Dziękuję bardzo😊

Dziękuję bardzo😊

Ślicznie dziękuję! Ogromnie się cieszę:) Gratulacje dla pozostałych zwycięzców! Pozdrawiam:)

Ślicznie dziękuję! Ogromnie się cieszę:) Gratulacje dla pozostałych zwycięzców! Pozdrawiam:)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mystery
Anne_Joy
karola
daracz
Dawid Jabłoński

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mystery
Anne_Joy
karola
daracz
Dawid Jabłoński

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Hau! “Shit happens” Człowieku. Takie już moje psie zasady – nie możesz czegoś zjeść albo bawić się tym to po prostu to obsikaj. Ale hej, jestem zbyt słodki by się na mnie gniewać. Skrobnę sobie teraz drzwi i idziemy na spacer. Hau! Hau! Na spacer powiedziałem Człowieku! O właśnie tak! Dobry Człowiek, dobry.

Dziś znajdę! Dziś znajdę! Niuch! Niuch! Niuch! Dziś na pewno znajdę! Hau! A to co? O Święta Lessie! Ale suczka! Idzie w moją stronę! Hej mała, może razem pomerdamy? No daj się więcej powąchać! Może chociaż zaproszę Cię na miskę Pedigree przy Beethovenie? A potem oglądniemy 101 dalmatyńczyków. O nie! Poszła sobie! Ale ten zapach! Mmmm, pewnie rasowa.

Następnym razem się uda, Zakochany Kundel dał radę to i mnie się uda! Niuch! Niuch! Niuch! Szukam dalej! Dziś znajdę! Dziś znajdę! Dziś na pewno znajdę swojego byłego Człowieka! Hau!

Hau! “Shit happens” Człowieku. Takie już moje psie zasady – nie możesz czegoś zjeść albo bawić się tym to po prostu to obsikaj. Ale hej, jestem zbyt słodki by się na mnie gniewać. Skrobnę sobie teraz drzwi i idziemy na spacer. Hau! Hau! Na spacer powiedziałem Człowieku! O właśnie tak! Dobry Człowiek, dobry.

Dziś znajdę! Dziś znajdę! Niuch! Niuch! Niuch! Dziś na pewno...

Nos mówi, że zostawiłam ją gdzieś w domu.
Znowu.
Uwielbiam moją zieloną piłkę. I czerwoną też. I niebieską. Kocham wszystkie piłki, ale nie mieszczą mi się do pyska równocześnie, dlatego za każdym razem muszę dokonywać wyboru. Trudnego wyboru. A potem szukać tych pozostałych.
Teraz szukam czerwonej.
Obwąchuję uważnie każdy kąt kuchni - była tu rano, przy misce. Faktycznie, leżała obok mnie przy śniadaniu, ale teraz jej nie ma. Podobnie pod stołem i przy kuchence.
Na chwilę rozprasza mnie obierka od jabłka, którą niepostrzeżenie zjadam, żeby nie opaść z sił. Szukam dalej.
Korytarz - tam znajduję zieloną, ale przecież nie o to chodzi. Pod wieszakiem przez chwilę analizuję bukiet zapachów, które Duży przyniósł na butach. Był w parku! Beze mnie! Skandal, ale teraz mam na głowie co innego.
Systematycznie przeczesuję każdy zakamarek domu, ignorując zaczepki Dużych, którzy coś mi sugerują. Nie, nie, nie, nie chodzi o ZIELONĄ piłkę ani o NIEBIESKĄ. Szukam CZERWONEJ. Po drodze podkradam zużytą chusteczkę higieniczną (trzeba Dużych czymś zająć, więc drę ją na małe kawałki i rozrzucam w korytarzu – niech też mają zabawę), a potem docieram do swojego koszyka i nos... nos zdecydowanie twierdzi, że tam jest piłka. TA PIŁKA. Nie mogę w to uwierzyć, no bo przecież koszyk to takie oczywiste miejsce, ale po chwili grzebania w kocyku, znajduję moją ukochaną piłkę. Duzi się śmieją, coś tam gadają, że gapa, zapominalski... A ja im nie wypominam zgubionych kluczy, których nigdy nie znaleźli.

Nos mówi, że zostawiłam ją gdzieś w domu.
Znowu.
Uwielbiam moją zieloną piłkę. I czerwoną też. I niebieską. Kocham wszystkie piłki, ale nie mieszczą mi się do pyska równocześnie, dlatego za każdym razem muszę dokonywać wyboru. Trudnego wyboru. A potem szukać tych pozostałych.
Teraz szukam czerwonej.
Obwąchuję uważnie każdy kąt kuchni - była tu rano, przy misce....

Wpatrywałam się na zegarek nerwowo. 6.59. Jeszcze minuta i pobudka. 7.00.
„Wstawaj, wstawaj!” krzyczałam do mojej Pani. „Wstawaj musimy iść na spacer!” Odpowiedziała, że zaraz. Jasne. Zaraz to mi pęcherz pęknie. „Wstawaj!” Bo zacznę gryźć. O, jednak wstaje. Obyło się bez gryzienia.
No tak, znowu szuka kapci. Zaraz przyniosę! Gdzie one są, a no tak pod ławą koło TV. „Proszę, masz kapcie! Nie głaszcz mnie, potem będzie czas na przyjemności. Idź się ubrać!”
Poszła. „Szybko, szybko.” Muszę szczekać na nią, bo szykowałaby się godzinę, a ja muszę biec szybko na trawnik.
10 minut później. „Ile można siedzieć w łazience?”
O w końcu wyszła. Teraz szuka dresu. Dres jest na krześle w sypialni, pod koszula. Jest gotowa. Idziemy. Schodami czy windą? „Schodami” - szczekam- jest szybciej.
Nareszcie trawnik. O jak dobrze. Czuje jakby ubyło mi pół kilograma. Teraz mogę biegać. „Musimy biec do parku” – krzyczę do niej. Mój nos nigdy mnie nie zawodzi, a czuję, że jest tam Trufel. Bardzo miły i wesoły kundelek. Mamy wiele wspólnego. Jego atutem jest, że ma bardzo miłego Pana. Podobno ludzie upodobniają się do swoich psów, więc jestem dobrej myśli. Moja Pani już długo jest sama, a ja już jestem zmęczona opiekowaniem się nią. Każdy musi mieć w końcu swoje życie. „Chodźmy ścieżką koło piekarni” – krzyczę do niej. Jeszcze kilka metrów. „Tam są” – szczekam i macham ogonem, żeby nas zobaczyli.
- Cześć Kamila, jak miło Cię spotkać z samego rana. – powiedział Pan Trufla
- Cześć Maciek. Nie spodziewałam się, że Cię tu spotkam. – powiedziała moja Pani
- Tak, to przeznaczenie – powiedziałam i puściłam oko do Trufla. I zaczęliśmy się tarzać ze śmiechu po trawie.

Wpatrywałam się na zegarek nerwowo. 6.59. Jeszcze minuta i pobudka. 7.00.
„Wstawaj, wstawaj!” krzyczałam do mojej Pani. „Wstawaj musimy iść na spacer!” Odpowiedziała, że zaraz. Jasne. Zaraz to mi pęcherz pęknie. „Wstawaj!” Bo zacznę gryźć. O, jednak wstaje. Obyło się bez gryzienia.
No tak, znowu szuka kapci. Zaraz przyniosę! Gdzie one są, a no tak pod ławą koło TV....

Psia kość! Kiedyś było inaczej... Odprowadzałem Michała do szkoły i czekałem na niego węsząc tu i tam, ganiając wiewiórki, kopiąc dołki w krecich kopcach. Było super. Z czasem zacząłem wracać do domu zmęczony. Ale Michał jest dla mnie ważnym członkiem stada. Dlatego człapię, dzielnie przestępuję z łapy na łapę. Minąłem kolejną ulicę, wiem że tędy jechał, to jego ulubiona trasa - a ja wolałem skrócić sobie drogę. I trochę się pogubiłem i powałęsałem zanim znalazłem szkołę. Już prawie na miejscu... Jestem styrany, boli mnie przednia prawa łapa i nie mam ochoty zaczepiać dzieciaków, które wyszły na spacer. Minąłem wesołe stado i ogon sam zamerdał ze szczęścia. Uwielbiam to uczucie. Michał zaraz wybiegnie i przytuli mnie, a potem razem poczłapiemy do domu. Teraz zadowolony położę się obok roweru, który oznaczyłem już dawno jako "mój, obcym wstęp wzbroniony!". Idę... I nagle coś "trach!" coś mnie zatrzymało, ścisnęło za kark. Jakiś obcy zapach, jakaś obca ręka. Już odwróciłem wzrok, wyszczerzyłem komplet starych ale jeszcze mocnych zębów. "Puść go!" - usłyszałem głos jakiegoś znajomego mężczyzny, ale otumaniony nie byłem w stanie go zidentyfikować. "Co Ci do tego?" - wtrącił obcy twardy głos. "Widzisz, że ma obrożę? Czego was tam uczą?" - dodał ten znajomy. Czułem jak facet odchylił mi łeb, zerknął na obrożę i wtedy spadłem z łoskotem na ziemię. To nie było przyjemne, chciałem mu się odgryźć. Ale ten ze znajomym głosem wziął mnie na teren szkolny i krzywo zmierzył tamtego. "Masz szczęście, Cerber" - powiedział i potarmosił mnie za uchem. Wtem Michał wybiegł ze szkoły i to było najważniejsze.

Psia kość! Kiedyś było inaczej... Odprowadzałem Michała do szkoły i czekałem na niego węsząc tu i tam, ganiając wiewiórki, kopiąc dołki w krecich kopcach. Było super. Z czasem zacząłem wracać do domu zmęczony. Ale Michał jest dla mnie ważnym członkiem stada. Dlatego człapię, dzielnie przestępuję z łapy na łapę. Minąłem kolejną ulicę, wiem że tędy jechał, to jego ulubiona...

Owwww jak ja kocham moja rodzinkę ...pakują się ? O taaaak!! Znowu gdzieś jedziemy !Hurra! Uwielbiam jeździć z nimi na wakacje! Ale zaraz zaraz muszę jeszcze zabrać ze sobą swoja nowa zabaweczkę którą upatrzyłem wczoraj przed snem mój Pan kładł ją na stoliczku przy łóżku...gdzie ona jest?! Wszędzie panuje chaos wszyscy się pakują Pan się właśnie kąpie...a ja dalej szukam...grrrr no gdzie ona jest?! JEST!!! aaaaaaaaa jest!!!! Lezy na komódce w lazience - Mam! Hmmm troszkę dziwna jak na zabawkę ale czegoś takiego jeszcze nie miałem! Może żeby nie zgubić jej zakopie w ogródku ? Tak to dobry pomysł jak wrócimy wtedy będę mógł się nią jeszcze bardziej nacieszyć! Lalalalala zakopałem! Ojejku a co to za hałasy? Coś krzyczą? Czegoś szukają?! No tak jak zawsze przed wyjazdem.. Zaglądają pod kanapę, za szafki i pod dywan - hej! Tutaj jestem!! Nie widza mnie?! Houuuu Houuu! Spojrzeli- no w końcu!...ach postanowiłem pochwalić się nową zabaweczką może rozładuje te ich nerwowe napięcie.. ale zaraz zaraz gdzie ja ją teraz zakopałem?! Taki duży ogród! Gdzie to jest ? No gdzie? Krzyczę na nich żeby pomogli mi szukać! Pomóżcie przecież też już szukacie czegoś wiecie jak to się robi... zacząłem kopać moja rodzinka razem ze mną ale jestem szczęśliwy oni na pewno też zaraz będą jak im się pochwale co znalazłem!JEST MAM! Tutaj -tutaj ,proszę Pana zobacz zobacz ...! Ale zaraz! Dlaczego teraz się śmieją i dziwnie na mnie patrzą? Widzieli już ta zabaweczkę? owwwwww Pan mi wytłumaczył ze tego właśnie szukali przez ten cały poranek ...Mój Pan mi pokazuje swoje usta i krzyczy ze to jego -"szczęka" tak powiedział- Szczęęęęęęęka? Aleeee ale to moje!!! Ej dlaczego mi zabieracie ją!!! ;(;( Oddawać! Owwww :( a już myślałem że na zawsze będę miał taką unikatową grzechotkę ;) No nic poczekam znowu do wieczorka ;) Houuu Houuuu

Owwww jak ja kocham moja rodzinkę ...pakują się ? O taaaak!! Znowu gdzieś jedziemy !Hurra! Uwielbiam jeździć z nimi na wakacje! Ale zaraz zaraz muszę jeszcze zabrać ze sobą swoja nowa zabaweczkę którą upatrzyłem wczoraj przed snem mój Pan kładł ją na stoliczku przy łóżku...gdzie ona jest?! Wszędzie panuje chaos wszyscy się pakują Pan się właśnie kąpie...a ja dalej...

Odkąd byłem malutki lubiłem noskiem wciągać zapachy. Najpierw mamy, rodzeństwa, domu a później wszystkie inne podwórkowe zapaszki. Kiedy dostałem swojego pana bardzo mu się spodobało moje wieczne niuchanie. Dawał mi różne rzeczy do wąchania, a później mówił "szukaj". Nie załapałem od razu o co mu chodzi, ale z czasem wiedziałem, że po "szukaj" muszę znaleźć coś, co pachnie tak samo, co ma mój człowiek, a wtedy dostane jakiegoś smakołyka. Dzisiaj już wiem, że znowu mogę liczyć na pyszności. Gdy wychodzimy z auta widzę wysokie drzewa i łąkę. Pan daje mi szmatkę pod nos i mówi to swoje "szukaj". Ten zapach jest jakiś inny, delikatny i słodki. Najpierw węszę przy ziemi, ale dobrze wiem, że muszę unieść głowę. Niucham już dłuższy czas kiedy w końcu słaby zapach pojawił się mi na końcu nosa. Ruszam w jego stronę. Biegnę, a zapach wydaje się zbliżać z każdym moim krokiem. Wtedy, usłyszałem krzyk mojego człowieka. Odwracam się i widzę, że ma do czynienia z jakimś zwierzątkiem. Zapach "szukaj" mnie wzywa, ale przecież muszę pomóc mojemu człowiekowi, który wydaje się dość zdenerwowany. Kiedy ruszam mu na ratunek wstrętne zwierzątko psika na mnie jakimś smrodem spod ogona! Zaczynam prychać i kichać a mój człowiek próbuje mi pomóc. W międzyczasie zwierzę uciekło, ale to dobrze bo chyba musiałbym je dziabnąć. Słyszę, że mój człowiek coś ode mnie chce. On znowu mówi "szukaj"! Widać, musi być to coś ważnego, albo zamierza mi dać wyjątkowo pyszny smakołyk. I chociaż zewsząd otacza mnie smród, próbuje skupić się i wrócić na trop. Okazuje się to łatwiejsze niż myślałem, w końcu mój nos jeszcze nigdy mnie nie zawiódł! Po chwili docieram do źródła "szukaj". Pod drzewem siedzi jakiś starszy człowiek. Tak! znalazłem go! Czas na nagrodę. Mój Pan daje mi wspaniały smaczek i skupia się na znalezionym "szukaj". Ja mogę odpocząć. Misja wykonana a smrodek prawie że przestaje mi przeszkadzać. Obawiam się jednak, że czeka mnie kąpiel, może znowu dostanie jakieś pyszności?

Odkąd byłem malutki lubiłem noskiem wciągać zapachy. Najpierw mamy, rodzeństwa, domu a później wszystkie inne podwórkowe zapaszki. Kiedy dostałem swojego pana bardzo mu się spodobało moje wieczne niuchanie. Dawał mi różne rzeczy do wąchania, a później mówił "szukaj". Nie załapałem od razu o co mu chodzi, ale z czasem wiedziałem, że po "szukaj" muszę znaleźć coś, co pachnie...