forum Oficjalne Konkursy

Dziękuję za wyróżnienie, gratulacje dla pozostałych. Gratuluję również wszystkim, którzy wzięli udział w tym konkursie Wasze prace, były bardzo dobre. Pozdrawiam.

Dziękuję za wyróżnienie, gratulacje dla pozostałych. Gratuluję również wszystkim, którzy wzięli udział w tym konkursie Wasze prace, były bardzo dobre. Pozdrawiam.

Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym laureatom:)

Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym laureatom:)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Sasha
Mollinka_90
krzysztofix00
danka12
Cathy98

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Sasha
Mollinka_90
krzysztofix00
danka12
Cathy98

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Słońce przypiekało mój nos, poprawiłam okulary i z zamkniętymi oczami wsłuchiwałam się w szum morskich fal uderzających o burtę. W pełni cieszyłam się swoim długo wyczekiwanym i zasłużonym urlopem. Cudem udało mi się zdążyć na ostatni rejs, który płynie na wyspę Magu. Jednak zanim dotrzemy na wyspę, pozostajemy tylko my, dwunastu pasażerów w tym załoga, i żywioł wody. Całe siedem dni na morzu, daleko od cywilizacji. Nagle z zadumy wyrwał mnie przenikliwy kobiecy wrzask. Gwałtownie zerwałam się na równe nogi i pobiegłam za resztą pasażerów w stronę hałasu na drugi koniec statku.
Młoda kobieta histerycznie wymachiwała rękami, klęcząc przy czymś na podłodze. Wokół niej drewniane deski zaczęły już przesiąkać kolorem szkarłatu. Płynna substancja rozlewała się tworząc kalejdoskop różnych kształtów. Każdego na pewno ogarnąłby dreszcz przerażenia, ale nie mnie. Te oczy widziały już wiele złego.
W momencie, kiedy uzmysłowiłam sobie, co widzę, pod moje nogi z łoskotem upadł mały srebrny sztylet. Pewnie jakaś sroka zainteresowała się błyskotką. Nie wiem, nie jestem ornitologiem. Jestem za to policjantką. Niestety moje marzenia o szczęśliwym i spokojnym do znudzenia urlopie prysły jak bańka mydlana. Czas zabrać się do pracy, kolejne paskudne morderstwo czeka na ujawnienie winnego. Pełne, wzburzone morze i ja sama kontra jedenastu podejrzanych ludzi. Mogę ufać tylko sobie. Mam wrażenie, że te wakacje zaczynają się jak jakiś tani i banalny kryminał. Bo jak wyjaśnić fakt, że zawsze tam, gdzie pojawia się śledczy, pojawia się też i zbrodnia? Do dzieła!

Słońce przypiekało mój nos, poprawiłam okulary i z zamkniętymi oczami wsłuchiwałam się w szum morskich fal uderzających o burtę. W pełni cieszyłam się swoim długo wyczekiwanym i zasłużonym urlopem. Cudem udało mi się zdążyć na ostatni rejs, który płynie na wyspę Magu. Jednak zanim dotrzemy na wyspę, pozostajemy tylko my, dwunastu pasażerów w tym załoga, i żywioł wody. Całe...

Dopiero po latach, gdy mogę już spokojnie i bez rozrywającego serce bólu myśleć o tych wydarzeniach jestem w stanie również ubrać je w słowa- ale tylko przed Tobą Drogi Pamiętniku. Odkąd odszedł Pablito- mój ukochany najdroższy Pablito- nic już nie jest takie samo. Ten pamiętny rejs- był naszym ostatnim rejsem i patrząc na tamte wydarzenia wiele lat później zza więziennych krat dziś postąpiłabym inaczej. Mieliśmy plany marzenia i cel- morderstwo kapitana Martina było pierwszym punktem naszego projektu. Ach gdyby tylko Pablito nie byl tak zazdrosny, tak porywczy, tak szalony i zrozumiał, ze jednonocny romans z kapitanem Martinem był konieczny dla zapewnienia nam niezbędnego alibi i przejęcia kapitańskich sejfów. Jego ślepota i małostkowość doprowadziły mnie do kryminału, a jego ciało wyzbyte ducha na żer dla srok. Serce wciąż mi pęka, gdy przypominam sobie nasze ostatnie spojrzenia, kiedy posądzając mnie o zdradę - o jakże to brzydkie słowo, zupełnie nie pasuje do mojej szlachetnej duszy!- gdy wygrażał mi nożem strasząc konsekwencjami mojego czynu, który jakobym miał ugodzić w jego dumę i męskość. Och musiałam, musiałam mu wyrwać ten sztylet i przeszyć nim brzuch- szalony mężczyzna nie myśli racjonalnie i o włos wydałby nas swoją nieugaszoną furią i cały plan ległby w gruzach! Musiałam ratować choć siebie! Żal mi Pablita i jego marnego końca- kochałam go szczerze, ale czuję się usprawiedliwiona. Nigdy nie zapomnę jego oczu wbitych we mnie ostatnim oskarżeniu..

Dopiero po latach, gdy mogę już spokojnie i bez rozrywającego serce bólu myśleć o tych wydarzeniach jestem w stanie również ubrać je w słowa- ale tylko przed Tobą Drogi Pamiętniku. Odkąd odszedł Pablito- mój ukochany najdroższy Pablito- nic już nie jest takie samo. Ten pamiętny rejs- był naszym ostatnim rejsem i patrząc na tamte wydarzenia wiele lat później zza więziennych...

Ktoś zabił kapitana statku, na którym odbywam z córką nasz, mam szczerą nadzieję, ostatni rejs w życiu. Ciągle się tylko horyzont kołysze, to nie do pomyślenia.
Pasażerowie w pierwszej chwili biegali chaotycznie po pokładzie, a potem zbili się w kupki i szepczą. Morderstwo.
Oczywiście nie mają najmniejszego pojęcia, kto jest zabójcą. Gdyby tylko mieli podobnie bystry wzrok, jak my dwie! Ale niech się męczą, niebożątka, bawi mnie to nawet. Są jak pisklęta wyrzucone z gniazda. A my sobie fruwamy spokojnie od torebki do torebki i zbieramy błyskotki.
Obie z córcią mamy słabość do cacuszek. Taka natura, co poradzisz?
~
Martwi mnie trochę to, że nie chcą płynąć dalej. Kręcą się w kółko. Morderca, to jest pierwszy mat (widziałyśmy go, bo od dawna śledzimy kapitana – obie mamy chrapkę na jego złote guziki) próbuje przejąć dowodzenie ale średnio mu to wychodzi.
A my musimy uciekać, teraz! Wyemigrowałyśmy do Ameryki w poszukiwaniu marzenia, jak wszyscy, a teraz, po tym jak zerwałam z mężem, to... no gonić nas będzie moja była chmara więc... najsprytniej było ukryć się na morzu – ptakom z miasta nie przyjdzie do łba nas tu szukać... ale kto wie?
Wiadomo, że my, sroki, jesteśmy jak mafia.
Zrobią wszystko, żeby nas dopaść.
~
Istny kryminał. Chcą przybić do najbliższego portu. Nie wolno! Nie pozwalam! Tamtejsze sroki na pewno nas poznają! Nas, dwie uciekinierki!
U srok nie zwykło się rozwodzić z mężami, więc jestem banitką.
Szkoda, że nie umiem gadać z ludźmi.
- Mamo...Ta podrzuć im swój pamiętnik bo nigdy nie ruszymy z miejsca... Niech się dowiedzą kto zabił...
- Nie ma mowy!
- Dlaczego? - jęknęło moje dziecko, podlot jeszcze.
- Byłby wstyd! Piszę jak kura pazurem!

Ktoś zabił kapitana statku, na którym odbywam z córką nasz, mam szczerą nadzieję, ostatni rejs w życiu. Ciągle się tylko horyzont kołysze, to nie do pomyślenia.
Pasażerowie w pierwszej chwili biegali chaotycznie po pokładzie, a potem zbili się w kupki i szepczą. Morderstwo.
Oczywiście nie mają najmniejszego pojęcia, kto jest zabójcą. Gdyby tylko mieli podobnie bystry wzrok,...

Mój pamiętniku,
Obawiam się, że nie będę w stanie więcej pisać. Świat, do którego zmierzam pewnie nie akceptuje uzewnętrzniania swoich uczuć. A już z całą pewnością nie przelewania ich na papier.
Niestety, nie udało mi się rozwikłać zagadki morderstwa mojej ukochanej Zofii. Życie to nie kryminał, przeliczyłem się myśląc, że mogę sam wymierzać sprawiedliwość. Co gorsza, jej oprawcy będą czekać na sąd pławiąc się w świetle słońca i śpiąc w blasku księżyca przez długie lata.
Żałuję jedynie tego, że poświęciłem wszystko: całe swoje plany i marzenia dla tego jednego celu- pomszczenia mojej miłości. Uczucia, którymi mogłem obdarować jeszcze kogoś, zamieniłem w żądzę krwi. Z perspektywy czasu wiem, jak złe podejmowałem decyzje. Teraz jest już za późno.
Jeżeli jakimś cudem ktoś przeczyta te zapiski: pamiętaj, życie nie kończy się na jednym, jedynym pragnieniu. Nie zmarnuj go- nie rób tego, co zrobiłem ja.
Przekazałem już pieniądze starcowi. Spojrzał na nie łakomym wzrokiem-jak sroka na swoje błyskotki. Teraz jestem na swoim ostatnim rejsie. Styks szumi kojąco pod wiekowym drewnem statku. Charonie muskuły prężą się wiosłując ku mojemu przeznaczeniu.
Płynę ku nowemu życiu...

Mój pamiętniku,
Obawiam się, że nie będę w stanie więcej pisać. Świat, do którego zmierzam pewnie nie akceptuje uzewnętrzniania swoich uczuć. A już z całą pewnością nie przelewania ich na papier.
Niestety, nie udało mi się rozwikłać zagadki morderstwa mojej ukochanej Zofii. Życie to nie kryminał, przeliczyłem się myśląc, że mogę sam wymierzać sprawiedliwość. Co gorsza, jej...

Szła ciemną, słabo oświetloną, wąską uliczką. Jej postawa zdradzała nerwowość. Kurczowo trzymała poły granatowego płaszcza. Włosy skryła pod kapturem. W kieszeni okrycia jej znajdował się zakrwawiony nóż. Skrzywdzili ją i wreszcie zapłacili za to.
Następnego dnia kupiła tabloid. Szybko znalazła artykuł, który ją interesował: "Z całą pewnością mamy do czynienia z najbardziej makabrycznym morderstwem w historii Polski. Znany milioner, jego córka, zięć oraz kilku najbardziej zaufanych przyjaciół bogatej rodziny znaleziono martwych na jachcie “Ostatni rejs”. Policję powiadomił właściciel cumującego nieopodal statku. Mężczyzna spotkał na molo oszalałego kucharza, który pracował dla bogacza. Mistrz kuchni rano znalazł milionera i jego gości martwych w jadalni. Mieli poderżnięte gardła. Kucharz twierdzi, że zbrodni dokonał duch młodszej córki krezusa, która dwa lata temu utonęła podczas wakacyjnej podróży. Na miejscu zbrodni znaleziono naszyjnik z zawieszką w kształcie sroki. Biżuteria bez wątpienia należała do tragicznie zmarłej córki milionera. Ciała dziewczyny nigdy nie odnaleziono." Przestała czytać i wyrzuciła gazetę do kosza. Pomyślała, że musi jak najszybciej wyjechać z Polski.
Szła promenadą, głowę trzymała nisko opuszczoną. Wszyscy rozmawiali tylko o tajemniczym zabójstwie. Zastanawiali się, czy kucharz dokonał zbrodni. Mówili, że to historia jak z kryminału. Wspominali młodszą córkę milionera.
Dziewczyna w granatowym płaszczu rozpamiętywała wydarzenia minionej nocy. Zemściła się na ludziach, którzy ją nienawidzili, odebrali wszystko, co kochała, a na koniec próbowali zamordować ją. Zabiła ich. Jej jedyne marzenie się spełniło. Teraz mogła zacząć nowe życie.

Szła ciemną, słabo oświetloną, wąską uliczką. Jej postawa zdradzała nerwowość. Kurczowo trzymała poły granatowego płaszcza. Włosy skryła pod kapturem. W kieszeni okrycia jej znajdował się zakrwawiony nóż. Skrzywdzili ją i wreszcie zapłacili za to.
Następnego dnia kupiła tabloid. Szybko znalazła artykuł, który ją interesował: "Z całą pewnością mamy do czynienia z najbardziej...

To miał być ostatni rejs statku Santa Maria, na którym pracowałem jako kucharz i spełniałem kulinarne marzenia tych nadętych biznesmenów. Siedziałem na łóżku i korzystałem z dnia urlopu, czytając ostatnie strony kryminału Agathy Christie. Zerwałem się na nogi, gdy usłyszałem szybkie i głośne kroki na korytarzu. Musiałem to sprawdzić! Wyszedłem z mojej kabiny, trzaskając za sobą metalowymi drzwiami. Usłyszałem jęczenie starszej kobiety z górnej części statku. Pobiegłem w jej stronę i wkrótce dotarłem w miejsce, gdzie rozegrało się coś potwornego… Kobieta klęczała nad ciałem młodej blondynki i wypłakiwała z całych sił. Wyglądało na to, że ofiara jest jej córką, a na statku doszło do morderstwa. Moją uwagę przykuła również siedząca na poręczy sroka, która trzymała w dziobie złoty kolczyk. Prawdopodobnie należał on do zmarłej dziewczyny. Ptak odleciał w pośpiechu, gdy spróbowałem się do niego zbliżyć. Nie wiedziałem jak pomóc zrozpaczonej matce, więc postanowiłem pobiec po kapitana. Dotarłem do niego w pośpiechu, ale wyglądało na to, że jestem pierwszą osobą, która się o wszystkim dowiedziała. Wśród załogi panowała radosna atmosfera, bo byliśmy coraz bliżej rodzinnego portu w Luizjanie.
-Kapitanie Hetfield! Musimy poważnie porozmawiać - powiedziałem z niepokojem na twarzy.
-Co jest tak pilnego, że muszę przerywać ostatnie wspólne chwile z moimi chłopcami?
-Na statku wydarzyło się coś, co może nam wszystkim zaszkodzić. Musi mi pan zaufać i iść za mną.
-Zaszkodzić? Lepiej, żeby to nie była kolejna awaria w kuchni, bo pożałujesz!
Oniemiałem, gdy wróciliśmy na miejsce zbrodni! Nie zastałem tam starszej kobiety ani ofiary. Była jedynie wielka plama krwi i nierozwiązana tajemnica…

To miał być ostatni rejs statku Santa Maria, na którym pracowałem jako kucharz i spełniałem kulinarne marzenia tych nadętych biznesmenów. Siedziałem na łóżku i korzystałem z dnia urlopu, czytając ostatnie strony kryminału Agathy Christie. Zerwałem się na nogi, gdy usłyszałem szybkie i głośne kroki na korytarzu. Musiałem to sprawdzić! Wyszedłem z mojej kabiny, trzaskając za...

Zatonięcie wielkiego wycieczkowca „Sroka” było tragedią na skalę światową. Powodu nagłego zatonięcia i braków sygnałów alarmowych ze statku szukano długo, w tej historii wszystko wydawało się dziwne, niewytłumaczalne.
Tego powodu nie mieliśmy znaleźć nigdy. To miała być największa tajemnica XXI wieku. Sprawny statek na dnie oceanu, jedyna ocalała osoba obecnie znajduje się pod opieką najlepszych lekarzy. Nadal nie udało się z niej wydobyć niczego wartościowego. Tak naprawdę to nie idzie z niej wydobyć nic, kompletnie nic. Lekarze prognozują, że ten stan się już raczej nie zmieni. Szok jakiś tam, nie znam się, o to mnie nie pytaj.
***
-Szefie cholerna dziwna sprawa. Technicy coś znaleźli, jest coś co mogłoby szefa zainteresować.

Na jego biurku znalazł się przemoknięty brązowy dziennik.
Ruchem ręki odesłał swojego pracownika, a gdy drzwi za nim się zamknęły, powoli i delikatnie otworzył dziennik wyszukując jego ostatnią zapisaną stronę. Atrament miał kontakt z wodą ale o dziwo dziennik można było odczytać.

„Na statku od jakiegoś czasu panuje dziwny nastrój. Pomyślisz, że zwariowałem ale i ja to odczuwam. Słyszę jakieś głosy, nie ma zasięgu, a chciałem z Tobą porozmawiać. Nikt nie może się skontaktować ze światem, ponoć nawet kapitan jest bezradny. Chociaż oficjalnie cały czas uspokaja to dzikie towarzystwo na pokładzie. Ktoś mówi że wpłynęliśmy w jakąś strefę BER30. Coś związanego z trójkątem bermudzkim. A Ci szaleńcy jeden po drugim zaczynają w to wierzyć”.
Dalej było tylko zdanie, widać że pisane na szybko:

„To jakiś kryminał, morderstwo, Sroka i jej ostatni rejs, to pewne, marzenia idą na dno, to koniec.”

Kończąc przysunął do siebie laptopa i wpisał w przeglądarkę „BER30”.

Zatonięcie wielkiego wycieczkowca „Sroka” było tragedią na skalę światową. Powodu nagłego zatonięcia i braków sygnałów alarmowych ze statku szukano długo, w tej historii wszystko wydawało się dziwne, niewytłumaczalne.
Tego powodu nie mieliśmy znaleźć nigdy. To miała być największa tajemnica XXI wieku. Sprawny statek na dnie oceanu, jedyna ocalała osoba obecnie znajduje się...