Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Brach_Stach
Jagodowo_mi
Mateusz1992
Dominik
Kinga4846

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Brach_Stach
Jagodowo_mi
Mateusz1992
Dominik
Kinga4846

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Nie wiem jak spędziłabym swoje ostatnie pół roku życia. Być może zareagowałabym spontanicznie - sercem - i powiedziała człowiekowi mojego życia, jak wiele dla mnie znaczy jego dotyk. Prawdopodobnie ze wszystkich sił starałabym nauczyć się w końcu francuskiego (co zdawałoby się bezsensu, bo komu on się przyda w obliczu apokalipsy?)
Ale życie jest od tego, by działać bezsensu i układać z tych drobnych bezsensów wspomnienia, które bez powodu stworzą mi uśmiech na twarzy, kiedy wielka asteroida będzie niszczyć moją teraźniejszość. W tedy poczuję satysfakcje przez łzy. Być może przeprosiłabym swoich przyjaciół za strach, który im podarowałam z chwilą, gdy opowiedziałam im o moich myślach każdego dnia. Może wzywałabym na kolanach Boga lub przeklęła Go na zawsze. Może powiedziałabym w końcu mojej mamie jak bardzo ją kocham, a ojcu jak bardzo zanim tęsknie. Może udałabym się do psychologa, by mój własny umysł nie zakończył mojego życia przed apokalipsą. Te pół roku zdaje się wystarczającym czasem, by spełnić wszystkie wyżej wymienione plany, ale jak dotychczas - po 17 latach - nie spełniłam żadnego z nich.

Nie wiem jak spędziłabym swoje ostatnie pół roku życia. Być może zareagowałabym spontanicznie - sercem - i powiedziała człowiekowi mojego życia, jak wiele dla mnie znaczy jego dotyk. Prawdopodobnie ze wszystkich sił starałabym nauczyć się w końcu francuskiego (co zdawałoby się bezsensu, bo komu on się przyda w obliczu apokalipsy?)
Ale życie jest od tego, by działać bezsensu...

Zastanawiam się czy świadomość końca świata zmobilizuje mnie do rzeczy, których nigdy nie zrobiłam a chciałam.
W pierwszej chwili pomyślałam, że rzuciłabym wszystko, wyjechała do Australii, skoczyła ze spadochronem, zrobiła tatuaż, obrabowała bank, uciekła od codzienności. Jednak myśląc o tym dłużej, to właśnie ta codzienność, te małe rzeczy sprawiają, że pomimo jesiennej deszczowej pogody chce mi się wstać z łóżka dla ludzi, dzięki którym jestem szczęśliwa. Myślę więc, że ostatnie pół roku spędziłabym tak jak każdy dzień do tej pory.

Zastanawiam się czy świadomość końca świata zmobilizuje mnie do rzeczy, których nigdy nie zrobiłam a chciałam.
W pierwszej chwili pomyślałam, że rzuciłabym wszystko, wyjechała do Australii, skoczyła ze spadochronem, zrobiła tatuaż, obrabowała bank, uciekła od codzienności. Jednak myśląc o tym dłużej, to właśnie ta codzienność, te małe rzeczy sprawiają, że pomimo jesiennej...

Moja egzystencja opiera się na dwóch fundamentach: miłości do rodziny i do przyjaciół, a także zamiłowania do obcowania z książkami. Dlatego też ostatnie pół roku przed końcem świata spędziłbym zarówno z moimi najbliższymi, jak i z książką. Wyobrażam to sobie w ten sposób, że razem z moją rodziną zamykamy się w naszym domu i od rana do wieczora czytamy wybrane przez nas książki (oczywiście przed samym procesem czytelniczym udajemy się do księgarni i wykupujemy całą stertę dzieł literackich). W trakcie przerw pomiędzy jedną a drugą lekturą wymieniamy się wrażeniami odnośnie danej książki. W międzyczasie rozmawiamy o naszym życiu, nawiązując przy okazji do przeczytanej pozycji. W ten sposób spędzamy ze sobą czas, a także obcujemy z wyższą kulturą. Pozycje, które pochłaniamy danego dnia, powinny być sklasyfikowane według pewnego wzoru. Podobny dobór motywów literackich pomoże nam nawiązać do pewnych sytuacji, które miały miejsce w naszym życiu. Dzięki dyskusji o danym utworze będziemy w stanie dogłębnie przeanalizować własną przeszłość, a także przygotować się na to, co nieuniknione, czyli koniec świata. Umrzeć u boku swoich najbliższych i z ulubioną książką w ręku - czyż nie jest to magiczne zakończenie naszej ziemskiej egzystencji?

Moja egzystencja opiera się na dwóch fundamentach: miłości do rodziny i do przyjaciół, a także zamiłowania do obcowania z książkami. Dlatego też ostatnie pół roku przed końcem świata spędziłbym zarówno z moimi najbliższymi, jak i z książką. Wyobrażam to sobie w ten sposób, że razem z moją rodziną zamykamy się w naszym domu i od rana do wieczora czytamy wybrane przez nas...

Oczywiście w swych planach zakładam, że nikt oprócz mnie nie ma pojęcia o zbliżającym się końcu świata- w przeciwnym razie ludzkość ogarnąłby totalny chaos i świat może i skończyłby się dopiero za pol roku, ale ludzie doprowadziliby się do samozagłady w ciągu tygodnia.

Zatem mając świadomość,że zostało mi już tylko pół roku wreszcie zmobilizowałabym się do spełnienia swojego marzenia- napisania, a dokładniej dokończenia, bo prace już się rozpoczęły (z resztą laaaata temu) mojej powieści. To moje wielkie marzenie jest nieustannie przekładane na czas bliżej niekreślony nazywany "bardziej sprzyjającym"- a to jak dziecko pójdzie do przedszkola, a to jak zrobię porządek ze zdrowiem, a to jak skończymy wykańczać piętro domu... Zawsze są sprawy pilniejsze i szkoda czasu na zajmowanie się czymś tak mało lukratywnym jak pisanie książki tylko dla swojej własnej radości. Mając taki ostateczny deadline rzuciłabym pracę, ograniczyła ilość snu do minimum i... pisała. By po śmierci został po mnie- rzucę górnolotnie- pomnik "trwalszy niż ze spiżu".:) Moje myśli, pragnienia, doświadczenia, pomysły zamknięte i na zawsze utrwalone w mojej książce. Nic, ze nie będzie komu jej czytać- ukończywszy swoją pracę życie będę mogla umrzeć spełniona.

Oczywiście w swych planach zakładam, że nikt oprócz mnie nie ma pojęcia o zbliżającym się końcu świata- w przeciwnym razie ludzkość ogarnąłby totalny chaos i świat może i skończyłby się dopiero za pol roku, ale ludzie doprowadziliby się do samozagłady w ciągu tygodnia.

Zatem mając świadomość,że zostało mi już tylko pół roku wreszcie zmobilizowałabym się do spełnienia...

Ileż to już końców świata przeżyłam w swoim trzydziestoletnim życiu…? I do każdego miałabym się przygotowywać, robić listy „rzeczy niezbędnych do zrobienia”? Sceptycyzm to chyba moje drugie imię. Lubię być przygotowana na różne okoliczności, ale do prepersa mi daleko. Nie mam odłożonej góry pieniędzy, żeby wyruszyć w podróż dookoła świata. Ba, chyba nawet zdolności kredytowej nie mam, żeby to zrobić za bankową kasę.
Ostatnie pół roku chciałabym przeżyć normalnie, bez niepotrzebnego pośpiechu. Chodziłabym wciąż do pracy choć pewnie na większym luzie. Częściej niż zwykle przymykałabym oko na drobiazgi, częściej też mówiłabym „kocham cię” mężowi i dziecku. Starałabym się, żeby każdy dzień był po prostu fajny. Może bez fajerwerków, ale po prostu takich, jakimi one powinny być.

I miałabym cichą nadzieję, że informacja o zbliżającym się końcu świata to kolejny fałszywy alarm.

Ileż to już końców świata przeżyłam w swoim trzydziestoletnim życiu…? I do każdego miałabym się przygotowywać, robić listy „rzeczy niezbędnych do zrobienia”? Sceptycyzm to chyba moje drugie imię. Lubię być przygotowana na różne okoliczności, ale do prepersa mi daleko. Nie mam odłożonej góry pieniędzy, żeby wyruszyć w podróż dookoła świata. Ba, chyba nawet zdolności...

Gdybym dostała taką informację właśnie dziś... No cóż, nie starczyłoby mi czasu i pieniędzy, żeby zobaczyć te wszystkie miejsca o których marzę (czy można wziąć kredyt na podróże, jeśli wszyscy wiedzą, że i tak nie zdążę go spłacić?). Chciałabym zobaczyć Nowy Jork i Los Angeles. Londyn i Barcelonę. Sydney i Nairobi. Woddospad Niagara i Wiktorii. Piramidy Egiptu i świątynie Hellady. Złote plaże rajskich wysp i pełne ludzi i muzyki miasta. Tropikalną dżunglę i koło podbiegunowe. I jeszcze setki innych miejsc... Na to nie starczy mi czasu.
Nie starczy mi też czasu na posiadanie dziecka. Ani tym bardziej usłyszenie od niego mamo.
Nie starczy mi czasu na zostanie nauczycielem, którym chcę być.
Nie zdążyłabym przeczytać tych wszystkich książek, które mam w planach.
Ani obejrzeć wszystkich filmów, które czkają w kolejce.
Cóż więc mogłabym zrobić? Usiąść z filiżanką herbaty przy jednej z tych wielu książek? Odespać wreszcie wszystkie zarwane noce? Wziąć długą kąpiel, tak długą, że aż wystygłaby woda?
A może jednak... poszłabym do pracy?

Gdybym dostała taką informację właśnie dziś... No cóż, nie starczyłoby mi czasu i pieniędzy, żeby zobaczyć te wszystkie miejsca o których marzę (czy można wziąć kredyt na podróże, jeśli wszyscy wiedzą, że i tak nie zdążę go spłacić?). Chciałabym zobaczyć Nowy Jork i Los Angeles. Londyn i Barcelonę. Sydney i Nairobi. Woddospad Niagara i Wiktorii. Piramidy Egiptu i świątynie...

Zaciągnąłbym kredyt i zbudował dom. Posadziłem już drzewo, żonę mam, dzieci też. Nie spełniłem już tylko tej jednej przesłanki bycia prawdziwym mężczyzną. A jak już umierać to z poczuciem, że się jest prawdziwym facetem.

Zaciągnąłbym kredyt i zbudował dom. Posadziłem już drzewo, żonę mam, dzieci też. Nie spełniłem już tylko tej jednej przesłanki bycia prawdziwym mężczyzną. A jak już umierać to z poczuciem, że się jest prawdziwym facetem.

Ciężko było by tak ostatecznie zdecydować, które rzeczy są ważniejsze i pewno byłoby za mało czasu, by je zrealizować. Ale jeśli już musiałabym wybrać to byłyby to na pewno:
- wędrówki po naszych pięknych Tatrach, uwielbiam je, ich widok mnie uspokaja i chciałabym spędzić część czasu przed końcem świata na wędrówkach po nich.
- spacery po plaży brzegiem Bałtyku w okolicy Trójmiasta. To moje miejsce, wiąże się z nim mnóstwo pięknych wspomnień i na pewno chciałabym je odwiedzić nim nastąpiłby koniec świata
- pobyt z rodziną a zwłaszcza z moim słodkim siostrzeńcem, a jeśli byłaby taka możliwość, to zabrałabym ich i w Tatry i nad morze, abym mogła spędzić z nimi ten czas w moich ulubionych miejscach.

Ciężko było by tak ostatecznie zdecydować, które rzeczy są ważniejsze i pewno byłoby za mało czasu, by je zrealizować. Ale jeśli już musiałabym wybrać to byłyby to na pewno:
- wędrówki po naszych pięknych Tatrach, uwielbiam je, ich widok mnie uspokaja i chciałabym spędzić część czasu przed końcem świata na wędrówkach po nich.
- spacery po plaży brzegiem Bałtyku w okolicy...