Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

mydestination
khei
Klimas98765
tommek
Paulina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

mydestination
khei
Klimas98765
tommek
Paulina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Nie pracuję w korpo, ale znam temat z opowieści najbliższych przyjaciół. Trudno mi uwierzyć w historie o miejscu, gdzie pracownicy są kolejnymi numerami identyfikatorów, a rodzinę najczęściej oglądają na Skype. Ja opowieści o pracy w korporacji odbieram w przeważającej większości, jako pozytywne. Słyszałem o małżeństwach, które poznały się w pracy. O kartach zniżkowych na wszelkiego rodzaju siłownie, kursy tańca, kina, baseny, do klubów bilardowych itp. Słyszałem o ubezpieczeniach w prywatnej służbie zdrowia, dobrze płatnych nadgodzinach, wysokich premiach i nagrodach, o żłobkach i przedszkolach dla dzieci pracowników, o pokojach do odpoczynku z łóżkami do drzemki i konsolami do gier, czy wreszcie o przyjaźniach, które trwają nawet po zmianie pracy. W zasadzie nie słyszałem żadnej nieprzyjemnej historii związanej z pracą w korpo, która nie mogłaby wydarzyć się w gdzie indziej. Dlatego ich demonizowanie nie do końca do mnie trafia. Owszem, w takim dużym zbiorowisku innych ludzi, nie można od razu stać się dyrektorem, a nawet czasem można poczuć się anonimowo, ale czy to od razu czyni je siedliskiem wszelkiego zła i patologii systemu pracy? Nie sądzę. Moi znajomi, są zadowoleni ze swoich prac. Chętnie o nich opowiadają, prześcigając się w udogodnieniach, jakie oferują im ich pracodawcy, a o których ja mogę tylko pomarzyć.

Nie pracuję w korpo, ale znam temat z opowieści najbliższych przyjaciół. Trudno mi uwierzyć w historie o miejscu, gdzie pracownicy są kolejnymi numerami identyfikatorów, a rodzinę najczęściej oglądają na Skype. Ja opowieści o pracy w korporacji odbieram w przeważającej większości, jako pozytywne. Słyszałem o małżeństwach, które poznały się w pracy. O kartach zniżkowych na...

Hodowca świń. Prolog.

W jednym z nieopublikowanych dzieł Stephena Kinga rzecz dzieje się w XIX wieku. Kiedy o władzę i pieniądze nie można było walczyć równocześnie. Odrębną grupę stanowili dziedzice, którzy w schedzie otrzymywali majątek i „szacunek”- w cudzysłowie, bo jego wymowę oddaje cytat innego mistrza- „albo się będą ciebie bali, albo się będą z ciebie śmiali”.
Pozostali dzielili się na dwie grupy: egoistycznych bogatych możnowładców i cieszących się estymą społeczną altruistycznych biedaków- „doktorów Judymów”.
Nabycie pieniędzy oznaczało wyzbycie się idei.
Tak więc pióro Kinga kreśli historię świata z analogicznymi relacjami pomiędzy żywymi istotami, którymi są nie ludzie, a myszy.
Odwraca się jednak kolejność, w jakiej nabywa się przymioty. Najpierw ma się władzę i pieniądze, a każdego miesiąca staje się degradowanym na stanowisko niżej w mysiej hierarchii, co wiąże się z mniejszą racją żywnościową. U kresu swych dni każda z myszy pytana jest o to, co w życiu najważniejsze. Po latach istnienia tego świata pojawił się mutant- szczur, któremu nie wystarczały mysie racje żywnościowe. Bał się, że prosząc o ich zwiększenie, okaże słabość i straci szacunek myszy… Pewnej nocy nie wytrzymał głodu i odgryzł najstarszej myszy głowę i ogon, kiedy jej korpus w magiczny sposób przemówił: „Serce każdej żywej istoty ma określony rozmiar. Nie zmieszczą się w nim inni ludzie, władza i pieniądze, a jedynie jedno z nich. Decyzję każdy podejmuje sam”.

Korpus miał rację. Korporację.

Hodowca świń. Prolog.

W jednym z nieopublikowanych dzieł Stephena Kinga rzecz dzieje się w XIX wieku. Kiedy o władzę i pieniądze nie można było walczyć równocześnie. Odrębną grupę stanowili dziedzice, którzy w schedzie otrzymywali majątek i „szacunek”- w cudzysłowie, bo jego wymowę oddaje cytat innego mistrza- „albo się będą ciebie bali, albo się będą z ciebie śmiali”.
...

Sama nigdy nie pracowałam w korpo, ale bardzo dobrze pamiętam czasy, kiedy pracował w nim mój tata. To była końcówka lat 90-tych, i kilka pierwszych lat nowego tysiąclecia, więc właściwie początki korporacji w Polsce. ;) Tata był prezesem jednego z działów, świetnie sobie radził i wszyscy go szalenie lubili, dopóki nie pojawił się szef szefów (to znaczy tylko na Polskę). Był on Niemcem, zesłanym do Polski za narkotyki i rozróby, ale na tyle dobrze ustosunkowanym, że nie wywalono go na bruk. Zaczęły się szaleństwa – wyrzucanie nowych komputerów przez okno w wieżowcu w napadzie szału (a może pod wpływem), obowiązkowe kręgle dla wszystkich w czwartkowe wieczory (kto nie przyszedł – tracił pracę) i kompletny terror. Szef szefów chodził też do wróżki, która przepowiedziała mu, że mężczyźni z brodą i w okularach stanowią dla niego straszliwe zagrożenie... tak, mój tata miał (i ma nadal!) brodę i okulary. W końcu złożył wypowiedzenie... a ja nareszcie miałam go częściej w domu, bo nadal pamiętam, jak jako przedszkolak zasypiałam zwinięta w kłębek, z twarzą wtuloną w jego sweter. Często wracał do domu, kiedy już spałam, a wychodził, zanim jeszcze się obudziłam... I mimo że bardzo lubiłam wpadać do taty do biura (pomagałam rozwozić pocztę i ogólnie byłam znana i lubiana, jako miłe i niekłopotliwe dziecko), to moment kiedy rozstał się z korporacją raz na zawsze, był jednym z najlepszych w naszym życiu.

Sama nigdy nie pracowałam w korpo, ale bardzo dobrze pamiętam czasy, kiedy pracował w nim mój tata. To była końcówka lat 90-tych, i kilka pierwszych lat nowego tysiąclecia, więc właściwie początki korporacji w Polsce. ;) Tata był prezesem jednego z działów, świetnie sobie radził i wszyscy go szalenie lubili, dopóki nie pojawił się szef szefów (to znaczy tylko na Polskę)....

Pamiętam swój pierwszy dzień w wielkiej firmie informatycznej. Podczas studiów brałem udział w różnych stażach i praktykach, ale nigdy nie byłem w tak renomowanej korporacji. Podekscytowany zatrzymałem się przed głównym wejściem i wziąłem głęboki oddech - wiedziałem, że jest to ważny dzień w moim życiu. Chciałem jak najlepiej wykorzystać okazję na rozwój. Stres szybko minął, gdy recepcjonistka pokierowała mnie do biura szefa, gdzie zostałem dobrze przyjęty. Był to kulturalny biznesman z łysiną na głowie, który urzekł mnie swoim poczuciem humoru i nienaganną kulturą osobistą. Po dwóch miesiącach pracy uczestniczyłem w wyjeździe integracyjnym, który zmienił mój obraz o nim i całej firmie. Kiedy wracałem z zakrapianej imprezy przechodziłem obok hotelowego pokoju szefa, z którego wyszła młoda praktykantka z zakrwawioną twarzą i podartą sukienką. Próbowałem jej pomóc, ale uciekła z płaczem. W kolejnych miesiącach widywałem jeszcze inne młode kobiety wychodzące ze łzami w oczach z jego biura. Postanowiłem dociec prawdy i odkryłem, że wykorzystuje ich naiwność, żeby zaspokoić własne żądze. Liczyły, że jeśli będą dla niego uległe i przychylne to pomogą swojej karierze. On jednak widział w nich przedmioty, które spełniają jego zachcianki. Czar prysł i dostrzegłem potwora w tym człowieku, który skrywał się w swoim kamuflażu. Z czasem uwidoczniły się również inne problem w zachowaniu wobec pracowników. Nie mogłem tego dalej tolerować i odszedłem z tej korporacji.

Pamiętam swój pierwszy dzień w wielkiej firmie informatycznej. Podczas studiów brałem udział w różnych stażach i praktykach, ale nigdy nie byłem w tak renomowanej korporacji. Podekscytowany zatrzymałem się przed głównym wejściem i wziąłem głęboki oddech - wiedziałem, że jest to ważny dzień w moim życiu. Chciałem jak najlepiej wykorzystać okazję na rozwój. Stres szybko...

W korpo jesteś małym trybikiem, żuczkiem toczących swoją kulkę... No dobra, żuczek to może niezbyt fortunne porównanie. Jesteś małą, pracowitą mróweczką i możesz pracować tam rok i nawet nie poznać przełożonych, którzy stoją wyżej niż manager zespołu.
Świadomość takiej anonimowości może i nie jest przyjemna, ale może stwarzać całkiem zabawne sytuacje.
Pewnego dnia pracowaliśmy jak zawsze. Dzień jak co dzień. Nie wiedzieliśmy, że całe "szefostwo" firmy postanowiło wpaść w odwiedziny i przejść się po naszym "open spejsie", by pokazać firmę ewentualnemu partnerowi biznesowemu. Większość z nas rozpoznała go natychmiast, więc przykładnie pracowaliśmy.
Prezes zauważył, że na jednym z biurek piętrzyły się stosy dokumentów, które akurat były archiwizowane. Wskazał stos i zapytał pół-żartem, pół-serio:
- O, a tu jakiś bałagan.
Dziewczyna, która była drugi dzień na zleceniu i robiła porządek we wskazanych dokumentach, aż się zapowietrzyła ze złości. Odwróciła się gwałtownie na krześle.
- To nie jest żaden bałagan, to jest porządkowanie archiwum! Nie widać, że poukładane? - zawołała pełnym oburzenia głosem, po czym odwróciła się z powrotem do monitora. Oczywiście obrażona.
Wszyscy osłupieli. Prezes uśmiechnął się, wskazał na stos i poprawił się grzecznie:
- O, a tu są porządnie poukładane dokumenty.
I poszedł dalej.

W naszym korpo pracowały przede wszystkim młode osoby (no wiecie, rotacja) i było stosunkowo dużo osób na jednej przestrzeni. to sprzyja integracji, tym bardziej dzieląc ten sam los, a śmiechom i żartom nie ma końca.
Nie pracuję tam od roku i owszem, z jakiegoś powodu odejście z tamtąd było jednym z najszcześliwszych dni w moim życiu, ale wspomnienie ludzi, którzy tam pracowali zawsze wywołuje u mnie uśmiech.

W korpo jesteś małym trybikiem, żuczkiem toczących swoją kulkę... No dobra, żuczek to może niezbyt fortunne porównanie. Jesteś małą, pracowitą mróweczką i możesz pracować tam rok i nawet nie poznać przełożonych, którzy stoją wyżej niż manager zespołu.
Świadomość takiej anonimowości może i nie jest przyjemna, ale może stwarzać całkiem zabawne sytuacje.
Pewnego dnia...

-Szefie?-na dźwięk cichego głosiku mojej sekretarki podnoszę wzrok znad dokumentów.
-Słucham Cię Alu.-odpowiadam wstając od biurka.
-Bo... mam problem.-wypala ze wzrokiem wlepionym w wypolerowane na błysk szpilki.
-Mów śmiało.-zachęcam podchodząc bliżej.
-Dostałam wczoraj telefon. Tata jest ciężko chory i mama nie ma pieniędzy. I pytała. Pytała, czy ja coś mam, a Pan wie, że ja to żyję na bieżąco. Mało odkładam. Na pewno nie tyle, żeby pomóc.
-Czyli potrzebujesz pieniędzy?
-A jeśli nie, to czy chociaż mogłabym dostać kilka dni wolnego? Pojadę do domu i pomogę mamie. Jest całkiem sama.
W tle rozdzwonił się na dobre telefon, lecz mnie wydawało się w tamtej chwili, że bicie jej serca zagłuszało zarówno wyjący telefon, jak i silniki przejeżdżających ulicą aut. Alicja nadal wpatrywała się w swoje stopy.
-Spójrz na mnie dziecko.-niepewnie podniosła wzrok.-Zaraz osobiście zrobię Ci przelew. Gdyby czegoś wam z rodzicami brakowało, dzwoń. No i nie waż się wracać do pracy przed przyszłym poniedziałkiem. Jedź i uściskaj mamę.
-Ale... ale jak to? To Pan znajdzie kogoś na moje miejsce, tak? Nie będzie mnie Pan już chciał?-widzę, jak w kącikach jej błękitnych oczu zbierają się łzy.
-Zapomnij! Bez Ciebie bym sobie nie poradził! No przez najbliższy tydzień będę musiał, ale jak wrócisz, będziemy pracować na pełnych obrotach. A teraz sio!
-DZIĘKUJĘ!-uściskała mnie serdecznie, zostawiając na rękawie mojej koszuli mokrą od łez szczęścia plamę, po czym wybiegła z hukiem zamykając za sobą drzwi.

-Szefie?-na dźwięk cichego głosiku mojej sekretarki podnoszę wzrok znad dokumentów.
-Słucham Cię Alu.-odpowiadam wstając od biurka.
-Bo... mam problem.-wypala ze wzrokiem wlepionym w wypolerowane na błysk szpilki.
-Mów śmiało.-zachęcam podchodząc bliżej.
-Dostałam wczoraj telefon. Tata jest ciężko chory i mama nie ma pieniędzy. I pytała. Pytała, czy ja coś mam, a Pan wie,...

Koleżanka pracowała w tzw. Korpo i mówiła, że nie było tak źle dopóki jej ówczesny szef nie poszedł na emeryturę i nie przyszedł nowy. Podobno był pewny siebie oraz pochodził z bogatej rodziny, czyli tak naprawdę dostał tą robotę dzięki znajomości. Popędzał wszystkich i nakładał na nich nierealne zadania. Po kilku miesiącach koleżanka odeszła bo nie mogła dłużej tak żyć. Jeśli pewnien projekt się przedłużał to groził pensją i wydalaniem. Oto krótka historia jednej istoty, która uwolniła się z nowoczesnego więzienia zwanym korporacją.

Koleżanka pracowała w tzw. Korpo i mówiła, że nie było tak źle dopóki jej ówczesny szef nie poszedł na emeryturę i nie przyszedł nowy. Podobno był pewny siebie oraz pochodził z bogatej rodziny, czyli tak naprawdę dostał tą robotę dzięki znajomości. Popędzał wszystkich i nakładał na nich nierealne zadania. Po kilku miesiącach koleżanka odeszła bo nie mogła dłużej tak żyć....

Moja znajoma Ania* miała korporacyjne pasmo nieszczęść. W pierwszej firmie pracowała ze swoim narzeczonym Dominikiem*. W pewnym momencie zaczęły pojawiać się dziwne sytuacje. Ginęły projekty, dokumenty były pomieszane, spotkania z kontrahentami przekładane. Za większość tych spraw była odpowiedzialna Ania, więc szefowa zagroziła zwolnieniem. I pewnego dnia przyłapała Dominika z córką pani prezesowej. Okazało się, że chłopak zdradza ją od pół roku, a owa panna jest w ciąży i planują ślub. I to on kopał pod Anią, aby się jej pozbyć.

Przez kilka miesięcy Ana szukała pracy. Gdy znajoma z branży dała jej cynk, że pewna prestiżowa firma szuka pracownika na podobne stanowisko dziewczyna szybko złożyła papiery. Rozmowy przebiegały gładko do momentu, kiedy dostała do ręki umowę. Dosłownie zdębiała. Był w niej paragraf o tym, że nie może zajść w ciążę bez zgody prezesa.

Kolejna rozmowa rekrutacyjna zapowiadała się ciekawie, bo nabór przeprowadzał sam wiceprezes. Przed gabinetem czekało kilkanaście pięknych dziewcząt niczym na casting dla modelek. Gdy Ania została zaproszona do środka, podano jej kieliszek wina, usadzono na kanapie i położono jej rękę na kolanie. Dziewczyna zerwała się wściekła, na co pan wiceprezes spojrzał na nią z politowaniem i powiedział, że pruderyjnych tu nie zatrudniają.

Ania powiedziała sobie: koniec z korporacją! Dość obłudy i zakłamania. Dość poniżania. Na szczęście w końcu znalazła pracę w przyjaznej i kameralnej firmie.

*imiona zostały zmienione

Moja znajoma Ania* miała korporacyjne pasmo nieszczęść. W pierwszej firmie pracowała ze swoim narzeczonym Dominikiem*. W pewnym momencie zaczęły pojawiać się dziwne sytuacje. Ginęły projekty, dokumenty były pomieszane, spotkania z kontrahentami przekładane. Za większość tych spraw była odpowiedzialna Ania, więc szefowa zagroziła zwolnieniem. I pewnego dnia przyłapała...

Pewnie, że znam :) Nie wiem, czy wiecie, ale na Zachodzie coraz większą popularność robi podgatunek określany jako "horror korporacyjny" - o ile w ogóle możemy mówić o popularności w przypadku wired fiction. W Polsce jeszcze niewielu reprezentantów takiej twórczości można przeczytać, ale wśród nich jest jeden szczególnie godny uwagi - Thomas Ligotti.

Do moich ulubionych corporate horrors należy Nasz tymczasowy nadzorca z tomu Teatro Grottesco. Opowiada o szeregowym pracowniku bliżej niesprecyzowanej firmy, który wraz z innymi podobnymi sobie "szarakami" nie ma nawet pojęcia, co produkuje jego pracodawca. Codziennie wykonuje tę samą monotonną pracę, będącą jedynie maleńkim wycinkiem działań korporacji, dla której pracuje, i której nie może opuścić.

Każdy dzień wygląda tak samo. Aż do pewnego momentu, kiedy zmienia się jedna rzecz, a właściwie: jedna osoba. Oto zachodzi zmiana na stanowisku przełożonego, zwanego tutaj zarządcą. I znów wszystko wydaje się wracać do zwykłego rytmu monotonnej codzienności, aż jeden z pracowników postanawia oderwać się na chwilę od swojej pracy i zajrzeć do boksa zarządcy. Nie wróci już stamtąd, a konsekwencje będą krwawe!

Horror korporacyjny Ligottiego odpowiada na problemy naszych czasów. W zgrabne metafory ujmuje "krwiopijstwo" korporacji, ale też pokazuje, że groza pojawia się jeszcze wcześniej: w bezmyślnym, bezrefleksyjnym, mechanicznym powtarzaniu pracy, której sensu sami nie rozumiemy.

Pewnie, że znam :) Nie wiem, czy wiecie, ale na Zachodzie coraz większą popularność robi podgatunek określany jako "horror korporacyjny" - o ile w ogóle możemy mówić o popularności w przypadku wired fiction. W Polsce jeszcze niewielu reprezentantów takiej twórczości można przeczytać, ale wśród nich jest jeden szczególnie godny uwagi - Thomas Ligotti.

Do moich ulubionych...