Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ev89100
anin
Argetlam
Renji
Lolek90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ev89100
anin
Argetlam
Renji
Lolek90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Jest jedna osoba, którą poznałam jeszcze w przedszkolu, a która naprawdę wiele mnie nauczyła. I to jest lekcja, która nie jest zbyt powszechna w szkole. Mało chwytliwa.
Wciąż dla wielu osób jest to poniekąd problem niewidzialny. Sama zresztą nie wiem, czy jest problemem. Po części tak, a po części jest normą – takie się ma 'preferencje' psychologiczne i tyle.
Jak ktoś zauważył w recenzji książki 'Zbrodnia nie przystoi damie' – że rzadko się zdarzają i są nielogiczne podobne jak tam 'toksyczne' relacje między dwójką dzieci (uczennic). Otóż... zdarzają się.
Np. mnie.
Nazwijmy ją Elwira. Była w moim wieku, mieszkała w mojej klatce – piętro niżej. Szybko stałyśmy się nierozłączne. Fascynował mnie jej tupet i butność. Ona wyraźnie chciała mieć swojego pachołka. Była to relacja wybitnie nierówna. Miałam pewnie koło 6 – 7 lat, kiedy wreszcie zauważyli to rodzice. To Elwira decydowała o wszystkim; oddawałam jej co chciała i słuchałam jak wyroczni. Dorośli uznali, że ma na mnie zły wpływ i przenieśli ją do innej klasy w podstawówce. A że to była duża szkoła – straciłyśmy na zawsze kontakt. Niedługo potem się wyprowadziła.
W tamtym momencie było mi naprawdę źle i nienawidziłam rodziców za to, co zrobili. Ale teraz, gdy minęło już tyle lat... doceniam ich gest. Nie był łatwy. Dawniej uważałam, że pozbawili mnie mojej pierwszej przyjaciółki – dziś zadaję sobie pytanie, czy oby na pewno nią była... I kim bym była, gdybym na stałe przyzwyczaiła się do bycia czyimś podnóżkiem...

Jest jedna osoba, którą poznałam jeszcze w przedszkolu, a która naprawdę wiele mnie nauczyła. I to jest lekcja, która nie jest zbyt powszechna w szkole. Mało chwytliwa.
Wciąż dla wielu osób jest to poniekąd problem niewidzialny. Sama zresztą nie wiem, czy jest problemem. Po części tak, a po części jest normą – takie się ma 'preferencje' psychologiczne i tyle.
Jak ktoś...

W szkole otrzymałam od swojej przyjaciółki piękną lekcję wybaczania.
Nawet jako dzieci potrafimy okaleczyć wzajemne zaufanie. Mnie najbardziej od zawsze rani kłamstwo. Reaguje nawet na najmniejszą nieszczerość niezwykle gwałtownie i bardzo trudno mi wybaczyć. Kiedy byłam małą dziewczynką było tak samo. Dziś jest lepiej, bo przeszłam już kilka klas szkoły zwanej życiem. Jednak najważniejszą lekcję otrzymałam dość dawno.
Byłyśmy z przyjaciółką nierozłączne. Miałyśmy paczkę przyjaciół, ale we dwie byłyśmy zawsze bardziej. I pewnego dnia moja przyjaciółka skłamała. Najgorsze, że nawet nie okłamała mnie. Skłamała naszym przyjaciołom o mnie. Nie pamiętam już dokładnie co im powiedziała, jednak pamiętam uczucia jakie mnie wtedy ogarnęły, gdy dowiedziałam się od kogoś innego o jej kłamstwie. Gniew i ból. Dziś wiem, że przede wszystkim ból choć na początku niknął w szale wyrzutów. Nawet nie próbowałam słuchać tłumaczeń przyjaciółki. Przecież już nią nie była!
Jednak z czasem coraz bardziej tęskniłam, brakowało mi naszej paczki, bo się posypała, ale przede wszystkim brakowało mi jej. W końcu nie wytrzymałam i dałam jej szanse wyjaśnić. Okazało się, że była zazdrosna o naszego przyjaciela, jej pierwszą miłość. Próbowała pozbyć się konkurencji.
Wybaczenie to trudna sprawa, jednak czasami po długich rozmowach i wyjaśnieniach jest możliwe. Trzeba umieć postawić się na miejscu drugiej osoby. Człowiek jest ważniejszy od urazy, a wybaczenie daje nam siłę i pozytywną energię do życia.

W szkole otrzymałam od swojej przyjaciółki piękną lekcję wybaczania.
Nawet jako dzieci potrafimy okaleczyć wzajemne zaufanie. Mnie najbardziej od zawsze rani kłamstwo. Reaguje nawet na najmniejszą nieszczerość niezwykle gwałtownie i bardzo trudno mi wybaczyć. Kiedy byłam małą dziewczynką było tak samo. Dziś jest lepiej, bo przeszłam już kilka klas szkoły zwanej życiem....

Kiedyś w szkole próbowałam namówić moją przyjaciółkę, żeby nie kolegowała się z dziewczyną, która mnie uraziła. Ona na to odparła, że to, iż ja jej nie lubię, nie znaczy, że one dwie też się nie polubią. Do dziś stosuję zasadę, żeby nie patrzyć na ludzi oczami innych, a zwłaszcza tych, którzy wzajemnie się nie znoszą.

Kiedyś w szkole próbowałam namówić moją przyjaciółkę, żeby nie kolegowała się z dziewczyną, która mnie uraziła. Ona na to odparła, że to, iż ja jej nie lubię, nie znaczy, że one dwie też się nie polubią. Do dziś stosuję zasadę, żeby nie patrzyć na ludzi oczami innych, a zwłaszcza tych, którzy wzajemnie się nie znoszą.

Od początku podstawówki przyjaźniłam się z Karoliną. Uchodziła ona za nieśmiałą i spokojną osobę, a ja taka właśnie byłam. Szybko się dogadałyśmy, bo obie stroniłyśmy od innych dzieciaków. Z biegiem czasu poznałam ją najlepiej ze wszystkich. Po kilku latach koledzy z klasy nadal uważali ją za łagodnego baranka, ale ja wiedziałam, że jest zupełnie inna. Była wybuchowa, spontaniczna i lekko szalona. Totalne przeciwieństwo mnie. Po 5 latach przyjaźni, niezmiennie ciągnęła mnie ze sobą wszędzie. Jeździłyśmy na wieś, gdzie skakałyśmy po drzewach i rozłupywałyśmy kamieniem niedojrzałe kasztany, którym później budowałyśmy domki. Wychodziłyśmy na pobliskie alejki, żeby razem czytać tam książki. Niedaleko naszego osiedla, na boisku tańczyłyśmy i śpiewałyśmy z muzyką na cały regulator, a sąsiedzi gdy nas widzieli, czasem mieli spoglądali krytycznym wzrokiem. Spędziłyśmy razem niezapomniane chwile. Pokazała mi, że życie nie musi być nudne, że można je wypełnić różnymi ciekawymi rzeczami. Nie trzeba siedzieć w domu i uczyć się od rana do wieczora. Zamiast siedzieć przed telewizorem, lepiej wziąć do ręki książkę i wyjść na zwierzę powietrze, oczywiście razem z przyjaciółką.

Od początku podstawówki przyjaźniłam się z Karoliną. Uchodziła ona za nieśmiałą i spokojną osobę, a ja taka właśnie byłam. Szybko się dogadałyśmy, bo obie stroniłyśmy od innych dzieciaków. Z biegiem czasu poznałam ją najlepiej ze wszystkich. Po kilku latach koledzy z klasy nadal uważali ją za łagodnego baranka, ale ja wiedziałam, że jest zupełnie inna. Była wybuchowa,...

Moja historia jest trochę smutna, ale co najważniejsze ma szczęśliwe zakończenie. Kiedy nasza koleżanka - Aśka ze szkoły średniej poważnie zachorowała, wszyscy w pierwszej chwili zaczęliśmy się zastanawiać jak ją pocieszyć, jak z nią rozmawiać, by nie powiedzieć, czy nie zrobić czegoś niestosownego. Zastanawialiśmy się nad tym jak będą teraz wyglądały nasze relacje, czy możemy się przy niej śmiać, żartować, wygłupiać się jak dawniej. Czy to nie będzie z jej strony odebrane jako brak współczucia, czy lekceważenie powagi sytuacji. Aśka ku naszej uciesze powiedziała, że oprócz tego, że teraz jest chora i trochę gorzej wygląda, to nic innego się nie zmieniło i że chce żyć tak jak do tej pory i chce, byśmy też zachowywali się jak dawniej. Powiedziała nam że nie chce się zamartwiać na zapas, najważniejszy jest dla niej ten dzień, który właśnie przeżywa i ta chwila, która właśnie trwa. Nie ważne dla niej było to co będzie jutro, czy za miesiąc, nie zadręczała się tymi myślami. Dzięki chorobie nauczyła i pokazała mi jak można cieszyć się z każdej najmniejszej rzeczy, czy sytuacji, której ja do tej pory nie zauważałam lub wydawała się ona dla mnie nieistotna. Nauczyła mnie, by starać się głęboko przeżywać życie. Aśka cieszyła się praktycznie ze wszystkiego, że słońce świeci jej prosto w oczy, że pada deszcz i może poobserwować sobie spadające krople, że może pospacerować w deszczu, że się spóźniła na autobus i dzięki temu może dłużej posiedzieć na ławeczce.... Nie martwiła się, kiedy dostała gorszą ocenę. Mówiła wtedy nam, że to za parę lat nie będzie miało najmniejszego znaczenia jakie oceny mieliśmy w szkole średniej. Była w moich oczach największą optymistką jaką do tej pory spotkałam. Nauczyła mnie by nie martwić się na zapas i cieszyć się chwilą którą możemy w obecnej chwili przeżywać. Aśka na szczęście wyzdrowiała i ma się dobrze. A ja dostałam lekcę na całe życie.

Moja historia jest trochę smutna, ale co najważniejsze ma szczęśliwe zakończenie. Kiedy nasza koleżanka - Aśka ze szkoły średniej poważnie zachorowała, wszyscy w pierwszej chwili zaczęliśmy się zastanawiać jak ją pocieszyć, jak z nią rozmawiać, by nie powiedzieć, czy nie zrobić czegoś niestosownego. Zastanawialiśmy się nad tym jak będą teraz wyglądały nasze relacje, czy...

W podstawówce, miałam najlepszą koleżankę, która musiała robić wszystko najlepiej. Najlepsze oceny, najlepsze ubrania, najlepsze zabawki, wszystko najlepsze. Z czasem stało się to uciążliwe, bo ile można wysłuchiwać osoby, która ciągle mówi o tym samym. Z biegiem czasu, po prostu przestałam zwracać na to uwagę. Dla mnie rzeczy, które dla niej wydawały się ważne, po prostu nie miały znaczenia. Przykładałam się do nauki, na tyle ile mogłam. Może nie byłam najlepsza, ale dla mnie i moich rodziców, to wystarczało. Byli ze mnie dumni. Jednak dla niej takie zwykłe rzeczy, były po prostu zbyt banalne. To proste doświadczenie, pokazało mi, że czasami nie warto dążyć do wszystkiego jak to się mówi po trupach. Nauczyłam się pokory. Wszystko co mi się należy, przyjdzie z czasem. Czasami po prostu warto chwilkę zaczekać, na to co jest nam pisane a nie starać się to osiągnąć każdym możliwym sposobem.

W podstawówce, miałam najlepszą koleżankę, która musiała robić wszystko najlepiej. Najlepsze oceny, najlepsze ubrania, najlepsze zabawki, wszystko najlepsze. Z czasem stało się to uciążliwe, bo ile można wysłuchiwać osoby, która ciągle mówi o tym samym. Z biegiem czasu, po prostu przestałam zwracać na to uwagę. Dla mnie rzeczy, które dla niej wydawały się ważne, po prostu...

Historia poniekąd podobna do przypadku Augusta – mieliśmy w klasie upośledzonego fizycznie chłopca, nazwijmy go K. K był w pełni władz umysłowych, jednak miał garba i inne schorzenia, lekko zdeformowaną twarz i czasem niewyraźnie mówił. Oprócz ewidentnych fizycznych mankamentów był bardzo sympatycznym kolegą, a że był z nami od pierwszej klasy podstawówki, praktycznie nikt nie zwracał na to uwagi i każdy traktował go tak samo jak innych kolegów. Niestety, w klasie był również R. – niedojrzały, rozpieszczony gówniarz, który nie chodził do zerówki i był kompletnie nieprzystosowany do kontaktów z rówieśnikami i w ogóle ludźmi. Mnie nie lubił, bo kiedyś uderzyłam go po tym, jak pociągnął mnie za włosy. Z K. zawsze się śmiał, ale był na tyle sprytny, że nie robił tego przy nauczycielach. Pewnego dnia R. powiedział K., że nazwałam go „garbusem”, a poszkodowany kolega poszedł na skargę do nauczycielki. Ta zawołała mnie, zapytała, czy to prawda, a kiedy z oburzeniem zaprzeczyłam i tak kazała mi przeprosić K. Na nic zdały się krzyki i protesty, po tygodniu zapierania się i tak musiałam przeprosić kolegę. Nauczyło mnie to jednego – nigdy nie przepraszać za coś, czego się nie zrobiło. Do tej pory pamiętam zawód na twarzy K., który po tym, jak przeprosiłam, myślał, że rzeczywiście upadłam tak nisko, żeby go obrażać.

Historia poniekąd podobna do przypadku Augusta – mieliśmy w klasie upośledzonego fizycznie chłopca, nazwijmy go K. K był w pełni władz umysłowych, jednak miał garba i inne schorzenia, lekko zdeformowaną twarz i czasem niewyraźnie mówił. Oprócz ewidentnych fizycznych mankamentów był bardzo sympatycznym kolegą, a że był z nami od pierwszej klasy podstawówki, praktycznie nikt...

Dobrze pamiętam dźwięk szkolnego dzwonka w podstawówce, który w magiczny sposób uciszał gwar na szkolnych korytarzach. Pamiętam też kolegę R., który dzielił ze mną drewnianą ławkę na j. polskim. Kruczoczarne włosy, miły uśmiech, błysk w oku. Nie, nie był to typ klasowego amanta. Raczej nieco nieśmiały pasjonat jaszczurek i gry na trąbce. Uwielbiał też składać modele samolotów, a gdy o nich opowiadał - zapominał o swojej małej wadzie - jąkaniu. Stresujących momentów na lekcjach nie brakowało - odpytywanie z lektury, recytowanie wiersza na forum klasy. Mój dobry kolega R. potrafił całkiem zaplątać się w głoskach, gdy nerwowo odpowiadał na pytania polonistki. A upomniany przez nią, ze spuszczoną głową mówił cicho: "ps-psze-pla-szam", co u niektórych wzbudzało wesołość, a u mnie wyłącznie gniew na tych wesołków. Siedząc z nim w ławce, rozumiałam, że R., choć mówi mało - bo się wstydzi odezwać i "zaciąć" w środku zdania, to ma wiele do powiedzenia, i to jak mądrze i ciekawie! Raz postanowił wziąć udział w konkursie recytatorskim, by udowodnić, że jest w stanie zadeklamować wiersz i jednocześnie zapanować nad stresem. Bardzo mi tym zaimponował. Konkursu nie wygrał, ale dla mnie był prawdziwym bohaterem, gdy stał przed sporą grupą uczestników i ławą jury, pewny siebie, z tym swoim błyskiem w oku i mówił wiersz z dużym przejęciem. R., nie widziałam Cię już wiele lat, ale jestem pewna, że żyjesz z pasją, bez względu na to, że Twoje imię zaczyna się na bardzo kłopotliwą literkę!😊

Dobrze pamiętam dźwięk szkolnego dzwonka w podstawówce, który w magiczny sposób uciszał gwar na szkolnych korytarzach. Pamiętam też kolegę R., który dzielił ze mną drewnianą ławkę na j. polskim. Kruczoczarne włosy, miły uśmiech, błysk w oku. Nie, nie był to typ klasowego amanta. Raczej nieco nieśmiały pasjonat jaszczurek i gry na trąbce. Uwielbiał też składać modele...