Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Beata-Chiara
Szarlotka
Mollinka_90
Iwa_90
LiterackaKoneserka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Beata-Chiara
Szarlotka
Mollinka_90
Iwa_90
LiterackaKoneserka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Moja prababcia miała taką historię, niestety ze smutnym zakończeniem. Gdy wybuchła druga wojna jej ukochany musiał isc walczyć za ojczyznę. Na początku dotawała od niego listy, ale z czasem kontakt się urwał. Babcia długo rozpaczała i czekała na swojego żołnierza, ale w końcu musiała się poddać -szczególnie, że skończyła 27 lat i na tamte czasy uznawana była za starą pannę. 5 lat po zakończeniu wojny wzięła ślub z rozsądku, z mężczyzną, którego wybrali jej rodzice - sąsiadujące ze sobą działki i te sprawy. Rok później babcia urodziła pierwsze dziecko, a dwa lata później wrócił jej ukochany... to był dramat dla trzech osób, wszycy doskonale wiedzieli o uczuciach prababcia i jej chłopaka (byłego), który, jak się okazało, trafił do kołchozu. Był pewien, że babcia na niego czeka. Nie mógł tego znieść i przy pierwszej okazji uciekł na zachód. Powrót nie miał szczęśliwego zakończenia i jeszcze raz złamał serce mojej prababci, która nigdy nie wybaczyla sobie tego wyboru. Zawsze powtarzała, że za mąż powinnam wyjść tylko z miłości.

Moja prababcia miała taką historię, niestety ze smutnym zakończeniem. Gdy wybuchła druga wojna jej ukochany musiał isc walczyć za ojczyznę. Na początku dotawała od niego listy, ale z czasem kontakt się urwał. Babcia długo rozpaczała i czekała na swojego żołnierza, ale w końcu musiała się poddać -szczególnie, że skończyła 27 lat i na tamte czasy uznawana była...

To może wydać się nieprawdopodobne, ale zdarzyło się naprawdę w mojej rodzinie. Moja babcia straciła kontakt ze swoim bratem na początku wojny. Miała wtedy 9 lat, jej brat był młodszy o 2. Przez cały czas była przekonana, że nie żyje. Poszukiwała go przez Polski Czerwony Krzyż, ale bez rezultatu. Straciła całkiem nadzieję na znalezienie go. I pewnego dnia stał się cud! Zadzwonił telefon i w słuchawce obcy męski głos poprosił moją babcię o rozmowę. Okazało się, że jest to jej zaginiony brat. Babcia z wrażenia nie mogła przez dłuższą chwilę wydobyć z siebie głosu. Tylko łzy płynęły jej po twarzy. Umówili się na spotkanie. Po ok. 65 latach moja babcia zobaczyła znowu swojego brata. Mimo, że był już w podeszłym wieku, od razu wiedziała, że to on. Rozpoznała go po ciemnych, śmiejących się oczach. Radości, wspomnieniom i łzom wzruszenia nie było końca. Okazało się, że mieszkał nawet blisko niej i często przejeżdżał przez naszą miejscowość. Myślał, że moja babcia nie żyje. To odnalezienie zawdzięczamy Internetowi. Siostrzenica babci interesowała się historią naszej rodziny i szperała w Internecie. Odnalazła stronę, na której ludzie szukają swoich krewnych oraz bliskich i dała tam ogłoszenie. Odpowiedział na nie syn brata mojej babci i tak zaczęła się ta nieprawdopodobna historia. Babcia do dzisiaj utrzymuje kontakt z bratem i cieszy się, że w święta zobaczy go znowu.

To może wydać się nieprawdopodobne, ale zdarzyło się naprawdę w mojej rodzinie. Moja babcia straciła kontakt ze swoim bratem na początku wojny. Miała wtedy 9 lat, jej brat był młodszy o 2. Przez cały czas była przekonana, że nie żyje. Poszukiwała go przez Polski Czerwony Krzyż, ale bez rezultatu. Straciła całkiem nadzieję na znalezienie go. I pewnego dnia stał się cud!...

Nasza historia czekała dwa pokolenia, żeby znów się spleść... Mój pradziadek ze strony mamy miał najlepszego przyjaciela, Malarza, który zresztą ożenił się z siostrą jego żony (a mojej prababci - tak wiem, że to skomplikowane ;)). Krótko mówiąc – każdy z przyjaciół wziął za żonę jedną siostrę i w ten sposób właściwie zostali szwagrami. Przed wojną Malarz zostawił część swoich obrazów moim pradziadkom, prosząc o zachowanie ich, gdyby się więcej nie spotkali. Pradziadek zginął, Malarz wyjechał i nigdy więcej prababci nie spotkał... Minęło ponad sześćdziesiąt lat. Obrazy i historia przyjaźni była przechowywana przez moją rodzinę, jednak nawiązanie kontaktów wydawało się niemożliwe...
... aż pewnego dnia, na imieninach przyjaciółki babci ze strony taty (czyli tej, która z Malarzem nie miała nic wspólnego) moja mama poznaje starszego pana, noszącego to samo nazwisko, co Malarz. Wystarczyło kilka zdań, by odkryć, że jest to bratanek Malarza, który znał historię przyjaźni i obrazów, ale nigdy nie zdołał nawiązać kontaktu. Zetknął nas z sobą przypadek, a może wyższa siła, bo okazało się, że łączy nas nie tylko przeszłość, ale też wspólne zainteresowania i ta przedziwna więź, jakbyśmy znali się od zawsze. On i jego żona szybko zostali włączeni do naszej rodziny i od lat spędzamy razem wszystkie święta. A te również nie będą wyjątkiem. :)

Nasza historia czekała dwa pokolenia, żeby znów się spleść... Mój pradziadek ze strony mamy miał najlepszego przyjaciela, Malarza, który zresztą ożenił się z siostrą jego żony (a mojej prababci - tak wiem, że to skomplikowane ;)). Krótko mówiąc – każdy z przyjaciół wziął za żonę jedną siostrę i w ten sposób właściwie zostali szwagrami. Przed wojną Malarz zostawił część...

W liceum miałam przyjaciółkę- taką jedyną, najlepszą, która była dla mnie bardzo ważna. Spędzałyśmy razem prawie każdą wolną chwilę, miałyśmy swoje małe i większe sekrety, dzieliłyśmy smutki i radości oraz problemy sercowe, a jak pewnie każdy wie, w tym okresie było ich naprawdę wiele… Pewnego dnia moja przyjaciółka otrzymała propozycję wyjazdu do Anglii na półroczne stypendium. Oczywiście była to propozycja nie do odrzucenia, więc po płaczach i lamentach z obu stron, wyjechała. Planowałyśmy, że odwiedzę ją w przerwie świątecznej, ale mój wyjazd okazał się trudniejszy do zorganizowania, niż początkowo zakładałam. Postanowiłyśmy więc przetrwać jakoś te pół roku i nadrobić zaległości już po jej powrocie. Czas szybko minął, a nasz kontakt urwał się- ona znalazła nowych przyjaciół, ja zaangażowałam się w związek z pewnych chłopakiem. Nie spotykałyśmy się więc prawie wcale, mijałyśmy się tylko na korytarzach szkoły i machałyśmy sobie na powitanie. Po pewnym czasie wszystko się jednak zmieniło. Zerwałam z chłopakiem i pewnego dnia leżąc w łóżku i patrząc w sufit poczułam, że bardzo brakuje mi mojej bratniej duszy. Poszłam więc do mojej byłej przyjaciółki i jak zwykle wślizgnęłam się do jej pokoju przez okno. Wtedy też zrozumiałam, że aby wrócić do kogoś wcale nie trzeba pokonywać setek kilometrów, a jedynie morze nieporozumień i niepewności…

W liceum miałam przyjaciółkę- taką jedyną, najlepszą, która była dla mnie bardzo ważna. Spędzałyśmy razem prawie każdą wolną chwilę, miałyśmy swoje małe i większe sekrety, dzieliłyśmy smutki i radości oraz problemy sercowe, a jak pewnie każdy wie, w tym okresie było ich naprawdę wiele… Pewnego dnia moja przyjaciółka otrzymała propozycję wyjazdu do Anglii na półroczne...

Historia którą opiszę jest krótka, nawet bardzo. Kiedyś gdy ludzie byli jeszcze inni zdarzyła się tragedia w mojej rodzinie, umarła babcia, najważniejsza kobieta jaką można było znać. Mój wujek, który wyjechał za pieniędzmi na drugi koniec świata przyjechał specjalnie na tą okazję. Jak przez mgłę pamiętam, jak gdy byłam mała przychodził do mnie i bawił się ze mną dając mi również słodycze. Tak więc po tylu latach gdy wszyscy się już zebraliśmy, wreszcie cała rodzina była w komplecie. A wujek? On też się za nami zatęsknił i wrócił do kraju.

Historia którą opiszę jest krótka, nawet bardzo. Kiedyś gdy ludzie byli jeszcze inni zdarzyła się tragedia w mojej rodzinie, umarła babcia, najważniejsza kobieta jaką można było znać. Mój wujek, który wyjechał za pieniędzmi na drugi koniec świata przyjechał specjalnie na tą okazję. Jak przez mgłę pamiętam, jak gdy byłam mała przychodził do mnie i bawił się ze mną dając mi...

moja rodzina jest trochę rozrzucona po świecie ale wszyscy mamy z sobą kontakt. Natomiast bardzo ciekawa historia przydarzyła się moim sąsiadom i o niej właśnie napisze.
W tym roku moi sąsiedzi mieli rodzinny zjazd. Okazało się, że mają całkiem sporą rodzinę za oceanem. Tamta rodzina przez piętnaście lat szukała swoich polskich korzeni, wynajęli nawet specjalną osobę, która odtworzyła ich drzewo genealogiczne. Dzięki tej osobie udało im się odnaleźć właśnie moich sąsiadów. Na spotkaniu okazała się, że rodzina zza oceanu posiada wiele starych zdjęć wspólnych przodków, zdjęcia dawnych rodzinnych domów i wiele pamiątek po przodkach. Z rodzinnego zjazdu sąsiedzi przywieźli piękny album z drzewem genealogicznym. Przy każdym z członów rodziny jest krótko opisana historia jego życia. Po spotkaniu rodzinnym album miał zostać rozbudowany. Mam nadzieję, że już niedługo będę miała przyjemność obejrzeć już skończony album z całym drzewem genealogicznym. To piękny przykład na to, że niektórzy bardzo chcą odnaleźć swoje korzenie i nawet lata niepowodzeń nie zrażają ich by dążyć do swojego celu. W tym przypadku dopiero po 15 latach udało się odnaleźć część swojej dorodziny

moja rodzina jest trochę rozrzucona po świecie ale wszyscy mamy z sobą kontakt. Natomiast bardzo ciekawa historia przydarzyła się moim sąsiadom i o niej właśnie napisze.
W tym roku moi sąsiedzi mieli rodzinny zjazd. Okazało się, że mają całkiem sporą rodzinę za oceanem. Tamta rodzina przez piętnaście lat szukała swoich polskich korzeni, wynajęli nawet specjalną osobę, która...

Znam koleżankę, która trafiła w liceum do klasy razem ze swoim kuzynem, którego nigdy wcześniej nie znała. Chociaż nie dzieliły ich kilometry to ich droga była dość długa, żeby się w końcu poznać. Oboje mieli po 16 lat a i tak stało się to zupełnie przypadkiem. Mieli zrobić razem jakiś wspólny projekt. Gdy mama koleżanki usłyszała imię i nazwisko wykrzyknęła "o to twój kuzyn!". A gdy go zobaczyła stwierdziła, że jest bardzo podobny do ich wspólnej rodziny, którą zna.

Znam koleżankę, która trafiła w liceum do klasy razem ze swoim kuzynem, którego nigdy wcześniej nie znała. Chociaż nie dzieliły ich kilometry to ich droga była dość długa, żeby się w końcu poznać. Oboje mieli po 16 lat a i tak stało się to zupełnie przypadkiem. Mieli zrobić razem jakiś wspólny projekt. Gdy mama koleżanki usłyszała imię i nazwisko wykrzyknęła "o to...

Mój pradziadek Franciszek walczył w czasie I wojny światowej w niemieckim wojsku. Pochodził z Prus Wschodnich, musiał więc być posłuszny ówczesnemu zaborcy. Pradziadkowie byli krótko po ślubie i juz czekało ich długie rozstanie.

Polacy walczyli wtedy we Francji, wielu z nich zginęło w bitwach pod Verdun i nad Sommą. Właśnie w tamtym okresie kontakt z pradziadkiem się urwał, listy przestały przychodzić, a rodzina obawiała się najgorszego. Na oczekiwaniu mijały kolejne lata, wojna zbliżała się powoli do końca. Wszyscy zaczęli oswajać się z myślą, że Franka już nigdy nie zobaczą.

Pewnego dnia ktoś zapukał do drzwi. Prababcia Julianna myśląc, że to żołnierze przynoszą złe wieści bała się wpuścić ich do domu. Gdy pukanie nie ustawało, w końcu zebrała się na odwagę. A tak stał jej ukochany mąż. Cóż to była za radość! I jaka wielka ulga. Z opowieści pradziadka dowiedziała się, że ratując towarzysza broni został ciężko ranny i dostał się do niewoli. Zanim wyzdrowiał i odzyskał wolność, wojna się skończyła i mógł wrócić do ojczyzny.

Pradziadek dostał wtedy medal za swoje zasługi. Pamiętam jak podziwiałam go w dzieciństwie. Dla mnie był wielkim bohaterem, który chociaż robił to, co mu kazano, to jednak traktował żołnierzy jak braci i bez wahania ruszył na pomoc, bo tak nakazywał mu honor.

Mój pradziadek Franciszek walczył w czasie I wojny światowej w niemieckim wojsku. Pochodził z Prus Wschodnich, musiał więc być posłuszny ówczesnemu zaborcy. Pradziadkowie byli krótko po ślubie i juz czekało ich długie rozstanie.

Polacy walczyli wtedy we Francji, wielu z nich zginęło w bitwach pod Verdun i nad Sommą. Właśnie w tamtym okresie kontakt z pradziadkiem się...