Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

breathless
Hinaru
ika863
justysiac97
issi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

breathless
Hinaru
ika863
justysiac97
issi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Rozmawiałam wczoraj z przyjaciółką mojej zmarłej babci. Ma osiemdziesiąt pięć lat. Powiedziała mi, że nie pożyje już długo – wszystkie jej przyjaciółki są już po tamtej stronie, więc co ją tu trzyma, oprócz córki, która ma własne życie? Zaprzeczałam gorączkowo, czepiając się jej wełnianego płaszcza i czując pieczenie pod powiekami, bo przecież jestem jeszcze ja, moi rodzice...
… ale my nie należymy do tamtego świata, tamtych wspomnień i realiów.
Jeśli osoba dość sprawna fizycznie, prowadząca wciąż samochód w pewnym momencie po prostu czuje, że jej czas minął, a ma „tylko” osiemdziesiąt pięć lat, co musi czuć ktoś żyjący dwa stulecia?
Nigdy nie oddałabym żadnego mojego talentu za dodatkowe sto lat życia. Nie oddałabym nawet najdrobniejszej pozytywnej cechy, pozornie zupełnie nieistotnej, a sprawiającej, że jestem sobą. Nie za dodatkowe sto lat życia, jeśli przez cały ten czas miałabym poczucie, że jestem reliktem minionej epoki, że nikt nie może mnie zrozumieć, bo dzieli nas przepaść. Że jestem zupełnie sama, bo wszyscy moi bliscy nie żyją. Nie ciekawi mnie, jak będzie wyglądać przyszłość – mam kłopoty z zaakceptowaniem teraźniejszości, dostosowaniem się do jej zawrotnego tempa. Czasem chciałabym, żeby świat był bardziej staromodny, mniej bezduszny i skomputeryzowany. Ważna jest jakość życia, a nie jego długość. Przynajmniej dla mnie.

Rozmawiałam wczoraj z przyjaciółką mojej zmarłej babci. Ma osiemdziesiąt pięć lat. Powiedziała mi, że nie pożyje już długo – wszystkie jej przyjaciółki są już po tamtej stronie, więc co ją tu trzyma, oprócz córki, która ma własne życie? Zaprzeczałam gorączkowo, czepiając się jej wełnianego płaszcza i czując pieczenie pod powiekami, bo przecież jestem jeszcze ja, moi...

Gotować dobrze potrafię;) Czasem tym moim kucharzeniem zdarza mi się przekonywać do siebie ludzi, szczególnie męską część konsumentów ;) Lubię tak stanąć przy garach coś ugotować, upiec, na wynos dać komuś słoiczek z przetworami, poczęstować własną nalewką... Tylko nie myślcie że jestem starą babcią która robi to wszystko z nudów :) I gdybym miała się pozbyć tej mojej umiejętności, tego poczucia smaku, zrezygnować z pieczenia własnych ciast... to co miałabym robić żyjąc 100 lat dłużej?

Gotować dobrze potrafię;) Czasem tym moim kucharzeniem zdarza mi się przekonywać do siebie ludzi, szczególnie męską część konsumentów ;) Lubię tak stanąć przy garach coś ugotować, upiec, na wynos dać komuś słoiczek z przetworami, poczęstować własną nalewką... Tylko nie myślcie że jestem starą babcią która robi to wszystko z nudów :) I gdybym miała się pozbyć tej mojej...

To już się wydarzyło. Dokładnie 24 października 1917 roku, na wskutek zatrucia chemicznego, spowodowanego atakiem gazowym nieopodal Kobaridu, pewien Włoch stracił przytomność. Ocknął się w starej stodole. Był przywiązany do krzesła, przodem ku pomarszczonej od wilgoci ściany. Głos z tyłu, przepalony niczym blok węgla, zmusił go do złożenia przysięgi pod karą śmierci jego i jego najbliższych. Obudził się na noszach, obolały i spragniony, po kilkudniowej gehennie wśród spalonych ciał swoich rówieśników. Był cały. Utracił lub też zapomniał tylko to, co wyróżniało go w szkole i w wojsku - umiejętność biegania. Więc szedł, uparcie. Przeszedł wojnę, potem drugą. Odbierał medale. Poślubił pielęgniarkę, tą samą, która opatrywała go pod Kobaridem. Nie chorował. Nie popadał na zdrowiu w odróżnieniu od ukochanej żony, która odeszła w 1980 roku. W samotności lubił oczekiwać lata i igrzysk w coraz to większym telewizorze, z coraz piękniejszymi ludźmi. Rzadko wychodził na spacery. Jeszcze wczoraj, gdy nie mógł zasnąć, udał się nocą do pobliskiego parku. Patrzył na miasto ciche, takie jakim pamiętał Kobarid przed atakiem. Było równie ciemne. Mężczyzna w podeszłym wieku spokojnym truchtem zmierzał w jego stronę. Skłonił się nieznacznie, nie zbaczając z obranej trasy. Włoch spojrzał za nim w smutnym przejęciu, biegnącym głębiej w noc. Czuł, że słabnie. Zmarzniętą od wieczornego chłodu dłonią zamachał gwałtownie, w ostatniej chwili wyczuwając koniec ławki. Spoczął, odchylił głowę i zasnął.

To już się wydarzyło. Dokładnie 24 października 1917 roku, na wskutek zatrucia chemicznego, spowodowanego atakiem gazowym nieopodal Kobaridu, pewien Włoch stracił przytomność. Ocknął się w starej stodole. Był przywiązany do krzesła, przodem ku pomarszczonej od wilgoci ściany. Głos z tyłu, przepalony niczym blok węgla, zmusił go do złożenia przysięgi pod karą śmierci jego i...

Przede wszystkim musiałabym bardzo dokładnie przeczytać umowę tego diabelskiego paktu. Każdy chce długo żyć, ale nikt nie chce być stary- to paradoks długowieczności. Zatem jeśli miałabym żyć długo to tylko jako osoba zdolna to twórczej pracy, myślenia i poznawania świata. Po drugie ważne jest doprecyzowanie jaką dokładnie umiejętność miałabym utracić- jeśli byłaby to rzecz nabyta moją pracą, doświadczeniami i trudem włożonym w jej zdobycie a nie umiejętność naturalna jak np widzenie to... wchodzę w to!. Mogłabym oddać na przykład umiejętność jazdy samochodem- uwielbiam być kierowcą choć początki były trudne to odwagą i stawianiem sobie wyzwać osiągnęłam niemal kubicowską doskonałość. Kocham prowadzić i kochają to moi znajomi- nigdy nie ma problemu kto jest kierowcą po imprezie. Brak prawa jazdy być może rozbudziłby we mnie kreatywność do szukania jakiś innych rozwiązać na przemieszczenia się z miejsca na miejsce- może rozpoczęłabym pracę nad teleportem?:) Potraktowałabym tą umowę jak nowy, lepszy start w życie- wprawdzie nie mam cennej dla mnie umiejętności, ale mam za to mnóstwo czasu, aby rozwinąć w sobie wiele innych.
Czas "podstawowy" mojego życia poświeciłabym w całości bliskim. Nie ujmowałabym nic z należnego im czasu na prace, karierę czy zdobywanie szczytów świata. Mając świadomość, ze ich przeżyję szukałabym okazji, aby spędzać z nimi jak najwięcej czasu i dawać im radość.Oczywiście,że cierpiałabym po ich odejściu, ale tęsknota jest nieodłącznym elementem naszego życia bez względu na to czy żyjemy lat 60 czy 200. Życie "dodane" natomiast ukierunkowałabym na rozwój i działanie dla świata. Leki na dziś jeszcze nieuleczalne choroby, naprawa DNA, które gdzieś zaszwankowało, edukacja dzieci z krajów Trzeciego Świata, ratowanie naszej planety- jest tyle ważnych rzeczy do zrobienia! To byłby czas, w którym w całości zaangażowałabym się w zmienianie świata na lepsze, by chwalebnie zapisać się na kartach jego historii i zyskać prawdziwa nieśmiertelność.

Przede wszystkim musiałabym bardzo dokładnie przeczytać umowę tego diabelskiego paktu. Każdy chce długo żyć, ale nikt nie chce być stary- to paradoks długowieczności. Zatem jeśli miałabym żyć długo to tylko jako osoba zdolna to twórczej pracy, myślenia i poznawania świata. Po drugie ważne jest doprecyzowanie jaką dokładnie umiejętność miałabym utracić- jeśli byłaby to rzecz...

Niewiele myśląc szybko zdecydowałabym się na oddanie talentu w zamian za długowieczność. Ale zqrqz potem stwierdziłabym: czym byłoby życie bez fotografii lub znajomości języków obcych, które to są moimi jedynymi talentami. Bez nich byłabym niczym nie wyróżniającą się jednostką. Ponadto przemyśliwszy ofertę wiem, że wszyscy moi przyjaciele i rodzina dawno nie żyliby i pozostali jedynie wyblakłym wspomnieniem starych fotografii. Już nigdy nie mogłabym uwiecznić żadnej naszej chwili szczęścia, podzielić się skrawkiem nieba. Wybieram śmiertelność.

Niewiele myśląc szybko zdecydowałabym się na oddanie talentu w zamian za długowieczność. Ale zqrqz potem stwierdziłabym: czym byłoby życie bez fotografii lub znajomości języków obcych, które to są moimi jedynymi talentami. Bez nich byłabym niczym nie wyróżniającą się jednostką. Ponadto przemyśliwszy ofertę wiem, że wszyscy moi przyjaciele i rodzina dawno nie żyliby i...

Długie życie jest dla mnie czymś kuszącym tylko ze względu na moją wrodzoną ciekawość, dotyczącą losów świata. Czy za sto lat odkryjemy, kto tak naprawdę wybudował piramidy? Czy skolonizujemy Marsa? Czy nawiążemy kontakt z jakąś cywilizacją pozaziemską?
Jeślibym jednak za uzyskanie tej wiedzy miała oddać jakąś swoją jedną umiejętność, np. rysowania czy biegłego posługiwania się obcym językiem, myślę, że nie zdecydowałabym się na taki układ. Bardzo cenię sobie wszystkie moje zalety, bo właśnie one tworzą to, co nazywam „mną”.
Ponadto nie chciałabym doświadczać tak wielkiej starości i zniedołężnienia fizycznego, nie mówiąc już o tym, że za sto lat zostałabym zupełnie sama, bowiem wszyscy moi bliscy dawno by umarli.
Zdecydowanie wolałabym dotrwać swoich dni ze wszystkimi moimi umiejętnościami, razem z mym narzeczonym i przyjaciółmi, a potem umrzeć w niewiedzy, niż utracić tak wiele na rzecz zaspokojenia ciekawości. Ostatecznie – w końcu gdy nie będę żyła, to i tak świat nie będzie mnie już obchodził, bo… nie będę już na nim żyła!

Długie życie jest dla mnie czymś kuszącym tylko ze względu na moją wrodzoną ciekawość, dotyczącą losów świata. Czy za sto lat odkryjemy, kto tak naprawdę wybudował piramidy? Czy skolonizujemy Marsa? Czy nawiążemy kontakt z jakąś cywilizacją pozaziemską?
Jeślibym jednak za uzyskanie tej wiedzy miała oddać jakąś swoją jedną umiejętność, np. rysowania czy biegłego posługiwania...

Przedłużenie ziemskiej egzystencji to bardzo kusząca propozycja, z której wielu ludzi z pewnością skorzystałoby za wszelką cenę. Jednak ja nie potrafiłbym przyjąć takiej oferty, bo byłaby dla mnie dużym utrudnieniem. Świat, w którym żyjemy zmienia się gwałtownie i trudno jest za nim nadążyć. Rzeczywistość, w której dorastałem już różni się od obecnej. Wiem, że życie zaskoczyłoby mnie wieloma nowościami, których nie potrafiłbym zrozumieć. Zupełnie tak jak zaskakuje najstarszych członków naszych rodzin, którzy często nie potrafią sobie poradzić z obsługą elektroniki. Rodzina i przyjaciele, których posiadam przeminęliby z czasem, a ja pozostałbym sam. Samotność, która miałaby trwać ponad 100 lat byłaby okropnym wyrokiem. Poczucie osamotnienia i wyobcowania narastałoby we mnie każdego dnia. Jedynym pocieszeniem w tym „wiecznym życiu” byłaby możliwość przeczytania przeze mnie znacznie większej ilości książek. Zastanawiam się jednak czy do tego czasu przetrwałyby jeszcze tradycyjne książki i czy umiałbym obchodzić się z tymi nowoczesnymi. 100 lat to długi okres czasu i obawiam się, że zbyt długi, aby nie wybuchła jakaś wojna. Jako tak stary człowiek nie miałbym szans na to, żeby uchronić się przed niebezpieczeństwem. Nawet jeśli by się udało to nie chciałbym oglądać powojennego obrazu świata i miejsc, które znałem z okresu młodości. Wizja przedłużenia życia o 100 lat jest dla mnie bardzo przykrym i samotnym wyobrażeniem, na które się nie zdecyduje.

Przedłużenie ziemskiej egzystencji to bardzo kusząca propozycja, z której wielu ludzi z pewnością skorzystałoby za wszelką cenę. Jednak ja nie potrafiłbym przyjąć takiej oferty, bo byłaby dla mnie dużym utrudnieniem. Świat, w którym żyjemy zmienia się gwałtownie i trudno jest za nim nadążyć. Rzeczywistość, w której dorastałem już różni się od obecnej. Wiem, że życie...

Nie, nie chciałabym przedłużać swojego życia o sto lat. Tak naprawdę, to już nie mogę się doczekać - co dalej? Co jest po drugiej stronie? Czy wreszcie się dowiem? Czy to będzie właśnie wtedy, właśnie w tej chwili, kiedy umrę? Wiem już co może mnie czekać tu i teraz. Nuda. Ale co jest za zasłoną? Owszem, czuję lęk i niepewność, ale ciekawość i wyobraźnia są równie silne, a skoro i tak mnie to czeka, to po co odwlekać? W takiej sytuacji sto lat, to naprawdę dużo.

Bo w innych warunkach nie, to wcale nie dużo, mgnienie oka i znów jesteśmy w tym samym paskudnym miejscu, w którym zaczęliśmy się wahać i zastanawiać co wybrać i za ile.

Dlatego gdyby KTOŚ jednak zaoferował mi zamiast stu lat wieczność, czyli nieśmiertelność, to zupełnie zmieniłoby postać rzeczy. Paradoksalnie i z podobnych powodów rozważyłabym tę propozycję jeszcze raz i prawdopodobnie zgodziła się, a nawet drogo za taki dar zapłaciła. W moim systemie wierzeń niewykluczone jest to, że do rozwiązania tej zamej zagadki, - największej tajemnicy istnienia, prowadzą tak różne drogi - śmierć i nieśmiertelność. A wtedy sto lat to zdecydowanie za mało, targowałabym się ;)

Ps. Niewykluczone, że przy dzisiejszym postępie, przy szybkości zmian, odkryć i ulepszeń, w ciągu stu lat ludzkość rzeczywiście osiągnie nieśmiertelność, nauczy się zwalczać wszelkie choroby, starość, cierpienie. Może warto zaryzykować jakiś pakt na przeczekanie, tylko czy koniecznie za cenę duszy?

Nie, nie chciałabym przedłużać swojego życia o sto lat. Tak naprawdę, to już nie mogę się doczekać - co dalej? Co jest po drugiej stronie? Czy wreszcie się dowiem? Czy to będzie właśnie wtedy, właśnie w tej chwili, kiedy umrę? Wiem już co może mnie czekać tu i teraz. Nuda. Ale co jest za zasłoną? Owszem, czuję lęk i niepewność, ale ciekawość i wyobraźnia są równie silne, a...

Pewnie, że zgodziłabym się na taki układ. Byłabym przeszczęśliwa i bez żalu pozbyłabym się swojej najcenniejszej umiejętności - znajomości języków obcych, umiejętności będącej źródłem moich dochodów. Bo jestem tłumaczem.
Dlaczego?
Możliwość życia przez kolejne 100 lat i obserwowania zmieniającego się świata jest fascynująca i inspirująca. Przede wszystkim ze względu na mój nieustający zachwyt postępem technicznym. Nie zakładam co prawda, że dożyłabym stworzenia czegoś w rodzaju urządzeń do teleportacji; czy holodeku, czyli specjalnego pomieszczenia, w którym można wykreować dowolną rzeczywistość w dowolnym czasie i przestrzeni, a nawet ludzi i wydarzenia według własnych scenariuszy (wow!); czy też replikatorów, pozwalających zreplikować żywność (i zlikwidować głód na świecie, co byłoby czymś wspaniałym); ale stworzenia uniwersalnego tłumacza już tak. Badania nad tłumaczeniem maszynowym są już na tak zaawansowanym etapie, że niebawem możemy spodziewać się narzędzia, które dobrze przetłumaczy teksty techniczne (czyli znormalizowane i o dużym stopniu powtarzalności). A stąd już tylko krok do bardziej złożonych struktur składniowych i kontekstowych. I do przełamania ogromnej bariery dzielącej ludzi – braku wspólnego języka. Umiejętność dogadania się po angielsku, niemiecku, rosyjsku i chińsku nie będzie mi już wtedy do niczego potrzebna. Może to naiwne, ale ja wierzę w ludzi, a możliwość oglądania coraz to nowych wytworów ich geniuszu byłaby spełnieniem moich marzeń.

Pewnie, że zgodziłabym się na taki układ. Byłabym przeszczęśliwa i bez żalu pozbyłabym się swojej najcenniejszej umiejętności - znajomości języków obcych, umiejętności będącej źródłem moich dochodów. Bo jestem tłumaczem.
Dlaczego?
Możliwość życia przez kolejne 100 lat i obserwowania zmieniającego się świata jest fascynująca i inspirująca. Przede wszystkim ze względu na mój...