Myślę, że jestem wstanie poradzić sobie bez wielu udogodnień w normalnym życiu… Ale nie było by już łatwo, bez bliskich osób na, które zawsze mogę liczyć. Bez kontaktu z nimi, nawet na odległość.

W czasie wspinaczki górskiej bez bliskiej mi osoby brakowało by mi kontaktu z nią. Niemożliwości porozmawiania, wysłania wiadomości, że żyje, że jestem bezpieczna, czy że udało się zdobyć szczyt (!!!) i bezpiecznie z niego zejść. Brak łączności zarówno za pomocą telefonu jak i Internetu byłby na pewno dotkliwy, i nie ze względu na brak mediów społecznościowych (bo nie są one w górach potrzebne!!!). Ale ze względu na bliskich, którzy się o mnie martwią. O których ja się martwię (bo oni się martwią o mnie)… A taki stres o bliskich w wysokich górach jest naprawdę niebezpieczny i niepotrzebny. Czasem wystarczy SMS, żeby wszyscy czuli się bezpiecznie. I to jest udogodnienie, którego na pewno by mi brakowało.

Poza tym telefon [ z zasięgiem (!!!) ] nawet w niewysokich górach potrafi uratować nam życie w przypadku jakiegokolwiek wypadku Jeśli go stracimy w trakcie wspinaczki po trudnym terenie, może to czasem oznaczać najgorsze…

Myślę, że jestem wstanie poradzić sobie bez wielu udogodnień w normalnym życiu… Ale nie było by już łatwo, bez bliskich osób na, które zawsze mogę liczyć. Bez kontaktu z nimi, nawet na odległość.

W czasie wspinaczki górskiej bez bliskiej mi osoby brakowało by mi kontaktu z nią. Niemożliwości porozmawiania, wysłania wiadomości, że żyje, że jestem bezpieczna, czy że udało...

Dźwięków otaczającego mnie na co dzień świata. Na takiej wysokości jedynym naturalnym dźwiękiem jest cisza i wiatr. Nawet głosy współtowarzyszy są ograniczone - wszyscy chcą oszczędzać energię, dźwięki telefonów łączących ekipę z bazami także są sporadyczne i zniekształcone.
W wysokich górach, na obszarze gdzie nie ma ludzi, cywilizacji ani żadnych udogodnień, jest się skazanym na ciszę i własne myśli. Nie uświadczy się tam odgłosów rozmów, muzyki, przejeżdżających samochodów, kolejek górskich, telefonów, czyli "szumu", który otacza nas każdego dnia. Jesteś ty, cisza, wiatr i myśli w twojej głowie, które w skrajnych warunkach mogą stać się decydujące o życiu lub śmierci.

Dźwięków otaczającego mnie na co dzień świata. Na takiej wysokości jedynym naturalnym dźwiękiem jest cisza i wiatr. Nawet głosy współtowarzyszy są ograniczone - wszyscy chcą oszczędzać energię, dźwięki telefonów łączących ekipę z bazami także są sporadyczne i zniekształcone.
W wysokich górach, na obszarze gdzie nie ma ludzi, cywilizacji ani żadnych udogodnień, jest się...

Już widzę tą moją zadyszkę, nie tylko z powodu ogromnego wysiłku, ale z powodu różnicy temperatur, ciśnienia i co tam na górze jeszcze na mnie czeka. Pierwsze, o czym pomyślałam, to był wyciąg narciarski, którym dotarłabym na sam szczyt. Gdyby był wyciąg, nie byłoby jednak wyprawy. A mam się na nią szykować… Jestem zmarzluchem. Grube skarpety, warstwy ubrań, w które ciężko się zapakować, a jeszcze trudniej rozpakować (zwłaszcza, gdy po powrocie do domu koniecznie, jak najszybciej trzeba skorzystać z toalety) nie do końca się u mnie sprawdzają. Puchowa kołdra? Zakryję ucho, zimno mi w stopy, naciągnę kołdrę na stopy, zimno mi w plecy itd. Itp. W związku z tym w górach najbardziej brakowałoby mi z pewnością centralnego ogrzewania. Jak już człowiekowi jest ciepło, to wtedy myśli o jedzeniu. Kanapki można jednak zawsze wrzucić do plecaka. No i wtedy przychodzi czas na tą nieszczęsną toaletę, bez której… Hmm… No właśnie, co bez niej? Ogrzewanie kontra toaleta?

Już widzę tą moją zadyszkę, nie tylko z powodu ogromnego wysiłku, ale z powodu różnicy temperatur, ciśnienia i co tam na górze jeszcze na mnie czeka. Pierwsze, o czym pomyślałam, to był wyciąg narciarski, którym dotarłabym na sam szczyt. Gdyby był wyciąg, nie byłoby jednak wyprawy. A mam się na nią szykować… Jestem zmarzluchem. Grube skarpety, warstwy ubrań, w które ciężko...

Przygotowując się do ważnej górskiej wyprawy z pewnością pogodziłabym się, że będzie brakowało mi takiej zwykłej codziennej wygody. Mam na myśli przytulną sypialnię, komfortową łazienkę czy zawsze kuszącą aromatycznymi zapachami kuchnię... Mentalnie dałabym sobie z tym radę, bo przecież jest to jakaś szkoła przetrwania i ekstremalnego życia jakiego świadomie bym się podjęła...

Jest jednak coś, a właściwie ktoś kogo brakowałoby mi najbardziej. To moi najbliżsi, którzy chociaż na swój sposób dumni z mojego wyczynu byliby też pewnie przeraźliwie przejęci i pełni obaw o to czy w ogóle do nich wrócę...
Pewnie na odległość też czułabym, że trzymają za mnie kciuki... ale zdecydowanie w cięższych zwłaszcza chwilach chciałabym czuć ich namacalną bliskość. Mieć przy sobie ojca, który poklepie po plecach i wspierając mnie doda pewnej otuchy, że zdobędę każdy szczyt!

Przygotowując się do ważnej górskiej wyprawy z pewnością pogodziłabym się, że będzie brakowało mi takiej zwykłej codziennej wygody. Mam na myśli przytulną sypialnię, komfortową łazienkę czy zawsze kuszącą aromatycznymi zapachami kuchnię... Mentalnie dałabym sobie z tym radę, bo przecież jest to jakaś szkoła przetrwania i ekstremalnego życia jakiego świadomie bym się...

Gdybym miała osiągnąć Everest czy jakiś inny wierzchołek, to poza zdrowiem, energią i dobrym ubezpieczeniem brakowałoby mi tylko:

- ciepłego prysznica, bo nie uśmiecha mi się mycie chusteczkami nawilżanymi albo co gorsza nacieranie śniegiem, brrr!

- toalety, zwłaszcza że my kobiety mamy pewne niewygodne dni w ciągu miesiąca, które mogą wypaść na czas wyprawy

- kosza na śmieci, bowiem nie jestem pewna czy podczas drogi na szczyt ktoś pomyślał o składowaniu odpadków, czy trzeba je nieść do określonego punktu

- kaloryfera, bo nie cierpię zimna, a nie uśmiecha mi się przytulanie do innych uczestników wyprawy w celu utrzymania ciepła w ciele

- łóżka z wygodnym materacem i ulubionej poduszki, bo spałam już w namiocie, śpiworze i w kampingu i znam ten ból

- normalnej kuchni, w której można zaparzyć gorącą kawę, upichcić świeży posiłek, a po wszystkim użyć zlewu z ciepłą wodą, bo jedzenie liofilizowanych pokarmów i puszek mnie przeraża

- pralko-suszarki, bo codziennie zmieniam ubranie na świeże, albo chociaż jakiegoś bagażowego, który taszczyłby ze mną na szczyt zapas ubrań

No! W sumie to tyle.
Na prawdę wiele mi do szczęścia nie potrzeba, ale gdyby tak jeszcze gdzieś po drodze był całodobowy punkt opieki medycznej albo chociaż ksiądz z ostatnim namaszczeniem, to czułabym się pewniej.

Aha, byłabym zapomniała, po wszystkim przydałaby się jakaś winda w dół albo chociaż wyciąg.

To kiedy ruszamy?

Gdybym miała osiągnąć Everest czy jakiś inny wierzchołek, to poza zdrowiem, energią i dobrym ubezpieczeniem brakowałoby mi tylko:

- ciepłego prysznica, bo nie uśmiecha mi się mycie chusteczkami nawilżanymi albo co gorsza nacieranie śniegiem, brrr!

- toalety, zwłaszcza że my kobiety mamy pewne niewygodne dni w ciągu miesiąca, które mogą wypaść na czas wyprawy

- kosza na...

Przyzwoitej toalety. Bo jak załatwić potrzeby fizjologiczne w takich warunkach i to będąc w towarzystwie innych ludzi? Na pewno ciężko o intymność i często zastanawiam się jak dają sobie radę w takich sytuacjach kobiety - himalaistki? Przecież dochodzi tu jeszcze kwestia higieny w czasie miesiączki.A nie sądzę aby wysoko w górach ktoś postawił toy-toya

Przyzwoitej toalety. Bo jak załatwić potrzeby fizjologiczne w takich warunkach i to będąc w towarzystwie innych ludzi? Na pewno ciężko o intymność i często zastanawiam się jak dają sobie radę w takich sytuacjach kobiety - himalaistki? Przecież dochodzi tu jeszcze kwestia higieny w czasie miesiączki.A nie sądzę aby wysoko w górach ktoś postawił toy-toya

Polskie Himalaje[bookLink]4862327|Polskie Himalaje[/bookLink]

Polskie Himalaje[bookLink]4862327|Polskie Himalaje[/bookLink]

 [bookCover]4862327|Polskie Himalaje[/bookCover]