Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Niki151
Palulynka
ogarbejbe
Paulina Mieszczak
Kamila Cz

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Niki151
Palulynka
ogarbejbe
Paulina Mieszczak
Kamila Cz

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Dwie siostry z wyglądu jak dwie krople wody, z charakteru jak ogień i woda. Osobom postronnym trudno uwierzyć, że tak naprawdę w głębi serca życzą sobie jak najlepiej. Ich mama twierdzi , że żyją jak kot z psem z powodu nieoczywistego podobieństwa. Podobno nie mogą żyć bez siebie. Chociaż szorstkie dla siebie zawze pamiętają o sobie nawzajem. Skąd to wiem? Bo to moja siostra i ja żyjemy by się kłócić... ale tylko my możemy sobie dopiec. Nie radzę robic tego innym, bo wiadomo jak to siostra, w ogień wskoczy za tą drugą.

Dwie siostry z wyglądu jak dwie krople wody, z charakteru jak ogień i woda. Osobom postronnym trudno uwierzyć, że tak naprawdę w głębi serca życzą sobie jak najlepiej. Ich mama twierdzi , że żyją jak kot z psem z powodu nieoczywistego podobieństwa. Podobno nie mogą żyć bez siebie. Chociaż szorstkie dla siebie zawze pamiętają o sobie nawzajem. Skąd to wiem? Bo to moja...

Dokładnie tak jak w książce – trzy siostry: Barbara, Irena i Małgorzata, dorastały w jednym domu. Trzy zupełnie inne osobowości, które dziś dobiegają sześćdziesiątki. Mają swoje rodziny – mężów, dzieci, wnuki. Każda z nich pozornie jest nieczuła, wręcz syczy komentując pozostałe siostry. A gdy przyjdzie co do czego – każda gotowa wskoczyć w ogień żeby tylko siostrzyczce nic się nie stało. Najlepsze jest to, że gdy niepewny grunt pod nogami zagrożonego rodzeństwa zostanie ustabilizowany, od razu znowu zaczynają pluć jadem. Jedna z nich to moja mama, druga matka chrzestna, trzecia to po prostu ciocia – pomimo dzielącej nas różnicy wieku uwielbiam spędzać z nimi czas (którego wspólnie wcale nie spędzają mało), wiele można się nauczyć – zarówno z zakresu cienkiej riposty jak i empatii.

Dokładnie tak jak w książce – trzy siostry: Barbara, Irena i Małgorzata, dorastały w jednym domu. Trzy zupełnie inne osobowości, które dziś dobiegają sześćdziesiątki. Mają swoje rodziny – mężów, dzieci, wnuki. Każda z nich pozornie jest nieczuła, wręcz syczy komentując pozostałe siostry. A gdy przyjdzie co do czego – każda gotowa wskoczyć w ogień żeby tylko siostrzyczce nic...

Relacja między mną a moją mamą była kiedyś, delikatnie mówiąc, stonowana. Moja mama, wychowana w rodzinie, w której dużą wagę przykładano do dyscypliny, kultu pracy, samokontroli i oszczędności w wyrażaniu emocji, nie tolerująca lenistwa, opieszałości, słabości, po prostu nie umiała wychowywać mnie i mojej siostry inaczej. Zrozumiałam to po latach, bo wtedy (w przeszłości) czułam się skrzywdzona przez los. Kiedy jednak dziś wspominam tamte czasy, i rozkładam na czynniki pierwsze nasze dzieciństwo, znajduję wiele momentów, drobiazgów i sytuacji, które świadczą o tym, że jawnie okazywała nam swoją miłość, troskę i czułość, wtedy dla nas nieoczywistą, dzisiaj niezaprzeczalną. Uczucia przejawiały się w prostych rzeczach, w ulubionej kanapce ze szczypiorkiem, zapakowanej na drugie śniadanie do szkoły, w „załatwionym po znajomości” hula-hop, którego żadne dziecko na podwórku jeszcze nie miało, w zdobytych cudem biletach do cyrku, zgodzie na świnkę morską (później psa), choć uważała to za fanaberię, w rodzinnej wycieczce do zoo w słoneczną niedzielę czy w dojeżdżaniu co drugi dzień ponad 500 km PRL-owskim pociągiem (w warunkach uwłaczających godności człowieka) do sanatorium, w którym spędziłam prawie 6 miesięcy. Z biegiem lat nasze relacje się poprawiły, trochę dzięki temu, że ani ja ani siostra nie jesteśmy tak zasadnicze, trochę z inicjatywy samej mamy. Nasze dzieci mają lżej. Ciekawe, czy to docenią.

Relacja między mną a moją mamą była kiedyś, delikatnie mówiąc, stonowana. Moja mama, wychowana w rodzinie, w której dużą wagę przykładano do dyscypliny, kultu pracy, samokontroli i oszczędności w wyrażaniu emocji, nie tolerująca lenistwa, opieszałości, słabości, po prostu nie umiała wychowywać mnie i mojej siostry inaczej. Zrozumiałam to po latach, bo wtedy (w przeszłości)...

Moja mama wychowywała się w rodzinie, w której nie mówiło się o uczuciach. Nie było na to czasu, mentalność była inna, priorytety też odmienne. Obiecała sobie kiedyś, że w jej własnej rodzinie będzie się dużo rozmawiać o wszystkim. Niestety. Pomimo chęci, starań i prób - o uczuciach nie mówiła nadal. Jej córa rosła, dopominając się o słowa, o zapewnienia o miłości i ważności. Czuła, że tak trzeba. W telewizji przedstawiano taki wzorzec rodziny. Minęły długie lata zanim młoda zrozumiała, że jej mama nie potrafi się przełamać. Że jej wszystkie czyny świadczą o tym, ale usta nie są w stanie wypowiedzieć wielu słów. Spróbowała więc sama poznać i zrozumieć matkę. Poczyniła kroki, by pomóc się jej otworzyć. I nagle zrozumiała, że sama jest dziarską dziewuchą, która czasem lubi schować to, co naraziłoby ją na zranienie. Jak między nami jest? Rozmawiamy z mamą dużo o wszystkim. Nauczyłyśmy się czytać między wierszami. Nie dopytujemy, nie dopraszamy się o słowa. We mnie już jest więcej otwartości i gotowości do okazywania uczuć. I tak z pokolenia na pokolenie przenosimy to postanowienie - by rozmawiać więcej, i wiem że tak będzie. Ale czy kochać da się więcej?

Moja mama wychowywała się w rodzinie, w której nie mówiło się o uczuciach. Nie było na to czasu, mentalność była inna, priorytety też odmienne. Obiecała sobie kiedyś, że w jej własnej rodzinie będzie się dużo rozmawiać o wszystkim. Niestety. Pomimo chęci, starań i prób - o uczuciach nie mówiła nadal. Jej córa rosła, dopominając się o słowa, o zapewnienia o miłości i...

Daleko nie muszę szukać. Taką kobietą jest moja matka. Pulchniutka blondynka, bez żadnych zmartwień, która ciągle się uśmiecha. Tak, uśmiechała się, póki nie przychodziłam do niej z jakimś kłopotem, czy osobistym problemem. Ignorowała mnie wtedy i mówiła: „Wymyśl coś sama”. Często bałam się płakać w domu, ponieważ mama wpadała w okropny szał i krzyczała: „Nie rycz!”. A ja tak naprawdę byłam tylko nastolatką i potrafiłam ją bardzo nienawidzić przez jej brak wyrozumiałości. Po latach, gdy już stałam się dorosłą kobietą, zrozumiałam czemu mama tak surowo mnie traktowała. Moje problemy były głupie i mało ważne, a ja tygodniami się nimi zadręczałam. Ona, tak szorstka dla mnie, dała mi ważną lekcję. Być może zrobiła to w nieprzyjemny sposób, ale udało jej się. Potrafię sobie radzić dzięki niej, a w razie kłopotów zachowywać zimną krew. A czułość? Czułość zawsze widzę w jej oczach.

Daleko nie muszę szukać. Taką kobietą jest moja matka. Pulchniutka blondynka, bez żadnych zmartwień, która ciągle się uśmiecha. Tak, uśmiechała się, póki nie przychodziłam do niej z jakimś kłopotem, czy osobistym problemem. Ignorowała mnie wtedy i mówiła: „Wymyśl coś sama”. Często bałam się płakać w domu, ponieważ mama wpadała w okropny szał i krzyczała: „Nie rycz!”. A ja...

Jeden dom - jedna rodzina. Trzy kobiety - trzy skrajne punkty widzenia. Babka, która przeżyła okrutne dzieciństwo, matka, która miała za sobą ciężkie małżeństwo i córka, która próbuje radzić sobie z problemami kobiet, które ją wychowały. Znałam je dość dobrze, ale nigdy nie potrafiłam zrozumieć dlaczego tak trudno znaleźć im wspólny język. To niepojęte jaki ogrom emocji targał ich domem. Tylko trzy strudzone życiem postacie mogą stwierdzić jak wiele było między nimi niedopowiedzeń i zawiedzionych nadziei. A jednak gęsta sieć zależności oraz szczere przywiązanie sprawiało, że nie potrafiły bez siebie żyć. Każda z niewiast wpływa na pozostałe, odciskając piętno na jej życiu. Babcia, nauczona, że okazywanie uczuć to oznaka słabości, zrozumiała jak bardzo potrzebne jest to, aby mówić otwarcie o swoich uczuciach. Matka, dzięki wsparciu współlokatorek, przestała zamykać się w sobie i nabyła umiejętność artykułowania potrzeb. Jej córka pojęła jak istotny wpływ na nasze życie wywierają demony z przeszłości, jak ważne jest zrozumienie potrzeb bliskiego i jest dziś wrażliwą, empatyczną osobą.
Pomimo, iż trzy kobiety noszą na swych barkach ciężki bagaż doświadczeń, nauczyły się z nim żyć. Gdy widuję je na wspólnych spacerach, nie mam już wątpliwości, czy są w stanie się porozumieć. Obecnie cała trójka jest niemal nierozłączna. Po dawnych emocjach i napięciu nie ma śladu. Postronnego obserwatora uderzy czułość i życzliwość, z jaką odnoszą się do siebie przedstawicielki różnych pokoleń.

Jeden dom - jedna rodzina. Trzy kobiety - trzy skrajne punkty widzenia. Babka, która przeżyła okrutne dzieciństwo, matka, która miała za sobą ciężkie małżeństwo i córka, która próbuje radzić sobie z problemami kobiet, które ją wychowały. Znałam je dość dobrze, ale nigdy nie potrafiłam zrozumieć dlaczego tak trudno znaleźć im wspólny język. To niepojęte jaki ogrom emocji...

Z pewnością znacie takie określenie jak herod-baba. To nie są do końca potwierdzone informacje, ale najprawdopodobniej jego twórca wzorował się na babci mojego Męża. Doprowadzenie do łez każdej nowej dziewczyny czy chłopaka od kuzynostwa na rodzinnym obiedzie? Proszę bardzo. Ustawienie sobie wszystkich zięciów jak w zegarku? Bez problemu. Zepchnięcie dziadka do roli nic nieznaczącego popychadła? No pewnie. Besztanie każdej świeżo upieczonej mamusi na pierwszych odwiedzinach nowonarodzonego wnusia? Obowiązkowo. Babcia Stasia to nie kobieta, to chodzący, do bólu szczery automat bez żadnych oporów. Jednak mimo wszystko coś jest w tej babci, jakieś pokłady pradawnych mądrości i , o dziwo, coś na wzór czułości, bo do tej kobieciny w razie jakiejkolwiek draki wali jak w dym cała rodzina.

Z pewnością znacie takie określenie jak herod-baba. To nie są do końca potwierdzone informacje, ale najprawdopodobniej jego twórca wzorował się na babci mojego Męża. Doprowadzenie do łez każdej nowej dziewczyny czy chłopaka od kuzynostwa na rodzinnym obiedzie? Proszę bardzo. Ustawienie sobie wszystkich zięciów jak w zegarku? Bez problemu. Zepchnięcie dziadka do roli nic...

mam młodszą siostrę, z którą zaczęłyśmy się do siebie odzywac dopiero niedawno, po 3miesiącach milczenia.mieszkamy w jednym mieście.a powód był smieszny i błahy-poszło o pęsętę, którą siostra pozyczyła ode mnie i nie oddala.po dwóch tygodnach, kiedy się upomniałam o nią, dostałam ochrzan,i siostra zamilkła na 3miesiące!pozwód dla niektórych błachy i niedorzeczny, potrafił na tyle czasu rozdzielic nasze drogi.zgooda nastąpiła na imieninach taty, który usiadł między nami z butelką malinówki, i którą zmiekczył nasze serca.dziś smiejemy się z tej sytuacji, ale nic juz sobie nie pożyczamy ;)

mam młodszą siostrę, z którą zaczęłyśmy się do siebie odzywac dopiero niedawno, po 3miesiącach milczenia.mieszkamy w jednym mieście.a powód był smieszny i błahy-poszło o pęsętę, którą siostra pozyczyła ode mnie i nie oddala.po dwóch tygodnach, kiedy się upomniałam o nią, dostałam ochrzan,i siostra zamilkła na 3miesiące!pozwód dla niektórych błachy i niedorzeczny, potrafił...