Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Czyżyk
Kallezeskocznaziemię
Sasha
marlenap1
Nika_94

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Czyżyk
Kallezeskocznaziemię
Sasha
marlenap1
Nika_94

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Już samo określenie "współczesna arystokracja" brzmi jak oksymoron ;) Za to słówko "oksymoron" powinno obecnie robić zawrotną karierę, bo bardzo adekwatnie opisuje i podsumowuje wiele dzisiejszych zjawisk. Dlaczego tak się nie stało? Może powodem jest zbyt rzadkie zaglądanie do słownika?

Z drugiej strony, ja zaglądam do słownika i co z tego? Kiedy czytam moje teksty, brudnopisy sprzed kilku, kilkunastu lat, gdy do poprawności językowej było mi daleko a słownik stał na regale bardzo wysoko, to i tak nie mogę wyjść ze zdumienia, podziwu czasem, ale i pozbyć się żalu, że wtedy pisałam o wiele lepiej - ciekawiej, kreatywniej i zręczniej; teksty te są pomysłowe, oryginalne, świeże tak od strony fabularnej, jak i językowej. A potem coś się stało.
Przypomniało mi się, jak to x lat temu koleżanka zdziwiona, bardzo krytycznie i kategorycznie oznajmiła mi, że nie ma takich słow jakich użyłam - "zgęziały" i "faflunić się", poza tym, że są okropne! Być może. I być może od tego się zaczęło, to był ten przełom, a raczej zapaść.
Bardzo żałuje, bo może nie było super poprawnie, ale nie nudno. Teraz z pewnością super poprawnie też nie jest i... i tylko to zostało.

Jeśli mamy być snobami językowymi, to w znaczeniu alternatywy, awangardy wręcz językowej! Słowotwory, nowotwory i inne potwory :) Selfies to mainstream, więc odpada, niech znika w słownikach z innymi przeżytkami!

Dla mnie jest już za późno. Jako przedstawicielka Pokolenia X zamiast lajkować mogę co najwyżej "być w nastroju nieprzysiadalnym", bo pozostało mi tylko cytowanie. Nie dajcie sobie tego zrobić!

Już samo określenie "współczesna arystokracja" brzmi jak oksymoron ;) Za to słówko "oksymoron" powinno obecnie robić zawrotną karierę, bo bardzo adekwatnie opisuje i podsumowuje wiele dzisiejszych zjawisk. Dlaczego tak się nie stało? Może powodem jest zbyt rzadkie zaglądanie do słownika?

Z drugiej strony, ja zaglądam do słownika i co z tego? Kiedy czytam moje teksty,...

Czasy się zmieniają. Teraz pierwszym źródłem informacji stał się Internet. Poprawną polszczyznę można usłyszeć jeszcze na uczelniach i w rozmowach z osobami starszymi obcujących z kulturą. Wydaje mi się, że w dzisiejszym świecie, kiedy bez przerwy gdzieś pędzimy, odruchowo i nawet się na tym nie zastanawiając nie staramy się mówić wyłącznie poprawną polszczyzną, tylko posługujemy się skrótami, slangiem i nadużywam kolokwializmów. Dla mnie to również normalny sposób mówienia. Jestem przyzwyczajona do używania określonych zwrotów, a także zapożyczeń z angielskich wyrażeń. Zatraciła się gdzieś ta granica między językiem potocznym a oficjalnym. Tak jest szybciej, prościej i po prostu łatwiej. Co obserwuję ze smutkiem, wulgaryzmy są stałym elementem normalnego języka, a przecież w niektórych sytuacjach używanie pewnych słów po prostu nie przystoi.

Czasy się zmieniają. Teraz pierwszym źródłem informacji stał się Internet. Poprawną polszczyznę można usłyszeć jeszcze na uczelniach i w rozmowach z osobami starszymi obcujących z kulturą. Wydaje mi się, że w dzisiejszym świecie, kiedy bez przerwy gdzieś pędzimy, odruchowo i nawet się na tym nie zastanawiając nie staramy się mówić wyłącznie poprawną polszczyzną, tylko...

W moim przypadku jest to dość skomplikowane i można by dojść do wniosku, że cierpię na rodzaj lingwistycznej schizofrenii. Kocham polski, uwielbiam jego bogactwo i lubuję się w różnych zapomnianych, a smakowitych słówkach, takich jak „feblik” czy „fintifluszki”. Kiedyś mój kolega powiedział, że jestem jedyną znaną mu osobą, w której ustach każde słowo (oprócz brzydkiego) brzmi dobrze i naturalnie. Czasem dostaję słowotoku dla samej przyjemności mówienia i budowania okrągłych zdań, konstruowania absurdalnych metafor i napawania się soczystością naszego języka, ale...
… jestem też anglistą. Anglistą, który uczy się (i innych) po angielsku, przebywa z anglistami, pisze, słucha, czyta po angielsku i po prostu czasem nie może gładko przeskoczyć na polski. A co dopiero, kiedy uczę się jeszcze włoskiego i niemieckiego...! Zwykle mieszam języki niechcący i nienaumyślnie, choć czasem też dla żartu, mówiąc na przykład „idę do Arbeitu” albo „no to teraz, andiamo, amore mio”. Podobno nie jestem w tym irytująca – i mam nadzieję, że to prawda... Swobodnie też skaczę między rejestrami – potrafię mówić językiem zrozumiałym dla nastolatków, jak również troszkę kokietować okrągłymi słówkami leciwych profesorów. Ale jeśli chodzi o moich uczniów – nie przepuszczę błędów językowych w żadnym języku. Ani polskim, ani angielskim! ;)

W moim przypadku jest to dość skomplikowane i można by dojść do wniosku, że cierpię na rodzaj lingwistycznej schizofrenii. Kocham polski, uwielbiam jego bogactwo i lubuję się w różnych zapomnianych, a smakowitych słówkach, takich jak „feblik” czy „fintifluszki”. Kiedyś mój kolega powiedział, że jestem jedyną znaną mu osobą, w której ustach każde słowo (oprócz brzydkiego)...

Kocham książki, zatem kocham też i słowa, a ze najlepiej znam te w języku ojczystym to i staram się je pielęgnować i traktować po przyjacielsku. Zapożyczenia jeśli nie są zbyt rażące są przeze mnie akceptowalne-mówię oczywiście o tych "nowościach", doskonale zdaję sobie sprawę, że oceany obcych slow tak zakorzeniliśmy w naszej świadomości, że przyjmujemy już za własne. Nienawidzę za to wszelkiego rodzaju wszelkich "weźta", "chodżta", "poszłem", "włanczać". Bolą mnie uszy i oczy od patrzenia na takie kaleczenie pięknej ojczystej mowy. Natomiast wszelkie selfi, lofcie, lajki i szopingi są dla mnie zwyczajnie żenujące. Sama poruszając się wśród synonimów -również tych zapożyczonych-szukam słowa najbardziej adekwatnego do sytuacji-odpowiednio nacechowanego emocjonalnie, silnego lub słabego, uroczystego lub lekceważącego. Jak nagrzeszę porządnie to mówię "przepraszam", a jak ktoś się czepia o głupoty to rzucam "sorry" i lecę dalej.

Kocham książki, zatem kocham też i słowa, a ze najlepiej znam te w języku ojczystym to i staram się je pielęgnować i traktować po przyjacielsku. Zapożyczenia jeśli nie są zbyt rażące są przeze mnie akceptowalne-mówię oczywiście o tych "nowościach", doskonale zdaję sobie sprawę, że oceany obcych slow tak zakorzeniliśmy w naszej świadomości, że przyjmujemy już za własne....

Jako osoba na co dzień zajmująca się językiem staram się posługiwać nie tyle piękną, co poprawną polszczyzną. Uważam, że jest to przejaw patriotyzmu. Szacunek dla języka stawiam na równi z szacunkiem dla symboli narodowych. Wiem, że język żyje, rozwija się, ewoluuje, więc musimy liczyć się z pojawianiem nowych słów i form, o czym często zapominamy i twardo pozostajemy przy starych zasadach. Oczywiście jestem przeciwna pauperyzacji naszego języka, przeciwna stanowisku niektórych językoznawców: "skoro większość tak mówi, to proszę bardzo, niech tak będzie". Mam ogromny żal do prof. Miodka, który dopuszcza mówienie "poszłem". Mój kolega też tak mówi, ale tylko wtedy, gdy szedł szybko, natomiast gdy podążał wolnym krokiem, to wówczas mówi: "szedłem" [taki żarcik].
Nigdy też nie pogodzę się z czasownikiem "pytam się" - ze sobą rozmawia tylko człowiek samotny, ale i wtedy nie jest to oznaka zdrowia.
W ostatnich latach modne stało się słowo USUS [wg sjp. utarty zwyczaj lub ustalona praktyka], czyli dopuszczalny, który zamyka usta wszystkim "językowym konserwom". W ten sposób każdy błąd jako usus przestaje być błędem. To takie wygodne.
Biorąc to wszystko pod uwagę, mogę chyba uznać, że należę do współczesnych arystokratów starających się używać poprawnej polszczyzny. Unikam zapożyczeń i podczas zakupów nie lajkuję selfies na fejsie.

Jako osoba na co dzień zajmująca się językiem staram się posługiwać nie tyle piękną, co poprawną polszczyzną. Uważam, że jest to przejaw patriotyzmu. Szacunek dla języka stawiam na równi z szacunkiem dla symboli narodowych. Wiem, że język żyje, rozwija się, ewoluuje, więc musimy liczyć się z pojawianiem nowych słów i form, o czym często zapominamy i twardo pozostajemy przy...

Mieszkam na wsi w okolicach Babiogórza.
A jak to na gwarę przystało, już od małego uczyłam się wypowiadac jak młoda wiejska krowiarka. Od Karyn różni mnie wygląd oraz to, że nie oglądam Rolnika szukającego żony heh.

Używam oczywiście niebanalnych góralskich zwrotów
DO BRATA
-Kaj ześ polazł jełopie? \Gdzie poszedłeś kochany braciszku <3
-Zamknijta ten gdakocz \ Bądź cicho
DO TATY
-ŁOJCIEC! po kaj ta mam iśc do sklepa? \ ŁOJCIEC, po co mam iśc do sklepu?
-Panicku! Podaj ta tą rombanice! \ Panie! Podaj tą siekierę!
DO SIOSTRY
-Sprzycna z ciebie dziołcha \ Dokuczliwa z ciebie dziewczyna
-Wkładoj no długie gatki bo furgo! \Zakładaj długie spodnie bo wieje!

Nie nazwałabym tego slangiem, ani zapożyczeniem, ani też poprawną polszczyzną..:')
Dobrze że nie chodzę do dużej szkoły, bo bym była znano w komputerach!

Mieszkam na wsi w okolicach Babiogórza.
A jak to na gwarę przystało, już od małego uczyłam się wypowiadac jak młoda wiejska krowiarka. Od Karyn różni mnie wygląd oraz to, że nie oglądam Rolnika szukającego żony heh.

Używam oczywiście niebanalnych góralskich zwrotów
DO BRATA
-Kaj ześ polazł jełopie? \Gdzie poszedłeś kochany braciszku <3
-Zamknijta ten gdakocz \ Bądź cicho
...

Zjawisko zapożyczeń jest naturalnym procesem w każdym języku i żyjąc wśród społeczeństwa nie sposób go uniknąć, zwłaszcza wśród społeczeństwa otwartego na inne narody. Moi rodzice również używają czasami powiedzeń i słów wywodzących się z niemieckiego, gdyż są to naleciałości po czasach germanizacji wielkopolski. Niektóre niemieckie zwroty wdarły się w język codzienny naszych dziadków i tak były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Z kolei w dzisiejszych czasach popularne są zapożyczenia z języka angielskiego, co jest spowodowane, iż jeżyk ten właściwie stanowi język międzynarodowy. Coraz powszechniejszymi stają się wymiany anglojęzyczne, programy typu Erasmus oraz emigracje. Dodatkowo czasami w języku polskim nie występują osobne słowa na pewne zjawiska, rzeczy, sytuacje a w innych języka owszem. Stąd też często nie wymyśla się dla nich nowego słowa, tylko używa się wyrazu obcego. W takim kontekście nie mam nic przeciwko takim zapożyczeniom. Natomiast strasznie mnie drażni jeśli ktoś zastępuje polskie wyrazy, wyrazami obcymi np. zamiast powiedzieć "postęp" mówi "progres". Uważam, że trzeba dbać o kulturę słowa i wypowiedzi, a zastępowanie polskich słów zagranicznymi zdecydowanie ujmuje wartość wypowiedzi.

Zjawisko zapożyczeń jest naturalnym procesem w każdym języku i żyjąc wśród społeczeństwa nie sposób go uniknąć, zwłaszcza wśród społeczeństwa otwartego na inne narody. Moi rodzice również używają czasami powiedzeń i słów wywodzących się z niemieckiego, gdyż są to naleciałości po czasach germanizacji wielkopolski. Niektóre niemieckie zwroty wdarły się w język codzienny...

W moim domu przykładało się dużą uwagę do eleganckiego wysławiania się oraz kultury osobistej. Brzydkich słów nie używało się nawet od święta. Złe emocje należało wyrażać tak, aby nie urazić uczuć drugiej osoby.

Cała rodzina była bardzo oczytana, a mieszkanie mieliśmy pełne książek, po które sięgało się w każdej wolnej chwili. Od dzieciństwa babcia i dziadek czytali mi bajki, pisać nauczyłam się jeszcze zanim poszłam do szkoły. Nazywano mnie nawet "Bielicka", bo lubiłam mówić dużo i szybko. Jakoś tak wyszło, że kariery w mediach nie zrobiłam, a podobno miałam predyspozycje.

Pamiętam, że bardzo lubiłam oglądać program profesora Miodka "Ojczyzna Polszczyzna". Z wielkim zaangażowaniem słuchałam ciekawostek o naszym języku. Bardzo też sobie cenię publikacje profesora Bralczyka. W szkole byłam dobra z ortografii, a nauczyciele chwalili mnie za płynne czytanie. Język polski był dla mnie zawsze ogromną wartością godną szacunku i splendoru.

W tych czasach język nie ma już takiej estymy jak kiedyś. Wiele osób wyraża się płytko i wulgarnie. Slang wśród młodych osób stał się codziennością. Mamy coraz więcej zapożyczeń, zwłaszcza z angielskiego, który stał się językiem światowym. Do użytku trafia więcej nowych słów, z kolei inne odchodzą zapomniane do lamusa. To nieuniknione, że wszystko się zmienia i ewoluuje. Ale tym bardziej powinniśmy szanować naszą polszczyznę, aby nie zaginęła w odmętach przemijania. Niech jak najwięcej rodzimych słów towarzyszy nam w relacjach międzyludzkich.

W moim domu przykładało się dużą uwagę do eleganckiego wysławiania się oraz kultury osobistej. Brzydkich słów nie używało się nawet od święta. Złe emocje należało wyrażać tak, aby nie urazić uczuć drugiej osoby.

Cała rodzina była bardzo oczytana, a mieszkanie mieliśmy pełne książek, po które sięgało się w każdej wolnej chwili. Od dzieciństwa babcia i dziadek czytali mi...

Nie cierpię i nienawidzę takich słów...
Pracuję w pewnej małej firmie, w małym mieście i obok mnie siedzi mój, pożal się Boże, Dyrektor Handlowy czyli "Komerszial Dajrektor".
Jest to człowiek, który przez 8 godzin ciągle dzwoni (koluje),umawia się na "kołczing" opowiada o "iwentach" itp...Na początku mnie to bawiło, albowiem myślałem, że tak trzeba.
I może puściłbym mimo ucha te naleciałości dopóki nie stwierdziłem, że On kompletnie nie zna słów jakimi się wyraża.
Miarkę przebrał dzwoniąc do Szefa pewnej firmy mówiąc że ich pracownicy pracują lakonicznie!Miał na myśli,że powoli...Oczywiście wyrażenia typu włancza i wyłancza oraz poszłem to normalka.
Ot taki to Pan dyrektor, a ma zaledwie Tłenti for jers old...

Nie cierpię i nienawidzę takich słów...
Pracuję w pewnej małej firmie, w małym mieście i obok mnie siedzi mój, pożal się Boże, Dyrektor Handlowy czyli "Komerszial Dajrektor".
Jest to człowiek, który przez 8 godzin ciągle dzwoni (koluje),umawia się na "kołczing" opowiada o "iwentach" itp...Na początku mnie to bawiło, albowiem myślałem, że tak trzeba.
I może puściłbym mimo...