Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Shaka88
Mimi
Rudzielec
karolina27
Iwa_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Shaka88
Mimi
Rudzielec
karolina27
Iwa_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Uważam, że w niektórych przypadkach jesteśmy kowalami własnego losu, mianowicie jeśli chodzi o edukację (jej kontynuacje), założenie rodziny i pewnie znalazłoby się jeszcze parę takich chwil na które mamy wpływ. Jednak nie zawsze mamy szansę wpłynąć na daną sytuację. Często zdarza się, że nie jesteśmy nic w stanie zrobić, ponieważ nie było sposobu aby ustalić inny bieg wydarzeń. Ogólnie musimy się z tym pogodzić, że nie zawsze coś pójdzie po naszej myśli.. Dlaczego musimy? Ponieważ zwariowalibyśmy, a wtedy świat zastalibyśmy w szarych kolorach.

Uważam, że w niektórych przypadkach jesteśmy kowalami własnego losu, mianowicie jeśli chodzi o edukację (jej kontynuacje), założenie rodziny i pewnie znalazłoby się jeszcze parę takich chwil na które mamy wpływ. Jednak nie zawsze mamy szansę wpłynąć na daną sytuację. Często zdarza się, że nie jesteśmy nic w stanie zrobić, ponieważ nie było sposobu aby ustalić inny bieg...

Ja to widzę tak:
Losem jest sam świat, jedynie możemy mu pomagać w kształtowaniu swojego. Świat zwala na nas różne nieprzewidziane rzeczy jakimi są przypadki. Dzięki tym przypadkom, możemy tak na prawdę wtedy decydować, co będzie z nami, jak nakierujemy los by poczuć szczęście. Otoczenie daję nam podstawę do szczęścia, którą musimy własnoręcznie rozwinąć...

Ja to widzę tak:
Losem jest sam świat, jedynie możemy mu pomagać w kształtowaniu swojego. Świat zwala na nas różne nieprzewidziane rzeczy jakimi są przypadki. Dzięki tym przypadkom, możemy tak na prawdę wtedy decydować, co będzie z nami, jak nakierujemy los by poczuć szczęście. Otoczenie daję nam podstawę do szczęścia, którą musimy własnoręcznie rozwinąć...

- O ilu rzeczach możesz decydować, Krzysiu? - spytałam z irytacją, patrząc na mojego starego przyjaciela, który kończył pakować walizki. Jego żona nie pozostawiła mu nawet złudzeń. Tylko suchy list, w którym kazała mu zabierać rzeczy. Krzyś spojrzał na mnie zapuchniętymi oczami i wzruszył ramionami.
- Mogę decydować, co zjem na śniadanie. Czy zagadam do kogoś, czy nie. Ale właściwie moje decyzje nie mają znaczenia.
- Nie rozumiem – powiedziałam, owijając w gazetę wazonik po prababce Krzysia.
- Świadomie wybrałem Majkę. Myślałem, że to to. Że podejmuję słuszną decyzję. A los i tak zrobił swoje. Postawił jej na drodze tego Alojzego czy innego Adriana i całą miłość diabli wzięli.
- Sam mówiłeś, że wam się ostatnio nie układało... Każdy jest kowalem swojego losu, Krzysiu... - powiedziałam miękko, kładąc mu dłoń na ramieniu.
- Serio? W takim razie ja jestem takim, który chce wykuć miecz, którym będzie walczył o szczęście, a wychodzi mu kosa, którą śmierć zetnie mu głowę. Jestem cholernie nieudolnym kowalem, jeśli chcesz znać moje zdanie.
- A może Majka to była tylko taka... próba? No wiesz, hartowanie żelaza?
- Może. Ale wtedy to los mnie hartuje, bo taki ma zamysł. Ja wcale tego nie chcę. A jeśli to los mnie hartuje, to ja jestem jego tworem, jego narzędziem. Ale nie mieczem, najwyżej nożem do masła. Mogę tylko zdecydować, czy będę smarował dobrze, czy źle. Ot, cały mój wybór. Spakowałaś wazonik? To teraz rzuć monetą. Orzeł – nocuję u ciebie, reszka – u mamy. Niech los zadecyduje.

- O ilu rzeczach możesz decydować, Krzysiu? - spytałam z irytacją, patrząc na mojego starego przyjaciela, który kończył pakować walizki. Jego żona nie pozostawiła mu nawet złudzeń. Tylko suchy list, w którym kazała mu zabierać rzeczy. Krzyś spojrzał na mnie zapuchniętymi oczami i wzruszył ramionami.
- Mogę decydować, co zjem na śniadanie. Czy zagadam do kogoś, czy nie. Ale...

Uważam, że wszystko, każda minuta naszego życia jest zapisana gdzieś w gwiazdach. Możemy z tym walczyć, możemy płynąć pod prąd i zbaczać z kursu, ale skąd pewność że to właśnie taką drogę a nie inną ktoś nam zapisał? Życie codziennie pokazuje takie historie, próbujemy walczyć z przeznaczeniem, ale czy stajemy w równej walce? Oczywiście, że nie, ponieważ wszystko co nas spotkało i spotka zostało już zaplanowane. Wierzę w taką tezę i stosuję się do niej w życiu, dzięki temu nie muszę się wszystkim denerwować. Tak było między innymi na studiach. Kiedy przed ważnym kolokwium czy egzaminem wszyscy dookoła chodzili po korytarzu w tą i z powrotem denerwując się i w stresie powtarzając zagadnienia, ja spokojnie czekałam tłumacząc, że i tak nie mam już nie nic wpływu, teraz muszę polegać na tym czego się nauczyłam. Często dzięki takiej postawie wygrywałam, ponieważ nie zjadał mnie stres :)

Uważam, że wszystko, każda minuta naszego życia jest zapisana gdzieś w gwiazdach. Możemy z tym walczyć, możemy płynąć pod prąd i zbaczać z kursu, ale skąd pewność że to właśnie taką drogę a nie inną ktoś nam zapisał? Życie codziennie pokazuje takie historie, próbujemy walczyć z przeznaczeniem, ale czy stajemy w równej walce? Oczywiście, że nie, ponieważ wszystko co nas...

- Niech to szlag! Znowu to samo! - ze złością kopnęłam leżący na chodniku kamień. Na przystanku autobusowym byłam dokładnie o 8:10, a 411 i tak mi uciekło, chociaż powinno było przyjechać za pięć minut. Zrozumiałabym ten rozbieg czasu, gdyby nie było korków, ale nie w godzinach porannego szczytu. Wkurzona chodziłam w tę i we w tę, próbując oczyścić umysł ze złych myśli. „Znowu się spóźnię! Niech to szlag! Wyleją mnie z tej roboty jak nic!”. Osiem minut później podjechało 523. Zła jak osa wsiadłam do autobusu i zajęłam miejscu tuż obok kierowcy. Wyjęłam telefon i zaczęłam pisać koleżance z boksu obok, że się spóźnię. Zanim kliknęłam „wyślij”, kierowca po chamsku wcisnął hamulec do samego końca tak, że wylądowałam na szybie. - Kur! - przekleństwo miałam już na końcu języka, jednak szybko się powstrzymałam, zauważając sytuację na drodze. Obok metra stało stłuczone 411 z samochodem ciężarowym wbitym w bok autobusu. Spod maski buchały kłęby dymu. Ludzie czym prędzej wychodzili z pojazdu, pomagając wysiąść rannym i oszołomionym po wypadku. Chwilę później autobus zaczął się palić. - Ożesz ty... Matko kochana... - złapałam się za głowę. - Ktoś naprawdę musi nade mną czuwać. Przecież gdybym wsiadła do tego autobusu... - nawet nie chciałam myśleć, co by się stało. Zawsze myślałam, że jestem kowalem swojego losu, nadal tak myślę, jednak ktoś musi tam nade mną czuwać, w niebie i pomaga uniknąć prawdziwych katastrof.

- Niech to szlag! Znowu to samo! - ze złością kopnęłam leżący na chodniku kamień. Na przystanku autobusowym byłam dokładnie o 8:10, a 411 i tak mi uciekło, chociaż powinno było przyjechać za pięć minut. Zrozumiałabym ten rozbieg czasu, gdyby nie było korków, ale nie w godzinach porannego szczytu. Wkurzona chodziłam w tę i we w tę, próbując oczyścić umysł ze złych myśli....

Ta historia wydarzyła się naprawdę i niestety ma tragiczne zakończenie. Młody chłopak z niewielkiej miejscowości postanowił po skończeniu szkoły wyjechać do większego miasta, by tam studiować i rozpocząć nowe życie. Wybór padł na Warszawę. Tam znalazł pracę i podjął dalszą naukę. Odnalazł się, choć rodzina bardzo za nim tęskniła. Wszyscy bardzo go lubili. Był zawsze uśmiechnięty, energiczny i chętny do pomocy. Kiedy tylko mógł, często odwiedzał swoich bliskich. Zawsze, gdy wyjeżdżał, jego mama, dawała mu słoiki z pysznym jedzeniem. Miał plany i marzenia. Dodatkowo znalazł drugą pracę, by za jakiś czas kupić sobie własne mieszkanie i ustatkować się. Nieźle mu się wiodło. I nagle trach! Umarł na zawał. 30-letni chłopak, który miał całe życie przed sobą. Gdyby może nie wyjechał i został tu na miejscu, nie doszłoby do tej tragedii. Najwidoczniej tak musiało być i taki był jego los. Czy to nie przeznaczenie? Jeżeli miałby wolną wolę i sam decydowałby o swoim losie, to czy pojechałby tam i umarł? Każdy z nas otrzymuje talent, rodzi się z pewnymi predyspozycjami, a więc i z przeznaczeniem. Cała reszta służy tylko do podtrzymywania funkcjonowania tego świata. Każdy z nas chciałby być piękny, szczęśliwy i bogaty, więc dlaczego nie jesteśmy? Bo naszym życiem rządzi właśnie przeznaczenie...

Ta historia wydarzyła się naprawdę i niestety ma tragiczne zakończenie. Młody chłopak z niewielkiej miejscowości postanowił po skończeniu szkoły wyjechać do większego miasta, by tam studiować i rozpocząć nowe życie. Wybór padł na Warszawę. Tam znalazł pracę i podjął dalszą naukę. Odnalazł się, choć rodzina bardzo za nim tęskniła. Wszyscy bardzo go lubili. Był zawsze...

Przez wiele lat byłam przekonana,że przeznaczenie rządzi życiem człowieka całkowicie i to, co się ma zdarzyć i tak się wydarzy czy tego chcemy czy nie.
Gdzieś przed czterdziestką zorientowałam się, że jednak mam wpływ na coś w moim życiu. Zaczęłam wyraźnie widzieć,że pobożne życzenia zostają życzeniami jeśli tylko na cos czekamy.Gdy spróbowałam coś zmieniać odkrywałam, że każdy skutek ma swoją przyczynę.Zobaczyłam,że podjęte przeze mnie różne decyzje, które w końcu podjęłam zmieniają rzeczywistość wokół mnie.Sporo zmieniło się w moim życiu przez konkretne kroki,które podjęłam. Są oczywiście rzeczy, które mnie kompletnie zaskoczyły czy się nie powiodły choć włożyłam w nie sporo wysiłku. Myślę więc, że dobrze jest kształtować własne życie,ale mieć sporo pokory w sobie bo wtedy łatwiej przyjąć to, co nas spotyka. Nie zawsze przecież dobrego.Bo jednak nie wszystko zależy od nas.

Przez wiele lat byłam przekonana,że przeznaczenie rządzi życiem człowieka całkowicie i to, co się ma zdarzyć i tak się wydarzy czy tego chcemy czy nie.
Gdzieś przed czterdziestką zorientowałam się, że jednak mam wpływ na coś w moim życiu. Zaczęłam wyraźnie widzieć,że pobożne życzenia zostają życzeniami jeśli tylko na cos czekamy.Gdy spróbowałam coś zmieniać odkrywałam, że...

Czasami patrząc na losy moich bliskich odnoszę wrażenie, że to los wybiera człowieka aczkolwiek osobiście uważam, że jest odwrotnie i to my sami decydujemy o swoim losie. A to, że czasami ktoś mówi "taki już mój los" to po prostu droga na skróty. Zamiast zawalczyć o siebie i o to co możemy mieć czasem zwyczajnie odpuszczamy twierdząc, że tak już po prostu musi być, że taki nasz los...

Czasami patrząc na losy moich bliskich odnoszę wrażenie, że to los wybiera człowieka aczkolwiek osobiście uważam, że jest odwrotnie i to my sami decydujemy o swoim losie. A to, że czasami ktoś mówi "taki już mój los" to po prostu droga na skróty. Zamiast zawalczyć o siebie i o to co możemy mieć czasem zwyczajnie odpuszczamy twierdząc, że tak już po prostu musi być, że taki...

Istnieje bardzo cienka granica pomiędzy przypadkiem a przeznaczeniem. Jednak, pomimo tego czy coś jest nam „zapisane w gwiazdach”, czy po prostu się zdarza, to MY podejmujemy decyzję.
Wyobraźmy sobie rodzinę. Żona prawnik, mąż chirurg. Piękny dom, dwa auta, rasowy pies, wakacje co roku w innym kraju na końcu świata. Jedna córka. Ukochana, „wychuchana”, nigdy niczego jej nie brakowało. Najlepsze szkoły, zajęcia pozalekcyjne, jazda konna, balet, trzy języki obce.
Wszystko co związane z jej przyszłością, zostało dawno zaplanowane. Studia prawnicze za granicą lub medyczne w kraju, w zależności od jej widzimisię. Zaręczyny z synem znajomych, dobrze ustawionym, przystojnym brunetem, o świetlanej przyszłości.
Córka wraca do domu, dwuletnią yariską, którą wyjechała z salonu w 18ste urodziny. Matka dzwoni i prosi by wracając od koleżanki, zajechała do sklepu i kupiła czerwone wino do kolacji. Musiała zawrócić na drodze poza miastem. Traf chciał, że akurat przy skręcie w lewo, gdy zatrzymała się, by przepuścić auto z naprzeciwka, facet z tyłu jej nie zauważył. Wjechał w nią z prędkością przekraczającą 100km/h. Huk tłuczonego szkła, samochód do kasacji. Karetka na sygnale, nosze, dziewczyna w szpitalu. Matka zapłakana, siedzi przy łóżku córki codziennie, przez 1,5 miesiąca rehabilitacji. Narzeczony codziennie przynosi kwiaty. Przychodzą papiery na studia. Dostała się wszędzie, gdzie się ,,starała".
Po wyjściu ze szpitala wynajmuje kawalerkę na obrzeżach miasta z rehabilitantem. Zaczyna malować. Jest szczęśliwa. W końcu.

Istnieje bardzo cienka granica pomiędzy przypadkiem a przeznaczeniem. Jednak, pomimo tego czy coś jest nam „zapisane w gwiazdach”, czy po prostu się zdarza, to MY podejmujemy decyzję.
Wyobraźmy sobie rodzinę. Żona prawnik, mąż chirurg. Piękny dom, dwa auta, rasowy pies, wakacje co roku w innym kraju na końcu świata. Jedna córka. Ukochana, „wychuchana”, nigdy niczego jej...