Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

anteeekg
everama Szalińska
Dorota Lenar
Michał
Blodeuwedd

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

anteeekg
everama Szalińska
Dorota Lenar
Michał
Blodeuwedd

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Moja mama ma pochodzącą z Mazur znajomą, której pradziadek został zesłany na daleką Syberię. Rodzina musiała jakoś sobie poradzić bez głównego żywiciela rodziny... Mimo że minęło 5 lat, potem kolejne 5, żona tego mężczyzny nie chciała uznać, że jej mąż najprawdopodobniej nie żyje i już nigdy nie zobaczy swojej żony, dzieci, ojczyzny... Po 15 latach do domu tej rodziny zawitał pewien włóczęga. Okazało się, że to wrócił ich ukochany ojciec i mąż! W ojczyste Mazury nie wracał jednak pociągiem - droga do Polski z dalekich rubieży Syberii zajęła mu kilkanaście lat. Przebył ją w całości pieszo, po drodze korzystając z gościnności okolicznych mieszkańców - a to ktoś pozwolił mu gdzieś przenocować, a to ktoś podzielił się z nim chlebem czy zatrudnił przy jakichś pracach w polu itp.

Niesamowita historia niesamowitego człowieka. Przez tyle lat nie zrezygnował ze swojego celu, by powrócić do rodziny, która znajdowała się przecież tysiące kilometrów od niego... Nie zniechęcił go nawet trud wieloletniej pieszej wędrówki, a przecież na pewno wiele mogło go po drodze spotkać, a i też wiele złego widział na zesłaniu...

Moja mama ma pochodzącą z Mazur znajomą, której pradziadek został zesłany na daleką Syberię. Rodzina musiała jakoś sobie poradzić bez głównego żywiciela rodziny... Mimo że minęło 5 lat, potem kolejne 5, żona tego mężczyzny nie chciała uznać, że jej mąż najprawdopodobniej nie żyje i już nigdy nie zobaczy swojej żony, dzieci, ojczyzny... Po 15 latach do domu tej rodziny...

W czasach, gdy byłam dzieckiem często słyszałam, jak dorośli wspominali coś o Syberii. Zazwyczaj się nie przysłuchiwałam, a nawet jeśli, to i tak mało z tego rozumiałam. Nie wiedziałam, gdzie Syberia leży na mapie ani co to w ogóle jest. Przez długi okres myślałam, że to państwo, leżące wysoko w śnieżnych górach. Jednak nie to było istotne. Zawsze słowo Syberia kojarzyło mi się z zimnem i grozą. Myślałam, że jest w całości wyludniona i nie nadaje się do życia. Nie było to przyjemne miejsce, ponieważ nigdy o nim w ten sposób nie mówiono. Czasem nawet straszono mnie i kuzynów, że jak będziemy niegrzeczni to pojedziemy na Syberię. Muszę przyznać, że było to bardzo skuteczne.

W czasach, gdy byłam dzieckiem często słyszałam, jak dorośli wspominali coś o Syberii. Zazwyczaj się nie przysłuchiwałam, a nawet jeśli, to i tak mało z tego rozumiałam. Nie wiedziałam, gdzie Syberia leży na mapie ani co to w ogóle jest. Przez długi okres myślałam, że to państwo, leżące wysoko w śnieżnych górach. Jednak nie to było istotne. Zawsze słowo Syberia kojarzyło mi...

Najpierw była muzyka. Festiwal folkowy, dziwaczne starodawne instrumenty i przejmujący gardłowy śpiew. Występ z pogranicza snu i jawy, w którym przeplatały się dawne wierzenia, tradycje i zapomniane dźwięki. Niepozorna dziewczyna z dalekiej Jakucji zaczarowała publiczność. I mnie.

Potem były fotografie. Bajkał, Święte Morze, czasem straszne, zawsze piękne. Zwłaszcza zimą, gdy zamarza i na powierzchni maluje misterne wzory z lodu. Gdy można się po nim przebiec na nartach albo przejechać samochodem. Niezwykłe miejsce, które uczy szacunku do przyrody i nie przestaje fascynować.

Na końcu były opowieści. Nie te rodzinne, z wątkiem wojennym w tle, ale podróżnicze. O poszukiwaniu prawdziwych szamanów. O wyprawach po kości mamutów. O życiu w tajdze, gdzie za najlepszego kumpla ma się renifera. O podróży Koleją Transsyberyjską, z niekończącymi się rozmowami o życiu i wspólnym śpiewaniem piosenek Maryli Rodowicz w wersji polsko-rosyjskiej.

Syberia mami i przyciąga. Nie daje człowiekowi spokoju, dopóki w końcu się tam nie wybierze. A wtedy będzie miał własną historię do opowiedzenia.

Najpierw była muzyka. Festiwal folkowy, dziwaczne starodawne instrumenty i przejmujący gardłowy śpiew. Występ z pogranicza snu i jawy, w którym przeplatały się dawne wierzenia, tradycje i zapomniane dźwięki. Niepozorna dziewczyna z dalekiej Jakucji zaczarowała publiczność. I mnie.

Potem były fotografie. Bajkał, Święte Morze, czasem straszne, zawsze piękne. Zwłaszcza zimą,...

W 1905 roku mój prapradziadek jako profesor uczestniczył w jakimś proteście czy demonstracji – dość, że razem z całą rodziną został zesłany na Sybir, w okolice Irkucka. Tam też urodził się mój pradziadek. Po rewolucji 1917 roku jako zesłańcy polityczni mogli teoretycznie wrócić do Polski – ale jak, skoro z jednej strony bolszewicy, z drugiej strony Wielka Wojna? Wracali więc powoli, na dłużej zostając w Samarze, gdzie klimat był o wiele łagodniejszy, a nawet utworzył się polski uniwersytet... Tam też pochowana jest moja praprababcia, która, o ironio, przeżywszy ponad dziesięć lat na Syberii, w Samarze zaziębiła się i zmarła na zapalenie płuc. W końcu, gdy Polska odzyskała niepodległość i okazało się, że rozpaczliwie potrzebuje wykształconych ludzi, większość polskich uczonych z Samary postanowiła razem z rodzinami wrócić do nowo odzyskanej ojczyzny. Na pewno nie było im łatwo porzucić względną stabilizację i ruszyć do Polski, nie mając nic prócz nadziei, że pomogą ją odbudować. Mimo to duża grupa zdecydowała się na powrót. Wiele z zawartych wówczas przyjaźni trwało do końca życia, wiele z tych rodzin zamieszkało obok siebie. Mój pradziadek, urodzony na Syberii, przeżył w Warszawie piękne dwudziestolecie międzywojenne – założył rodzinę, prowadził bujne życie towarzyskie i intelektualne, pracował na uniwersytecie... a potem został zamordowany w Katyniu.
Nasuwa się smutna refleksja, że Rosja po prostu nie chciała go wypuścić – tam się urodził i tam widać musiał umrzeć.

W 1905 roku mój prapradziadek jako profesor uczestniczył w jakimś proteście czy demonstracji – dość, że razem z całą rodziną został zesłany na Sybir, w okolice Irkucka. Tam też urodził się mój pradziadek. Po rewolucji 1917 roku jako zesłańcy polityczni mogli teoretycznie wrócić do Polski – ale jak, skoro z jednej strony bolszewicy, z drugiej strony Wielka Wojna? Wracali...

Historia mojej rodziny od strony ojca ściśle wiąże się z kresami wschodnimi. Pradziadek podczas II wojny światowej służąc w polskiej armii trafił do niewoli, skąd wywieziono go na Syberię. Jedna z jego córek zginęła w trakcie wojny będąc sanitariuszką, druga miała więcej szczęścia. Mój dziadek będąc nastoletnim chłopakiem utrzymywał dom, zapewniając wyżywienie swojej matce i młodszemu rodzeństwu. Po zakończeniu wojny dziadek wraz z ocalałymi trafił do Głubczyc pod Opolem, tam rodzina rozdzieliła się. Pradziadek powrócił z Sybiru w 1953r., był schorowany i z potężnego mężczyzny w ciągu kilku lat katorgi zmienił się w starca. Do końca swoich dni podkreślał, że miał więcej szczęścia niż wielu jego przyjaciół z zesłania. Cieszę się, że moje pokolenie nie zaznało tak strasznej tragedii, jednocześnie jestem bardzo dumny z mojego pochodzenia.

Historia mojej rodziny od strony ojca ściśle wiąże się z kresami wschodnimi. Pradziadek podczas II wojny światowej służąc w polskiej armii trafił do niewoli, skąd wywieziono go na Syberię. Jedna z jego córek zginęła w trakcie wojny będąc sanitariuszką, druga miała więcej szczęścia. Mój dziadek będąc nastoletnim chłopakiem utrzymywał dom, zapewniając wyżywienie swojej matce...

Podczas II wojny światowej mój pradziadek dostał się do radzieckiej niewoli i został wywieziony w głąb Rosji. Czy była to Syberia? Tego niestety nie wiem, słyszałam tylko o przerażających warunkach życia, ciężkiej pracy w kamieniołomie, zimnie, jedzeniu chwastów i spleśniałego chleba. Po powrocie pradziadek chorował już do końca życia. Nie lubił wracać do tych wspomnień, opowiadał niechętnie i wyraźnie próbował odciąć się od przeszłości. W dużym stopniu jego historia pozostaje więc białą plamą na mapie historii naszej rodziny. Co istotne, jakkolwiek ciężkie były wojenne przeżycia pradziadka, pozostał człowiekiem pełnym życia i energii, Rosja, Syberia, niewola, wojna, nie zdołały go zniszczyć.

Podczas II wojny światowej mój pradziadek dostał się do radzieckiej niewoli i został wywieziony w głąb Rosji. Czy była to Syberia? Tego niestety nie wiem, słyszałam tylko o przerażających warunkach życia, ciężkiej pracy w kamieniołomie, zimnie, jedzeniu chwastów i spleśniałego chleba. Po powrocie pradziadek chorował już do końca życia. Nie lubił wracać do tych wspomnień,...

Nie jest to jedna długa i spójna opowieść, a jedynie przebłyski, skrawki opowieści. Jest to historia niechciana, budząca wstręt i strach w mojej babci. Moja babcia sama siebie nazywa się pół sybirakiem. Pół wzięło się od tego, że urodziła się, gdy jej mama została zesłana na Syberię. Pamięta tylko strzępki tego horroru, ale za każdym razem, gdy przypadkiem zacznę ten bolesny dla niej temat widzę, że jej wzrok się zmienia, staj się bardziej mętny i czuję, że właśnie w tej chwili przenosi się do tamtego piekła. Piekła, które zabrało jej matkę. Babcia została ocalona przez pewną dobrą kobietę, która zlitowała się nad kilkuletnią małą Broncią z blond loczkami. Widziała, że matka mojej babci nie przetrwa długo w tych ciężkich warunkach, tym bardziej z zakażeniem, które wdało jej się w nogę i groziło amputacją. Babcia została wywieziona za zgodą swojej matki przez panią Leokadię z okolic Wrocławia. Do teraz babcia wspomina panią ,,Lusię'' z ogromnym uśmiechem na twarzy i zawsze podkreśla, że to właśnie ona uratowała ją przed piekłem, które czekało ją na Syberii.

Nie jest to jedna długa i spójna opowieść, a jedynie przebłyski, skrawki opowieści. Jest to historia niechciana, budząca wstręt i strach w mojej babci. Moja babcia sama siebie nazywa się pół sybirakiem. Pół wzięło się od tego, że urodziła się, gdy jej mama została zesłana na Syberię. Pamięta tylko strzępki tego horroru, ale za każdym razem, gdy przypadkiem zacznę ten...

Nie wiem dokładnie czy ta historia dotyczyła mojej rodziny i może nie jest niezwykła, ale pamiętam jak moja babcia mi ją opowiadała, z wypiekami na twarzy i łzami w oczach. To było jeszcze za czasów II wojny światowej, gdzie panował głód, a każdy bał się o swoje i najbliższych życie, aby niegdzie nie zostać zesłanym, najbardziej wtedy bali się wszyscy Auschwitz i Syberii, moja babcia najgorzej to przeżyła i choć wyszła jakimś cudem, z tego cało to jednak na zdrowiu i na psychice się wszystko odbiło. Babcine opisy życia obozowego, panujących w nim warunkach, przemocy stosowanej przez Niemców, bezwzględności, braku poszanowania drugiego człowieka powodowało, że łzy same napływały mi do oczu i płakałam razem z babcią. Na początku babcia trafiła do obozu w Terezinie i właśnie tam poznała pewną dziewczynę, która opowiedziała swoją historię. Jak była młoda poznała i zakochała się w żołnierzu, a że były ciężkie czasy, nie dane im było być razem, tylko parę ukradkowych spotkań i trzymania się za ręce. Chcieli razem uciec, ale Wala (tak chyba miała na imię) za bardzo kochała rodziców, aby ich zostawić. I jak stracili cały majątek to zesłali ich właśnie do obozu. Młodych rozdzieliła wojna i nie dane im było żyć razem. Natomiast Wala ciężko przeżyła rozstanie, z ukochanym i wciąż myślami wracała do niego, mając nadzieję, że w końcu nadejdzie dzień, kiedy ich dłonie i ciała spotkają się wzajemnie w nierozerwalnym uścisku i już do końca życia będą mogli być razem. Realia obozowe i walka o przetrwanie powoduje, że dziewczyna zaczyna myśleć o sobie. I po tułaczce, z obozu do obozu i cudem uniknięcie komory gazowej, Wala poznaje innego mężczyznę i po opuszczeniu obozu biorą ślub. I choć jest z kimś innym to jednak do końca życia jej serce zostaje wierne tylko temu jednemu. Czy tamten też myślał o Walentynie tego nie wiem, ale wiem że ona starała się go odnaleźć i niestety jej się nie udało. Po latach domyśliłam się, że to była historia mojej babci, nie jestem tego pewna i już się tego nie dowiem. Ta historia jest dla mojej babci, która nie żyje już od paru lat, choć że słyszałam ją raz, utkwiła mi w pamięci do końca życia.

Nie wiem dokładnie czy ta historia dotyczyła mojej rodziny i może nie jest niezwykła, ale pamiętam jak moja babcia mi ją opowiadała, z wypiekami na twarzy i łzami w oczach. To było jeszcze za czasów II wojny światowej, gdzie panował głód, a każdy bał się o swoje i najbliższych życie, aby niegdzie nie zostać zesłanym, najbardziej wtedy bali się wszyscy Auschwitz i Syberii,...