Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agata
MerLinka
Aideen
georgia93
Marta-Atek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agata
MerLinka
Aideen
georgia93
Marta-Atek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Wyobraźnia jest kluczowym elementem naszej własnej, życiowej ekranizacji. To co rozgrywa się przed naszymi oczyma i w naszej głowie możemy w zasadzie uznać za kamerę i narrację. Niebanalna sztuka przetwarzania własnej rzeczywistości w coś interesującego, a czasem nawet fantastycznego nie rodzi się na ekranie komputera czy telefonu. Tylko głowa pełna treści i otoczona tęczową bielą gęstych chmur jest w stanie opowiadać historię, której nawet nie doświadczyła.
Moja historia nie jest prawdziwa. Chociaż w zasadzie można ją za taką uznać, zależy jak na to spojrzeć. Jako dwunastoletnia dziewczynka, pochłonięta pogonią za wszystkim co niebanalne czytałam wszystko co dało się przeczytać. W tamtych czasach ogrom pochłoniętych książek nauczył mnie pewnej bardzo ciekawej umiejętności. Przetwarzanie rzeczywistości w swój własny i nierealny sposób. Prawdopodobie zastanawiacie się teraz dlaczego o tym piszę skoro to konkurs dotyczący spraw detektywistycznych. Uchylę kawałek tej tajemnicy opowiadając wam o pewnej zabawie, którą wymyśliłam budując z kolegami szałas w lesie.
Był przyjemny, majowy dzień, szkoła traciła na znaczeniu z każdą kolejną sekundą przybliżającą nas do lata. Jak zwykle po szkole wybraliśmy się we trójkę nad tzw. "rzeczkę". Zwykła nazwa dla niezwykłego miejsca. Otóż była to bardzo wąska rzeka otoczona z obu stron przez las. Było to sekretne miejsce, w którym znikał czas i nasze obowiązki. Tamtego dnia wędrując w poszukiwaniu idealnej polany na nasz szałas, odkryliśmy dziwny otoczony powalonymi pniami teren pełen różnych, podejrzanych rzeczy. Znaleźliśmy tam m.in nasączoną watę, strzykawki, porwany i nadpalony szkolny munderek, słoiki z różnymi dziwnymi substancjami, których baliśmy się dotykać. Długo staliśmy i zastanawialiśmy się kto to wszytsko mógł zostawić. Śledztwo zaczęło wodzić nas za nos, a główą poszlaką była... fantazja. W końcu zaśmiecona polanka przeistoczyła się w prowizoryczne laboratorium, w którym zwariowani narkomani przeprowadzali eksperymenty na dzieciakach z naszej podstawówki. Miejsce zbrodni otoczyliśmy taśmą (oczywiście szarą, którą zabrałam tacie bez pytania), a zebrane dowody uwieczniliśmy na zdjęciach. Od tamtej pory las stał się skarbnicą nieozwiązanych zagadek i tajemnic, które tylko czekały na naszą interpretację.

Wyobraźnia jest kluczowym elementem naszej własnej, życiowej ekranizacji. To co rozgrywa się przed naszymi oczyma i w naszej głowie możemy w zasadzie uznać za kamerę i narrację. Niebanalna sztuka przetwarzania własnej rzeczywistości w coś interesującego, a czasem nawet fantastycznego nie rodzi się na ekranie komputera czy telefonu. Tylko głowa pełna treści i otoczona...

Wchodzę do na pozór normalnego pokoju. Lampa rzuca ciepłe światło na mahoniowe meble, na komodzie stoi kieliszek niedopitego wina. Widnieje na nim ślad szminki. Stare książki w biblioteczce ułożone są w idealnym szeregu. Na biurku leżą dokumenty i kilka pieczęci. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie ofiara, której krew sącząca się z głowy pobrudziła obicie sofy. Ofiarą jest mężczyzna w średnim wieku. Na ciele nie pozostawiono żadnych śladów. Kto go zabił? Dlaczego? Czyja szminka zdobi kieliszek wina?

Przeszukuję pokój w celu zdobycia jakichś wskazówek. Zaglądam wszędzie: nie tylko w oczywiste miejsca takie jak biurko, czy szuflady. Odkręcam nóżkę z krzesła i znajduję... listę książek? W obluzowanej desce podłogowej znajduję tajemniczy klucz. Co on otwiera? Podchodzę do biblioteczki. Intuicja podpowiada mi, aby wykorzystać listę książek znalezioną w nóżce krzesła. Wyjmuję po kolei każdą z nich, otwierając tym samym sekretne przejście prowadzące dalej, ku kolejnym zagadkom.

Muszę rozwikłać historię morderstwa. Połączyć wszystkie fakty myśląc logicznie, wnikliwie przeszukując pokój i współpracując z pozostałymi detektywami. Czuję dreszczyk emocji i ekscytację, wcielając się w rolę Sherlocka Holmesa.

Ach, jak ja uwielbiam escape roomy!

Wchodzę do na pozór normalnego pokoju. Lampa rzuca ciepłe światło na mahoniowe meble, na komodzie stoi kieliszek niedopitego wina. Widnieje na nim ślad szminki. Stare książki w biblioteczce ułożone są w idealnym szeregu. Na biurku leżą dokumenty i kilka pieczęci. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie ofiara, której krew sącząca się z głowy pobrudziła obicie sofy. Ofiarą...

Powieści kryminalne towarzyszą mi od dawna. W autobusie, w domu, wszędzie tam gdzie jedna przynajmniej ręka ma na tyle swobody by trzymać książkę. Dzięki tym książkom stałam się prawdziwym mistrzem doszukiwania się intryg tam gdzie zwyczajni osobnicy widzą tylko krainę mlekiem i miodem płynącą. Nauczyłam się odczytywać gesty i wyraz twarzy ludzi odkrywając coraz częściej że Ci którzy zdawali się należeć do grona moich przyjaciół okazują się byc osobnikami należącymi do przeciwnego frontu - wrogów. Dziś bez problemu odczytuje zamiary ludzi, którzy co innego mówią, a co innego robią. I tak ostatnio udało mi się rozszyfrować intrygę mojej teściowej, która rzekomo wpadła na chwilę - na jeden wieczór, no może jedną noc... Jej uciekający wzrok i pełne winy spojrzenie i ton głosu szybko naprowadziły mnie na drastyczny trop - teściowa miała zamiar pozostać u nas przez tydzień! I mimo że nie zmieniłam biegu wydarzeń to przynajmniej nastawiłam się psychicznie na to, że czeka mnie długi i ciężki tydzień...

Powieści kryminalne towarzyszą mi od dawna. W autobusie, w domu, wszędzie tam gdzie jedna przynajmniej ręka ma na tyle swobody by trzymać książkę. Dzięki tym książkom stałam się prawdziwym mistrzem doszukiwania się intryg tam gdzie zwyczajni osobnicy widzą tylko krainę mlekiem i miodem płynącą. Nauczyłam się odczytywać gesty i wyraz twarzy ludzi odkrywając coraz częściej...

Pracuję w korporacji w branży finansowej.
Któregoś dnia kolega z zespołu nie przyszedł do pracy.
Na początku oczywiście nikt nie zaniepokoił się jego nieobecnością/ Następnie mijała: 10, 11, 12 a go dalej nie było,choć nie zgłosił żadnego urlopu na żądanie. Mój zespół a przede wszystkim przełożony bardzo się tym zaniepokoilismy, gdyż mimo że Mateusz był dość zwariowany, zawsze można było na niego liczyć i był bardzo odpowiedzialną osobą. Zaczęlismy więc od dzwonienia na jego komórkę. Niestety była wyłączona, zaczęliśmy więc drążyć dalej.
Wiedząc, że Zaginiony się z nikim nie spotyka, zadzwoniliśmy do jego współlokatora (Chwała Bogu, jedna koleżanka miała jego numer, bo się z nim kiedyś umawiała), który stwierdził, że nie widział go od wczorajszego poranka w domu i wydaje mu się, że Mateusz nie spał tej nocy u siebie.
Dowiedzieliśmy się również, że noc wcześniej nasza zguba wyszła z chłopakami z zespołu obok na piwo, ale po rozmowie z nimi usłyszeliśmy, że podobno wychodząc z baru (na własnych nogach) każdy poszedł w swoją drogę.
Oczywiście najrozsądniejsze byłoby zacząć dzwonić po szpitalach. Jednakże po przyparciu do ściany kompanów poprzedniej nocy, wyznali mi oni, że wychodząc Mateusz był „lekko wstawiony”. Wpadłam więc na pomysł, aby podzwonić po izbach wystrzeźwień. Wiedziałam też, (dzięki mojej kuzynce i jej narzeczonemu, który kilka razy miał przyjemność tam nocować), że dzwoniąc tam, muszę powiedzieć, że jestem siostrą Mateusza a nie po prostu koleżanką, gdyż teoretycznie nie udzielają informacji o pacjentach nikomu oprócz rodziny.
I tak też od razu w drugiej skontaktowanej przez mnie izbie (celowałam te w centrum), okazało się, że Mateusz w niej przebywa.
Po 14 Zaginiony skontaktował się ze mną i wyjaśnił, co się dokładnie wydarzyło.
Otóż po ostatnim wieczorez, gdy panowie się rozstali, Mateusz poszedł na przystanek autobusowy i czekając na nocny autobus, feralnie usnął na ławce. W pewnym momencie obudziła go policja (lub też straż miejska – z powodu alkoholu nie był pewien), i mimo protestów i zapewnień o trzeźwości, zawieźli go do izby. Tam zabarli mu wszystkie ubrania i telefon i nie chcieli oddać dopóki nie zszedł z niego do końcaalkohol.
Oczywiście zachowałam te informację dla siebie, a reszcie powiedzieliśmy, że Mateusz miał „problemy rodzinne”. Moi znajomi naturalnie śmiali się z moich zdolności detektywistycznych, ale jestem pewna, że skrycie mnie dalej podziwiają.

Pracuję w korporacji w branży finansowej.
Któregoś dnia kolega z zespołu nie przyszedł do pracy.
Na początku oczywiście nikt nie zaniepokoił się jego nieobecnością/ Następnie mijała: 10, 11, 12 a go dalej nie było,choć nie zgłosił żadnego urlopu na żądanie. Mój zespół a przede wszystkim przełożony bardzo się tym zaniepokoilismy, gdyż mimo że Mateusz był dość zwariowany,...

Wracam po pracy i zasiadam do zadań. Patrzę, a tam znowu wszystkie ołówki połamane, a połowa długopisów "zgubiła" swoje zakuwki! Każdego dnia to samo! Ile tak można?
Zaczynam zbieranie i dopasowywanie odpowiednich, znalezionych po całym pokoju zakuwek do ich właścicieli. Następnie mozolne struganie ołówków. Super, robota zakończona sukcesem, ale co dalej jeśli się to powtórzy. Przecież nie mogę robić tego każdego dnia. Poza tym, ołówki zaraz się wystrugają.
Postanawiam to zakończyć. Tylko jak? Hmm szukam w głowie pomysłów i już wiem! Przeprowadzę dochodzenie. Zaczynam od przesłuchań potencjalnych świadków. W domu przez cały dzień była mama i to ona zostaje jako pierwsza "wezwana" na przesłuchanie.
- Miałaś jakichś gości?
- Nie no tylko twoja siostra z małą były.
- Z małą? A czy Ola była w moim pokoju?
- Tak bawiła się tam.
- A i widzisz! Mam. Poszło szybciej niż się spodziewałam. Mam z nią do pogadania. Każdego dnia łamie wszystkie ołówki, a zatyczki od długopisów niebawem u sąsiada poznajduje! Niech się bawi. Ok, ale nie mam już siły każdego dnia po niej sprzątać jak tak wszystko do góry nogami wywraca. Musi utrzymywać sama porządek.
- Jutro będą to z nimi pogadamy.
- Dziękuję za pomoc w bardzo sprawnym śledztwie.

Wracam po pracy i zasiadam do zadań. Patrzę, a tam znowu wszystkie ołówki połamane, a połowa długopisów "zgubiła" swoje zakuwki! Każdego dnia to samo! Ile tak można?
Zaczynam zbieranie i dopasowywanie odpowiednich, znalezionych po całym pokoju zakuwek do ich właścicieli. Następnie mozolne struganie ołówków. Super, robota zakończona sukcesem, ale co dalej jeśli się to...

W moim domu jest dużo amatorów słodyczy. Często, będąc na zakupach wrzucę do koszyka jakieś ciastka lub czekoladki. Oczywiście by je chociaż spróbować muszę je gdzieś schować. Mam je pochowane w różnych miejscach: w szafie, na szafie w pudełku, w komodzie. Ale gdzie bym nie schowała zawsze dziwnym spodobem one znikają akurat w momencie kiedy mam największą ochotę na nie. Na miejscu zbrodni często znajduję tylko papierki i zaczynam śledztwo, który z domowników dokonał zbrodni. Najczęściej udaje mi się ustalić sprawcę sprytnie wysyłając go podczas luźnej rozmowy. Winowajca zawsze pomosi później odpowiednią i adekwatną do wykroczenia karę.

W moim domu jest dużo amatorów słodyczy. Często, będąc na zakupach wrzucę do koszyka jakieś ciastka lub czekoladki. Oczywiście by je chociaż spróbować muszę je gdzieś schować. Mam je pochowane w różnych miejscach: w szafie, na szafie w pudełku, w komodzie. Ale gdzie bym nie schowała zawsze dziwnym spodobem one znikają akurat w momencie kiedy mam największą ochotę na nie. Na...

Sytuacja "klasyk". Kupiłam sobie opakowanie płatków śniadaniowych z dodatkiem miodu. Zaznaczę, że nikt w domu miodu nie lubi poza mną i byłam pewna,że płatki będą tylko dla mnie. Nagle pewnego ranka płatki zniknęły z szafki w kuchni. Wtedy intuicja zaczęła mi podpowiadać, że to może być... mój brat (nie lubi miodu i ogółem słodkich rzeczy). Poszłam do jego pokoju, a tam przy kanapie.. paczka po płatkach. Winny się odnalazł, dzięki kobiecej intuicji (główna domena bohaterek kryminałów).

Sytuacja "klasyk". Kupiłam sobie opakowanie płatków śniadaniowych z dodatkiem miodu. Zaznaczę, że nikt w domu miodu nie lubi poza mną i byłam pewna,że płatki będą tylko dla mnie. Nagle pewnego ranka płatki zniknęły z szafki w kuchni. Wtedy intuicja zaczęła mi podpowiadać, że to może być... mój brat (nie lubi miodu i ogółem słodkich rzeczy). Poszłam do jego pokoju, a tam...

Serio o ciastkach - plan do rozpracowania.

Moje ciastka czekoladowe leżą schowane na najwyższej półce w kuchni. Żeby po nie sięgnąć trzeba podłożyć krzesło. Noga krzesła jest zaplątana w nitkę, która pociąga za sobą szklankę stojącą na stole. Szklanka robi hałas i już w fazie początkowej straszy zainteresowanego. Klamka szafki jest pomalowana płynem świecącym w świetle UV. Dzięki temu można zobaczyć dalsze postępowania złodziejaszka oraz pobrać odciski palców. W tajnej szafce są trzy takie same pudełka - dwa puste, jedno pełne pysznych ciasteczek. Wszystkie są przymocowane super glue. Trzeba zatem wyciągać ciasta pojedynczo co zajmuje dużo czasu. Takim sposobem mogę przyłapać na gorącym uczynku!

Powodzenia interesantom!

Serio o ciastkach - plan do rozpracowania.

Moje ciastka czekoladowe leżą schowane na najwyższej półce w kuchni. Żeby po nie sięgnąć trzeba podłożyć krzesło. Noga krzesła jest zaplątana w nitkę, która pociąga za sobą szklankę stojącą na stole. Szklanka robi hałas i już w fazie początkowej straszy zainteresowanego. Klamka szafki jest pomalowana płynem świecącym w świetle...