Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

To już się wydarzyło. Dokładnie 24 października 1917 roku, na wskutek zatrucia chemicznego, spowodowanego atakiem gazowym nieopodal Kobaridu, pewien Włoch stracił przytomność. Ocknął się w starej stodole. Był przywiązany do krzesła, przodem ku pomarszczonej od wilgoci ściany. Głos z tyłu, przepalony niczym blok węgla, zmusił go do złożenia przysięgi pod karą śmierci jego i jego najbliższych. Obudził się na noszach, obolały i spragniony, po kilkudniowej gehennie wśród spalonych ciał swoich rówieśników. Był cały. Utracił lub też zapomniał tylko to, co wyróżniało go w szkole i w wojsku - umiejętność biegania. Więc szedł, uparcie. Przeszedł wojnę, potem drugą. Odbierał medale. Poślubił pielęgniarkę, tą samą, która opatrywała go pod Kobaridem. Nie chorował. Nie popadał na zdrowiu w odróżnieniu od ukochanej żony, która odeszła w 1980 roku. W samotności lubił oczekiwać lata i igrzysk w coraz to większym telewizorze, z coraz piękniejszymi ludźmi. Rzadko wychodził na spacery. Jeszcze wczoraj, gdy nie mógł zasnąć, udał się nocą do pobliskiego parku. Patrzył na miasto ciche, takie jakim pamiętał Kobarid przed atakiem. Było równie ciemne. Mężczyzna w podeszłym wieku spokojnym truchtem zmierzał w jego stronę. Skłonił się nieznacznie, nie zbaczając z obranej trasy. Włoch spojrzał za nim w smutnym przejęciu, biegnącym głębiej w noc. Czuł, że słabnie. Zmarzniętą od wieczornego chłodu dłonią zamachał gwałtownie, w ostatniej chwili wyczuwając koniec ławki. Spoczął, odchylił głowę i zasnął.

To już się wydarzyło. Dokładnie 24 października 1917 roku, na wskutek zatrucia chemicznego, spowodowanego atakiem gazowym nieopodal Kobaridu, pewien Włoch stracił przytomność. Ocknął się w starej stodole. Był przywiązany do krzesła, przodem ku pomarszczonej od wilgoci ściany. Głos z tyłu, przepalony niczym blok węgla, zmusił go do złożenia przysięgi pod karą śmierci jego i...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Gotować dobrze potrafię;) Czasem tym moim kucharzeniem zdarza mi się przekonywać do siebie ludzi, szczególnie męską część konsumentów ;) Lubię tak stanąć przy garach coś ugotować, upiec, na wynos dać komuś słoiczek z przetworami, poczęstować własną nalewką... Tylko nie myślcie że jestem starą babcią która robi to wszystko z nudów :) I gdybym miała się pozbyć tej mojej umiejętności, tego poczucia smaku, zrezygnować z pieczenia własnych ciast... to co miałabym robić żyjąc 100 lat dłużej?

Gotować dobrze potrafię;) Czasem tym moim kucharzeniem zdarza mi się przekonywać do siebie ludzi, szczególnie męską część konsumentów ;) Lubię tak stanąć przy garach coś ugotować, upiec, na wynos dać komuś słoiczek z przetworami, poczęstować własną nalewką... Tylko nie myślcie że jestem starą babcią która robi to wszystko z nudów :) I gdybym miała się pozbyć tej mojej...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Rozmawiałam wczoraj z przyjaciółką mojej zmarłej babci. Ma osiemdziesiąt pięć lat. Powiedziała mi, że nie pożyje już długo – wszystkie jej przyjaciółki są już po tamtej stronie, więc co ją tu trzyma, oprócz córki, która ma własne życie? Zaprzeczałam gorączkowo, czepiając się jej wełnianego płaszcza i czując pieczenie pod powiekami, bo przecież jestem jeszcze ja, moi rodzice...
… ale my nie należymy do tamtego świata, tamtych wspomnień i realiów.
Jeśli osoba dość sprawna fizycznie, prowadząca wciąż samochód w pewnym momencie po prostu czuje, że jej czas minął, a ma „tylko” osiemdziesiąt pięć lat, co musi czuć ktoś żyjący dwa stulecia?
Nigdy nie oddałabym żadnego mojego talentu za dodatkowe sto lat życia. Nie oddałabym nawet najdrobniejszej pozytywnej cechy, pozornie zupełnie nieistotnej, a sprawiającej, że jestem sobą. Nie za dodatkowe sto lat życia, jeśli przez cały ten czas miałabym poczucie, że jestem reliktem minionej epoki, że nikt nie może mnie zrozumieć, bo dzieli nas przepaść. Że jestem zupełnie sama, bo wszyscy moi bliscy nie żyją. Nie ciekawi mnie, jak będzie wyglądać przyszłość – mam kłopoty z zaakceptowaniem teraźniejszości, dostosowaniem się do jej zawrotnego tempa. Czasem chciałabym, żeby świat był bardziej staromodny, mniej bezduszny i skomputeryzowany. Ważna jest jakość życia, a nie jego długość. Przynajmniej dla mnie.

Rozmawiałam wczoraj z przyjaciółką mojej zmarłej babci. Ma osiemdziesiąt pięć lat. Powiedziała mi, że nie pożyje już długo – wszystkie jej przyjaciółki są już po tamtej stronie, więc co ją tu trzyma, oprócz córki, która ma własne życie? Zaprzeczałam gorączkowo, czepiając się jej wełnianego płaszcza i czując pieczenie pod powiekami, bo przecież jestem jeszcze ja, moi...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

breathless
Hinaru
ika863
justysiac97
issi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

breathless
Hinaru
ika863
justysiac97
issi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Zobacz ten post