Od kiedy pamiętam po skończeniu szkoły i znalezieniu pracy chciałam wynająć mieszkanie w pobliskim mieście. Wyobrażałam sobie, jak będzie wyglądało, planowałam jak będę żyła. Wracałabym z pracy do domu, od progu witałby mnie mój ukochany kot, a ja w przecudownej ciszy czytałabym codziennie książki, aż do wieczora. I tak bym żyła, praca, ja i mój pupil.
Plany spełzły na niczym, głównie dlatego, że w klasie maturalnej poznałam obecnego i wiecznego męża, który oświadczył mi się przed maturą. Kota teoretycznie nie mamy, bo mąż ma alergię, mieszkania w mieście też nie... Natomiast żyjemy w pięknym miejscu za miastem, blisko siebie mamy ukochaną rodzinę, a kot przybiega do nas z mojego rodzinnego mieszkania, który jest po drugiej stronie korytarza :)

Od kiedy pamiętam po skończeniu szkoły i znalezieniu pracy chciałam wynająć mieszkanie w pobliskim mieście. Wyobrażałam sobie, jak będzie wyglądało, planowałam jak będę żyła. Wracałabym z pracy do domu, od progu witałby mnie mój ukochany kot, a ja w przecudownej ciszy czytałabym codziennie książki, aż do wieczora. I tak bym żyła, praca, ja i mój pupil.
Plany spełzły na...

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Esperanca
Natswi
1901
MarCyśka
Aga_Lk

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Esperanca
Natswi
1901
MarCyśka
Aga_Lk

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Od bardzo dawna miałam w planach zostanie morsem. Tak, dokładnie, morsem. Nieraz, oczami wyobraźni widziałam jak hartuje swoje ciało, zażywając kąpieli w ekstremalnie zimnych warunkach. Mój zapał jednak bardzo szybko ostudziły co ciekawe warunki atmosferyczne.

Dzień pierwszy

Spadł śnieg i wreszcie zmroziło całą okolicę. To idealny dzień, by zostać morsem. Postanowiłam, że parę godzin po śniadaniu wybiorę się nad zalew. Szybko jednak stwierdziłam, że na podwórku jest za zimno, by iść do sklepu, a co dopiero by popływać.

Dzień drugi

W sumie nie jest tak źle na zewnątrz. Pójście nad zalew nie jest złym pomysłem. Po sprawdzeniu temperatury wody doszłam do wniosku, że jest całkiem znośna, więc jutro odpowiednio się przygotuję i zostanę morsem.

Dzień trzeci

Ubrania na zmianę są, ciepła czapka, szalik i rękawiczki też. Termos z gorącą herbatą zakrapianą rumem przygotowany, mogę iść realizować swoje marzenie. Poszłam i po paru minutach wróciłam, w końcu jak można pływać, gdy tak mocno sypie śnieg na zewnątrz?

Dzień czwarty

Wszystkie potrzebne rzeczy spakowane, nad wodę dotarłam bez problemu. Zdjęłam rękawiczki, rozpięłam kurtkę i… równie szybo nałożyłam je z powrotem. Tak wieje, jeszcze się przeziębię.

Dzień piąty

W sumie leżenie z kubkiem gorącej czekolady pod kocem, gdy na zewnątrz jest tak zimno, nie jest głupie. Kocham człowieka, który wymyślił centralne ogrzewanie. Może za rok się uda.

Od bardzo dawna miałam w planach zostanie morsem. Tak, dokładnie, morsem. Nieraz, oczami wyobraźni widziałam jak hartuje swoje ciało, zażywając kąpieli w ekstremalnie zimnych warunkach. Mój zapał jednak bardzo szybko ostudziły co ciekawe warunki atmosferyczne.

Dzień pierwszy

Spadł śnieg i wreszcie zmroziło całą okolicę. To idealny dzień, by zostać morsem. Postanowiłam,...

Ja mam zamiar od jakichś dwóch miesięcy wyprać swój plecak. Cóż, na planach się kończy, bo za każdym razem, kiedy mi się na tyle nudzi i przypomni mi się o tym plecaku to stwierdzam, że nie jest jeszcze w tak opłakanym stanie, bym skusiła się na jego pranie.
I czy tak właśnie nie jest z większością naszych planów? Najczęściej krępuje nas lenistwo. Na drugim miejscu obstawiałabym strach. U mnie zdecydowanie przeważa lenistwo.:)
Obiecuję sobie jedno - jeżeli uda mi się wygrać tę książkę, to jeszcze tego samego dnia pójdę wyprać ten swój nieszczęsny plecak.;)

Ja mam zamiar od jakichś dwóch miesięcy wyprać swój plecak. Cóż, na planach się kończy, bo za każdym razem, kiedy mi się na tyle nudzi i przypomni mi się o tym plecaku to stwierdzam, że nie jest jeszcze w tak opłakanym stanie, bym skusiła się na jego pranie.
I czy tak właśnie nie jest z większością naszych planów? Najczęściej krępuje nas lenistwo. Na drugim miejscu...

Było kilka takich momentów w moim życiu kiedy coś stawało na drodze do realizacji moich planów. Na drodze do spełnienia marzeń - tych większych i tych całkiem małych. Najczęściej był to brak wiary w siebie w połączeniu z lenistwem. A może przede wszystkim lenistwo? Tylko próbowałem sobie zapewnić alibi mówiąc, że i tak mi się nie uda. A skoro mi się nie uda to po co próbować?
Moim największym młodzieńczym marzeniem było zostanie piłkarzem. Myślę, że na poziomie podwórkowym nawet się wyróżniałem, ale nigdy nie zrobiłem z tym nic więcej. Przecież mi na pewno się nie uda...Więc po co próbować?
Później marzyłem o kierunku studiów, który był na uczelni oddalonej od mojego miasta o ok.200 km więc wiązałoby się to z wyjazdem i zamieszkaniem tam. Ale ja przecież nie dam sobie rady. A poza tym to chyba mi się nie chce, bo przecież masę innych kierunków mam na uczelni niedaleko domu, na którą mogę dojeżdżać. I tak skończyłem na kierunku "produkującym" 250 absolwentów rocznie i przez 7 lat szukałem rozsądnej pracy, a te 7 lat straciłem bezpowrotnie.
A co by było gdybym miał więcej samozaparcia? Wiary w siebie i umiejętności niepoddawania się na samym starcie? Tego już się nie dowiem. Mogę tylko gdybać...

Było kilka takich momentów w moim życiu kiedy coś stawało na drodze do realizacji moich planów. Na drodze do spełnienia marzeń - tych większych i tych całkiem małych. Najczęściej był to brak wiary w siebie w połączeniu z lenistwem. A może przede wszystkim lenistwo? Tylko próbowałem sobie zapewnić alibi mówiąc, że i tak mi się nie uda. A skoro mi się nie uda to po co...

Pewnej Sylwestrowej Nocy już kilka lat temu podjąłem decyzję o tym, że podobnie jak Damian Werner przyszedł czas się ustatkować i nadchodzi ten moment aby się oświadczyć. Wszystko ułożyłem sobie w głowie co i jak będzie wyglądać, a przede wszystkim wiedziałem że dorosłem dojrzałem do tej decyzji i jest to osoba na tzw „całe życie” Kiedy ja dorosłem do tej decyzji i czekałem by tylko móc zadać to magiczne pytanie Ona w najlepsze układała swoje życie na nowo – Beze mnie. Po jakiś czasie zdobyła się na odwagę by powiedzieć, że to koniec, że jest ktoś inny, a to co było między nami przez pięć lat, to tylko mrzonki i fajna zabawa. Na mojej drodze do spełnienia marzeń stanął On, który nie pozwolił mi wcielić w życie moich zamiarów. Bieg życia zdecydował że nie ma NAS i z tego co udało mi się przypadkowo dowiedzieć nie ma też JEGO. Ja zaś.. jestem szczęśliwy bo po niepowodzeniach pomyłkach jest w moim życiu ktoś kto jest tą NIE(przypadkowo)ODNALEZIONĄ. Historia choć pewnie mało ekscytująca ale autentyczna i myślę że wraz Damianem Wernerem moglibyśmy usiąść przy dobrym whisky i znaleźć wiele punktów stycznych w naszych historiach, których nigdy nie udało się zrealizować. Moją historię w skrócie znacie… Natomiast historię „Nieodnalezionej” Remigiusza Mroza chętnie poznam w całości kiedy dostanę od was książkę.

Pewnej Sylwestrowej Nocy już kilka lat temu podjąłem decyzję o tym, że podobnie jak Damian Werner przyszedł czas się ustatkować i nadchodzi ten moment aby się oświadczyć. Wszystko ułożyłem sobie w głowie co i jak będzie wyglądać, a przede wszystkim wiedziałem że dorosłem dojrzałem do tej decyzji i jest to osoba na tzw „całe życie” Kiedy ja dorosłem do tej decyzji i...

Chciałam nauczyć się jazdy na rolkach i pewnego razu koleżanka zaproponowała mi, że mnie nauczy. W trakcie pierwszej "lekcji" wywaliłam się prawie na środku przejścia, a z uliczki właśnie chciał wyjechać samochód. Koleżanka próbując pomóc mi wstać sama się kilka razy wywaliła. Szczęśliwie udało mi się "doczołgać" do chodnika, a potem wstać i wrócić do domu. Teraz z perspektywy czasu, jak pomyślę jak komicznie musiało to wyglądać z boku to uśmiech sam się ciśnie na usta, choć wtedy napędziło mi nie małego stracha. I fakt, że koleżanka kilka razy skręciła/złamała rękę też mnie nie zachęcił do ponownego spróbowania. Od tamtej pory nie podjęłam ponownej próby nauki jazdy na rolkach. Wolę jeździć na rowerze.

Chciałam nauczyć się jazdy na rolkach i pewnego razu koleżanka zaproponowała mi, że mnie nauczy. W trakcie pierwszej "lekcji" wywaliłam się prawie na środku przejścia, a z uliczki właśnie chciał wyjechać samochód. Koleżanka próbując pomóc mi wstać sama się kilka razy wywaliła. Szczęśliwie udało mi się "doczołgać" do chodnika, a potem wstać i wrócić do domu. Teraz z...

Mnie to się marzył mini-kaloryfer na brzuchu, taki jak mają te wszystkie trenerki fitness z Ewą Chodakowską na czele. Miałam być rześka, gibka, atrakcyjna, z odwagą prezentująca się nad wodą w stroju kąpielowym podczas letnich upałów. Oczami wyobraźni widziałam uśmiechniętą siebie jak macham hantlami i robię brzuszki, bez większego wysiłku, na luzie, bo taką już wypracowałam sobie kondycję. Wcale nie jestem czerwona jak burak z litrami spływającego potu. Powtarzam za Ewą: "Dasz radę! Jeszcze tylko dwa razy!".
Wystający brzuch był od zawsze moim kompleksem, a po urodzeniu syna, jeszcze się pogorszyło. Ćwiczenia wymagają czasu i samodyscypliny, a mi się tak bardzo nie chciało...W końcu mąż wypchnął mnie na zumbę, żebym mu już nie marudziła, że "chcę, ale mi się nie chce" ;D
Nie podobało mi się. Dziewczyna o boskiej figurze tańczyła tak szybko, że w końcu zatrzymałam się i coś podrygiwałam bez ładu i składu. Trenerka nawet tego nie zauważyła zapatrzona we własne odbicie w lustrze!
Miałam spróbować tradycyjnego aerobiku, ale tydzień po tej zumbie okazało się, że jestem w ciąży. To przecież nie jest dobry moment za forsowanie się, prawda? Dałam sobie spokój ;) Minęło prawie 3 lata, a sadełko dynda zuchwale ;)

Mnie to się marzył mini-kaloryfer na brzuchu, taki jak mają te wszystkie trenerki fitness z Ewą Chodakowską na czele. Miałam być rześka, gibka, atrakcyjna, z odwagą prezentująca się nad wodą w stroju kąpielowym podczas letnich upałów. Oczami wyobraźni widziałam uśmiechniętą siebie jak macham hantlami i robię brzuszki, bez większego wysiłku, na luzie, bo taką już...

Zazwyczaj na drodze do realizacji moich zamierzeń staje..... nie kto inny, tylko ja sama. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że zazwyczaj takie zmiany zdania czy decyzji kończą się jednak dla mnie na plus. Niektórzy mogą się śmiać, że mam milion myśli na sekundę, ale nie raz i nie dwa dzięki właśnie takim impulsywnym decyzjom wychodziłam obronną ręką z jakichś tarapatów, czy też podejmowałam ścieżkę, która okazywała się naprawdę ciekawa!

Zazwyczaj na drodze do realizacji moich zamierzeń staje..... nie kto inny, tylko ja sama. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że zazwyczaj takie zmiany zdania czy decyzji kończą się jednak dla mnie na plus. Niektórzy mogą się śmiać, że mam milion myśli na sekundę, ale nie raz i nie dwa dzięki właśnie takim impulsywnym decyzjom wychodziłam obronną ręką z jakichś tarapatów,...

Od rana o tym myślałam. Ba, myślałam o tym od listopada. Planowałam ten dzień. Powiedziałam sobie, że zrobię to, gdy będę miała świetny humor i wolne 2,40 zł na drożdżówkę.

Miałam zniszczyć mu dom tak, jak on zniszczył moje poczucie bezpieczeństwa, mówiąc, że mam odstające uszy. Czy można było bardziej zranić piętnastoletnią dziewczynę?!
Wybrałam dzień, w którym był w środku. Nie pamiętam nawet, czy w ogóle myślałam o tym, że pewnie tam jest i śpi w fioletowych kalesonach, niczego nieświadomy.

Przyszłam z różowym, neonowym sprayem, paczką zapałek i drożdżówką z wiśniami. Drożdżówkę przeżuwałam powoli zawsze, gdy zżerał mnie stres. Powtarzałam sobie jeszcze raz każdy kolejny krok: najpierw podeptać wszystkie młode cebulki, które zasiał pod parapetem, zamazać na różowo szybę w jego sypialni, a później wrzucić rozpaloną zapałkę przez uchylone okno...

A potem zobaczyłam obok cebuli te zielone oczy.
Patrzyły na mnie, ani na chwilę nie odwracając wzroku.
Powoli położyłam resztki drożdżówki na trawie.

*
Nie mogłam tego zrobić.
Jego pies przecież go kochał.

Od rana o tym myślałam. Ba, myślałam o tym od listopada. Planowałam ten dzień. Powiedziałam sobie, że zrobię to, gdy będę miała świetny humor i wolne 2,40 zł na drożdżówkę.

Miałam zniszczyć mu dom tak, jak on zniszczył moje poczucie bezpieczeństwa, mówiąc, że mam odstające uszy. Czy można było bardziej zranić piętnastoletnią dziewczynę?!
Wybrałam dzień, w którym był w...