Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Morcik_to_ja
Majka125
wero-nika
KalinaFaustyna
evi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Morcik_to_ja
Majka125
wero-nika
KalinaFaustyna
evi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Siedzę w starym fotelu mojej babci i piję herbatę z cytryną. Nie rozumiem dlaczego wezwała mnie do siebie, ale czekam cierpliwie, aż staruszka usiądzie obok mnie i powie o co chodzi.
- Widzisz kochanie – zaczęła powoli – na początku muszę Ci powiedzieć, że nie jesteśmy normalną rodziną.
- Co masz na myśli babciu?
- Chodzi o to że należymy do pradawnego rodu istot nadprzyrodzonych. Nasze korzenie wywodzą się z Irlandii i tak wiem powiesz że naczytałam się starych legend, ale prawda jest taka że jestem już bardzo stara i muszę odpocząć, a Ty kończysz za miesiąc 21 lat więc jesteś gotowa przejąć moją funkcję.
Niezrażona moją zdziwioną miną kontynuowała dalej.
- Otóż co drugie pokolenie kobiet z rodu mają wyjątkowy dar i Ty też go odziedziczyłaś. Jesteś Banshee. Od teraz będziesz przeczuwać czyjąś śmierć i będziesz pomagać im się na nią przygotować. Nie bój się to nie jest nic strasznego. Ja wykonywałam swoje powołanie przez ponad 300 lat więc i Ty sobie poradzisz. Wierzę w Ciebie.
Widzę, że babcia nie żartuję. Przypomniałam sobie kilka dziwnych zdarzeń z życia które wskazywały, że mogę być inna. Zaczęłam jej wierzyć.
- Ale babciu czy to konieczne?
- Być Banshee to dar, z którego powinnaś się cieszyć, jeśli odmówisz będę musiała jeszcze przez najbliższe dwa pokolenia sprawować tą funkcję aż Twoja wnuczka osiągnie 21 lat. Proszę pozwól mi już od tego odpocząć.
- Dobrze babciu więc zgadzam się przyjąć dar. Co mam zrobić?
- Poczekajmy do Twoich urodzin wtedy wykonamy rytuał przyjęcia.

Siedzę w starym fotelu mojej babci i piję herbatę z cytryną. Nie rozumiem dlaczego wezwała mnie do siebie, ale czekam cierpliwie, aż staruszka usiądzie obok mnie i powie o co chodzi.
- Widzisz kochanie – zaczęła powoli – na początku muszę Ci powiedzieć, że nie jesteśmy normalną rodziną.
- Co masz na myśli babciu?
- Chodzi o to że należymy do pradawnego rodu istot...

Dziwnie się czuję oglądając samą siebie-a raczej samo swoje ciało- rozłożone na stole w ciągłych upiornych uniesieniach przy każdej stymulacji defibrylatorem.
-Dłużej nie dam rady! Decyduj szybciej! - krzyczy do mnie pracujący nad moją śmiertelną powłoką Lekarz- To jak wracasz do ciała czy zostajesz Nieśmiertelna?
-Nie wiem, to trudna decyzja!- niemal dostaje spazmów z rozpaczy- Daj mi się zastanowić!
-Za chwilę Twoje serce przestanie bić na dobre i decyzja podejmie się sama! - kropla gorącego potu spływa mu po czole. Walczy o moje życie doczesne.
-No i będę mieć nieśmiertelność i te wszystkie super moce? Będę miała wgląd w ludzkie dusze i będę mogla je uzdrawiać? Będę werbować nowych Nieśmiertelnych tak jak ty? Będziemy razem zbawiać świat? Brzmi wspaniale, ale gdzie jest haczyk?- myśli gonią w mojej głowie.
-Szybko! Tracę cie!
-OK! Wchodzę w to!- krzyczę pełna rozpaczy i wątpliwości.
Lekarz z wyraźna ulgą przerywa pracę, odkłada defibrylator i siada na szpitalnym stołeczku wyczerpany. Ja natomiast patrzę na swoje martwe już ciało i czuję.. przeraźliwy chłód. Pustkę, nicość w samym środku mojej nieśmiertelnej postaci. Lekarz patrz na mnie kpiąco:
-No co taka zdziwiona? Przecież nie masz już serca- właśnie z niego bezpowrotnie zrezygnowałaś!- zanosi się kpiarskim śmiechem.

Dziwnie się czuję oglądając samą siebie-a raczej samo swoje ciało- rozłożone na stole w ciągłych upiornych uniesieniach przy każdej stymulacji defibrylatorem.
-Dłużej nie dam rady! Decyduj szybciej! - krzyczy do mnie pracujący nad moją śmiertelną powłoką Lekarz- To jak wracasz do ciała czy zostajesz Nieśmiertelna?
-Nie wiem, to trudna decyzja!- niemal dostaje spazmów z...

Jestem człowiekiem i nic co ludzkie nie jest mi obce.
Jestem kobietą i kocham nią być. Jak każda uwielbiam słodycze, uwielbiam być rozpieszczana. Lubię dbać o siebie, lubię jak ktoś się o mnie troszczy, nawet swój okres lubię.
I mimo mojej fizycznej słabości...
mimo tego, że jestem rozchwiana emocjonalnie...
mimo tego, że nigdy nie wiem czego chcę...
mimo bólu przy porodzie...

Pragnę nią być. Pragnę być człowiekiem i nigdy nie zamieniłabym tego na przybysza z zaświatów.

Jestem człowiekiem i nic co ludzkie nie jest mi obce.
Jestem kobietą i kocham nią być. Jak każda uwielbiam słodycze, uwielbiam być rozpieszczana. Lubię dbać o siebie, lubię jak ktoś się o mnie troszczy, nawet swój okres lubię.
I mimo mojej fizycznej słabości...
mimo tego, że jestem rozchwiana emocjonalnie...
mimo tego, że nigdy nie wiem czego chcę...
mimo bólu przy...

- Nieśmiertelność! - zaproponował mi z szerokim uśmiechem na ustach. Był pewien, że się na to skuszę. Widziałam, jak zaciera ręce z myślą o tym, co dostanie w zamian. Uśmiechnęłam się w odpowiedzi.
- Nieśmiertelność? Nie, ja podziękuję. Wcale nie jest taka fajna, jak się na pierwszy rzut oka zdaje. Czyż nie na tym piękno życia polega, że trwa i przemija? Dlatego właśnie tak bardzo je cenię, bo wiem, że mam jedno. Korzystać, ile wlezie, szaleć, biegać nago po łące i boso w deszczu, tańczyć w kaloszach w kałużach, wypatrywać spadających gwiazd i wypowiadać życzenia - oto, co chcę robić w życiu! Nieśmiertelność powoduje, że życie traci swój urok, swoją unikalność. - Uśmiech spełzł z jego twarzy, niczym zrzucony z gałęzi podmuchem wiatru liść. - Cóż ma być takiego fantastycznego w nieśmiertelności, jeśli nie można jej z kimś dzielić? Z kimś, kogo kochamy i czyją utratę przeżywamy po stokroć - bo on, śmiertelnik, przemija, a nasz ból zostaje z nami na zawsze, potęgowany jeszcze nieskończoną liczbą lat takiego... nie-życia. - Teraz widziałam, że rodzi się w nim gniew. Nie sądził chyba, że sprawy przybiorą taki obrót. Widziałam, jak trząsł się, gotów wybuchnąć. - Nie, nieśmiertelności podziękuję... Ale jakbyś tam gdzieś miał umiejętność teleportacji, to możemy się potargować.
Na jego twarzy znów wykwitł uśmiech.
- Myślę, że coś da się zrobić.
A radzili, by nie układać się z diabłem. Cóż, życie mam jedno.

- Nieśmiertelność! - zaproponował mi z szerokim uśmiechem na ustach. Był pewien, że się na to skuszę. Widziałam, jak zaciera ręce z myślą o tym, co dostanie w zamian. Uśmiechnęłam się w odpowiedzi.
- Nieśmiertelność? Nie, ja podziękuję. Wcale nie jest taka fajna, jak się na pierwszy rzut oka zdaje. Czyż nie na tym piękno życia polega, że trwa i przemija? Dlatego właśnie tak...

Obudziłam się i od razu wiedziałam, że coś jest nie tak - nie byłam w pokoju sama. Wtem poczułam na plecach dotyk czyjejś dłoni. Otworzyłam oczy z wrzaskiem i ujrzałam srebrnowłosego mężczyznę w dziwacznym spiczastym kapeluszu i sięgającej ziemi czarnej jak noc pelerynie.
- No nareszcie, już myślałem, że będę musiał tu tkwić do rana, a tego bym nie chciał – powiedział, przyglądając mi się z zagadkowym wyrazem twarzy.
- Kim jesteś?- spytałam osłupiała.
- Zwą mnie Złodziejem Dusz, choć ja osobiście wolę określenie „Czarodziej”.
Patrzyłam na niego z niedowierzaniem, ale on kontynuował niespeszony:
- Posłuchaj, nie ma czasu na wyjaśnienia. Świat, z którego zostałem przysłany, umiera, a Ty jesteś jedyną osobą, która może to zmienić. Wystarczy, że oddasz mi swoją duszę i pójdziesz ze mną.
- To zupełne wariactwo. Skąd mam wiedzieć, że mnie nie zabijesz?
- Cóż, z tego, co wiem, nie zależy Ci zbytnio na życiu, kochanie. Obserwuję Cię od dzieciństwa, zawsze czułaś, że tutaj nie pasujesz, jesteś rozczarowana rzeczywistością i rozważasz samobójstwo. Moja propozycja powinna Ci się zatem spodobać: nieśmiertelność w świecie wyobraźni, który możesz uratować od zagłady oraz nieograniczone magiczne zdolności w zamian za duszę. No więc?
Patrzyłam na niego w zamyśleniu. Miał rację, nie miałam nic do stracenia. Wiedziałam, że gdy odejdę, będzie to dla mojej rodziny cios, ale myśl o nieśmiertelności z dala od problemów tego świata była zbyt kusząca.
- Zgoda – odparłam tylko.

Obudziłam się i od razu wiedziałam, że coś jest nie tak - nie byłam w pokoju sama. Wtem poczułam na plecach dotyk czyjejś dłoni. Otworzyłam oczy z wrzaskiem i ujrzałam srebrnowłosego mężczyznę w dziwacznym spiczastym kapeluszu i sięgającej ziemi czarnej jak noc pelerynie.
- No nareszcie, już myślałem, że będę musiał tu tkwić do rana, a tego bym nie chciał – powiedział,...

Był listopadowy wieczór. Spadające z liści krople deszczu, trafiały z niezwykłą precyzją za mój kołnierz. Skubane.
Brrrr jak zimno.
Czemu moja prababka musi leżeć na drugim końcu Poznania. Zapalam ostatni w tym roku znicz i kieruję się w stronę wyjścia.
-Dobry wieczór-czuję czyjąś dłoń na moim ramieniu. Podskakuję jak oparzony. To moja prababka!
-Elo babcia. A już myślałem, że bezsensu jeżdżę po tych cmentarzach. Co u ciebie?
-Dobrze słonko, ale czuję się czasami trochę samotna. Przydałoby mi się twoje towarzystwo częściej niż raz do roku. Może dołączysz do mnie? Co się będziesz trudził w tej robocie za najniższą krajową? Po co masz ryzykować, że cię jakieś auto potrąci i zabije. A dobrze wiesz, że jak umrzesz to ja cię już do nieśmiertelnych nie powołam. A oprócz nieśmiertelności, to jeszcze będziesz mógł czytać ludziom w myślach, albo co innego co se wybierzesz, gdzieś tu miałam ten katalog. O dodali nowe zmiana wyglądu. Kurczę, że za moich czasów tego nie było. Mnie musieli powołać grubo po 60, no nie daruję im tych zmarszczek, codziennie muszę patrzeć na porcelanowe twarze dwudziestolatków, którzy w sumie urodzili się wcześniej ode mnie. Uuuu ale ziąb, to co idziemy?
-A dobra, raz kozie śmierć.
-----------------------------
Następnego dnia ukazało się w prasie zdjęcie młodego mężczyzny, którego ciało znalazł grabarz w głównej alejce poznańskiego cmentarza.

Był listopadowy wieczór. Spadające z liści krople deszczu, trafiały z niezwykłą precyzją za mój kołnierz. Skubane.
Brrrr jak zimno.
Czemu moja prababka musi leżeć na drugim końcu Poznania. Zapalam ostatni w tym roku znicz i kieruję się w stronę wyjścia.
-Dobry wieczór-czuję czyjąś dłoń na moim ramieniu. Podskakuję jak oparzony. To moja prababka!
-Elo babcia. A już myślałem,...

Ja: Za cholerę nie nauczę się na dziejszy sprawdzian.
Nieznajomy, który podszedł do mnie: Widzę, że masz problem.
Ja: Owszem, za godzinę mam sprawdzian, a ja nic nie umiem!
Nieznajomy: Chyba wiem, jak ci pomóc. Możesz mi wierzyć lub nie, ale jestem twoim aniołem stróżem i oferuję ci zamianę miejscami. Ty zostaniesz aniołem a ja śmiertelnikiem.
Ja: Blefujesz?
Nieznajomy: Jak się zgodzisz to zobaczymy.
Ja: No dobra, chcę być aniołem.
Nieznajomy : Nareszcie zemszczę się za te lata harówki.

Ja: Za cholerę nie nauczę się na dziejszy sprawdzian.
Nieznajomy, który podszedł do mnie: Widzę, że masz problem.
Ja: Owszem, za godzinę mam sprawdzian, a ja nic nie umiem!
Nieznajomy: Chyba wiem, jak ci pomóc. Możesz mi wierzyć lub nie, ale jestem twoim aniołem stróżem i oferuję ci zamianę miejscami. Ty zostaniesz aniołem a ja śmiertelnikiem.
Ja: Blefujesz?
Nieznajomy:...

K: Ostatnia para butów w moim rozmiarze. One muszą być moje, bo poluję na nie już od pół roku!
J: Ale byłam pierwsza i są moje bardzo mi przykro, ale się spóźniłaś.
K: Może mała wymiana. Odrobina magii za moje buty. Podaruję Ci magiczną moc, która pozwoli Ci czytać w myślach ludzi, unosić przedmioty bez wysiłku fizycznego i co najważniejsze będziesz mogła stawać się niewidzialna. Alenie ma nic za darmo. Ja dostaje buty, a Ty magiczną moc. Umowa?
J: Ale jak to? Możesz mi zapewnić że to zadziała? Wiesz jak to abstrakcyjnie brzmi?
K: Spróbuj przenieść dowolny przedmiot w tym pomieszczeniu. Zobaczysz, że możesz...
J: Jej... ja... to naprawdę działa! Moce zostają na stale? Bo jeśli tak to buty są Twoje!
K: Robienie z Tobą interesów to czysta przyjemność. Tylko korzystaj z tego mądrze.

K: Ostatnia para butów w moim rozmiarze. One muszą być moje, bo poluję na nie już od pół roku!
J: Ale byłam pierwsza i są moje bardzo mi przykro, ale się spóźniłaś.
K: Może mała wymiana. Odrobina magii za moje buty. Podaruję Ci magiczną moc, która pozwoli Ci czytać w myślach ludzi, unosić przedmioty bez wysiłku fizycznego i co najważniejsze będziesz mogła stawać się...

18 urodziny. Duża impreza, mnóstwo prezentów i uprawnienia wyczekiwane przez wszystkich nastolatków - alkohol i prawo jazdy. Wtem zjawia się niespodziewany gość. Proponuje nieśmiertelność. Co wybrać? Z jednej strony wspaniale byłoby być zawsze młodym, pięknym, mieć pewność, że się wszystko zdąży zrobić. Ale co z tym wszystkim co przed nami? Czy ciało człowieka nie zmienia się wraz z doświadczeniem? Czy stulatek zamknięty w ciele nastolatka czułby się sam ze sobą dobrze? A przede wszystkim czy uczucia, doznania ludzkie są naprawdę na tyle mało warte, żeby się ich wyzbyć w tak młodym wieku i zamieniać je na długowieczność? Myślę o tym wszystkim co jeszcze przede mną. Chwila zastanowienia i podejmuję decyzję. Dziękuję, zostanę Człowiekiem. Gość patrzy spode łba, nagle zdecydowanym ruchem sięga za pazuchę, wyjmuje nóż. Jeden ruch, ał, i już mnie nie ma.

18 urodziny. Duża impreza, mnóstwo prezentów i uprawnienia wyczekiwane przez wszystkich nastolatków - alkohol i prawo jazdy. Wtem zjawia się niespodziewany gość. Proponuje nieśmiertelność. Co wybrać? Z jednej strony wspaniale byłoby być zawsze młodym, pięknym, mieć pewność, że się wszystko zdąży zrobić. Ale co z tym wszystkim co przed nami? Czy ciało człowieka nie zmienia...