Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ina71
december
Inka
Artur
Klaudia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ina71
december
Inka
Artur
Klaudia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Miałam pewną sytuację związaną z żywiołem w dzieciństwie. Mam na myśli wodę. Wydaje się taka spokojna i kojąca, ale nic bardziej mylnego. Potrafi być też zabójcza i wielu osobom już odebrała życie. Wszystko zaczęło się od przyjścia na basen. Zaznaczę, że nigdy nie umiałam jakoś wybitnie pływać, ale lubiłam to robić. Moja nauczycielka postanowiła, że moja cała grupa poskacze sobie do wody. Przyznam się, że się bałam, ale z myślą, że do odważnych świat należy, skoczyłam. I to był błąd. Woda była dosyć głęboka, a ja jak już wspominałam nie umiałam pływać, dlatego od razu poszłam na dno. Próbowałam walczyć z wodą, co oczywiście nie przyniosło żadnych efektów. Woda napływała mi do oczu i ust. Przestraszyłam się ogromnie i zaczęłam machać rękoma. Całe szczęście nauczycielka szybko zareagowała. Po wyjściu z wody stwierdziłam, że w najbliższej przyszłości dam sobie spokój z skakaniem do wody.

Miałam pewną sytuację związaną z żywiołem w dzieciństwie. Mam na myśli wodę. Wydaje się taka spokojna i kojąca, ale nic bardziej mylnego. Potrafi być też zabójcza i wielu osobom już odebrała życie. Wszystko zaczęło się od przyjścia na basen. Zaznaczę, że nigdy nie umiałam jakoś wybitnie pływać, ale lubiłam to robić. Moja nauczycielka postanowiła, że moja cała grupa poskacze...

Upalny dzień, lato, plaża, ukochany u boku. Urlop jak z bajki (albo przynajmniej jak z tych folderów ochoczo pokazywanych przez nadpobudliwe panie z biur podroży). Oboje leżymy na leżaczkach, ja co chwilę poprawiam strój kąpielowy (ach te wszystkie sznurki, nie polecam!), mąż popija drinka. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie jego zamiłowanie do wszelakich zakładów. Padło na naukę SUP (wiecie, to pływanie na stojąco na desce z jednym wiosłem - przysięgam, też nie wiedziałam jak to się nazywa). Zakład przyjęłam i tak o to ramię w ramię, z naszymi instruktorami, rozpoczęliśmy naukę. Szło mi całkiem dobrze (wygrałabym na pewno!) i instruktor pozwolił mi na samodzielne próby. Nagle niespodziewanie nadeszła ogromna jak na te okoliczności fala i zepchnęła mnie z deski. Rozbiłam sobie trochę nos i nałykałam wody. Szybko jednak wgramoliłam się z powrotem nie zwracając uwagi na krzyczącego coś męża (a co, niech wie, że jestem twarda!), gdy mój wzrok przykuła płynąca nieopodal deski góra stroju kąpielowego. Mojego stroju! Pamiętacie co mówiłam o sznurkach? Teraz już wiecie, czemu ich nie polecam. Padłam na deskę niczym ukrywająca się przed drapieżnikiem ofiara i ręką niezdarnie próbowałam wyłowić ten nieszczęsny kawałek materiału. Tu z pomocą przyszedł mój mąż, który zasłonił mnie i pomógł skompletować garderobę, a później udawał, że w ogóle nie zauważył, jak pół plaży oglądało biust jego żony. Mam nadzieję, że spalenie słońcem ukryło wtedy moje spalenie ze wstydu. Kochanie, wygrałeś!

Upalny dzień, lato, plaża, ukochany u boku. Urlop jak z bajki (albo przynajmniej jak z tych folderów ochoczo pokazywanych przez nadpobudliwe panie z biur podroży). Oboje leżymy na leżaczkach, ja co chwilę poprawiam strój kąpielowy (ach te wszystkie sznurki, nie polecam!), mąż popija drinka. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie jego zamiłowanie do wszelakich zakładów. Padło...

Wzburzone morze nie pyta o zgodę na zniszczenie...
Wysokie fale bezlitośnie potrafią pochłonąć ludzkie istnienia...
Woda nie pyta, nie prosi... Pochłania wszytsko co spotyka na swej drodze i w jednej sekundzie potrafi ze spokojnego przemienić się we wzburzone i pochłaniać, niszczyć, siać spustoszenie. Przekonałam się o tym na własnej skórze. Fascynuje mnie łowienie ryb. Co roku w okresie wakacyjnym wraz z mężem odpalamy naszą łódką i wyruszamy w morze wraz z mężem w poszukiwaniu przygody (a raczej miejsca na skuteczny połów). Mój mąż doskonale radzi sobie za kierownicą łodzi. Wychował się nad morzem i od dziecka przemierzał morskie głębiny przełamując strach i walcząc nie raz z żywiołem. Pewnego razu gdy wybraliśmy się na połów wiatr nagle zaczął niebezpiecznie zmieniać kierunek, a fale raz po raz groźnie uderzały o naszą łódź.Krople deszczu, coraz grubsze i opadające z większą intensywnością uderzały o łódź. Nie bałam się mając obok siebie małżonka, który nigdy nie żartował sobie z żywiołu - zawsze stosował się do zasad bezpieczeństwa. I wszytsko pewnie byłoby dobrze gdyby mój małżoneknie poślizgnął się i ze sporą siłą nie uderzył głową i twarde dno łodzi. Raz po raz tracił przytomność pozostawiając w moich rękach ster i nasze życia. Tego dnia prawdziwie poznałam siłę życwiołu gdy fale za wszelką cenę stawały na przeciw kierunkowi płynącej łodzi nie pozwalając nam za nic w świecie zbliżyć się w kierunku brzegu. Po długiej walce z żywiołem dzięki poradom raz po raz odzywsującego świadomość małżonka dotarliśmy do brzegu. Wszystkko skończyło się dobrze, ale na zawsze już w moim sercu wyryło się przekonanie o potędze żywiołu, który w jednej chwili każdemu ktoodwarzy się zakpić z jego siły odbiera wszystko to co najcenniejsze - życie!

Wzburzone morze nie pyta o zgodę na zniszczenie...
Wysokie fale bezlitośnie potrafią pochłonąć ludzkie istnienia...
Woda nie pyta, nie prosi... Pochłania wszytsko co spotyka na swej drodze i w jednej sekundzie potrafi ze spokojnego przemienić się we wzburzone i pochłaniać, niszczyć, siać spustoszenie. Przekonałam się o tym na własnej skórze. Fascynuje mnie łowienie ryb....

W moim wypadku siła nieposkromionego żywiołu dotyka mnie dosyć często w trakcie zimy. Na pierwszy rzut oka nic nie widać, aż tu nagle jeden niepewny krok i moje szacowne cztery litery znajdują się na ziemi. Wszem i wobec ostrzegam wszystkich przed owym nieposkromionym, ukrytym żywiołem. To, że go nie widzicie nie oznacza, że go nie ma jedne krok może się równać obolałym pośladkom przez kolejne kilka dni. Nigdy nie wiadomo, gdzie się czai i kiedy zaatakuję. STRZEŻCIE SIĘ WSZYSCY LODU I JEGO NISZCZYCIELSKIEJ SIŁY!

W moim wypadku siła nieposkromionego żywiołu dotyka mnie dosyć często w trakcie zimy. Na pierwszy rzut oka nic nie widać, aż tu nagle jeden niepewny krok i moje szacowne cztery litery znajdują się na ziemi. Wszem i wobec ostrzegam wszystkich przed owym nieposkromionym, ukrytym żywiołem. To, że go nie widzicie nie oznacza, że go nie ma jedne krok może się równać obolałym...

Stałam tam. Nie patrzyłam w dół. Nie musiałam. Wiedziałam co jest podemną. Wiedziałam, że wystarczy zrobić krok, a nie będzie już ratunku. Nic nie pozostanie. Wiedziałam, że nie będę miała się czego chwycić gdybym jednak postanowiła zawrócić. To będzie koniec. Czułam strach, ale także ekscytację. Bo przecież każdy chce wiedzieć jak to jest. Zamykasz oczy i spadasz. Słyszysz tylko wiatr szydzący z ciebie, z Twojej decyzji. Jesteś na łasce żywiołu. To co się z Tobą stanie zależy tylko od niego. Jest niemiłosierny, okrutny i brutalny. Nie ma już czasu nad zastanowieniem się "co jeśli?". Za późno na zmianę decyzji. Na powiedzenie "nie". Wszystko co miało się stać, stało się. Takie było przeznaczenie. Tak zostało zaplanowane nasze życie. Dlatego też skoczyłam.
Jedyne co mi z tego zostało to niewyobrażalna chęć wykrzyczenia całemu światu, że skoki na bungee są wspaniałe.

Stałam tam. Nie patrzyłam w dół. Nie musiałam. Wiedziałam co jest podemną. Wiedziałam, że wystarczy zrobić krok, a nie będzie już ratunku. Nic nie pozostanie. Wiedziałam, że nie będę miała się czego chwycić gdybym jednak postanowiła zawrócić. To będzie koniec. Czułam strach, ale także ekscytację. Bo przecież każdy chce wiedzieć jak to jest. Zamykasz oczy i spadasz. Słyszysz...

Kiedy miałam dziewięć lat, przez mój ogród przeszła trąba powietrzna. To było lato, przyjechali do nas dziadkowie i nikomu by nie przyszło do głowy, co się wydarzy, gdyby nie granatowe, ciężkie chmury, które zaczęły się gromadzić nad domem. Kiedy zerwał się wiatr, mama zagnała nas wszystkich do przedpokoju, w którym nie było okien – zdawała sobie sprawę, że potłuczone szyby mogą nas poranić. Ale moja dziecięca ciekawość zwyciężyła – uchyliłam drzwi i spojrzałam przez okno w moim pokoju. To, co zobaczyłam, było w równie fascynujące, co przerażające. Świat za oknem wyglądał, jakby ktoś dolał do wody mleka i zaczął intensywnie mieszać – na wpół przejrzysty wir był tak blisko okna, że poza nim nie widziałam właściwie nic. Szybko się wycofałam, ale nie bałam się – być może dlatego, że nie do końca zdawałam sobie sprawę z powagi sytuacji. Rodzina do dziś wspomina, że zaczęłam grać na pianinie, żeby odrobinę ich rozerwać i dodać otuchy. Być może też po to, by zagłuszyć ryk trąby powietrznej, która obrała nasz dom z tynku, wyrwała rosnącą przed wejściem lipę i zablokowała nią drzwi, a potem porozrzucała po całym ogrodzie rusztowania i ogromne, ciężkie worki z cementem. Na szczęście nikomu nic się nie stało – nawet dom właściwie nie ucierpiał. Ja uznałam to za fascynującą przygodę, odrobinę straszną, ale na tyle nierealną, że nie przyszło mi do głowy, by bać się naprawdę. Do dziś pamiętam ten dreszcz ekscytacji w obliczu potężnego żywiołu, który mimo wszystko nas oszczędził.

Kiedy miałam dziewięć lat, przez mój ogród przeszła trąba powietrzna. To było lato, przyjechali do nas dziadkowie i nikomu by nie przyszło do głowy, co się wydarzy, gdyby nie granatowe, ciężkie chmury, które zaczęły się gromadzić nad domem. Kiedy zerwał się wiatr, mama zagnała nas wszystkich do przedpokoju, w którym nie było okien – zdawała sobie sprawę, że potłuczone szyby...

Jako dziecko wpadłam do wody. Miałam jak by to może 3-4 lata. Pamiętam jak by to było dziś. ten bezmiar wody wokół mnie. Z jednej strony strach, bo nie umiałam pływać, z drugiej dziwny spokój. Coś z tyłu głowy kazało mi się poddać żywiołowi i w ten sposób się uratowałam. Do dnia dzisiejszego nie wiem jak wypłynęłam, ale do dziś czuje respekt przed wodą, ale z drugiej strony wiem że ją uwielbiam.

Jako dziecko wpadłam do wody. Miałam jak by to może 3-4 lata. Pamiętam jak by to było dziś. ten bezmiar wody wokół mnie. Z jednej strony strach, bo nie umiałam pływać, z drugiej dziwny spokój. Coś z tyłu głowy kazało mi się poddać żywiołowi i w ten sposób się uratowałam. Do dnia dzisiejszego nie wiem jak wypłynęłam, ale do dziś czuje respekt przed wodą, ale z drugiej...

Właśnie rozwiązywałam zadanie z matematyki z Gabrysiem. Błysnęło za oknem, potem trzasnęło, a w pokoju zrobiło się ciemno. Przestraszona chciałam wstać, ale uderzyłam nogą o biurko. Gabryś włączył latarkę w telefonie i wziął mnie za rękę. Wyszliśmy na korytarz.
- Nikomu nic się nie stało? – zawołała mama.
- Ola? – Gabryś ścisnął moją dłoń.
- Nic – zapewniłam, choć kolano mnie bolało.
Zeszliśmy na dół. Mama każdemu dawała po świeczce. Położyliśmy na stoliku. Ze względu na to, że nie ma prądu, usiedliśmy na tapczanie w moim pokoju. Noga przy nodze, patrzyliśmy przez okno. Znów błysnęło i po chwili usłyszeliśmy grzmot. Spojrzałam tam i zobaczyłam, jak z drzewa opadają gałęzie. Zmroziło mnie.
- Wyobraź sobie spacerować tak… i nagle dostajesz piorunem – mruknął Gabryś.
- Straszne.
- A wiesz, że żył jeden człowiek, który został uderzony siedem razy?
- ILE?
- Siedem – westchnął. – Nieszczęście, fatum…? Ponoć to właśnie mężczyźni padają ofiarą najczęściej.
- Dlaczego?
- Z tego, co słyszałem, przyczyną jest testosteron.
- A… czy po tym się umiera?
- Jest ryzyko, ale duża szansa, że przeżyjesz… Widziałem na zdjęciu, jak jakichś chłopak miał bliznę po uderzeniu. Cały w sinikach, miał takie… ciemnofioletowe żyły na plecach, a jego kręgosłup tak się odznaczał… Wyglądał przerażająco.
Wyobraziłam sobie, że Gabryś dostaje taką błyskawicą i… nie wstaje. Zaczęłam płakać. Wziął mnie za rękę, a potem mocno przytulił. Gdy kolejny raz trzasnęło, zacisnęłam palce na jego koszulce i wtuliłam się w niego.

Właśnie rozwiązywałam zadanie z matematyki z Gabrysiem. Błysnęło za oknem, potem trzasnęło, a w pokoju zrobiło się ciemno. Przestraszona chciałam wstać, ale uderzyłam nogą o biurko. Gabryś włączył latarkę w telefonie i wziął mnie za rękę. Wyszliśmy na korytarz.
- Nikomu nic się nie stało? – zawołała mama.
- Ola? – Gabryś ścisnął moją dłoń.
- Nic – zapewniłam, choć kolano...