Od kilu lat w naszym sklepie w CENTRUM HANDLOWYM mamy kierownika, który w ogóle się z nami nie integruje, jest jakiś taki dziwny, zamknięty w sobie. Jako szef jest uczciwy, pomocny i pracowity. Ale jest taki sztywny jak by kij połknął. Wszyscy traktowaliśmy go neutralnie, ale bez żadnej specjalnej nici sympatii. Zero rozmów na tematy prywatne, tylko droga służbowa. Pewnego dnia wziął urlop z powodów rodzinnych, podobno zmarł mu ktoś z bliskich. Na portalu plotkarskim trafiłam na jego zdjęcie. Nasz szef okazał się wydziedziczonym prawnukiem króla Albanii. UKŁADANKA dotycząca jego życia rozbiła się na milion kawałków, Aż sama nie mogłam uwierzył. Dwa tygodnie wrócił do pracy, jak by nigdy nic. Cichy, spokojny, dostojny.

Od kilu lat w naszym sklepie w CENTRUM HANDLOWYM mamy kierownika, który w ogóle się z nami nie integruje, jest jakiś taki dziwny, zamknięty w sobie. Jako szef jest uczciwy, pomocny i pracowity. Ale jest taki sztywny jak by kij połknął. Wszyscy traktowaliśmy go neutralnie, ale bez żadnej specjalnej nici sympatii. Zero rozmów na tematy prywatne, tylko droga służbowa. Pewnego...

W sobotę rano umówiłam się z bratem, Maurycym, pod Galerią Krakowską. Planowaliśmy kupić garnitur, ponieważ mój braciszek za miesiąc miał wziąć ślub ze swoją ukochaną. Czekając na niego zastanawiałam się, co go łączy z przyszłą żoną. On taki bezbarwny, a ona przebojowa. Te moje myśli przerwał nadchodzący Maurycy. Przywitaliśmy się i ruszyliśmy do jednego ze sklepów. Szybko wybraliśmy garnitur, przymiarka była tylko formalnością. W drodze do sklepu z butami brat dostał SMS. Przeczytał go i zdenerwowany pożegnał się ze mną. Odszedł szybkim krokiem. Zaciekawiona całą sytuacją ruszyłam za nim. On na szczęście nie oglądał się za siebie, więc pozostałam niezauważona. Doszliśmy do parkingu. Schowałam się za SUV-em, a Maurycy podszedł do starego Forda. Po krótkiej chwili z samochodu wyszedł mężczyzna, sporo starszy od brata. Zaczęli rozmawiać, gdy nagle … rozpoznałam mojego tatę. W moich oczach pojawiły się łzy, ponieważ nasz ojciec od 15 lat nie żył. A przynajmniej tak myślałam! O co chodzi? Czy ja zwariowałam? Po chwili namysłu cała UKŁADANKA ułożyła się. Maurycy wychodzący z domu w święta, wyjeżdżający na weekendy. Dotarło do mnie, że jeździł do taty. Ale czemu nasz staruszek sfingował swoją śmierć? Czy chodziło o tę sprawę przemytu, którą próbował rozwiązać? Maurycy zaskoczył mnie. Niby taka ciapa życiowa, a tu proszę, przez tyle lat utrzymywał w tajemnicy coś takiego, chroniąc mnie. Od tej pory zaczęłam postrzegać go zupełnie inaczej.

W sobotę rano umówiłam się z bratem, Maurycym, pod Galerią Krakowską. Planowaliśmy kupić garnitur, ponieważ mój braciszek za miesiąc miał wziąć ślub ze swoją ukochaną. Czekając na niego zastanawiałam się, co go łączy z przyszłą żoną. On taki bezbarwny, a ona przebojowa. Te moje myśli przerwał nadchodzący Maurycy. Przywitaliśmy się i ruszyliśmy do jednego ze sklepów. Szybko...

Jak tu pięknie. Jaki ten mój mąż jest zdolny. To najlepszy fachowiec w mieście. Ba w mieście, w całym kraju! Chodzę z podniesioną głową po galerii handlowej i nie mogę przestać się cieszyć. Dumna mnie rozpiera. Jak on ten sufit wspaniale zrobił. Wszystko cudownie wykończone, a całość wygląda jak UKŁADANKA. Ale ja mam mistrza w domu. Jest się czym pochwalić, dołożenie "swojej cegiełki" do budowy jedynej galerii handlowej w mieście - to jest coś!
Pół godziny później:
Co się dzieje?! Z sufitu lecą kawałki tynku, z góry sypie się biały pył, ściany zaczynają pękać tworząc "pajączki". Ludzie krzyczą, dzieci płaczą. Wszyscy uciekają w stronę wyjścia. Tylko gdzie jest wyjście?! Przecież to wszystko zaraz runie! Jak to możliwe, robił to najlepszy fachowiec. Rzucam torby i biegnę za tłumem, to się tak szybko dzieje. Bum! Boże! w jednym miejscu nie ma już sufitu, zawalił się. Sterta gruzu leży na podłodze, czy nikogo nie przygniotła? To straszne. Myślałam, że mój mąż jest najlepszy, a tu coś nie poszło. Dlaczego? Przecież nigdy nic takiego nie miało miejsca. Jestem zaskoczona. I zawiedziona. Co teraz będzie? Czy Wiesiek poniesie karę? Zamkną go w więzieniu? Już ja się z nim policzę...

Jak tu pięknie. Jaki ten mój mąż jest zdolny. To najlepszy fachowiec w mieście. Ba w mieście, w całym kraju! Chodzę z podniesioną głową po galerii handlowej i nie mogę przestać się cieszyć. Dumna mnie rozpiera. Jak on ten sufit wspaniale zrobił. Wszystko cudownie wykończone, a całość wygląda jak UKŁADANKA. Ale ja mam mistrza w domu. Jest się czym pochwalić, dołożenie...

Odkąd pamiętam Eliza była moją przyjaciółką. Była ode mnie o 4 lata starsza, ale ani jej, ani mnie to nie przeszkadzało. Na wszystkich zdjęciach z dzieciństwa widnieje wraz ze mną uśmiechnięta, szczęśliwa i wesoła. Nic nie zapowiadało, że jest inaczej...
Gdy pewnego dnia spacerowałyśmy po centrum handlowym, El stwierdziła, że musi kupić kolejny tom swojej ulubionej serii fantasy. Stwierdziłam, że pójdę z nią, a przy okazji poprzeglądam sobie nowości w księgarni. Po wejściu zorientowałyśmy się, że na miejscu naszej znajomej sprzedawczyni, jest inna, młoda kobieta. Wyglądała dziwnie znajomo. Uśmiechnęła się, jakby chciała mi coś przekazać. Jednak chyba tylko ja to zauważyłam, ponieważ Eliza od razu pobiegła do swojego ulubionego regału. Kiedy podążyłam za nią, zapytałam się jej czy zna nową sprzedawczynię. Nigdy nie spodziewałabym się, że słowa mojej przyjaciółki aż tak mnie zszokują.
- Oczywiście, że ją znam! Ty też przecież powinnaś!
Nie wiedziałam o co jej chodzi.
- Co masz przez to na myśli?- zapytałam.
- To przecież nasza matka!
Byłam pewna, że żartuje. Ale jeśli ona jest moją matką, to Liz jest moją siostrą. To nie miało żadnego sensu.
- Nie rozumiem, o co ci chodzi?
- Chodzi mi o to, że...
Jednak ja już nie słuchałam. Wszystko zaczęło pasować do tej dziwnej UKŁADANKI. Zarówno ja, jak i Eliza, wychowałyśmy się bez matki. Nasi ojcowie nigdy nie byli ze sobą w najlepszych stosunkach, a tą dziwną kobietę widywałam od najmłodszych lat. Czasami przechodziła obok ulicą, czasami rozmawiała z tatą. Jednak skoro Eliza o tym wszystkim wiedziała, to dlaczego ukrywała to przedemną...

Odkąd pamiętam Eliza była moją przyjaciółką. Była ode mnie o 4 lata starsza, ale ani jej, ani mnie to nie przeszkadzało. Na wszystkich zdjęciach z dzieciństwa widnieje wraz ze mną uśmiechnięta, szczęśliwa i wesoła. Nic nie zapowiadało, że jest inaczej...
Gdy pewnego dnia spacerowałyśmy po centrum handlowym, El stwierdziła, że musi kupić kolejny tom swojej ulubionej serii...

-Znowu te zakupy. - zaczyna marudzić mój narzeczony, gdy tylko wchodzimy do sklepu.
-Czy Ty nie możesz choć być raz zadowolony? - pytam i szczerze się uśmiecham
-Nie wtedy, gdy muszę się wtapiać w tłum i rozgryzać całą UKŁADANKE labiryntów handlowych.
Nagle wchodzimy w tłum i widzę seksowną kobietę, która przytula się czule do mojego mężczyzny. Patrzę zdekoncentrowana na tą całą sytuację.
W końcu mój mężczyzna odrywa się od niej
- Co Ty wyprawiasz? - warczy na nią zdenerwowany i zaskoczony.
- Nie przywitasz się ze swoją ukochaną? - pyta dziewczyna.
- Już dawno nią nie jesteś - odpowiada Daniel.
- Nadal się gniewasz za ten numer z Twoim przyjacielem?
- Ty się z nim przespałaś! - warczy na nią jak by nadal był wściekły i w niej zakochany.
Zaskoczona wypowiadam słowa :
- Ty nadal ją kochasz! Wybiegam z centrum handlowego. Pal licho zakupy i Daniel!

-Znowu te zakupy. - zaczyna marudzić mój narzeczony, gdy tylko wchodzimy do sklepu.
-Czy Ty nie możesz choć być raz zadowolony? - pytam i szczerze się uśmiecham
-Nie wtedy, gdy muszę się wtapiać w tłum i rozgryzać całą UKŁADANKE labiryntów handlowych.
Nagle wchodzimy w tłum i widzę seksowną kobietę, która przytula się czule do mojego mężczyzny. Patrzę zdekoncentrowana na tą...

- Anka, zobacz - może ta? - spytałam przyjaciółki przykładając do siebie kolejną sukienkę.
- Szczerze mówiąc trochę... babciowa, mi się nie podoba.
- Inga, a Ty co myślisz?
- Dla mnie całkiem okej, ale trochę przydługa.
- Masz rację, chodźmy dalej. - odparłam i ruszyłyśmy w stronę wyjścia.
Nagle jakiś starszy mężczyzna złapał Ankę za ramię:
- Jutro 18! A jak nie to masz przerąbane! - krzyknął, a potem ją puścił i pchnął w moją stronę.
Byłam zdezorientowana, przecież znam Ankę, przyjaźnimy się od kiedy obie nauczyłyśmy się chodzić... Co to był za facet i o co mu chodziło?
- Nic Ci nie jest? Co to było? - spytałam, przytulając wystraszoną Ankę do siebie.
- Nic, nieważne, chodźmy dalej. - odpowiedziała.
- Przestań, nigdzie nie pójdziemy dopóki nie wyjaśnisz nam o co chodzi. - warknęła zdenerwowana Inga.
W pewneym momencie, ściskając Ankę za rękę, zauważyłam, że podwinął jej się lekko rękaw swetra, a spod niego wystawała rana, jakby cięta.
- To był... mój ojciec.
- Co?! Znam Twoich rodziców, jesteśmy sąsiadkami, nie wciskaj mi kitu.- rzuciłam ostro.
- Nic o mnie nie wiesz, to był mój prawdziwy ojciec... Ja... Wcale nie jestem córką lekarza i prawniczki, jestem z Domu Dziecka, adoptowali mnie, gdy miałam 3 miesiące.
Słuchałam i nie wierzyłam w to co się dzieje. Patrzyłam na Ingę a ona na mnie, obie zdezorientowane i zagubione w sytuacji.
- Łazi za mną i chce pieniędzy... widujemy się co tydzień, płacę mu, bo... to mój ojciec. Wiem, że wszystko przepije, ale ja się go boję. Już kilka razy mnie uderzył. Kompletnie sobie nie radzę.
Powoli elementy UKŁADAKI zaczęły łączyć się ze sobą. Nie rozumiałam jeszcze jednego - rana, nie wyglądała na ranę po uderzeniu.
- Musisz porozmawiać z rodzicami. Tak nie może być. I jeszcze jedno... Czy to jest Twój jedyny problem, na pewno? - spytałam, patrząc na jej rękę.
- Tak, to znaczy... Ech, nie, ale ten drugi - to dlatego że sobie nie radzę...
- Tniesz się? - spytałam.
- Tak.
Cały mój świat runął, dziewczyna której każdy zazdrościł życia - kochających, bogatych rodziców, miliona talentów i urody okazała się być najbardziej cierpiącą osobą jaką znam.

- Anka, zobacz - może ta? - spytałam przyjaciółki przykładając do siebie kolejną sukienkę.
- Szczerze mówiąc trochę... babciowa, mi się nie podoba.
- Inga, a Ty co myślisz?
- Dla mnie całkiem okej, ale trochę przydługa.
- Masz rację, chodźmy dalej. - odparłam i ruszyłyśmy w stronę wyjścia.
Nagle jakiś starszy mężczyzna złapał Ankę za ramię:
- Jutro 18! A jak nie to masz...

- Chcesz jeszcze kawy? Zapytałem cicho.
- Nie, dziękuję.
Wędrowałem dwoma palcami po jej odkrytym przedramieniu. Później zacząłem nerwowo bębnić na blacie stolika hymn Włoski. Działania zastępcze, pozorne aktywności. A wszystko po to aby zagłuszyć ciszę. Wszyscy dookoła nas zwolnili jak w Matrixie.
- Mario, - przełknąłem ślinę, nie byłem w stanie wytrzymać jej spojrzenia.
- Przepraszam Cię, ale ja tak dłużej nie mogę, no wiesz z Tobą - zaraz zwariuję.
- Jestem księdzem Mario, zakochanym i nieszczęśliwym kapłanem, - O mój Boże, Mario, o mój słodki Boże. Musiałem jej to powiedzieć. Nie buduje się nowego domu na fundamencie już raz zdradzonej miłości. Prosta i logiczna UKŁADANKA. Maria wstała, delikatnie poprawiła ręką moje włosy, zdjęła pierścionek i odeszła w tłum. Dziś była niedziela handlowa.

- Chcesz jeszcze kawy? Zapytałem cicho.
- Nie, dziękuję.
Wędrowałem dwoma palcami po jej odkrytym przedramieniu. Później zacząłem nerwowo bębnić na blacie stolika hymn Włoski. Działania zastępcze, pozorne aktywności. A wszystko po to aby zagłuszyć ciszę. Wszyscy dookoła nas zwolnili jak w Matrixie.
- Mario, - przełknąłem ślinę, nie byłem w stanie wytrzymać jej...

-Nie wiem dlaczego mnie tu zabrałaś - marudziłam wchodząc za przyjaciółką do galerii. - Wiesz dobrze, że jestem dziś wieczorem umówiona.
-Tak, wiem- Ewa zdawała sie nie zwracać na mnie uwagi. Rozglądała sie dokoła jakby kogoś szukała.
-Powiesz mi o co chodzi? - dopytywałam sie co jakiś czas. Nie rozumiałam jej zachowania. Po ostatniej kłótni z jej bratem stwierdziłam, że już mam dość. Znaliśmy sie od dziecka. Wiecznie dokuczał mi, miałam wrażenie, że mnie nienawidzi. Zresztą ja do niego też nie pałałam sympatią. A to bardzo bolało Ewę.
-Dlaczego nie możecie sie dogadać? - pytała nieraz. Była mocno z nim związana. Nie docierało do niej to, co mówili o nim w szkole. Że znika na całe dnie weekendami, że na pewno zadaje się z osiedlowymi bandziorami. Nie, nie mogłam go lubić. Tymczasem Ewa twardo parła naprzód. Szłam za nią przyglądając się mijanym witrynom. Nagle wpadłam na jej plecy.
-Ewa - jęknęłam rozcierając ramię. W tym momencie dotarło do mnie, że stoimy przed bawialnią dla dzieci. Nie miałam zielonego pojęcia po co mnie tu przyciągnęła.
-Popatrz tylko - powiedziała. - Przyjrzyj sie dobrze.
W środku kilkoro animatorów bawiło sie z dziećmi w różnym wieku. Zniecierpliwiona wzruszyłam ramionami i już miałam sie odwrócić gdy moje spojrzenie padło na chłopaka w kącie bawialni. Zdębiałam rozpoznając w nim Piotrka.
-Nie wierzę - sapnęłam. - Poważnie?
Chłopak trzymał na kolanach jakąś książkę a w koło niego zgromadziła się grupka małych dzieci uważnie go słuchających.
-To są ci osiedlowi kibole - powiedziała cicho a mi zrobiło się naprawdę głupio. Całe moje wyobrażenie o Piotrku rozsypało się jak UKŁADANKA z puzzli.
-Łatwo jest osądzać innych, co? - mruknęła smutno. Nie wiedziałam co miałam jej powiedzieć. Bo co można powiedzieć w takiej sytuacji...

-Nie wiem dlaczego mnie tu zabrałaś - marudziłam wchodząc za przyjaciółką do galerii. - Wiesz dobrze, że jestem dziś wieczorem umówiona.
-Tak, wiem- Ewa zdawała sie nie zwracać na mnie uwagi. Rozglądała sie dokoła jakby kogoś szukała.
-Powiesz mi o co chodzi? - dopytywałam sie co jakiś czas. Nie rozumiałam jej zachowania. Po ostatniej kłótni z jej bratem stwierdziłam, że...

W centrum handlowym jesteśmy już od kilku godzin, Bartek, typowy mężczyzna zniecierpliwiony zakupami, zaczyna marudzić i namawia mnie na wejście do baru. Zgadzam się - niech ma nagrodę za to, że wytrzymał ze mną tak długo... Znajdujemy jakąś małą restaurację, z gatunku tych, które sprzedają hot dogi i słodzone napoje, więc waham się przed wejściem. Czy mają tu coś wegetariańskiego? Oboje nie jemy mięsa, Bartek jest przecież zapalonym obrońcą praw zwierząt...
- No chodź, już tu byłem, mają pyszne sałatki - zapewnia mnie, więc wchodzimy do środka i podchodzimy do baru.
- Dla pana burger xxl, jak zawsze? - upewnia się z uśmiechem kelnerka.
- Chyba nas pani z kimś pomyliła... - zaczynam zażenowana,ale dziewczyna kręci głową.
- Oczywiście, że nie, pan przychodzi tu w każdy wtorek, już nawet nie muszę pytać - odpowiada z uśmiechem - Jest pan chyba naszym najczęstszym klientem.
Patrzę na Bartka. Widzę rumieniec wstydu na jego twarzy i UKŁADANKA zaczyna się sama układać.
- Wychodzimy - mówię i wybiegam z restauracji. Bartek goni mnie przerażony.
- Słuchaj, to dlatego, że mi na tobie zależało! - krzyczy - Wiedziałem, że jesteś wege, po prostu chciałem zrobić na tobie dobre wrażenie...
Nie mogę w to uwierzyć. Jakim człowiekiem jest naprawdę, gdy nie ma mnie w pobliżu? Jak można być tak okrutnym kłamcą i manipulantem?

W centrum handlowym jesteśmy już od kilku godzin, Bartek, typowy mężczyzna zniecierpliwiony zakupami, zaczyna marudzić i namawia mnie na wejście do baru. Zgadzam się - niech ma nagrodę za to, że wytrzymał ze mną tak długo... Znajdujemy jakąś małą restaurację, z gatunku tych, które sprzedają hot dogi i słodzone napoje, więc waham się przed wejściem. Czy mają tu coś...

- To może kupimy mu tą, kurde jak to się nazywało, no to tam.
- Rätsel.
- Co?
- UKŁADANKĘ znaczy.
- Skąd ty znasz niemiecki?
- Gdzieś jedno słówko podłapałem i tyle.
- Nie kłam, to już nie pierwszy raz. Gadaj!
- Dobrze, dobrze, ale nie tutaj.

Mark poprowadził Lindę na parking. Obok samochodu wstrzyknął jej środek usypiający, nie mógł pozwolić sobie na dekonspirację.

- To może kupimy mu tą, kurde jak to się nazywało, no to tam.
- Rätsel.
- Co?
- UKŁADANKĘ znaczy.
- Skąd ty znasz niemiecki?
- Gdzieś jedno słówko podłapałem i tyle.
- Nie kłam, to już nie pierwszy raz. Gadaj!
- Dobrze, dobrze, ale nie tutaj.

Mark poprowadził Lindę na parking. Obok samochodu wstrzyknął jej środek usypiający, nie mógł pozwolić sobie na dekonspirację.