież dopuścić do rozpylenia takiej ilości zabójczych gazów w powietrzu. Kiedyś wierzyłam, że władza jest po to, by służyć narodowi, jednak myliłam się - teraz już wiem, że każde gerabie grabią w swoją stronę, a w polityce nie ma skrupułów. Chcieli pozbyć się przeciwników politycznych, ale jakim kosztem?! Kosztem zwykłych obywateli. Chcieli wytruć wszystkich przebywających na zjeździe partyjnym. Do tej pory nie mogę uwierzyć w to, że byliby skłonni zabić z premedytacją ponad setkę ludzi.
Ale zacznijmy od początku...

To nie może się udać, zdrajcy muszą zostać ukarani. Poznałam ich metodę działania, więc ten spisek nie ujrzy światła dziennego.
Niektórzy powiedzą, że jestem szpiegiem, ciężko będzie tego uniknąć, ale cóż - są sprawy ważne i ważniejsze. Nie mogłam przecież dopuścić do rozpylenia takiej ilości zabójczych gazów w powietrzu. Kiedyś wierzyłam, że władza jest po to, by służyć...

Uśmiechnęłam się zalotnie do mężczyzny przy barze. Przynęta została rzucona. Mężczyzna siadł obok.
- Mark. To samo?
- Sofia. Poproszę.
Zbyt wiele słów między nimi nie padło, w przeciwieństwie do wypitego alkoholu, zanim trafili do pokoju hotelowego.
- Jestem nieśmiałą kobietą. Daj mi chwilę w toalecie i zaraz do ciebie wracam – zakręciłam biodrami i ruszyłam w stronę łazienki.
- Hmmm. Chyba zacznę w takim razie w nieśmiałych gustować .
Wyszłam. Z ciemnozielonej sukienki, w którą byłam ubrana zaczęłam odczepiać część aplikacji. To naprawdę dobrej klasy sprzęt szpiegowski, przynajmniej to mieliśmy dobrze dofinansowywane. Jedna rzecz ją niepokoiła, ale może to tylko wypaczenie zawodowe. Coś za szybko się napił. Kości jednak zostały rzucone i trzeba brnąć.
Wyszłam z pokoju w samej bieliźnie, sukienkę i buty niosąc w ręku tak, by ukryć sprzęt. Zostało jeszcze tylko rzucić się na niego, aby mikroigły z neurotoksyną na staniku wbiły mu się w skórę. Otumani go to może na 1,5 minuty, ale wystarczy by podłożyć sprzęt. Musi się dowiedzieć, kto jest podwójnym agentem i dlaczego zginął jej partner. Byłam już o krok od łóżka, gdy z sąsiedniego pokoju ktoś wyszedł.
- Sofii, nie sądziłem, że jesteś do tego zdolna – Kevin pokręcił ironicznie głową i zaczął mierzyć do mnie z pistoletu – a teraz odsuń się od niego, bardzo cię proszę.
- Kevin?! Ty żyjesz? Przecież widziałam… - i w tym momencie do mnie dotarło kto jest podwójnym agentem, ale to była ostatnia myśl, zanim wystrzelił pocisk usypiający.

Uśmiechnęłam się zalotnie do mężczyzny przy barze. Przynęta została rzucona. Mężczyzna siadł obok.
- Mark. To samo?
- Sofia. Poproszę.
Zbyt wiele słów między nimi nie padło, w przeciwieństwie do wypitego alkoholu, zanim trafili do pokoju hotelowego.
- Jestem nieśmiałą kobietą. Daj mi chwilę w toalecie i zaraz do ciebie wracam – zakręciłam biodrami i ruszyłam w stronę...

Rzuciłam torebkę na tapczan, moje ciało powoli odmawiało mi posłuszeństwa. To, czego dowiedziałam się, godzinę temu w firmie zszokowało mnie do tego stopnia, że nie wiem co myśleć. Mój partner, przyjaciel, którego traktuję jak starszego brata podwójnym agentem? Nie to nie może być prawda. Powtarzałam sobie w duchu, że on nie może być szpiegiem, to pomyłka. Adam jest najlepszym agentem, którego znam, nie może być zdrajcą.
Niestety wiedziałam, co to oznacza, muszę to sprawdzić, a jeżeli prawda okaże się bolesna, będę musiała zlikwidować Adama.
To, co się wydarzyło następnego dnia, mogę nazwać tylko jednym słowem „przerażenie". Kiedy wróciłam z zakupów w domu, czekał na mnie Adam, był zrozpaczony, wyglądał, jakby nie spał od tygodnia. Moja reakcja była automatyczna, chwaciłam broń i wycelowałam w mężczyznę, którego kochałam całym sercem.
- Ada proszę, wysłuchaj mnie mam kłopoty.
Po chwili namysłu opuściłam broń. Postanowiłam dać Adamowi szansę na wytłumaczenie.
Przyjaciel opowiedział mi, że odkrył spisek w naszej firmie i teraz ktoś, chce go wrobić, aby zapobiec swojemu zdemaskowaniu. Pokazał mi również dowody, że mówi prawdę. Z jednej strony się cieszyłam, z drugiej przerażała mnie myśl, że prawdziwy szpieg, zadał sobie tyle trudu, aby wrobić Adama.
Według informacji, Adama, szpieg planował wysadzić naszą firmę, zabijając tym samym innych agentów. Wiedzieliśmy, że jeśli się nam nie uda na czas zdemaskować zdrajcy, to może być nasza ostatnia misja...

Rzuciłam torebkę na tapczan, moje ciało powoli odmawiało mi posłuszeństwa. To, czego dowiedziałam się, godzinę temu w firmie zszokowało mnie do tego stopnia, że nie wiem co myśleć. Mój partner, przyjaciel, którego traktuję jak starszego brata podwójnym agentem? Nie to nie może być prawda. Powtarzałam sobie w duchu, że on nie może być szpiegiem, to pomyłka. Adam jest...