Chociaż marzenie o długowieczności i lęk przed śmiercią nurtują większość ludzi, ja ten etap mam już za sobą. Z pewnością moja odpowiedź 10 lat temu byłaby odmienna, ale mając na uwadze przeżyte już lata bez najmniejszego problemu mogę odpowiedzieć, że to 100 lat nie jest dla mnie niczym kuszącym.

Rzeczą mało logiczną, a jednak bardzo powszechną wydaje się lęk przed śmiercią. Sama swego czasu odczuwałam ten absurdalny obecnie dla mnie lęk. Absurdalny, ponieważ kiedyś i tak umrzemy, więc czego się bać? Trzeba po prostu przeżyć życie najlepiej jak się da i w taki sposób, że gdy przyjdzie jego kres niczego nie będziemy żałować. Osobiście wyzbyłam się lęku przed śmiercią dzięki głębokiej wierze. Ona i lektura Pisma Świętego pozwoliły mi całkowicie zniwelować ten lęk, bo przecież kiedyś będę żyłą znów.

Czy oddałabym cząstkę siebie za dodatkowe 100 lat życia? Nigdy. Po co mi następne 100 lat skoro oddać za nie musiałabym coś co jest mi tak drogie? Poza tym, skoro to 100 lat miałoby dotyczyć tylko mojej osoby, to co wspaniałego byłoby w patrzeniu na moje dzieci i wnuki, które starzeją się i odchodzą, kiedy ja nadal żyję? Dodatkowe 100 lat? Nie dzięki, postoję :)

Chociaż marzenie o długowieczności i lęk przed śmiercią nurtują większość ludzi, ja ten etap mam już za sobą. Z pewnością moja odpowiedź 10 lat temu byłaby odmienna, ale mając na uwadze przeżyte już lata bez najmniejszego problemu mogę odpowiedzieć, że to 100 lat nie jest dla mnie niczym kuszącym.

Rzeczą mało logiczną, a jednak bardzo powszechną wydaje się lęk przed...

Nie zgodziłabym się na taki układ. Pozbywając się swojej najcenniejszej umiejętności czułabym, że pozbawiam się ogromnej części swojej osobowości. Po co żyć sto lat dłużej, jeśli nie byłoby się sobą? Poza tym lubię cykl życia taki,jaki jest. Chyba nie poradziłabym sobie że świadomością, że wszystkie najbliższe mi osoby odejdą przede mną. Może to dlatego, że boję się samotności.

Nie zgodziłabym się na taki układ. Pozbywając się swojej najcenniejszej umiejętności czułabym, że pozbawiam się ogromnej części swojej osobowości. Po co żyć sto lat dłużej, jeśli nie byłoby się sobą? Poza tym lubię cykl życia taki,jaki jest. Chyba nie poradziłabym sobie że świadomością, że wszystkie najbliższe mi osoby odejdą przede mną. Może to dlatego, że boję się samotności.

Gdy byłam małą dziewczynką, często myślałam, że życie jest krótkie. Za krótkie, żeby zwiedzić wszystkie wymarzone miejsca na świecie, za krótkie, żeby w pełni rozwinąć swoje talenty oraz za krótkie, żeby nacieszyć się cennymi i niepowtarzalnymi relacjami rodzinnymi. W dzieciństwie często przyglądałam się moim dziadkom i zastanawiałam, czy patrząc na mnie (na małą dziewczynkę) tęsknią za swoją młodością i czy żałują, że nie zdążyli czegoś zrobić w swoim życiu? Bałam się wtedy dorosnąć. Bałam się problemów dorosłości, podejmowania własnych decyzji oraz troszczenia o innych. Jednak z czasem moje podejście do kwestii czasu i przemijania diametralnie się zmieniło. Teraz jako 24-letnia dziewczyna (a może już kobieta) cieszę się chwilą. Cieszę się, że skończyłam już wszystkie szkoły i wchodzę w dorosłe życie (co więcej – nie mogę się już doczekać założenia własnej rodziny i uwicia własnego gniazdka). Cieszę się, że mam satysfakcjonującą pracę, która każdego dnia motywuje mnie do życia. Życie toczy się swoim tempem, ale ja się z tego cieszę! Wiem, że któregoś dnia zatęsknię za tymi beztroskimi czasami, gdy to rodzice i dziadkowie o wszystko musieli się martwić, a ja miałam jeszcze w perspektywie 70-80 lat życia. Jednak teraz nie oddałabym żadnej mojej cennej umiejętności w zamian za kolejne stulecie. To, co cenne, chcę wykorzystać tu i teraz, a poza tym po co mi kolejne 100 lat życia, gdy wszystkie moje ukochane osoby odejdą, a ja zostanę sama?

Gdy byłam małą dziewczynką, często myślałam, że życie jest krótkie. Za krótkie, żeby zwiedzić wszystkie wymarzone miejsca na świecie, za krótkie, żeby w pełni rozwinąć swoje talenty oraz za krótkie, żeby nacieszyć się cennymi i niepowtarzalnymi relacjami rodzinnymi. W dzieciństwie często przyglądałam się moim dziadkom i zastanawiałam, czy patrząc na mnie (na małą...

Zgodziłabym się na taki układ tylko w przypadku, jeśli u mojego boku kolejne sto lat miałaby być moja miłość. Jaką cenną umiejętność bym za to oddała? Bycie grzeczną. Żyłabym sto lat bez skrępowania mówiąc, co myślę, pozwalałabym sobie na nie przemilczanie spraw, które mnie drażnią, pyskowałabym do wkurzających ludzi, choćby byli ode mnie wyżej postawieni w hierarchii zawodowej i nie puszczałabym mimo uszu końskich zalotów, które de facto podchodzą pod molestowanie.

Zgodziłabym się na taki układ tylko w przypadku, jeśli u mojego boku kolejne sto lat miałaby być moja miłość. Jaką cenną umiejętność bym za to oddała? Bycie grzeczną. Żyłabym sto lat bez skrępowania mówiąc, co myślę, pozwalałabym sobie na nie przemilczanie spraw, które mnie drażnią, pyskowałabym do wkurzających ludzi, choćby byli ode mnie wyżej postawieni w hierarchii...

Nie mam żadnych drogocennych umiejętności, więc przedłużenie życia o stówkę właśnie przechodzi mi koło nosa. Zresztą i tak nie chciałabym tyle żyć. Strasznie się boję tego, co może przynieść przyszłość. Żyję dniem dzisiejszym i nie spoglądam w dal. Nigdy nie wiadomo czy owa przyszłość będzie lepsza od teraźniejszości. Poza tym nie chciałabym oglądać śmierci swoich dzieci, wnuków czy prawnuków, a życie przez kolejne sto lat na pewno by się z tym wiązało.

Nie mam żadnych drogocennych umiejętności, więc przedłużenie życia o stówkę właśnie przechodzi mi koło nosa. Zresztą i tak nie chciałabym tyle żyć. Strasznie się boję tego, co może przynieść przyszłość. Żyję dniem dzisiejszym i nie spoglądam w dal. Nigdy nie wiadomo czy owa przyszłość będzie lepsza od teraźniejszości. Poza tym nie chciałabym oglądać śmierci swoich dzieci,...

Gdybym stanęła przed tak trudną, a jednocześnie intrygującą i niepowtarzalną decyzją zdecydowanie, śmiało i głośno odpowiedziałabym jedno - nie, dziękuję. Nawet pomimo tego, iż kiepsko u mnie z asertywnością. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta.
Każdy z nas jest inny, z niektórymi umiejętnościami się rodzimy, inne zdobywamy w ciągu naszego życia. Każde z doświadczeń nas kształtuje. W tym miejscu nietrudno o wniosek, że to wszystko sprawia, iż jesteśmy sobą. Czy gdyby ktoś odebrał nam cenną cząstkę nas samych to wciąż bylibyśmy tymi samymi personami?
Nie, zawsze pozostałby owy brak, który z czasem doskwierałby nam coraz mocniej. Uważam zatem, że dłuższe życie nie jest warte tej ceny. Lepiej żyć krócej, ale w pełnej zgodzie ze sobą.

Gdybym stanęła przed tak trudną, a jednocześnie intrygującą i niepowtarzalną decyzją zdecydowanie, śmiało i głośno odpowiedziałabym jedno - nie, dziękuję. Nawet pomimo tego, iż kiepsko u mnie z asertywnością. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta.
Każdy z nas jest inny, z niektórymi umiejętnościami się rodzimy, inne zdobywamy w ciągu naszego życia. Każde z doświadczeń nas...

Nie chciała bym żyć tak długo. Dlaczego? Ponieważ kiedy widzę co się dzieje teraz na świecie i ile w ludziach jest nienawiści boję się co będzie za 10 lat.
Technologia zaczyna za nas myśleć, telefony, tablety i internet są dla niektórych cenniejsze niż życie. A życie ludzkie przestaje być najważniejsze i najcenniejsze.
Nie chciała bym żyć w świecie obojętności na ludzką krzywdę bo już teraz to nie wygląda zbyt kolorowo. A żyjąc dodatkowe 100 lat mogłabym się dorobić depresji i wielu innych dolegliwości na tle psychicznym.
Kocham swoje życia takim jakie jest choć nie jest usłane różami. I tak je doceniam najbardziej jak potrafię. Mam kochającego partnera, świetnych przyjaciół i super rodzinę z która nie tylko na zdjęciach jest ładna. Kiedy pojawią się dzieci zamierzam im pokazać świat z jak najlepszej strony, a odchodząc zostawię go w ich rękach. Niech oni go zmieniają na lepsze i kontynuują to co dobre.

Nie chciała bym żyć tak długo. Dlaczego? Ponieważ kiedy widzę co się dzieje teraz na świecie i ile w ludziach jest nienawiści boję się co będzie za 10 lat.
Technologia zaczyna za nas myśleć, telefony, tablety i internet są dla niektórych cenniejsze niż życie. A życie ludzkie przestaje być najważniejsze i najcenniejsze.
Nie chciała bym żyć w świecie obojętności na ludzką...

Nie zgodziłabym się. Każda moja cecha i umiejętność tworzą obraz osoby, którą jestem. Choć inni nie widzieliby pewnie różnicy w moim zachowaniu, gdybym oddała którąś ze swoich umiejętności, rzeczy, które mi naprawdę wychodzą, ja czułabym się w środku kimś innym. Czułabym wyrwę - straciłabym coś, bez możliwości odzyskania. Uczucie pustki - najgorsze, co może być!

Nie zgodziłabym się. Każda moja cecha i umiejętność tworzą obraz osoby, którą jestem. Choć inni nie widzieliby pewnie różnicy w moim zachowaniu, gdybym oddała którąś ze swoich umiejętności, rzeczy, które mi naprawdę wychodzą, ja czułabym się w środku kimś innym. Czułabym wyrwę - straciłabym coś, bez możliwości odzyskania. Uczucie pustki - najgorsze, co może być!

Za dodatkowych stu lat, to ja dziękuję. Nigdy bym tego "daru" nie przyjęła. Nie chciałabym widzieć jak odchodzą moi najbliżsi.
Nie ważne ile lat się żyje, ważniejsze jest to, jak się je przeżyje. Zatem chwytajmy każdą szczęśliwą chwilę, cieszmy się z drobnych rzeczy i wykorzystujmy dany nam czas jak najlepiej. Bądźmy szczęśliwi w swoim życiu!

Talent każdego człowieka, to jego cząstka, której się nie odrywa.

Za dodatkowych stu lat, to ja dziękuję. Nigdy bym tego "daru" nie przyjęła. Nie chciałabym widzieć jak odchodzą moi najbliżsi.
Nie ważne ile lat się żyje, ważniejsze jest to, jak się je przeżyje. Zatem chwytajmy każdą szczęśliwą chwilę, cieszmy się z drobnych rzeczy i wykorzystujmy dany nam czas jak najlepiej. Bądźmy szczęśliwi w swoim życiu!

Talent każdego człowieka, to...