Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Meekhanka
Wojciech
Mael
Irene Adler
Artur

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Meekhanka
Wojciech
Mael
Irene Adler
Artur

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Niedawno otrzymaliśmy informację o niepokojącym zjawisku. W północno-zachodniej części naszego miasta znajduje się gęsty las. Przebiega tam rzadko uczęszczana droga. Ze względu na brak oświetlenia i wynikającą z tego słabą widoczność w nocy, wiele lat temu doszło tam do wypadku. Nieodpowiedzialny kierowca, jadąc ze zbyt dużą prędkością, potrącił młodą dziewczynę, która zginęła na miejscu. W okolicy tego nieszczęśliwego zdarzenia postawiono kapliczkę, gdzie mieszkańcy pozostawiali kwiaty i zapalali znicze. Po wielu latach nowi mieszkańcy w tej okolicy zauważyli, że przy tym odludnym miejscu stoi świeca, która nigdy nie gaśnie. Twierdzą, że mimo niesprzyjających warunków atmosferycznych – silnych wiatrów, opadów – płomień bezustannie oświetla ten mały skrawek ziemi. Nie znamy powodów, dla których się tak dzieje. Nasz dziennikarz postara się z całych sił zgłębić tę tajemnicę, o czym poinformujemy Państwa w kolejnym wydaniu. Tymczasem naszemu redaktorowi mówimy „Nie odpuszczaj” a mieszkańcom i przechodniom „Odpuśćcie i nie wychodźcie po zmroku, jeśli nie musicie”.

Niedawno otrzymaliśmy informację o niepokojącym zjawisku. W północno-zachodniej części naszego miasta znajduje się gęsty las. Przebiega tam rzadko uczęszczana droga. Ze względu na brak oświetlenia i wynikającą z tego słabą widoczność w nocy, wiele lat temu doszło tam do wypadku. Nieodpowiedzialny kierowca, jadąc ze zbyt dużą prędkością, potrącił młodą dziewczynę, która...

Pozornie spokojna, mała wioska w sercu podkarpacia kryje w sobie legendę przekazywaną od kilku pokoleń. Wieś kiedyś należała do hrabskiego rodu po którym pozostały tu namacalne ślady w postaci zabytkowego pałącu, budynków gospodarczych i spichlerza, któy kryje w sobie mroczną tajemnicę. Tu bowiem hrabia przyłapał swoją małżonkę na zdradzie... Tu miejsce miała tragedia, której konsekwencje mieszkańcy wsi odczuwają do dziś. Uniesiony gniewem hrabia bowiem wbił prosto w serce swej małżonki nóż kończąc żywot młodej kobiety o niezwykłej urodzie. Narzędzie bestialskiej zbrodni pociągnęło za sobą sznur czerwonych korali, które rozsypały się po całym spichlerzu. Legenda głosi, że do dziś hrabina ukazuje się mieszkańcom wsi próbując pozbierać wszystkie korale. Postać w białej sukni skalanej krwawymi plamami trzyma w dłoni przerwany sznur korali. Według historii ten kto znajdzie i zabierze ze sobą któryś z elementów zagubionych korali już nigdy nie zazna spokoju, a jego żywot kończy w szybkim czasie samobójstwo. Już kilka osób mówi się że w ten sposób odeszło z tego świata... Czy zgubiło ich odnalezienie któregoś z korali czy może ich tajemnicza śmierć nie miała nic wspólnego z krążącą we wsi legendą? Historia wciąż niesie wiele znaków zapytania, a we wsi czasem w głuchą nos rozlega się cichy dźwięk jakby kobiecego płaczu za utraconym klejnotem - życiem!

Tytuł: "Czerwone korale"

Pozornie spokojna, mała wioska w sercu podkarpacia kryje w sobie legendę przekazywaną od kilku pokoleń. Wieś kiedyś należała do hrabskiego rodu po którym pozostały tu namacalne ślady w postaci zabytkowego pałącu, budynków gospodarczych i spichlerza, któy kryje w sobie mroczną tajemnicę. Tu bowiem hrabia przyłapał swoją małżonkę na zdradzie... Tu miejsce miała tragedia,...

Na uboczu wioski mieszkała samotna kobieta, która była już w podeszłym wieku wszyscy słyszeli krążącą legendę dotyczącą jej magicznych mocy. Młode małżeństwa starające się o potomstwo, które mają z tym problemy i długi im nie wychodzi przychodzą do niej. Ona przygotowuje napar, który oboje powinni pić przez cały miesiąc rano i wieczorem.
Metoda ponoć skutkuje i młode małżeństwa niebawem dowiadują się dobrej nowiny i spodziewanym potomstwie.
Magiczne naparu kobiety których receptury nikt nie zna, mają coraz więcej chętnych. W dzisiejszych czasach niestety problem z płodnością jest znacznie wzmożony, dlatego napar czarodziejki, jak jest nazywany, nabiera coraz to większej popularności.

Na uboczu wioski mieszkała samotna kobieta, która była już w podeszłym wieku wszyscy słyszeli krążącą legendę dotyczącą jej magicznych mocy. Młode małżeństwa starające się o potomstwo, które mają z tym problemy i długi im nie wychodzi przychodzą do niej. Ona przygotowuje napar, który oboje powinni pić przez cały miesiąc rano i wieczorem.
Metoda ponoć skutkuje i młode...

Czy mściwa mamuśka istnieje naprawdę?
Z pewnością każdy mieszkaniec naszego miasteczka słyszał opowieści o duchu oszalałej z rozpaczy mamuśce, który nawiedza las, by szukać zemsty. Większość z nas nie wierzy, w opowiadaną od pięćdziesięciu lat historię o duchu zrozpaczonej kobiety. Ale czy słusznie?
Ponad pięćdziesiąt lat temu grupka młodych mężczyzn, wybrała się do lasu na grzyby, tam zamiast leśnych przysmaków znaleźli kobietę w zaawansowanej ciąży, która najprawdopodobniej rodziła. Mężczyźni spanikowali i uciekli nie pomagając jej. Wieczorem leśniczy przechadzając się po lesie znalazł ciało kobiety z łona, której coś wystawało, gdy podszedł bliżej zobaczył, że jest to dziecko. Niestety oboje już nie żyli.
Podobno od tamtej pory, pierwszego każdego miesiąca w lesie pojawia się duch kobiety, który wydaje dziwne dźwięki, przypominające zawodzenie, a nawet wołanie o pomoc. Wraz z kolegą postanowiliśmy zweryfikować prawdziwość opowieści.
Kiedy weszliśmy do lasu, było ciemno, a ja miałam duszę na ramieniu, już chciałam zawracać, kiedy kolega złapał mnie za rękę i powiedział – Nie odpuszczaj, chodź. W tym samym momencie coś zaszeleściło, usłyszeliśmy płacz oraz głos wołający „pomocy”, spanikowaliśmy i uciekliśmy. Niestety nie wiemy czy to co słyszeliśmy było prawdą czy tylko wytworem naszej wyobraźni. Niemniej coś się wówczas wydarzyło, tylko co? Niestety, to pytanie na razie zostanie tajemnicą.

Czy mściwa mamuśka istnieje naprawdę?
Z pewnością każdy mieszkaniec naszego miasteczka słyszał opowieści o duchu oszalałej z rozpaczy mamuśce, który nawiedza las, by szukać zemsty. Większość z nas nie wierzy, w opowiadaną od pięćdziesięciu lat historię o duchu zrozpaczonej kobiety. Ale czy słusznie?
Ponad pięćdziesiąt lat temu grupka młodych mężczyzn, wybrała się do lasu...

Tajemnicze światła, ogniska w środku lasu, błądzący wędrowcy. Co kryje się w lasach Ojcowskiego Parku Narodowego?
Historię o płonących ogniskach po raz pierwszy przekazał mi mój ojciec niemal 20 la temu. Jeszcze jako uczeń wracał z Pieskowej Skały do domu przez gęste lasy i jego wzrok przykuły 3 płonące ogniska, które w pewnym momencie rozbłysły pośród drzew. Co istotne - nie było tam ludzi. Zaciekawiony niebywałym znaleziskiem tata chciał sprawdzić, jak z bliska wyglądały owe ogniska. Szanuję go za odwagę! Po przyglądnięciu im się stwierdził, że nie są ciepłe i płoną na ziemi bez drewna. Ot, sam ogień. Długo nie opowiadał nikomu o swojej nocnej przygodzie, dopóki od miejscowych nie usłyszał legendy o owych ogniskach. Miały one ukrywać skarby z czasów II wojny światowej.
Gdy tata odważył się opowiedzieć o tym, że widziała takie zjawisko wcale nie został wyśmiany (jak się tego spodziewał). Ludzie mówili "NIE ODPUSZCZAJ, szukaj tych skarbów!". Jednak on nie był łasy na skarby zmarłych.
Wielu natomiast chętnie dowiadywało się dokładnej lokalizacji owych ognisk. Tata nigdy nie odważył się sam kopać w lesie, ale wielu próbowało. I podobno udało się coś znaleźć przejezdnemu "poszukiwaczowi skarbów". Jest to jednak kolejna legenda.

Tajemnicze światła, ogniska w środku lasu, błądzący wędrowcy. Co kryje się w lasach Ojcowskiego Parku Narodowego?
Historię o płonących ogniskach po raz pierwszy przekazał mi mój ojciec niemal 20 la temu. Jeszcze jako uczeń wracał z Pieskowej Skały do domu przez gęste lasy i jego wzrok przykuły 3 płonące ogniska, które w pewnym momencie rozbłysły pośród drzew. Co istotne -...

"Krwawy Wielki Post w Firleju"
Wielki Post w małej lubelskiej miejscowości Firlej nie jest jedynie okresem przygotowującym wiernych do duchowego przeżycia Świąt Wielkiej Nocy, jest to także czas smutku,niepewności i wszechogarniającej bezsilności.Otóż statystyki policyjne wykazują, iż co roku, w okresie Wielkiego Postu to pradawne jezioro zbiera swoje krwawe żniwo,zabierając w swoje mroczne głębiny co najmniej 3 osoby.Dlaczego tak jest?Może to czysty przypadek,a może w tutejszych legendach jest choć okruch prawdy?Miejscowi, sędziwi ludzie perorują,iż onegdaj w miejscu Mrocznego Jeziora,była osada.Miasteczko bogate,zdobione, mlekiem i miodem płynące,acz pogańskie.Wówczas w te rejony przybili misjonarze, a że był to początek szerzenia i zakorzeniania kultury katolickiej,nie zostali oni przyjęci z należytym szacunkiem.Słowo Boże przez nich głoszone,było odbierane przez miejscowych jak bełkotanie w malignie.Głosiciele dostali jasne wskazówki od zwierzchników-NIE ODPUSZCZAJ!Wówczas rozpoczęli budowę świątyni.Kiedy budowla była prawie skończona,bałwochwalcy Przybytek Wiary podpalili,a krzewicieli wiary okrutnie zamordowali.Niedługo po tym wydarzeniu miasteczko się zapadło,jak gdyby stało na ruchomych piaskach, a całą powstałą wnękę wypełniła woda.W ten oto sposób postało jezioro w Firleju.Mówi się,że Bóg w ten sposób wymierzył sprawiedliwość.Od tamtej pory topielcami stały się głównie kurtyzany,miejscowi chuligani i bezbożnicy.Zachęcam czytelników do głębszej lektury tej historii.

"Krwawy Wielki Post w Firleju"
Wielki Post w małej lubelskiej miejscowości Firlej nie jest jedynie okresem przygotowującym wiernych do duchowego przeżycia Świąt Wielkiej Nocy, jest to także czas smutku,niepewności i wszechogarniającej bezsilności.Otóż statystyki policyjne wykazują, iż co roku, w okresie Wielkiego Postu to pradawne jezioro zbiera swoje krwawe...

ŚLADAMI TAJEMNICY
Odwiedziłam dziś na pozór zwyczajne, niewyróżniające się spośród innych, małe miasteczko w centralnej Polsce. Czemu zatem zainteresowała mnie jego historia? Otóż od stuleci krąży tu opowieść o zatopionej dzielnicy. W miejscu, gdzie rzekomo niegdyś się ona znajdowała (dziś są to po prostu bagna), prowadzone są prace badawcze, mające na celu potwierdzenie prawdziwości mrożącej krew w żyłach opowieści. Domniemanym powodem zatopienia dzielnicy była kara za grzechy i występki jej mieszkańców, którzy słynęli z niemoralności i nieprawości. Udało mi się dotrzeć do "archeologów" (w rzeczywistości będących w większości pasjonatami historii lub samozwańczymi poszukiwaczami przygód), którzy prowadzą wspomniane badania (bez większych sukcesów od ponad 10 lat). Jeden z nich, zapytany przeze mnie o motywację swoich działań, powiedział: NIE ODPUSZCZAJ.
Czy legenda o zatopionej dzielnicy jest prawdziwa? Tego się nie dowiedziałam. Ale maksyma, którą podzielił się ze mną badacz historii miejskiej z pewnością zasługuje na przekazanie jej czytelnikom mojej rubryki prasowej.

ŚLADAMI TAJEMNICY
Odwiedziłam dziś na pozór zwyczajne, niewyróżniające się spośród innych, małe miasteczko w centralnej Polsce. Czemu zatem zainteresowała mnie jego historia? Otóż od stuleci krąży tu opowieść o zatopionej dzielnicy. W miejscu, gdzie rzekomo niegdyś się ona znajdowała (dziś są to po prostu bagna), prowadzone są prace badawcze, mające na celu potwierdzenie...