Nie, nie i nie. Co mi po długowieczności skoro będę musiała patrzeć jak odchodzą moi bliscy aż do momentu w którym to zaczną mnie otaczać obcy dla mnie ludzie, obce miejsca? Trudno mi byłoby zastąpić ludzi z którymi się dorastało, którzy wychowywali, którzy byli obok. Nie da się wypełnić pustki która by we mnie powstała czymś co wiem, że i tak przeminie. Uczucie przytłoczenia samotnością byłoby zbyt wielkie. Nie chciałabym poświęcać czegokolwiek.

Nie, nie i nie. Co mi po długowieczności skoro będę musiała patrzeć jak odchodzą moi bliscy aż do momentu w którym to zaczną mnie otaczać obcy dla mnie ludzie, obce miejsca? Trudno mi byłoby zastąpić ludzi z którymi się dorastało, którzy wychowywali, którzy byli obok. Nie da się wypełnić pustki która by we mnie powstała czymś co wiem, że i tak przeminie. Uczucie...

Ja bym się zgodziła w zamian za umiejętność obsługi komputera!
Jest to świetny wynalazek i zdecydowanie potrafi ułatwić życie, ale niestety jest on również ogromnym złodziejem czasu, który mogłabym spożytkować w zupełnie inny sposób, szczególnie gdybym miała jeszcze do dyspozycji kolejne 100 lat!

Ja bym się zgodziła w zamian za umiejętność obsługi komputera!
Jest to świetny wynalazek i zdecydowanie potrafi ułatwić życie, ale niestety jest on również ogromnym złodziejem czasu, który mogłabym spożytkować w zupełnie inny sposób, szczególnie gdybym miała jeszcze do dyspozycji kolejne 100 lat!

Choć rozbawianie ludzi to mój atut, żartobliwość odstawię na bok, na rzecz stosunkowej bystrości umysłu, którą cenią we mnie ludzie, którymi się otaczam.
Zależałoby mi na tym, aby przeżyć kolejne stulecie, nie tyle z ciekawości rozwoju naszego świata, co mojego największego z nieprzyziemnych marzeń - dotrwania do odkrycia nowych istnień w naszym Wszechświecie. Oczekuję tego jak małe dziecko Bożonarodzeniowej gwiazdki, nierzadko z łezką w oku.
Mogłabym w ten sposób "kupić" sobie czas. Lub naukowcom, patrząc z innej strony...
Skoro jednak wszystko ma swoją cenę... Czy dożycie tego w zamian za umysł, cieszyłoby mnie równie mocno?

Choć rozbawianie ludzi to mój atut, żartobliwość odstawię na bok, na rzecz stosunkowej bystrości umysłu, którą cenią we mnie ludzie, którymi się otaczam.
Zależałoby mi na tym, aby przeżyć kolejne stulecie, nie tyle z ciekawości rozwoju naszego świata, co mojego największego z nieprzyziemnych marzeń - dotrwania do odkrycia nowych istnień w naszym Wszechświecie. Oczekuję tego...

Długowieczność... Ludzie nie zawsze chcą żyć wiecznie. Jeżeli jest dobrze, jesteśmy szczęśliwi, mamy kochającą rodzinę to moglibyśmy żyć w nieskończoność. Są też sytuacje gdy nasze życie nie jest szczęśliwe, wtedy długowieczność byłaby dla nas przekleństwem. Jestem szczęśliwym człowiekiem, z dobrą pracą i kochającą rodziną. Co bym musiał oddać aby żyć o 100 lat dłużej? Zastanawiające pytanie, gdyż jestem przeciętnym człowiekiem. Określa mnie moja osobowość, miękkie serce i wytrwałość w dążeniu do celu. Czy miałbym oddać moją empatię by żyć dłużej, nawet w najlepszym świecie? Nie, nie potrafiłbym być nieczuły dla innych, moje życie straciło by jaki kolwiek sens, a patrzenie na śmierć swoich bliskich zabiłoby we mnie pozostałe cechy człowieczeństwa.

Długowieczność... Ludzie nie zawsze chcą żyć wiecznie. Jeżeli jest dobrze, jesteśmy szczęśliwi, mamy kochającą rodzinę to moglibyśmy żyć w nieskończoność. Są też sytuacje gdy nasze życie nie jest szczęśliwe, wtedy długowieczność byłaby dla nas przekleństwem. Jestem szczęśliwym człowiekiem, z dobrą pracą i kochającą rodziną. Co bym musiał oddać aby żyć o 100 lat dłużej?...

Nigdy bym nie przystał na taki układ. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta i złożona za razem.
Na początek muszę krótko wspomnieć o sobie. Jestem osobą dość sentymentalną. Dość szybko przyzwyczajam się zarówno do ludzi jak i miejsc. Po prostu nie lubię zmian. Czasem zastanawiam się jak będzie wyglądało moje życie bez po śmierci rodziców, którzy zajmują w moim życiu ważne miejsce. Wiem, że kiedyś odejdą i chcę być na to gotowy (w miarę możliwości ). Zdaję sobie sprawę, że dzisiaj myślenie o śmierci jest "niemodne" ale uważam, że świadomość jej obecności w ludzkiej egzystencji pomaga z nią się pogodzić.
Wracając do konkursowego pytania to zdecydowanie nie jestem zainteresowany taką wymianą. Mam patrzeć przez 100 lat jak kolejno odchodzą ludzie których kocham? Rodzice, ukochana, dzieci, przyjaciele?
Nie, dziękuję.

Nigdy bym nie przystał na taki układ. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta i złożona za razem.
Na początek muszę krótko wspomnieć o sobie. Jestem osobą dość sentymentalną. Dość szybko przyzwyczajam się zarówno do ludzi jak i miejsc. Po prostu nie lubię zmian. Czasem zastanawiam się jak będzie wyglądało moje życie bez po śmierci rodziców, którzy zajmują w moim życiu ważne...

Obojętnie, ile czasu można by było żyć i tak zawsze będzie to niewystarczające. Czy jest to 100, 200, 300 czy 400 lat i tak człowiek zawsze będzie miał poczucie, że jest to niewystarczająco długo, że mógłby przecież coś jeszcze zrobić, coś osiągnąć. Poza tym starzenie się ciała jest czymś z czym niektórym naprawdę trudno się pogodzić, dlatego największym marzeniem ludzkości jest właśnie nieśmiertelność, ale i wieczna młodość, a te marzenia są niestety nieosiągalne i nierealne. Nie bez powodu wymyślono przecież postaci wampirów – istot nieśmiertelnych i wiecznie młodych. Taka Catherine Deneuve, piękna wampirzyca z filmu Tony’ego Scotta "Zagadka nieśmiertelności" – marzenie!! Ale nieśmiertelność miałaby tylko wówczas sens, kiedy wszyscy byliby nieśmiertelni, wszyscy nasi bliscy, a nie tylko niektórzy ludzie. Najlepiej więc przyjąć, że nie da się zmienić o wiele, tego ile żyjemy i po prostu dobrze wykorzystać czas, który tutaj mamy, cieszyć się codziennością i nie tracić energii na niepotrzebne kłótnie. Wtedy nie trzeba będzie poświęcać żadnych swoich umiejętności i przeżyć dany nam czas, tak jak naprawdę chcemy:)

Obojętnie, ile czasu można by było żyć i tak zawsze będzie to niewystarczające. Czy jest to 100, 200, 300 czy 400 lat i tak człowiek zawsze będzie miał poczucie, że jest to niewystarczająco długo, że mógłby przecież coś jeszcze zrobić, coś osiągnąć. Poza tym starzenie się ciała jest czymś z czym niektórym naprawdę trudno się pogodzić, dlatego największym marzeniem ludzkości...

Nawet gdyby ktoś mi oferował życie w kolejnym stuleciu bez żadnego warunku, nie chciałabym tego. Moich najbliższych już by nie było na tym świecie. Ciężko mi zawsze się wpasować w nowe technologie czy zachowania w społeczeństwie, więc pewnie przez długi czas czułabym się wyrzutkiem. Niestety jestem nudnym człowiekiem, który kocha stabilizację i czuje się najlepiej w znanej sobie sytuacji. Już w dzisiejszych czasach dziesięć lat to skok technologiczny czy wiedzowy. Moja leniwa i "bezpieczna" strona chyba nie chciałaby się zmierzyć z ciągłą nauką tylu nowości. Wspaniale byłoby to wszystko obserwować, jednak jestem zwolenniczką tezy, że każdy ma swój czas, choć jest on ograniczony.

Nawet gdyby ktoś mi oferował życie w kolejnym stuleciu bez żadnego warunku, nie chciałabym tego. Moich najbliższych już by nie było na tym świecie. Ciężko mi zawsze się wpasować w nowe technologie czy zachowania w społeczeństwie, więc pewnie przez długi czas czułabym się wyrzutkiem. Niestety jestem nudnym człowiekiem, który kocha stabilizację i czuje się najlepiej w znanej...

Nie ma takiej siły, która zmusiłaby mnie do życia o 100 lat dłużej. Nie chodzi tutaj o pozbycie się najcenniejszych umiejętności. Chodzi o to, że czułabym się okrutnie samotna, smutna i nieszczęśliwa. Co z tego, że żyłabym 100 lat dłużej jeśli patrzyłabym na śmierć moich bliskich, a nawet moich dzieci. Żaden rodzic nie może przeżyć swojego dziecka.

Nie ma takiej siły, która zmusiłaby mnie do życia o 100 lat dłużej. Nie chodzi tutaj o pozbycie się najcenniejszych umiejętności. Chodzi o to, że czułabym się okrutnie samotna, smutna i nieszczęśliwa. Co z tego, że żyłabym 100 lat dłużej jeśli patrzyłabym na śmierć moich bliskich, a nawet moich dzieci. Żaden rodzic nie może przeżyć swojego dziecka.

Gdy myślę tylko o długowieczności to przed oczami pojawia mi się obraz Paula Edgecombe głównego bohatera "Zielonej mili", który otrzymał właśnie to przekleństwo. Tak; długowieczność jest dla mnie zdecydowanie bardziej przekleństwem, niż darem. Nie ma w tym, żadnej przyjemności, kiedy wszyscy, którzy byli dla nas cały światem umierają, a my musimy się na to patrzeć i żyć kolejne dziesięciolecia z tym brzemieniem. Chyba, że cała nasza rodzina staje się długowieczna, ale zawsze znajdzie się ktoś kto jest dla nas ważny z poza kręgu rodziny i tak po jego śmierci będziemy cierpieć,a im więcej żyjemy tym więcej takich osób spotykamy. Gdyby wszyscy stali się długowieczni doszłoby do zagłady i kataklizmu gospodarczego, bo gdzie byśmy się wszyscy się pomieścili; mogłaby wybuchnąć wtedy wojna. Nastałby straszne czasy. Koło się zamyka. Jeszcze ważne jest w jakim wieku stalibyśmy się długowieczni. Czy jako trzydziestolatkowie, pięćdziesięciolatkowie,a może osiemdziesięciolatkowie? Co to za radość być przez kolejne sto lat schorowaną starszą panią, która ledwo wstaje z łóżka. Dodatkowo ten okres będzie się wydłużał dla nas w nieskończoność co stanie się naszą udręką. Nie oddałabym żadnej swojej umiejętności za długowieczność, bo sama nie chcę żyć tak długo. Do każdego z nas przyjdzie śmierć i szczęśliwi będą Ci, którzy będą mogli odejść w niedużych odstępach czasowych od swoich najbliższych.

Gdy myślę tylko o długowieczności to przed oczami pojawia mi się obraz Paula Edgecombe głównego bohatera "Zielonej mili", który otrzymał właśnie to przekleństwo. Tak; długowieczność jest dla mnie zdecydowanie bardziej przekleństwem, niż darem. Nie ma w tym, żadnej przyjemności, kiedy wszyscy, którzy byli dla nas cały światem umierają, a my musimy się na to patrzeć i żyć...

Niestety, nie jest to propozycja na którą ja bym się zgodziła, choć decyzja nie jest łatwa. Z jednej strony perspektywa oddalenia śmierci, możliwość przedłużenia życia, poznawania świata dłużej. Przecież tyle jeszcze może się wydarzyć! Tyle rzeczy jest do odkrycia, a ja porzucam tą możliwość.. Dlaczego? Wszystkie te zachęty nie są w stanie zrównoważyć mojej straty. Nie dość, że musiałabym oddać jedną z moich umiejętności, to straciłabym jeszcze ludzi, których kocham. Nigdy nie zgodziłabym się na przedłużenie mojego życia, wiedząc, że ukochana osoba nie może też tego dostać. Co to by było za życie? Puste? Przepełnione smutkiem i samotnością. Nie piszę się na to! Poza tym wraz ze stratą jednej z moich cech/umiejętności nie byłabym już do końca sobą! Całe moje życie przewróciłoby się do góry nogami! Nie jestem gotowa na takie zmiany, na pewno nie sama.. :)

Niestety, nie jest to propozycja na którą ja bym się zgodziła, choć decyzja nie jest łatwa. Z jednej strony perspektywa oddalenia śmierci, możliwość przedłużenia życia, poznawania świata dłużej. Przecież tyle jeszcze może się wydarzyć! Tyle rzeczy jest do odkrycia, a ja porzucam tą możliwość.. Dlaczego? Wszystkie te zachęty nie są w stanie zrównoważyć mojej straty. Nie...