Klęczałam na zimnym śniegu i tępo patrzyłam przed siebie. Wokół panowała przeraźliwa cisza, jakby czas się zatrzymał. Dla mnie tak było. Nie potrafiłam uwierzyć w to, co widziałam chwilę wcześniej. Cały czas trzymałam w dłoniach czerwoną kurteczkę mojej córki. Mojej malutkiej dziewczynki. Przecież ona zmarznie! Niepewnie przesunęłam się do przodu kilka centymetrów. Zimno. Mroźny wiatr. Dotknęłam małej dłoni lejącej na śniegu. Miałam rację-było jej zimno. Szybciutko zaczęłam ubierać czerwony materiał na rączkę mojego jedynego dziecka. Och Julio naprawdę spodobałaby ci się ta kurteczka. Jestem pewna. -Przepraszam!- usłyszałam za sobą. - Straciłem panowanie nad pojazdem. Nie mogłem nic zrobić. Ssstarałem się.

Klęczałam na zimnym śniegu i tępo patrzyłam przed siebie. Wokół panowała przeraźliwa cisza, jakby czas się zatrzymał. Dla mnie tak było. Nie potrafiłam uwierzyć w to, co widziałam chwilę wcześniej. Cały czas trzymałam w dłoniach czerwoną kurteczkę mojej córki. Mojej malutkiej dziewczynki. Przecież ona zmarznie! Niepewnie przesunęłam się do przodu kilka centymetrów. Zimno....

Sara wyszła z pracy jak zwykle ostatnia – taki urok pracoholika. Przechodząc przez ulicę prawie wpadła na małą dziewczynkę. Milczące dziecko złapało ją za rękę i zaczęło ciągnąć w stronę parkingu . Gdzie byli jej rodzice? Było przecież grubo po dziesiątej wieczorem. Po chwili krążenia wśród aut, Sara zauważyła leżącego na ziemi mężczyznę w czerwonej kurtce. Puściła dziewczynkę i podbiegła bliżej. Człowiek leżał w kałuży krwi. Przerażona Sara złapała za telefon i odwróciła się do dziewczynki. Jej jednak tam nie było. Kobieta obejrzała się - ofiary i krwi też już nie było.

To był ostatni raz, gdy Sara została po godzinach.

Sara wyszła z pracy jak zwykle ostatnia – taki urok pracoholika. Przechodząc przez ulicę prawie wpadła na małą dziewczynkę. Milczące dziecko złapało ją za rękę i zaczęło ciągnąć w stronę parkingu . Gdzie byli jej rodzice? Było przecież grubo po dziesiątej wieczorem. Po chwili krążenia wśród aut, Sara zauważyła leżącego na ziemi mężczyznę w czerwonej kurtce. Puściła...

Ostatnie śledztwo dawało się Annie we znaki. W nocy nie mogła spać albo bezustannie śniło się jej to milczące dziecko, które było jedynym żywym świadkiem. Po kolejnej zarwanej nocy stawiła się w pracy, dowiadując się, że to jej przypadło przywiezienie małoletniego na przesłuchanie. Jadąc z tym tajemniczym chłopcem czuła się nieswojo. Chłopiec wyglądał normalnie, ale Annie przypominał jej własnego, dawno zaginionego syna. "Może to ta czerwona kurtka?"- myślała. Kiedy zatrzymali się przed komisariatem, odwróciła się, po czym spojrzała na dziecko. Chłopak patrzył jej prosto w oczy.
-Myślisz, że sprawię, iż twój mały Sebastian wróci?- wyszeptał, by zamilknąć na resztę dnia.

Ostatnie śledztwo dawało się Annie we znaki. W nocy nie mogła spać albo bezustannie śniło się jej to milczące dziecko, które było jedynym żywym świadkiem. Po kolejnej zarwanej nocy stawiła się w pracy, dowiadując się, że to jej przypadło przywiezienie małoletniego na przesłuchanie. Jadąc z tym tajemniczym chłopcem czuła się nieswojo. Chłopiec wyglądał normalnie, ale Annie...

W końcu znaleźli moje dziecko, które opuściło dom w tej CZERWONEJ KURTCE. Miałam nadzieje, że znajdzie się żywa.Niestety twarz była cała w siniakach,a jej stopy znajdowały się dziesięć metrów od niej skierowane w jej stronę.Ktoś dokonał amputacji post mortem.Ręce dziewczynki były złamane i wygięte w nienaturalny sposób.Dziewczynka leżała na plecach i łokciami wskazywała niebo.Jej rozerwane ubranko w okolicach krocza sprawiało obrzydzenie,ponieważ Amira miała tylko dziewięć lat.Kłęby włosów znaleziono w jej ustach jakby ktoś chciał ją uciszyć,dlatego nazwali ją "MILCZĄCE DZIECKO"Co Ona zrobiła, że spotkał ją taki los? Nie wytrzymałam wyciągnęłam nóż z tylnej kieszeni i zadałam dziewięć uderzeń w serce.

W końcu znaleźli moje dziecko, które opuściło dom w tej CZERWONEJ KURTCE. Miałam nadzieje, że znajdzie się żywa.Niestety twarz była cała w siniakach,a jej stopy znajdowały się dziesięć metrów od niej skierowane w jej stronę.Ktoś dokonał amputacji post mortem.Ręce dziewczynki były złamane i wygięte w nienaturalny sposób.Dziewczynka leżała na plecach i łokciami wskazywała...

"Gdzie moje dziecko? Gdzie Szymuś?" z zamyślenia wyrwał mnie krzyk kobiety siedzącej ławkę dalej. Kobieta biega po parku, szuka swojego synka. W pewnym momencie podchodzi do mnie. Pyta "czy nie widziałam jej synka? Pięciolatek. Blondynek o radosnej twarzy ale milczące dziecko". Nagle coś sobie uświadamiam. Byłam tu wcześniej i nie kojarzę aby ta kobieta przyszła z chłopcem. W tym samym momencie przypominam sobie, że parę minut temu, kątem oka dostrzegłam mężczyznę w czerwonej kurtce, który chował się za drzewem. A może to moja wyobraźnia płata mi figle?, bo przecież pisałam kolejny rozdział swojego thrilleru, zanim usłyszałam krzyk tamtej kobiety.

"Gdzie moje dziecko? Gdzie Szymuś?" z zamyślenia wyrwał mnie krzyk kobiety siedzącej ławkę dalej. Kobieta biega po parku, szuka swojego synka. W pewnym momencie podchodzi do mnie. Pyta "czy nie widziałam jej synka? Pięciolatek. Blondynek o radosnej twarzy ale milczące dziecko". Nagle coś sobie uświadamiam. Byłam tu wcześniej i nie kojarzę aby ta kobieta przyszła z...

W głębi ciemnego lasu przechadza się mały chłopiec w czerwonej kurtce i z plecakiem na plecach wypełnionym smakołykami. Jest odważny i nie boi się, choć jest zupełnie sam w przerażającej dziczy.
Nagle zza drzew dochodzi go jakiś niepokojący dźwięk. Chłopiec nawet się nie wzdryga. Czeka spokojnie w miejscu.
Już po chwili na drogę wychodzi wilk.
- Witaj – mówi do chłopca. – Co robisz zupełnie sam w lesie?
Chłopiec nie odpowiada. W pamięci ma słowa babci: „Nigdy nie rozmawiaj z obcymi”. Stoi więc tylko, uważnie wpatrując się w wilka, a wilk, kompletnie zdezorientowany, w końcu wymija milczące dziecko i znika w zaroślach.

W głębi ciemnego lasu przechadza się mały chłopiec w czerwonej kurtce i z plecakiem na plecach wypełnionym smakołykami. Jest odważny i nie boi się, choć jest zupełnie sam w przerażającej dziczy.
Nagle zza drzew dochodzi go jakiś niepokojący dźwięk. Chłopiec nawet się nie wzdryga. Czeka spokojnie w miejscu.
Już po chwili na drogę wychodzi wilk.
- Witaj – mówi do chłopca. –...

Prudence szła opustoszałą drogą, ściskając w dłoniach czerwoną kurtkę. Jej gorące oddechy żłobiły w powietrzu mgliste smugi, a w głowie rozbrzmiewał jazgot zrywających się do lotu ptaków. Na twarzy miała rozmazaną krew nienależącą do niej...
Pamiętała duże dłonie swojego męża, wątłe ciałko synka i odłamek lustra, które roztrzaskał pięścią jej mąż, tuż obok jej twarzy. Mężczyzna, którego tak bardzo kochała zanurzył głowę chłopca w wodzie, aż Prue usłyszała trzask łamanego karku niczym gałązki drzewa.
Mąż odrzucił bękarta, jak zwykł go nazywać. Dziecko upadło u jej stóp. Jej kochane, na zawsze milczące dziecko. I została tylko czerwona, jak jego krew, kurtka.

Prudence szła opustoszałą drogą, ściskając w dłoniach czerwoną kurtkę. Jej gorące oddechy żłobiły w powietrzu mgliste smugi, a w głowie rozbrzmiewał jazgot zrywających się do lotu ptaków. Na twarzy miała rozmazaną krew nienależącą do niej...
Pamiętała duże dłonie swojego męża, wątłe ciałko synka i odłamek lustra, które roztrzaskał pięścią jej mąż, tuż obok jej twarzy....

Czasami jedyne co można zrobić, to biec.
Biec aż do utraty tchu. Do momentu kiedy świat zamazuje się w jedną niewyraźną całość. A potem… a potem biec jeszcze dalej, aż do utraty sił.
Zatrzymałem się na skraju leśnej polany i oparłem ręce na kolanach starając się uspokoić oddech.
I wtedy ją zobaczyłem.
Stała obok mnie, wpatrzona w ziemie. Ubrana w czerwoną kurtkę.
- k-kim jesteś? C-co tu robisz? – spytałem dziwnie nieznajomym głosem.
Dziewczynka podniosła głowę. Zobaczyłem miejsce w którym powinna znajdować się jej twarz, a moje serce wraz z całym światem zatrzymało się.
Czasami jedyne co można zrobić, to biec.

Czasami jedyne co można zrobić, to biec.
Biec aż do utraty tchu. Do momentu kiedy świat zamazuje się w jedną niewyraźną całość. A potem… a potem biec jeszcze dalej, aż do utraty sił.
Zatrzymałem się na skraju leśnej polany i oparłem ręce na kolanach starając się uspokoić oddech.
I wtedy ją zobaczyłem.
Stała obok mnie, wpatrzona w ziemie. Ubrana w czerwoną kurtkę.
- k-kim...

Helen z rozczuleniem spojrzała na kilkuletniego chłopca bawiącego się z innymi dziećmi. Długo czekała na ten dzień, zaplanowała każdy jego szczegół. Dziś odzyska swój utracony skarb.
Jej rozmyślania przerwała blondynka w zielonej sukience. -Jest uroczym dzieckiem. Nie mówi, ale świetnie dogaduje się z innymi dziećmi. To wspaniale, że Państwo Peterson zgodzili się zabrać go na to przyjęcie. W końcu mogą odzyskać synka, tyle przeszli.
Helen nie słuchała. Nie obchodziło jej, że biologiczni rodzice chłopca odzyskali prawo do opieki nad nim.
Spojrzała w pośpiechu na zegarek. Już czas.
-Będziesz moim synkiem- powiedziała do milczącego dziecka, zakładając mu powoli śliczną czerwoną kurtkę.

Helen z rozczuleniem spojrzała na kilkuletniego chłopca bawiącego się z innymi dziećmi. Długo czekała na ten dzień, zaplanowała każdy jego szczegół. Dziś odzyska swój utracony skarb.
Jej rozmyślania przerwała blondynka w zielonej sukience. -Jest uroczym dzieckiem. Nie mówi, ale świetnie dogaduje się z innymi dziećmi. To wspaniale, że Państwo Peterson zgodzili się zabrać go...

Pięcioletni Daniel od śmierci swojego brata bliźniaka Damiana stał się milczącym dzieckiem. Niepokojące jest w tym to, że każdej nocy budzi się, ubiera czerwoną kurtkę brata i zaczyna zabawę.. To jedyna godzina, w której można usłyszeć głos Daniela. "Zabijesz się! Znikniesz! Umrzesz!" - krzyczy i zrzuca z łóżka zabawkowy samochodzik. Zaczyna się to godzinę przed czasem, gdy zginął Damian. Po tym chłopiec zdejmuje kurtkę i kładzie się spać. Rano kurtka leży zgnieciona przez autko. Wokół tych rzeczy znów pojawiły się szkarłatne plamy. Daniel budzi się i znów staje się milczącym dzieckiem.. Aż do następnej nocy, gdy kolejny raz założy czerwoną kurtkę..

Pięcioletni Daniel od śmierci swojego brata bliźniaka Damiana stał się milczącym dzieckiem. Niepokojące jest w tym to, że każdej nocy budzi się, ubiera czerwoną kurtkę brata i zaczyna zabawę.. To jedyna godzina, w której można usłyszeć głos Daniela. "Zabijesz się! Znikniesz! Umrzesz!" - krzyczy i zrzuca z łóżka zabawkowy samochodzik. Zaczyna się to godzinę przed czasem, gdy...