Bardzo podchwytliwe pytanie, ponieważ żeby na nie odpowiedzieć, musimy umieć wskazać coś, w czym jesteśmy dobrzy, a ludzie zazwyczaj mają problemy z docenieniem własnej osoby, bo przecież nie chcą się przechwalać. Związane jest to również z tym, że umiejętności, które posiadamy są nabyte, więc to, ile ich posiadamy świadczy o tym, jak potrafimy zorganizować własny czas. Wniosek z tego jest bardzo prosty. Oddać jedną umiejętność, nawet tą najcenniejszą, w zamian za 100 lat życia, które umożliwi nam doskonalenie innych umiejętności? No pewnie! Biorę w ciemno ;) A co bym w zamian za to oddała? Dosłownie wszystko! Z obecnego punktu widzenia byłaby to jazda na rowerze, bo z niej korzystam najczęściej ;) Więc bardzo możliwe, że przez kolejne sto lat bardzo bym utyła przez zbyt małą ilość wysiłku fizycznego, bo musiałabym zacząć jeździć komunikacją miejską. Ale dzięki temu mogłabym czytać mnóstwo książek stojąc w korkach.

Bardzo podchwytliwe pytanie, ponieważ żeby na nie odpowiedzieć, musimy umieć wskazać coś, w czym jesteśmy dobrzy, a ludzie zazwyczaj mają problemy z docenieniem własnej osoby, bo przecież nie chcą się przechwalać. Związane jest to również z tym, że umiejętności, które posiadamy są nabyte, więc to, ile ich posiadamy świadczy o tym, jak potrafimy zorganizować własny czas....

Każdy z nas ma jakieś umiejętności, jakieś talenty. Jedni potrafią genialnie śpiewać, inni są wyjątkowymi zawodnikami sportowymi. Nasze umiejętności poniekąd nas kształtują i sprawiają, że jesteśmy wyjątkowi. Może ktoś bez problemu odda swój głos... możliwe. Zajmie się wtedy robieniem na drutach, teatrem, baletem. Ale ja? Oddanie umiejętności tworzenia w sztukach plastycznych pozbawiłoby mnie wszelkich marzeń i sensu mojego życia. Bez umiejętności kreowania nie byłabym w stanie zostać, tym kim od zawsze chciałabym być. Nie zostałabym scenografem czy kostiumografem teatralny. Musiałabym się pożegnać z architekturą czy aranżacją wnętrz. Brzmi jak najgorszy koszmar. Życie bez rysowania i malowania nie byłoby życiem.
A zresztą... nigdy nie ciągnęło mnie do długiego życia. Wręcz przeciwnie wolałabym mieć je jak najkrótsze, aby przeżyć i zobaczyć jak najmniej śmierci moich bliskich.
Może rzeczywiście zmarnowałabym szansę życia. Ale co to za życie, w którym nie mogłabym żyć w pełni szczęśliwa.

Każdy z nas ma jakieś umiejętności, jakieś talenty. Jedni potrafią genialnie śpiewać, inni są wyjątkowymi zawodnikami sportowymi. Nasze umiejętności poniekąd nas kształtują i sprawiają, że jesteśmy wyjątkowi. Może ktoś bez problemu odda swój głos... możliwe. Zajmie się wtedy robieniem na drutach, teatrem, baletem. Ale ja? Oddanie umiejętności tworzenia w sztukach...

Nie zamieniłabym żadnej swojej umiejętności na życie przez kolejne 100 lata. A to dlatego, że nie ważne dla mnie jak długo będę żyć, ważne że dopóki mogę, żyję jak chce :)

Nie zamieniłabym żadnej swojej umiejętności na życie przez kolejne 100 lata. A to dlatego, że nie ważne dla mnie jak długo będę żyć, ważne że dopóki mogę, żyję jak chce :)

Wiem, że moja wypowiedź będzie dla wielu irracjonalna, a może nawet szokująca. Ja za możliwość przedłużenia życia o kolejne sto lat z w pełni sprawnymi czterema kończynami oddałbym cały swój obecny żywot i dopiero w gratisie dorzucił swoją najcenniejszą umiejętność zręcznego formułowania wypowiedzi. Słów powolnie wystukiwanych na klawiaturze komputera. Za przedłużenie życia cenę jestem gotów zapłacić więc wysoką. Jednak tak bywa, gdy człowiek więcej niż bardzo pragnie doświadczyć czegoś co nigdy nie było mu dane, a co dla większości ludzi jest zwyczajną i niezauważalną codziennością. Czymś takim jest dla mnie umiejętność samodzielnego płynnego chodu. Coś co dla zdecydowanej większości ludzi jest przeżywanym każdego dnia doświadczeniem, dla mnie jest tylko teorią. Dlatego kolejne sto lat z lepszym wariantem samego siebie byłoby moim życiem w pełnej wersji. Teraz jest to tylko demo z wieloma rozbudowanymi funkcjonalnościami, z których na szczęście mogę korzystać i robię to.

Wiem, że moja wypowiedź będzie dla wielu irracjonalna, a może nawet szokująca. Ja za możliwość przedłużenia życia o kolejne sto lat z w pełni sprawnymi czterema kończynami oddałbym cały swój obecny żywot i dopiero w gratisie dorzucił swoją najcenniejszą umiejętność zręcznego formułowania wypowiedzi. Słów powolnie wystukiwanych na klawiaturze komputera. Za przedłużenie...

Znudzić może się nie tylko praca, nauka, podróże czy pasje. Ale także życie. Zwłaszcza to, w którym bezradnie patrzysz jak po kolei wszyscy twoi bliscy odchodzą, a ty stajesz się coraz bardziej samotny i zagubiony. Bo każda śmierć bliskiej osoby to w rzeczywistości śmierć cząstki samego siebie.

Długowieczność w pojedynkę to przekleństwo! I nigdy na nią bym się nie zdecydowała.

Znudzić może się nie tylko praca, nauka, podróże czy pasje. Ale także życie. Zwłaszcza to, w którym bezradnie patrzysz jak po kolei wszyscy twoi bliscy odchodzą, a ty stajesz się coraz bardziej samotny i zagubiony. Bo każda śmierć bliskiej osoby to w rzeczywistości śmierć cząstki samego siebie.

Długowieczność w pojedynkę to przekleństwo! I nigdy na nią bym się nie...

Według mnie najwspanialszą rzeczą, którą potrafi człowiek jest umiejętność kochania. Czy można to oddać?
Moim zdaniem życie bez miłości jest bezpłciowe. Taka wegetacja. Człowiek jest sam jeden zatopiony w swojej samotności. Nawet zakładając, że nie pamiętałby uczucia jak to jest kochać to i tak jego życie byłoby puste. Bezbarwne. Po prostu nie miałby go z kim dzielić. Już samo to nasuwa odpowiedź, że nigdy przenigdy tego nie oddam nawet za milion lat życia, a co dopiero za 100!
Pozostaje jednak jeszcze sama kwestia dodatkowych 100 lat życia. Nikt nie obiecywał 100 lat młodości, zdrowia i szczęścia. Mogę żyć jako schorowana, biedna, samotna staruszka, gdzieś w zapomnianej przez Boga i ludzi dziurze. W dodatku moje życie będzie wypełnione tylko i wyłącznie pogrzebami. Wszyscy moi bliscy, którzy nie dostaną tych dodatkowych lat ze mną kiedyś umrą. I to umrą wszyscy. Może nie od razu, ale większość tych stu lat minie na pogrzebach i w końcu na całkowitej samotności.
Reasumując taka wymiana jest jak najbardziej nieopłacalna!

Według mnie najwspanialszą rzeczą, którą potrafi człowiek jest umiejętność kochania. Czy można to oddać?
Moim zdaniem życie bez miłości jest bezpłciowe. Taka wegetacja. Człowiek jest sam jeden zatopiony w swojej samotności. Nawet zakładając, że nie pamiętałby uczucia jak to jest kochać to i tak jego życie byłoby puste. Bezbarwne. Po prostu nie miałby go z kim dzielić. Już...

Oczywiście chciałabym żyć jak najdłużej (najbardziej chciałabym, żeby okazało się, że jestem nieśmiertelnym wampirem), jednak z wielu powodów nie zdecydowałabym się na przedłużenie mojej egzystencji o sto lat. Po pierwsze myślę, że byłoby mi strasznie smutno żyć dalej podczas gdy wszyscy moi bliscy już by odeszli – to byłby dla mnie zbyt wielki ból. Po drugie nie oddałabym mojej najcenniejszej umiejętności, którą myślę, że jest zdolność pisania w sposób poruszający ludzi. Gdyby mi to odebrano, nie byłabym już taka jak teraz, nie byłabym tą samą osobą. Czułabym ogromną pustkę w sobie. Nigdy nie mogłabym się poczuć spełniona. Uwielbiam to, że potrafię w wyjątkowy sposób przekazać innym ludziom różne wartości, że chcą oni czytać moje słowa. Kiedy jest mi smutno, kiedy jest mi źle, wtedy mam największe natchnienie, wtedy czuję ogromną potrzebę pisania. Nie wiem jak mogłabym zastąpić moją umiejętność czymś innym, i choć miałabym sto lat na odnalezienie sposobu, nie chciałabym ryzykować.

Oczywiście chciałabym żyć jak najdłużej (najbardziej chciałabym, żeby okazało się, że jestem nieśmiertelnym wampirem), jednak z wielu powodów nie zdecydowałabym się na przedłużenie mojej egzystencji o sto lat. Po pierwsze myślę, że byłoby mi strasznie smutno żyć dalej podczas gdy wszyscy moi bliscy już by odeszli – to byłby dla mnie zbyt wielki ból. Po drugie nie oddałabym...

Nie chciałabym przedłużać swojego życia. Dlaczego? Nie chciałabym patrzeć jak umierają moi bliscy, dzieci, wnuki. Nie chciałabym ciągle słyszeć, że ktoś z moich przyjaciół umiera, aż umrą wszyscy. Jeśli miałabym żyć 200 lat podejrzewam, że tej drugiej połowie doskwierałaby mi samotność. A samotność jest gorsza od śmierci.

Nie chciałabym przedłużać swojego życia. Dlaczego? Nie chciałabym patrzeć jak umierają moi bliscy, dzieci, wnuki. Nie chciałabym ciągle słyszeć, że ktoś z moich przyjaciół umiera, aż umrą wszyscy. Jeśli miałabym żyć 200 lat podejrzewam, że tej drugiej połowie doskwierałaby mi samotność. A samotność jest gorsza od śmierci.

Życie bez najlepszych cech mojego charakteru, było by jak miedź brzęcząca, albo cymbał brzmiacy. Nie miało by sensu żyć jeszcze dłużej, bez cech które sprawiają, że potrafię się cieszyć, oraz za które inni mnie szanują. Bez najcenniejszej umiejętności, czym wypełniła bym dodatkowe sto lat wieczorów, dni, i jesiennych popołudni? Nie była bym poprostu sobą, a przede wszystkim ze sobą musiałbym żyć.

Życie bez najlepszych cech mojego charakteru, było by jak miedź brzęcząca, albo cymbał brzmiacy. Nie miało by sensu żyć jeszcze dłużej, bez cech które sprawiają, że potrafię się cieszyć, oraz za które inni mnie szanują. Bez najcenniejszej umiejętności, czym wypełniła bym dodatkowe sto lat wieczorów, dni, i jesiennych popołudni? Nie była bym poprostu sobą, a przede wszystkim...

Trudno tu raczej mówić o tym co byśmy oddali. Jeżeli to miałaby być nasza najcenniejsza cecha to raczej należy określić, że zabrano by nam ją. Raczej nie mam specjalnych talentów, ale z tego co obserwuję i nie umiem zrozumieć jest niechęć ludzi do niesienia sobie wzajemnie pomocy. Ja raczej nie mam z tym problemu i kiedy ktoś z pracy czy ze znajomych poprosi mnie o pomoc to bez zawahania idę i pomagam. Niestety nie mogę tego samego powiedzieć o wszystkich moich znajomych, raczej mogę powiedzieć, że są tylko nieliczni którzy odwzajemnią się w przyszłości. Tak myślę, że gdybym oddał całą moją chęć pomocy, empatię, i współczucie w zamian za 100 lat życia to miałbym szansę zostać jakimś prezesem, kierownikiem albo dyrektorem. Bez skrupułów sięgałbym po kolejne cele i szczeble kariery, nie patrząc na cierpienie innych. Być może materialnie byłbym bogatszy niż teraz. Tylko czy byłbym szczęśliwszy? Czy mógłbym tak żyć sam ze sobą i świadomością kim się stałem?......

Trudno tu raczej mówić o tym co byśmy oddali. Jeżeli to miałaby być nasza najcenniejsza cecha to raczej należy określić, że zabrano by nam ją. Raczej nie mam specjalnych talentów, ale z tego co obserwuję i nie umiem zrozumieć jest niechęć ludzi do niesienia sobie wzajemnie pomocy. Ja raczej nie mam z tym problemu i kiedy ktoś z pracy czy ze znajomych poprosi mnie o pomoc to...