Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

mikser
Anksunamun
karola
Dominika
Ali

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

mikser
Anksunamun
karola
Dominika
Ali

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Nasz ród służy koronie już od wieków. Wszystko zaczęło się, gdy mój praprapradziadek przybył błagać Króla o schronienie. Był uciekinierem z kraju, z którym nasze królestwo od wieków toczyło wojnę. Władca łaskawie zgodził się przyjąć go na swoim dworze, ale w zamian zażądał przysięgi wierności. I otrzymał ją.
„Przysięgam wiernie Ci służyć, mój Panie, oddaję Ci pod rozkazy moją duszę, moje ciało i moją krew.”
To od tych słów wszystko się zaczęło. To dlatego wszyscy jego potomkowie, każdy, w kim płynie krew naszego rodu, służy Królowi najlepiej, jak może.
A tak się składa, że jesteśmy doskonałymi szpiegami. Gdy inne dzieci bawią się lalkami, my toczymy pojedynki białą bronią. Ważniejsza niż nauka historii jest dla nas umiejętność rozpoznawania trucizn. Zamiast bajek na dobranoc czytamy podręczniki teatralne, mówiące nam, jak dobrze panować nad emocjami.
To nasza spuścizna, nasze przeznaczenie. Jesteśmy w tym najlepsi, nie tylko dzięki wiedzy przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Psią wiernością służymy Królowi, niejednokrotnie poświęcając życie za królestwo. Nigdy nie udałoby mu się znaleźć bardziej lojalny sług, o czym przekonały się już pokolenia Władców.
Diabelnie skuteczni i pracowici, cały swój czas poświęcamy na wypełnianie naszej powinności, nie bacząc na nic, poza zleconą misją. Nasze oddanie od wieków zapewnia nam łaskawość Króla.
Od wielu lat matka raczyła mnie tą historią przed snem. Teraz nadszedł mój czas, by dopisać jej dalszy ciąg.

Nasz ród służy koronie już od wieków. Wszystko zaczęło się, gdy mój praprapradziadek przybył błagać Króla o schronienie. Był uciekinierem z kraju, z którym nasze królestwo od wieków toczyło wojnę. Władca łaskawie zgodził się przyjąć go na swoim dworze, ale w zamian zażądał przysięgi wierności. I otrzymał ją.
„Przysięgam wiernie Ci służyć, mój Panie, oddaję Ci pod rozkazy...

Legenda głosi, że dawno temu pewien przybyły do Polski Wiking rozkochał w sobie moją pra-pra-pra-babcię. Do tego stopnia, że został tu na zawsze i założył z nią rodzinę. Tym sposobem mamy zagraniczne nazwisko.

Potem przyszła wojna i pra-pra dziadek chcąc ratować żonę i dzieci, odsprzedał cały swój majątek. A było co sprzedawać: kamienica na Starym Rynku, własna firma odzieżowa i ogromny dom. Gdyby nie to pewnie nasza rodzina byłaby jedną z bogatszych w Polsce, a ja bym jeździła najnowszym samochodem i studiowałabym na jednej z najlepszych na świecie uczelni. Tak się nie stało. Ale nie żałuję, bo ta historia nauczyła mnie i moich bliskich, że to w rodzinie jest siła.

Potem już było tylko lepiej. Tata poznał mamę na weselu. On złapał krawat, ona welon. Zatańczyli pierwszy taniec i mówiąc w skrócie tanecznym krokiem weszli we wspólne życie. No i stworzyli nowe. Mama dodała coś w rodzinie od siebie i nauczyła zarówno mnie i siostrę, by zawsze bronić słabszych.

Ciąg dalszy nastąpi.

Legenda głosi, że dawno temu pewien przybyły do Polski Wiking rozkochał w sobie moją pra-pra-pra-babcię. Do tego stopnia, że został tu na zawsze i założył z nią rodzinę. Tym sposobem mamy zagraniczne nazwisko.

Potem przyszła wojna i pra-pra dziadek chcąc ratować żonę i dzieci, odsprzedał cały swój majątek. A było co sprzedawać: kamienica na Starym Rynku, własna firma...

Jakieś sto lat temu wybuchła wojna, która sprawiła, że przez nasze ziemie przetoczyły się wojska. Nie wrogie, lecz obce. Żołnierze budzili strach i podziw. Nikt nie potrafił porozumiewać się w ich języku. Mimo to nasi rodacy znani byli z gościnności i pomagali jak mogli.
Oddział żołnierzy, wśród których był mój prapradziad, zatrzymali się na odpoczynek w jednej z miejscowości. Ten młody chłopak poznał tam dziewczynę, która ujęła go zadziornym uśmiechem i zaradnością. Ona zdawała się odwzajemniać jego sympatię, lecz wkrótce przyszło im się rozstać.
Żołnierze ruszyli ponownie w wir walki. Prapradziadek walczył dzielnie, może za bardzo… jego młodzieńcza buta sprawiła, że został ranny w walkach. Bliskiego śmierci przetransportowano go z powrotem do miejscowości, w której niedawno stacjonował.
Gdy dziewczyna się o tym dowiedziała, zaproponowała pomoc w opiece. Nieliczni wiedzieli, że nie jest to zwykła dziewucha, a… szeptucha. Wzniosła więc ciche modły o ocalenie chłopaka, który tak szybko skradł jej serce, choć przecież nie zamienili ani jednego zrozumiałego słowa.
Jej prośby zostały wysłuchane. Chłopak został ocalony, jednak zdrowie nie pozwoliło mu wrócić do wojska. Zamiast tego pozostał na miejscu, znajdując na obczyźnie swój nowy dom. Znalazł pracę, uczył się języka, aż w końcu wziął swoją zbawczynię za żonę – to moja praprababka.
Ich potomkowie cieszą się zaradnością i walecznością, choć – na szczęście – nie muszą już uciekać się do czarów ani ryzykować życia na wojnie.

Jakieś sto lat temu wybuchła wojna, która sprawiła, że przez nasze ziemie przetoczyły się wojska. Nie wrogie, lecz obce. Żołnierze budzili strach i podziw. Nikt nie potrafił porozumiewać się w ich języku. Mimo to nasi rodacy znani byli z gościnności i pomagali jak mogli.
Oddział żołnierzy, wśród których był mój prapradziad, zatrzymali się na odpoczynek w jednej z...

Mój ród to potomkowie pradawnego wojownika- Łucznika, który razem z towarzyszami broni strzegł kraj przed przed magicznymi orłami. Ptaki te przybyły z Zachodu i już od dawna chciały zagłady naszego narodu, kultury, języka. Mój przodek już w młodym wieku chciał walczyć z najeźdźcami, lecz ze względu na swój wiek, inni wojownicy nie chcieli pozwolić mu na wzięcie broni. Młody wojownik jednak nie poddał się. Sam stworzył sobie broń- łuk, zrobiony z rosnącego przed domem orzechowca. Dzięki sprytowi udało mu się przedostać na pole walki i gdy inni wojownicy dostrzegli jak użyteczna może być jego broń, zaczęli go doceniać. Niedługo później chcąc obronić towarzysza broni młodzieniec przyjął na siebie atak. Trafił do lecznicy, gdzie poznał kobietę, która trafiła tam po tym, jak uratowała przed ptakami małego chłopca. Mimo że sama potrzebowała pomocy, zajęła się łucznikiem i uratowała mu życie. Niedługo potem udało się pokonać magiczne orły i znowu nastał pokój. Zwycięstwo zawdzięczano broni stworzonej przez Łucznika. Łucznik poślubił kobietę, która uratowała mu życie i od tego czasu ich potomkowie wyróżniają się prawdziwie altruistyczną postawą, której bardzo brakuje we współczesnym świecie, oraz sprytem, który pozwala rozwiązać problemy pozornie nie do rozwiązania.

Mój ród to potomkowie pradawnego wojownika- Łucznika, który razem z towarzyszami broni strzegł kraj przed przed magicznymi orłami. Ptaki te przybyły z Zachodu i już od dawna chciały zagłady naszego narodu, kultury, języka. Mój przodek już w młodym wieku chciał walczyć z najeźdźcami, lecz ze względu na swój wiek, inni wojownicy nie chcieli pozwolić mu na wzięcie broni....

Wszystko zaczęło się od zaprzeczenia. A właściwie od stanowczego zarzekania się, że nigdy w życiu nie da szansy młodszemu od niej mężczyźnie. Obserwująca ją koleżanka tylko uśmiechnęła się pod nosem i odparła, że na to nie ma się wpływu. Tymczasem dziewczyna wydawała się nieugięta. Do czasu. Trzy dni później stojąc w holu, otoczona mnóstwem bagaży, musiała zrewidować swoje poglądy, a to za sprawą młodziutkiego uśmiechniętego lotnika, przyjaciela jej koleżanki. Zupełnie bezinteresownie zgłosił się do pomocy przy przeprowadzce, czym od razu podbił jej serce. Gdy tylko przestąpił próg, poraziło go piękno jej oczu, a ona już wiedziała, że to nie jest ich pierwsze i ostatnie spotkanie. W drodze do nowego mieszkania, a także potem, gdy całą grupą siedzieli na kanapie, wodził za nią oczarowanym wzrokiem. W końcu jednak trzeba się było pożegnać. Nieśmiały zwykle lotnik zebrał się na odwagę i mocno przytulił dziewczynę. Ona, zawahawszy się przez moment, oddała długi, ciepły uścisk, który otaczający ich przyjaciele skwitowali porozumiewawczymi spojrzeniami. Lotnik wyszeptał jej do ucha, że już jej nie puści i dotrzymał słowa. Dwa dni potem wpadł do niej na herbatę, która przeciągnęła się aż do następnego popołudnia. Tym sposobem po trzech dniach byli już w sobie gorąco zakochani i tak jest do dzisiaj. Poprzysięgli sobie, że będą razem przez cały czas i do końca, każdego dnia bez końca i dotrzymali obietnicy. Zapoczątkowali ród słynący z uporu i konsekwencji w działaniu.

Wszystko zaczęło się od zaprzeczenia. A właściwie od stanowczego zarzekania się, że nigdy w życiu nie da szansy młodszemu od niej mężczyźnie. Obserwująca ją koleżanka tylko uśmiechnęła się pod nosem i odparła, że na to nie ma się wpływu. Tymczasem dziewczyna wydawała się nieugięta. Do czasu. Trzy dni później stojąc w holu, otoczona mnóstwem bagaży, musiała zrewidować swoje...

Dwie samotne dusze w pracy się poznały. Nie wiedziały wtedy jeszcze, że połączy ich uczucie, które przetrwa wszelkie przeszkody, które życie postanowi im na wspólnej drodze.
Początkowo nieśmiałe poznanie. Wspólne wyjścia ze znajomymi, aż randki i ślub. Tak właśnie zaczęła się wielka miłość, która miała swoje wzloty i upadki. Bywały lepsze i gorsze dni, jak wszędzie, ale najważniejsze było wzajemne wsparcie i to, że nigdy nie zostawili się w potrzebie.
Ta miłość była nieprzezwyciężona i mimo niewielkich nieporozumień, zawsze stawali po swojej stronie wzajemnie się wspierając i mogąc liczyć na swoje wsparcie. To była ich największa siła.
Nigdy nie zostawili nikogo w potrzebie i co najważniejsze pielęgnowali swoje wzajemne relacje! Nie dopuszczali do tego, aby zacierały się one z biegiem czasu. Organizowali wspólne spotkania i często się ze sobą kontaktowali, a teraz to rzadkość.

Dwie samotne dusze w pracy się poznały. Nie wiedziały wtedy jeszcze, że połączy ich uczucie, które przetrwa wszelkie przeszkody, które życie postanowi im na wspólnej drodze.
Początkowo nieśmiałe poznanie. Wspólne wyjścia ze znajomymi, aż randki i ślub. Tak właśnie zaczęła się wielka miłość, która miała swoje wzloty i upadki. Bywały lepsze i gorsze dni, jak wszędzie, ale...

Historia jak świat stara, której początki sięgają pradziadów. Ona- piękna i bogata, on -zwykły, szary pracownik. I choć te dwa światy różne spotkać im się zdarzyło. Mając wielu bogatych i dostojnych jegomości to właśnie Jego wybrała. I tak zrodziła się miłość pełna sprzeciwów, wyrzeczeń niczym historia Romeo i Julii, lecz tu szczęśliwa. Czy to jest koniec tej historii? Zaledwie początek. Z miłości zrodziła się córka, o którą zarówno on jak i ona dbali ponad wszystko. Lekcje tańca i grania na skrzypcach, nawet studia we Francji – wszystko, aby miała szczęśliwe życie. Przed studiami na swoje 18ste urodziny odwiedziła cygankę – wróżkę, a w zasadzie to ona wróżyć sama zaczęła. „Jest Ci pisany Francuz” i tak studentka ruszyła w świat, lecz miłości we Francji nie znalazła. Zakochała się w zwykłym stolarzu. Co w tej historii niezwykłego? Jego „Francuzem” właśnie zwali. I taki był niegdyś mój ród – różne światy, różne miejsca, lecz tu, z tym miastem od wieków związani. I choć mogłem swój żywot w stolicy związać to wróciłem do miasteczkowego żywotu, w którym to magia mojego rodu jest ukryta…

Historia jak świat stara, której początki sięgają pradziadów. Ona- piękna i bogata, on -zwykły, szary pracownik. I choć te dwa światy różne spotkać im się zdarzyło. Mając wielu bogatych i dostojnych jegomości to właśnie Jego wybrała. I tak zrodziła się miłość pełna sprzeciwów, wyrzeczeń niczym historia Romeo i Julii, lecz tu szczęśliwa. Czy to jest koniec tej historii?...

Pradziadek siedział na łące przyglądając się jak pasą się jego owce. Cieszył się każdą chwilą spędzoną na łonie natury, chwilę wolną od wrzasku dziewięciorga swoich dzieci. Jak zawsze patrzył w niebo. Był rok 1902. Niebo błękitne z kilkoma cumulusami na horyzoncie. Nagle usłyszał krótkie ogłuszające tąpnięcie, jakby coś spadło z dużej wysokości. Ogłuchł. Poczuł jak coś spływa z jego uszu. To była krew. Dziwny dźwięk pozbawił go słuchu. Po chwili szoku podniósł wzrok. Kilkanaście metrów dalej leżało w trawie coś świecącego. Przybliżył się i zobaczył kryształ pulsujący od środka. Wahając się przez moment dotknął go. To co przeżył nie dało się opisać. Nie tylko odzyskał słuch, ale słyszał lepiej niż przedtem. Poczuł, że w jego dłonie wchodzi siła fizyczna jakiej wcześniej nie miał. Widział ostrzej i dalej. Puścił kryształ i znowu był głuchy, wzrok osłabł a siła odeszła. Dotknął go znowu, a poprzednie zdolności powróciły. Podniósł kryształ zabierając go do domu. Z biegiem lat "Cudowny Przedmiot Z Nieba" - jak mawiał pradziadek, dziadek i mój ojciec - wydobywał z nas nie tylko zdolności fizyczne, ale i szlachetne cechy. Z pasterskiego rodu przerodziliśmy się w bogatych filantropów i przeciwników niesprawiedliwości. W dzień pomagamy biednym, a nocą oczyszczamy miasta z bandytyzmu. Dobroć i sprawiedliwość - oto nasze cechy.

Pradziadek siedział na łące przyglądając się jak pasą się jego owce. Cieszył się każdą chwilą spędzoną na łonie natury, chwilę wolną od wrzasku dziewięciorga swoich dzieci. Jak zawsze patrzył w niebo. Był rok 1902. Niebo błękitne z kilkoma cumulusami na horyzoncie. Nagle usłyszał krótkie ogłuszające tąpnięcie, jakby coś spadło z dużej wysokości. Ogłuchł. Poczuł jak coś...