02.06.09

Praca, praca, nic nowego. Już nawet nie odczuwam dyskomfortu. To tak, jakby wszystkie moje emocje wyparowały razem z podpisaniem klauzuli poufności. Nic dziwnego, w końcu nikt nie chce wiedzieć, jak to wygląda od środka. Nikt nie lubi niewinnie przelewanej krwi, nikt nie lubi krzyku i brudu. Wszyscy z kolei cenią sobie komfort życia w nowoczesnym społeczeństwie.
Niewiele czuję. Czasem tylko, słysząc rozpacz matki, której wyrywa się noworodka, narasta we mnie irytacja. Na szczęście nauczono mnie, jak sobie radzić z tym bezczelnym hałasem, dlatego zawsze nosimy przy sobie pałki. W drodze wyjątku, mocny pręt też daje radę. Dzieci nie sprawiają raczej kłopotów, nie wiedzą co się wokół nich dzieje. Mali chłopcy mają lepiej, od razu się ich pozbywamy i koszmar kończy się stosunkowo szybko - gorzej z dziewczynkami, które w końcu będą musiały podzielić los swoich matek.
Wczoraj ktoś się włamał do zakładu z ukrytą kamerą. Chciał, żeby świat dowiedział się prawdy. Szczęście, że prawo stoi po naszej stronie, wywieźli go w kajdankach. Dziwne, że ludziom wciąż chce się z nami walczyć, nasze ściany nigdy nie będą szklane. Tyle razy prawda wychodziła na jaw, a nic się nie zmienia. To my mamy władzę, zawsze udaje się zatuszować, co się dzieje w

02.06.09

Praca, praca, nic nowego. Już nawet nie odczuwam dyskomfortu. To tak, jakby wszystkie moje emocje wyparowały razem z podpisaniem klauzuli poufności. Nic dziwnego, w końcu nikt nie chce wiedzieć, jak to wygląda od środka. Nikt nie lubi niewinnie przelewanej krwi, nikt nie lubi krzyku i brudu. Wszyscy z kolei cenią sobie komfort życia w nowoczesnym społeczeństwie.
...

w gruzach odnalazłam jakąś kartkę, po co mi to? Jeszcze czytać muszę, a jakoś nigdy ta umiejętność mi nie wychodziła. Tutaj w podziemiach inne umiejętności są ważniejsze, niż czytanie. Lepiej zadbać aby obudzić się dnia następnego i mieć co do gęby włożyć. Ale może opchnę do na pchlim targu, albo chociaż wreszcie porządki papier do podtarcia tyłka będzie.


No dobra, zobaczę co tam jest:
"... Jak ja mam im to powiedzieć? czy oni zrozumieją? Jak wytłumaczyć taką pomyłkę? Cały świat zaraz runie w gruzach? Wszystko to co robiliśmy do tej pory jest bez sensu. Żyjemy jak szczury w kanałach, bez światła, bez normalnego jedzenia, mordując się nawzajem. Przez taka pomyłkę. Ja nie wiem jak mam to przekazać głównemu naczelnikowi? Czy jego mały rozumek obejmie taką wiedzę? Czy w ten sposób coś zmienię i uratuję ludzkość? Czy oni zrozumieją, że popełniono błąd w obliczeniach czasu połowicznego rozpadu?

a potem ślady czegoś brunatnego.
Eeee Myślę, nikt tego nie kupi, same brednie. Ale przynajmniej mam papier do tyłka.

w gruzach odnalazłam jakąś kartkę, po co mi to? Jeszcze czytać muszę, a jakoś nigdy ta umiejętność mi nie wychodziła. Tutaj w podziemiach inne umiejętności są ważniejsze, niż czytanie. Lepiej zadbać aby obudzić się dnia następnego i mieć co do gęby włożyć. Ale może opchnę do na pchlim targu, albo chociaż wreszcie porządki papier do podtarcia tyłka będzie.


No dobra,...

22 maja 1946 r.
Dzisiaj po raz pierwszy myślałem, że zostanę zdemaskowany. Kilku żołnierzy - sprawdzają wyrywkowo każdego powracającego do kraju - otoczyło nas na leśnej dróżce, którą przekradaliśmy się, by uniknąć kontroli. Całe szczęście, że usłyszeliśmy krzyki - zostawili nas, by sprawdzić, co się dzieje, a my w tym czasie zniknęliśmy. Janek twierdzi, że nie wytrzymuje już nerwowej atmosfery ukrywania się. Wcale mu się nie dziwię - mnie też budzą w nocy koszmary. Czuję się jak przestępca, ukrywający się przed wymiarem sprawiedliwości. Może faktycznie nim jestem? Nie mam pojęcia, jakie prawo działa w tym powojennym chaosie. Czy w ogóle jakieś istnieje?
Nie czuję wyrzutów sumienia, wiem, że postępuję zgodnie ze swoimi zasadami. Nawet jeśli ryzykuję życiem. Razem z Jankiem stwierdziliśmy, że musimy to zrobić. Transportujemy z zagranicy obraz zaginiony w czasie wojny... odnaleziony przez nas zupełnie przez przypadek. Nie wahaliśmy się ani chwili, od razu wiedzieliśmy, że musimy zabrać go do kraju. Jesteśmy już blisko miasta, ukryjemy go, dopóki nie zrobi się bezpiecznie. Janek zna świetne miejsce, twierdzi, że schowamy go w...

*tajemnica zaginionego obrazu*

22 maja 1946 r.
Dzisiaj po raz pierwszy myślałem, że zostanę zdemaskowany. Kilku żołnierzy - sprawdzają wyrywkowo każdego powracającego do kraju - otoczyło nas na leśnej dróżce, którą przekradaliśmy się, by uniknąć kontroli. Całe szczęście, że usłyszeliśmy krzyki - zostawili nas, by sprawdzić, co się dzieje, a my w tym czasie zniknęliśmy. Janek twierdzi, że nie wytrzymuje...

Dzień 436

Powoli zaczynam mieć wątpliwości. Cała ta misja nie przynosi żadnych efektów, a ciągle pojawiają się nowe problemy. Kończy nam się żywność, a Albert nie radzi sobie z naprawą statku. Ciągle nie możemy znaleźć przyczyny zniszczenia. Nie mogę spać. Czuję się obserwowany. Zupełnie, jakbyśmy nie byli tu sami. Może to z głodu. A może oszalałem. Coraz częściej sprzeczam się z Albertem, a on miewa napady agresji. Boję się.

Dzień 436

Powoli zaczynam mieć wątpliwości. Cała ta misja nie przynosi żadnych efektów, a ciągle pojawiają się nowe problemy. Kończy nam się żywność, a Albert nie radzi sobie z naprawą statku. Ciągle nie możemy znaleźć przyczyny zniszczenia. Nie mogę spać. Czuję się obserwowany. Zupełnie, jakbyśmy nie byli tu sami. Może to z głodu. A może oszalałem. Coraz częściej...

Nie może być! Po latach spotkałam go na weselu znajomej. Był jeszcze przystojniejszy niż wtedy. Nogi pode mną się ugięły, krew w żyłach zaczęła szybciej płynąć. Spojrzałam na mojego męża Romka – czy on coś podejrzewa? Andrzej podszedł do nas. Zdziwił się, że jestem mężatką. Zawsze powtarzałam, że nie chcę się wiązać. Chciałam być wolna, jak ptak. Tymczasem wkrótce po tym, gdy ze mną zerwał, związałam się z Romkiem. Miałam nadzieję, że widząc, że mam męża, da mi spokój. On jednak był przekonany, że to żart. Gdy wyszliśmy z imprezy i chcieliśmy wracać do domu, wyszedł za nami. Powtórzył, że nie wierzy, że jesteśmy małżeństwem. Romek zaczął macać dłońmi po kieszeniach w poszukiwaniu dowodów w postaci zdjęcia ze ślubu, które zawsze nosił w portfelu. Ja spojrzałam na siedzącą w aucie córkę Zuzię, która patrzyła na nas zaciekawionym wzrokiem. Moja Zuzia, mój cały świat – owoc miłości do...

Nie może być! Po latach spotkałam go na weselu znajomej. Był jeszcze przystojniejszy niż wtedy. Nogi pode mną się ugięły, krew w żyłach zaczęła szybciej płynąć. Spojrzałam na mojego męża Romka – czy on coś podejrzewa? Andrzej podszedł do nas. Zdziwił się, że jestem mężatką. Zawsze powtarzałam, że nie chcę się wiązać. Chciałam być wolna, jak ptak. Tymczasem wkrótce po tym,...

Sieklówka, 6.07.1940r.
Jakże pięknie zapowiadał się dzisiejszy dzień. Prawie zapomniałam o okropnościach dnia codziennego. Wciąż nie mogę pogodzić się z tym wszystkim. Spisuję te wydarzenia na pamiątkę i dowód. Ten horror nie może trwać wiecznie, ludzie nie mogą umierać bez powodu. Nie można bawić się w Boga.
Razem z kobietami ze wsi postanowiłyśmy uczcić dzisiejszą noc. Wiem, głupie i nierozsądne zachowanie. Jednak chciałyśmy poczuć namiastkę normalności. Wybrałyśmy się więc nad rzekę, aby puszczać wianki ( oczywiście zachowując się cicho i nie paląc świec, aby nikt nas nie zauważył). Było cudownie. Jednak gdy większość bab rozeszła się już do domostw, zaczęła się gehenna. Gdybyśmy z Elżbietą poszły wtedy do domu, nie nosiłybyśmy tego okropnego brzemienia.
Usłyszałyśmy podniesione głosy, niemieckie głosy. Pojawiły się nagle! Potem kolejne i kolejne! Wciąż je słyszę. Sami mężczyźni. Razem z siostrą chciałyśmy uciekać, ale hałas szybko doprowadziłby ich do nas. Ukryłyśmy się w korzeniach przewróconego drzewa i przykryłyśmy się chrustem. Przechodzili obok nas. Ich ciężkie buty łamały gałęzie, a słowa : "Schnell" odbijały się echem w ciemnym lesie. Myślałam, że serce wyskoczy mi z piersi, byłam pewna, że słyszą jego bicie. Oni jednak zajęci byli czymś innym. Kiedy odeszli już od naszej kryjówki i chciałyśmy z Elżbietą ją opuścić usłyszałyśmy


{Wymyślona historia kobiety, która w noc kupały została świadkiem rozstrzelania żołnierzy i oficerów w lesie koło Sieklówki (wydarzenie prawdziwe).

Sieklówka, 6.07.1940r.
Jakże pięknie zapowiadał się dzisiejszy dzień. Prawie zapomniałam o okropnościach dnia codziennego. Wciąż nie mogę pogodzić się z tym wszystkim. Spisuję te wydarzenia na pamiątkę i dowód. Ten horror nie może trwać wiecznie, ludzie nie mogą umierać bez powodu. Nie można bawić się w Boga.
Razem z kobietami ze wsi postanowiłyśmy uczcić dzisiejszą noc....

25.05.
No i zrobiłam to. Zwinęłam dzisiaj dziennik. Nie obyło się bez akcji dywersyjnej z udziałem Łysego i Banana, ale w końcu położyłam na nim łapska.
Chodziło mi rzecz jasna o adres mojego J.T. (jakim cudem przez 2 lata nikt nie dowiedział się, gdzie on mieszka?!), ale przy okazji wspomogłam Wielką Mi dwoma tłustymi jedynkami z bioli i obecnie idiotka jest na dobrej drodze, by ostatecznie pożegnać się z nami z końcem roku (po tym, co zrobiła z chomikiem w czterdziestce wyrzuty sumienia były mi obce).
Banan darł się już, że mam w te pędy szykować się do odwrotu, ale pokusiłam się rzucić okiem na moją sytuację z matmy.
Wtedy właśnie wyleciała ta kartka. Pismo rozpoznałam po jej krzywym „n”(i niech mi ktoś powie, że moje ostatnie „ndst” z polskiego na nic się zdało!!!).
Banan już mnie przeklinał, ale przeczytałam.
Na chemii Łysy napisał mi, że więcej ze mną nie wchodzą w podobne gierki, bo nie trzymam się zasad.
Cholera, gdyby wiedział.
Ale nie powiedziałam mu. Ani Bananowi. W ogóle nikomu nie powiem.
Na polskim czekałam aż coś będzie inaczej. Ale ona darła się za Kordiana i żartowała jakby nigdy nic. Puszczała oko. Wlepiła 3 pały.
Cholera, ja prawie beczałam.
Drżały mi ręce.
Łysy po lekcjach się nawrócił i chciał ze mną iść na tę Gajową 13, ale odmówiłam.

Siedzę nad tą jej kartką i zachodzę w głowę, jakim cudem potrafiła się dzisiaj śmiać. Gdyby to mnie czekało...”

Skubana, więc to jej zawdzięczam biolę!
Czyli nasza Lotta wie coś na temat zniknięcia psorki. Już ja to z niej wyduszę.

25.05.
No i zrobiłam to. Zwinęłam dzisiaj dziennik. Nie obyło się bez akcji dywersyjnej z udziałem Łysego i Banana, ale w końcu położyłam na nim łapska.
Chodziło mi rzecz jasna o adres mojego J.T. (jakim cudem przez 2 lata nikt nie dowiedział się, gdzie on mieszka?!), ale przy okazji wspomogłam Wielką Mi dwoma tłustymi jedynkami z bioli i obecnie idiotka jest na dobrej...

Dzisiaj znalazłam pamiętnik mojej matki. Od dziecka nurtuje mnie jedno.

"Maj 1995.
Komunia się udała.
Napracowałam się jak wół. Rosół z kury, sos borowikowy, bielutkie obrusy, no i te skrzynki z oranżadą. Dobrze, że szwagier pojechał po to polonezem, bo nie wiem jakbyśmy to przynieśli. Dobry chłopina z tego Zbyszka.
Wianek trochę siostrze nie wyszedł, ale mówiłam żeby kupić gotowy, ale nie... zrobi ręcznie, bo tyle barwinka w ogrodzie, że szkoda by się zmarnował. No i będzie tak odstawał na zdjęciach nad lewym uchem.
Msza poszła gładko. Dobrze, że córka się nie zacięła podczas czytania. Byłby wstyd na całą rodzinę.
Ten nowy ksiądz przystojny nawet, ale lepiej co bym w niedzielę się w ołtarz wpatrywała, bo jakbym się miała z myśli pożądliwych u proboszcza spowiadac, to bym się pod ziemię zapadła.

Chrzestny stanął na wysokości zadania. Nie dość, że dolar w cenie, to jeszcze złoty łańcuszek podarował. W Niemcach robi, stać go.
Chrzestna jak zwykle... ale może nadal jej chodzi o tą kłótnię z 1988? Ale jak bum cyk, cyk, ja żem ojca o tą działkę nie prosiła. Sam mi przepisał w darowiźnie!
Tysiąc od babci, tysiąc od dziadka, kolczyki z czerwonym koralem, pozłacana ikona, kilka Biblii pamiątkowych, a Helenka to nawet bransoletkę z grawerem dała.

Tak, rodzina z mojej strony to są ludzie! Że strony męża słabiej.
Grunt, że szwagier tego poloneza użyczy, dobry chłopina z tego Zbyszka, bo przecież te butelki po oranżadzie trzeba zwrócić. Kaucję naliczyli.

No ale gdzie ja to wszystko pochowam? W domu pieniądze strach trzymać. Łańcuszki poupycham w szafie. Kilka futer mam, kieszonkę dodatkową do płaszcza męża doszyłam, tam schowam kolczyki. Albo nie.
Włożę wszystko do drewnianej szkatułki, dosyć duża jest, to i dolary i reszta pieniędzy i nawet ta bransoletka z grawerem się zmieszczą, zamknę dokładnie i może w jakiś woreczek włożę, żeby nie podeszła wilgocią i schowam to wszystko... nie, nie na strychu nie... W piwnicy też nie... już wiem, ten mały mosiężny kluczyk, co go zawsze w pierwszej szufladzie komody trzymam, za Chiny ludowe nikt się nie domyśli, że on otwiera..."

(Całość zmyślona na potrzeby konkursu. Nie ma na celu wyśmiania czy obrazy uczuć religijnych.)

Dzisiaj znalazłam pamiętnik mojej matki. Od dziecka nurtuje mnie jedno.

"Maj 1995.
Komunia się udała.
Napracowałam się jak wół. Rosół z kury, sos borowikowy, bielutkie obrusy, no i te skrzynki z oranżadą. Dobrze, że szwagier pojechał po to polonezem, bo nie wiem jakbyśmy to przynieśli. Dobry chłopina z tego Zbyszka.
Wianek trochę siostrze nie wyszedł, ale mówiłam żeby...

Kiedy już znalazłem ten pamiętnik, od razu zabrałem się za tłumaczenie.

"A.D 1789
Sierpnia 15

Podróżnik przybył z zaświatów na przedziwnej łodzi która unosiła się w powietrzu. Umierał. Był ranny. Jego łódź płonęła. Co drugie jego słowo było dla mnie niezrozumiałe.- Przybyłem Was ostrzec. Oni już nadchodzą. Podbili inne galaktyki i teraz zmierzają podbić waszą. Przybyłem Was ostrzec. Moja planeta ... mój świat już zdobyli. A jeśli któreś cywilizacje nie będą chciały im się podporządkować, zniszczą doszczętnie. Rozpoznacie że nadchodzą po tym że na ..."

Yyy ! Gdzie reszta ? Czemu ktoś wyrwał część dziennika ? Hmm ... Skoro minęło już tyle czasu ... a oni jeszcze nie przybyli na Ziemię, to co to oznacza ? Zostali powstrzymani przez broniące się galaktyki ? A może szykują się na inwazję ? Ciekawe jak długo trwały podboje innych planet ? A może ... a może czas który minął od 1789 roku, u nich to tylko krótka chwila... Jedno jest pewne ! Oni są ! I wcale nie mają pokojowych zamiarów względem nas !

Kiedy już znalazłem ten pamiętnik, od razu zabrałem się za tłumaczenie.

"A.D 1789
Sierpnia 15

Podróżnik przybył z zaświatów na przedziwnej łodzi która unosiła się w powietrzu. Umierał. Był ranny. Jego łódź płonęła. Co drugie jego słowo było dla mnie niezrozumiałe.- Przybyłem Was ostrzec. Oni już nadchodzą. Podbili inne galaktyki i teraz zmierzają podbić waszą. Przybyłem...