Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Inka
krzusowa
nadziusia
Szarlotka
sandra

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Inka
krzusowa
nadziusia
Szarlotka
sandra

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Pytanie jak bardzo ważna jest/była dla mnie osoba, którą przypadkiem widzę? Jeżeli jest to była współlokatorka, która zachowała się wobec mnie nieuczciwie, to nie wywiera to na mnie najmniejszego wrażenia, tym bardziej że ostentacyjnie odwraca głowę w kierunku okna tramwaju, w którym właśnie się znajdujemy, jednak jeśli przypadkiem zobaczyłam chłopaka, z którym wiązałam swoją przyszłość, a ten zostawił mnie dla innej po kilku latach związku, serce zaczyna mi bić zdecydowanie szybciej, podnoszę głowę i patrząc się w jego spokojne brązowe oczy, witam się z nim i udaje, że jestem najbardziej pewnym siebie człowiekiem na Ziemi, który zamknął już tamten etap

Pytanie jak bardzo ważna jest/była dla mnie osoba, którą przypadkiem widzę? Jeżeli jest to była współlokatorka, która zachowała się wobec mnie nieuczciwie, to nie wywiera to na mnie najmniejszego wrażenia, tym bardziej że ostentacyjnie odwraca głowę w kierunku okna tramwaju, w którym właśnie się znajdujemy, jednak jeśli przypadkiem zobaczyłam chłopaka, z którym wiązałam...

Tak. Spotkalm taką osobę,która wydawala mi się bratnią duszą-i owszem przez jakieś 3 lata była moją opoką i cząstką mnie.. Paule poznałam gdy zapisałam się do kółka teatralnego. Jedno spojrzenie,szybka wymiana zdań i wiedziałam,że to dziewczyna z którą można "konie krasć". Od tego momentu uczyłyśmy się prawie zzwsze razem do sprawdzianów,robilysmy razem projekty,referaty czy inne naukowe zadania. N akółku teatralnym rozumialyśmy się bez słów,role jakie grałysmy razemw ypadaly genilanie,każdy mówił,że we dwie jesteśmy jak niepowstrzymana siła,jak dwa żywioły. Uwierzyłam w każde jej słowo,zaufałam,opowiedzialam sekrety,których nikt nie wiedział.Ona również odwdzięczała mi się szczerością. Gimnazjum przeszłyśmy jak burza,nadeszło liceum i zmiany o 180 stopni. Paula zaczęła mnie ignorować,nie spotykalysmy się już tak często aby się uczyć,coraz częściej słyszałam z jej ust: "nie dzisiaj nie mogę" lub " wolę sama sie pouczyć" Powoli przyzywczajam się do tej niecodziennej sytuacji,aż pewnego dnia Paula podeeszła do mnie na szkolnej przerwie i oznajmiła jakby nigdy nic,że ma nowych znajomych i żebym nie próbowala więcej szukać z nią kontaktu bo zdradzi moje tajemnice.. To był cios ale nie dałam po sobie poznać. Okazało się,że Paula wpadla w szpony sekty,rzuciła szkołę i nie oglądając się za siebie odeszła.Jednak przed odejściem zdążyła do moich rodziców wyslać list,w którym opowiedziała moje tajemnice..
Po kilku latach odezwała sie do mnie,odwiedział mnie w domu rodziców,zamknęłam z hukiem drzwi gdy zobaczyłam kto stoi na progu..

Tak. Spotkalm taką osobę,która wydawala mi się bratnią duszą-i owszem przez jakieś 3 lata była moją opoką i cząstką mnie.. Paule poznałam gdy zapisałam się do kółka teatralnego. Jedno spojrzenie,szybka wymiana zdań i wiedziałam,że to dziewczyna z którą można "konie krasć". Od tego momentu uczyłyśmy się prawie zzwsze razem do sprawdzianów,robilysmy razem projekty,referaty...

Mam taką osobę- (dużo starsza ode mnie) sąsiadka. Fala pomocy z mojej strony i jej obietnice rewanżu, które można schować pomiędzy bajki. Kilka razy potrzebowałam drobnej pomocy i za każdym razem, potocznie ale dosadnie rzecz ujmując, olała mnie. Dobra, wiedziałam jaka jest, błahe sprawy więc odpuściłam... aż do pewnego razu gdy to miarka się przebrała... Oczywiście fama poszła że to ja jestem winna- taki mechanizm obronny na wypadek gdyby przyszło mi do głowy opowiedzieć komuś swoją wersję zdarzeń...
Omijałam ją jak mogłam, ale cóż, mała wieś, mamy wspólny przystanek autobusowy... Wyszłam dużo wcześniej, bo gdyby w tym czasie ona tam stała i czekała na autobus to nie wiem czy bym nie zawróciła... Widzę z daleka jak podąża, a ja się po prostu gotuję, w uszach słyszę szum własnej pulsującej krwi... Gdy podeszła z uśmiechem wypaliłam głośne "dzień dobry" tak aby wszyscy obecni słyszeli- dlatego że najlepszą linią obrony jest atak, a wiedziałam że gdybym się z nią nie przywitała jeszcze tego samego dnia poszłaby druga fakla plotek jaka to jestem arogancka.
Może wydawać się że uśmiech i życzenie dobrego dnia to nie atak, ale po jej minie widziałam jak tym razem to w niej się zagotowało bo jak śmiem publicznie uznawać że nic się nie stało- co bardzo się kłóci z jej okropnymi kłamstwami! ;)

Mam taką osobę- (dużo starsza ode mnie) sąsiadka. Fala pomocy z mojej strony i jej obietnice rewanżu, które można schować pomiędzy bajki. Kilka razy potrzebowałam drobnej pomocy i za każdym razem, potocznie ale dosadnie rzecz ujmując, olała mnie. Dobra, wiedziałam jaka jest, błahe sprawy więc odpuściłam... aż do pewnego razu gdy to miarka się przebrała... Oczywiście fama...

Wynajmowałam kiedyś pokój w mieszkaniu studenckim u pewnego pana. Jego syn był moim znajomym. Kuba był głęboko wierzącym katolikiem, przynajmniej za takiego uchodził. Ciągle próbował mnie nawracać na swoją modłę, mówiąc, że on jest tylko marnym grzesznikiem, a ja jestem powołana do świętości. Nie podważam zasad wiary i szanuję czyjeś wyznanie, pod warunkiem, że nie jest mi nachalnie narzucane. Ale najgorsza jest hipokryzja. Pewnego dnia Kuba naprawiał coś w łazience i zalał mieszkanie piętro niżej. Najbardziej zabolało mnie to, że zwalił winę na mnie. A dowiedziałam się o tym przez przypadek, bo sąsiadka przyszła z pretensjami o szkody i strasznie na mnie nakrzyczała. Na dodatek Kuba przy swoim ojcu tez wyparł się wszystkiego i zostałam postawiona w niezręcznej sytuacji, przez co musiałam poszukać sobie innego lokum. A kolega oczywiście zachowywał się jakby się nic nie stało i jeszcze zrugał mnie za bałagan w łazience. Kiedy spotkałam go po kilku latach, był jeszcze bardziej nawiedzony niż wcześniej. Powiedziałam mu, co myślę o jego zachowaniu, a on na to, że mogę mówić co chcę, bo po nim to spływa. Nie sądziłam, że można być aż tak dwulicowym. I jak tu wierzyć, że istnieją jeszcze ludzie z wartościami?

Wynajmowałam kiedyś pokój w mieszkaniu studenckim u pewnego pana. Jego syn był moim znajomym. Kuba był głęboko wierzącym katolikiem, przynajmniej za takiego uchodził. Ciągle próbował mnie nawracać na swoją modłę, mówiąc, że on jest tylko marnym grzesznikiem, a ja jestem powołana do świętości. Nie podważam zasad wiary i szanuję czyjeś wyznanie, pod warunkiem, że nie jest mi...

Mam w swoim dotychczasowym życiu jedną taką osobę, której spotkania bardzo żałuję i gdybym mogła cofnąć czas, zrobiłabym wszystko, by do niego nie doszło. Historia ta jest tym tragiczniejsza, iż był to człowiek, z którym byłam w dość długim związku. Niestety nie była to bajka z zakończeniem "i żyli długo i szczęśliwie".

Moja historia zaczyna się zupełnie niewinnie. Oto jestem ja, świeżo upieczona studentka, z głową pełną pomysłów i planów na przyszłość. Jest i on - trochę ode mnie starszy, szarmancki, kulturalny, przypadkowo poznany na jakiejś imprezie.

Po pewnym czasie doszłam do wniosku, że "to nie to"i kulturalnie mu to komunikuję. On trochę jest niepocieszony, ale mówi, że rozumie i docenia moją szczerość.

Po kilku dniach rozpoczyna się jednak moje piekło. Setki głuchych telefonów, miliony wiadomości, w tym te najstraszniejsze. Doszło do tego, że bałam się wyjść na ulicę. Byłam tak roztrzęsiona, że nie potrafiłam normalnie funkcjonować.

Czarę goryczy przelał jeden fakt. Dowiedziałam się, że ów człowiek rozpuszcza na mój temat okropne plotki. Zgłosiłam tę sprawę odpowiednim organom. Po bardzo długiej i wyczerpującej walce udało mi się doprowadzić do skazania delikwenta prawomocnym wyrokiem sądu. Od tej pory ma on całkowity zakaz zbliżania się do mnie.

Po latach przypadkowo spotkałam go na ulicy, ale ponieważ jego zakaz wciąż jeszcze obowiązuje, widząc mnie odwrócił głowę i bez słowa przeszedł na drugą stronę.

Mam w swoim dotychczasowym życiu jedną taką osobę, której spotkania bardzo żałuję i gdybym mogła cofnąć czas, zrobiłabym wszystko, by do niego nie doszło. Historia ta jest tym tragiczniejsza, iż był to człowiek, z którym byłam w dość długim związku. Niestety nie była to bajka z zakończeniem "i żyli długo i szczęśliwie".

Moja historia zaczyna się zupełnie niewinnie. Oto...

Był ucieleśnieniem przeciwności losu. Socjopata o uroczej twarzy. Szybko zrozumiał, że zabawa ludźmi podnieca najbardziej. Przejrzany przez ofiarę umiał skutecznie zająć jej miejsce w oczach dorosłych. Był dla nich słodkim chłopcem sklejającym modele. Przez myśl im nie przeszło, że mógł robić to by upajać się odtwarzanymi katastrofami tak jak chłopcy w jego wieku chłonęli pornografię. Wtedy sprawił jedynie, że wzgardzili mną dorośli, których nigdy więcej nie spotkałem. Lecz siedem lat później miałem już więcej do stracenia, a on postanowił znów zabawić się moim życiem, gdyż mógł.

Pojawił się w ostatniej klasie liceum. Tutaj go jeszcze nie znano. Ujrzałem to w jego oczach - poznał mnie od razu, i ucieszył się. Tym razem nie zaatakował mnie bezpośrednio. Przed końcem wakacji związałem się z dziewczyną, w której kochałem się od początku szkoły. Jej niespokojny dom i destruktywny charakter ułatwiły mu zadanie. Byłem bezsilny przeciwko ludzkiemu lalkarzowi, w którego się bawił. Przepadła w narkotykową otchłań, a on zniknął za raz za nią.

Dziś nie mogę utracić już niczego tak ciężko zdobytego potem. Tym razem to ja zaproszę go do mojego świata. Mam nadzieję, że mu się spodoba gdyż przyłożył do niego rękę. Czas mija, a my czekamy - ja i mój betony pokój pod piwnicą.

Był ucieleśnieniem przeciwności losu. Socjopata o uroczej twarzy. Szybko zrozumiał, że zabawa ludźmi podnieca najbardziej. Przejrzany przez ofiarę umiał skutecznie zająć jej miejsce w oczach dorosłych. Był dla nich słodkim chłopcem sklejającym modele. Przez myśl im nie przeszło, że mógł robić to by upajać się odtwarzanymi katastrofami tak jak chłopcy w jego wieku chłonęli...

A to pech. Niemniej trudno, ważne by zachować godność – w sumie to oczywiste. Unikać rozmowy, to stchórzyć i wykreować dla siebie pogardę, niższość i brak odwagi – nie to nie wchodzi w grę. Nie powtórzę ci tego, czego się spodziewasz, ale przekonasz się, że to ty jesteś w niezręcznej sytuacji, i to jak bardzo…, a ja tylko w takiej, która nie jest dla mnie komfortowa. Względnie możesz mnie zaskoczyć i wtedy będę zbierał myśli, ale raczej szybko pogubisz własne. Ostateczny argument, to prawda i nie zawaham się po niego sięgnąć, no i myślę, że jest granica i bardziej niezręcznie niż na pewnym etapie już być nie może – jestem na to gotów – a czy ty jesteś?

A to pech. Niemniej trudno, ważne by zachować godność – w sumie to oczywiste. Unikać rozmowy, to stchórzyć i wykreować dla siebie pogardę, niższość i brak odwagi – nie to nie wchodzi w grę. Nie powtórzę ci tego, czego się spodziewasz, ale przekonasz się, że to ty jesteś w niezręcznej sytuacji, i to jak bardzo…, a ja tylko w takiej, która nie jest dla mnie komfortowa....

Na swojej drodze życiowej spotykamy różnych ludzi. Jedni są życzliwi i pomocni, a inni tylko czyhają na nasze potknięcia z szyderczym uśmiechem. Pech chciał, że dane mi było poznać kilka osób z tej drugiej kategorii. Szczególnie negatywnie wspominam jedną z koleżanek w szkole średniej. Zawsze była do mnie źle nastawiona. Mimo tego, iż nigdy niczym jej nie zawiniłam. Wywnioskowałam, że nie lubi mnie za to, że jestem miła. Chyba jej to przeszkadzało, a tworząc rozmaite plotki na mój temat i obgadując mnie za plecami mogła się dowartościować. Starałam się ją ignorować. Doszłam do wniosku, że im mniej będę się tym przejmować tym lepiej. I był to dobry ruch. Znudzona brakiem mojej reakcji dziewczyna znalazła sobie kolejną ofiarę. Dodam, że był to czas w moim życiu, kiedy nie byłam jeszcze na tyle śmiała, by powiedzieć jej prosto w twarz, że zachowuje się żałośnie. Z biegiem lat nabrałam pewności siebie i nauczyłam się walczyć o swoje. Mam nadzieję, że nie spotkam już więcej takich osób w swoim życiu. Warto mieć swoje pasje i starać się je realizować zamiast wchodzić z brudnymi butami w życie innych i z nudów, bądź zwykłej złośliwości krzywdzić niewinne osoby.

Na swojej drodze życiowej spotykamy różnych ludzi. Jedni są życzliwi i pomocni, a inni tylko czyhają na nasze potknięcia z szyderczym uśmiechem. Pech chciał, że dane mi było poznać kilka osób z tej drugiej kategorii. Szczególnie negatywnie wspominam jedną z koleżanek w szkole średniej. Zawsze była do mnie źle nastawiona. Mimo tego, iż nigdy niczym jej nie zawiniłam....