Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

 [authorPhoto]116071|Jorge Díaz[/authorPhoto] Jorge Díaz[authorLink]116071|Jorge Díaz[/authorLink]
 [authorPhoto]6741|Anthony Horowitz[/authorPhoto] Anthony Horowitz[authorLink]6741|Anthony Horowitz[/authorLink]
 [bookCover]4586606|Morderstwa w Somerset[/bookCover] Morderstwa w Somerset[bookLink]4586606|Morderstwa w Somerset[/bookLink]
 [bookCover]4586511|Wszystkie marzenia świata[/bookCover] Wszystkie marzenia świata[bookLink]4586511|Wszystkie marzenia świata[/bookLink]

 [authorPhoto]116071|Jorge Díaz[/authorPhoto] Jorge Díaz[authorLink]116071|Jorge Díaz[/authorLink]
 [authorPhoto]6741|Anthony Horowitz[/authorPhoto] Anthony Horowitz[authorLink]6741|Anthony Horowitz[/authorLink]
 [bookCover]4586606|Morderstwa w Somerset[/bookCover] Morderstwa w Somerset[bookLink]4586606|Morderstwa w Somerset[/bookLink]
 [bookCover]4586511|Wszystkie...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mężczyzna był zły na siebie za to, że wciąż powtarzał to samo: to jego ostatni rejs i już nigdy nie będzie musiał tego robić. Ale teraz miało być inaczej, młodzieniec chciał się wyzwolić z sideł jego pana i żyć po swojemu. John snuł te marzenia idąc drogą do portu, gdzie wsiadał na statki wypełnione bogatymi pasażerami.
Wieczorem młody mężczyzna brylował już w towarzystwie może nie najpiękniejszych, ale na pewno najbogatszych dam, szukając naiwnej osóbki. Gdy ją tylko ujrzał, od razu wiedział, że to ta-była sama i zagubiona, a jej strój bogato zdobiony. Nagle porzucił swe damy i podszedł do kobiety o imieniu Eva, pochodzącej z dobrego domu.
Plan był prosty: uwieść, okraść i zniknąć. Tym razem zwiodła go wizja tej ostatniej w życiu kradzieży dla pana, łasego na błyskotki jak sroka. Z początku szło mu wręcz idealnie - Eva poddała mu się i rozmawiali do późnej nocy; kobieta miała wrażenie, że zna go od lat, pozwoliła odprowadzić się do kajuty. Tam John popisał się swoim talentem amanta, uwiódł młodą damę i zostawił śpiącą. 1 faza za nim, czas na kradzież. Zwinnymi palcami otworzył szkatułkę i zaczął zabierać bogactwa, gdy wtem... usłyszał zduszony okrzyk. Zamarł, lecz wnet zorientował się, skąd dochodził-Eva nie spała. Widziała go, a John nie mógł na to pozwolić, nie teraz, gdy już się prawie wyzwolił. Niewiele myśląc, wziął poduszkę i zakrył nią całkowicie głowę kobiety, był jak w amoku i nie pamiętał później, co zrobił. Gdy się ocknął, zrozumiał, że popełnił morderstwo, za które grozi mu kryminał, a ze statku nie ma ucieczki.

Mężczyzna był zły na siebie za to, że wciąż powtarzał to samo: to jego ostatni rejs i już nigdy nie będzie musiał tego robić. Ale teraz miało być inaczej, młodzieniec chciał się wyzwolić z sideł jego pana i żyć po swojemu. John snuł te marzenia idąc drogą do portu, gdzie wsiadał na statki wypełnione bogatymi pasażerami.
Wieczorem młody mężczyzna brylował już w...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Morze Egejskie, 23.05.1988 roku.
Kolejny dzień rejsu, już nie mogę się doczekać, kiedy dopłyniemy do portu. Wiem, że kiedy dotrzemy do celu, rozpocznie się profesjonalne śledztwo. Nikt przecież sobie nie pozwoli na trzy niewyjaśnione morderstwa na Czarnej Orchidei, największym statku na świecie.
Na pokładzie statku spędziłem już trochę czasu, dlatego też zdążyłem już wytypować swoje przyszłe ofiary. Jestem tylko ciekaw, co Ci szczęściarze zrobiliby, gdyby wiedzieli, że to ich ostatni rejs. Jestem bardzo podekscytowany, że w końcu zrealizuje swoje życiowe marzenie. Kto wie, może w przyszłości stanę się inspiracją do napisania bestselerowego kryminału?. Mam tylko cichą nadzieję, że nie zostanę od razu zdemaskowany, chciałbym się zabawić, że stróżami prawa. Oby tylko mój dziennik nie trafił w niepowołane ręce. Muszę tylko wymleć jeszcze pseudonim lub znak rozpoznawczy. Myślę, że wytatuowanie na ciałach ofiary sroki byłoby dobrym pomysłem.

Morze Egejskie, 23.05.1988 roku.
Kolejny dzień rejsu, już nie mogę się doczekać, kiedy dopłyniemy do portu. Wiem, że kiedy dotrzemy do celu, rozpocznie się profesjonalne śledztwo. Nikt przecież sobie nie pozwoli na trzy niewyjaśnione morderstwa na Czarnej Orchidei, największym statku na świecie.
Na pokładzie statku spędziłem już trochę czasu, dlatego też zdążyłem już...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

10 czerwiec 1990 roku
Dzisiejszy dzień na początku wydawał się całkiem niezły. Jednak w południe coś się zaczęło dziać. Widziałam te wszystkie spojrzenia, słyszałam w pośpiechu wydawane polecenia i rozmowy pomiędzy załogą statku. Zapytałam nawet jednego chłopca z załogi, młodego, z czarnymi włosami i oczami ciemnymi i maleńkimi niczym oczy sroki. Nie wiem skąd wzięło mi się to skojarzenie, ale to właśnie te oczy zapamiętałam tak dokładnie. Chłopiec powiedział coś niezrozumiałego i odszedł, a ja poczułam wtedy niepokój. Po jakimś czasie wszystko zrozumiałam. Sztorm, wichura, wszechobecna panika. Głosy załogi wykrzykujące, że tym razem się nie uda. Zamarłam i poczułam ogromny niepokój i smutek, a przede wszystkim strach. Czuję żal na myśl o tym, że wszystkie moje marzenia i cele mogą się już nie spełnić. Może już nie zdążę wydać mojej książki. W końcu po tylu latach udało mi się napisać interesujący kryminał, w którym głównym wątkiem jest morderstwo pasażerki na statku podczas sztormu. Ciarki przebiegają mi po plecach. Zdaję sobie sprawę z tego, że cała ta sytuacja przypomina napisaną przeze mnie powieść. I stoję teraz na pokładzie otulona nostalgią i smutkiem, bo wiem jak kończy się ta historia. To mój ostatni rejs.

10 czerwiec 1990 roku
Dzisiejszy dzień na początku wydawał się całkiem niezły. Jednak w południe coś się zaczęło dziać. Widziałam te wszystkie spojrzenia, słyszałam w pośpiechu wydawane polecenia i rozmowy pomiędzy załogą statku. Zapytałam nawet jednego chłopca z załogi, młodego, z czarnymi włosami i oczami ciemnymi i maleńkimi niczym oczy sroki. Nie wiem skąd wzięło mi się...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Obudziłam się w nocy. Myślałam o tym jak bardzo się cieszę, że w końcu wyjechałem w swój ostatni rejs tego lata. Tak o tym marzyłam. Nagle zaniepokoiła mnie cisza panująca na statku. Bałam się mimo to wstałam i zamierzałam przejść się po pokładzie i sprawdzić czy moje obawy są słuszne. Wyszłam z kajuty na korytarz. Kompletna cisza nawet nie słychać odgłosu silnika statku. Po moim ciele przeszły ciarki. Coś było nie porządku. Weszłam na pokład a tam zauważyłam dziwne plamy. Podeszlam bliżej, przyglądam się. Plamy były czerwone. Krew! Ile krwii. Większość pokładu była w plamach krwii. Musiało zostać popełnione morderstwo! Zaczęłam się trząść. Łzy naplyneły mi do oczu. Zaczęłam biec co sił w nogach pod pokład poszukać kogokolwiek. Pukałam do wszystkich drzwi. Nikogo. Nawet w pomieszczeniu kapitana o pseudonimie Sroka. Gdzie oni są?! Poczułam się jak w kryminalnym śnie. Spanikowałam i zaczęłam krzyczeć. Cisza. Zupełna cisza. Zaczęłam płakać. Kiedy się uspokoiłam zaczęłam przeszukiwać resztę pomieszczeń. W jednym z pomieszczeń znalazłam części ciał załogi statku i pasażerów. W pewnej chwili poczułam, że ktoś mnie obserwuje. Kto to może być? Boże-pomyślałam-teraz kolej na mnie......

Obudziłam się w nocy. Myślałam o tym jak bardzo się cieszę, że w końcu wyjechałem w swój ostatni rejs tego lata. Tak o tym marzyłam. Nagle zaniepokoiła mnie cisza panująca na statku. Bałam się mimo to wstałam i zamierzałam przejść się po pokładzie i sprawdzić czy moje obawy są słuszne. Wyszłam z kajuty na korytarz. Kompletna cisza nawet nie słychać odgłosu silnika statku....

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi pamiętniku…
Ubrałem się w najlepszy garnitur. Ostatnim rejsem płynę na spotkanie z nią. Ledwo odbiliśmy od portu, a już mewa czy tam inna sroka nafajdała mi na marynarkę! Splamiła ją ale też mój honor! Jak w takiej chwili nie myśleć o zemście. Me myśli zamiast czarującego spełnienia marzeń, czyli ukochanej w objęciach, wypełnia teraz myśl o morderstwie tego małego bombowca. Czy za zabicie ptaka grozi kryminał?

Drogi pamiętniku…
Ubrałem się w najlepszy garnitur. Ostatnim rejsem płynę na spotkanie z nią. Ledwo odbiliśmy od portu, a już mewa czy tam inna sroka nafajdała mi na marynarkę! Splamiła ją ale też mój honor! Jak w takiej chwili nie myśleć o zemście. Me myśli zamiast czarującego spełnienia marzeń, czyli ukochanej w objęciach, wypełnia teraz myśl o morderstwie tego małego...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Proszę wstać! Sąd idzie. Obradom przewodniczy Sędzia Puchacz.
- Czy obrońca jest gotowy do wygłoszenia mowy końcowej?
- Tak, Wysoki Sądzie.
- Proszę zaczynać mecenasie Dzięcioł.
- Panie i panowie przysięgli! Eulalia Sroka jest niewinna! To ofiara fatalnego splotu okoliczności i swoich wrodzonych skłonności. Kiedy w dziobie świętej pamięci Arlety Mewy zobaczyła kawałek błyszczącej folii zaczęła działać pod wpływem instynktu. Folia mieniła się tysiącem barw. Eulalia Sroka zrobiła to, co na jej miejsca zrobiłby każdy przedstawiciel gatunku Pica pica. To okropne, że w wyniku szamotaniny Arleta Mewa straciła równowagę i spadła do rzeki. Co za straszny wypadek! Moja klienta wykazała skruchę i poprosiła rodzinę Arlety Mewy o wybaczenie. A teraz błaga o sprawiedliwy wyrok. Miejsce Pani Sroki nie jest w kryminale. Nie odbierajcie jej Państwo szansy na normalne życie i realizację marzeń! Dziękuję.
- Prokuratorze Wrona.
- Wysoki Sądzie, panie i panowie przysięgli! Mecenas Dzięcioł opowiedział nam śliczną historyjkę, która nie ma nic wspólnego z prawdą. Oskarżona szczegółowo zaplanowała zbrodnię. Zwabiła ofiarę nad rzekę, a następnie z pełną premedytacją zadała cios dziobem, w wyniku którego nieprzytomna Arleta Mewa spadła do wody i utonęła. Po zajściu udała się nawet do baru „Pod żołędziami” i przechwalała się ptasiej ferajnie, że wysłała ofiarę w, jak to ujęła, ostatni rejs! Eulalia Sroka jest winna morderstwa pierwszego stopnia i wnoszę o najwyższy wymiar kary! Dożywocie! Dla takich jak ona nie ma miejsca w ptasim społeczeństwie. Dziękuję.
- A teraz przysięgli udadzą się na naradę. Proszę wyprowadzić oskarżoną. Zamykam posiedzenie!

- Proszę wstać! Sąd idzie. Obradom przewodniczy Sędzia Puchacz.
- Czy obrońca jest gotowy do wygłoszenia mowy końcowej?
- Tak, Wysoki Sądzie.
- Proszę zaczynać mecenasie Dzięcioł.
- Panie i panowie przysięgli! Eulalia Sroka jest niewinna! To ofiara fatalnego splotu okoliczności i swoich wrodzonych skłonności. Kiedy w dziobie świętej pamięci Arlety Mewy zobaczyła kawałek...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

16 marca 1952, godz. 22:20
Gdzieś na Atlantyku, w drodze do Afryki Południowej

Kochany Pamiętniczku,

Już postanowiłam. To mój OSTATNI REJS. Jak tylko wrócimy do Londynu, zadzwonię do Andrew i pojadę do niego do Berlina. Tak, Andrew! Kochany Andrew! Tylko On liczy się naprawdę! Początkowo myślałam, że praca stewardessy na statku to będzie coś niezwykle ekscytującego, ale to tylko nuda i monotonia. Nie to co wojna!
Dziś znów myślałam o Dennisie. Nie mogę przestać. Zaczynam naprawdę się go bać!! Przyczepił się do mnie, jak SROKA łasa na błyskotki. Mówi, że jestem jego małym klejnocikiem. Mam już tego dość! Chcę być wolna, wolna! Ale on chyba tego nie rozumie. I pomyśleć, że z początku był taki miły, pomagał mi odnaleźć się na statku, opowiadał o swoich MARZENIACH, a teraz nie chce dać mi spokoju. Jest okropnie zazdrosny. Czy byłyby zdolny do wszystkiego? Czy mógłby popełnić MORDERSTWO? Chyba nie jest aż tak głupi – wie, że grozi za to KRYMINAŁ. Sama już nie wiem. Jak dobrze, że tym razem z nami nie płynie. Można trochę odetchnąć…
Późno już, Pamiętniczku. Idę spać! Jutro czeka mnie nowy dzień i stare obowiązki. Dobranoc, Pamiętniczku!
Christine

(inspirowane postacią Krystyny Skarbek)

16 marca 1952, godz. 22:20
Gdzieś na Atlantyku, w drodze do Afryki Południowej

Kochany Pamiętniczku,

Już postanowiłam. To mój OSTATNI REJS. Jak tylko wrócimy do Londynu, zadzwonię do Andrew i pojadę do niego do Berlina. Tak, Andrew! Kochany Andrew! Tylko On liczy się naprawdę! Początkowo myślałam, że praca stewardessy na statku to będzie coś niezwykle ekscytującego,...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To nie był kryminał, mimo tego Joannę wciągnął. Siedziała w swojej kajucie, morze kołysało, a ona czytała. Jej marzenie to napisanie historii z morderstwem w roli głównej. To był ostatni rejs Joanny do Finlandii w charakterze dziennikarki. Po wykonaniu zadania miała być już tylko pisarką. O pisaniu marzyła od czasu gdy jako ośmiolatka napisała swoje pierwsze opowiadanie o sroce.

To nie był kryminał, mimo tego Joannę wciągnął. Siedziała w swojej kajucie, morze kołysało, a ona czytała. Jej marzenie to napisanie historii z morderstwem w roli głównej. To był ostatni rejs Joanny do Finlandii w charakterze dziennikarki. Po wykonaniu zadania miała być już tylko pisarką. O pisaniu marzyła od czasu gdy jako ośmiolatka napisała swoje pierwsze opowiadanie o...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ostatni rejs Laury P.
Kobieta szybkim krokiem weszła na pokład statku ,nerwowo ściskając torebkę ,w której spoczywały klejnoty oprawione w platynę.Jej twarz pozostała bez wyrazu,serce jednak biło szybko.Czy nikt jej nie śledził? Wydawało jej się,że ten nieznośny policjant w idiotycznej czapce w szkocką kratkę przemknął gdzieś dolnym pokładem. Mogło jej się jednak tylko wydawać, nie spała już od 48 godzin i jej czujność zaczynała słabnąć.Nie,chyba jednak nie,zgubiła go w Edynburgu,udając, że wybiera się na podziemne zwiedzanie miasta.W środku czekała na nią walizka z akwelungiem i mały,czarny kuferek.Walizkę dostarczył jej partner,przebrany za stewarda.Z ukrytej w gorsecie skrytki wyjęła inny naszyjnik,idealną kopię tego z torebki.Ta była jednak wykonana ze zwykłego,nie półprzezroczystego,cesarskiego jadeitu,najdroższego kamienia świata.Gdy tylko o tym pomyślała,jej serce się uspokoiło,zdała sobie sprawę z realizacji swego marzenia.Szybkim ruchem się rozebrała i wprawnie założyła sprzęt do nurkowania, chowając łup w specjalnej kieszonce.Godzinę pózniej wynurzyła się z wody i sprintem dobiegła do chaty stojącej na zalesionej wysepce.Tam zdjęła sprzęt i założyła wcześniej przygotowany szlafrok.Nie zapalając światła,rozpaliła w kominku i rozwarła dłoń, w której przy blasku ognia błysnęły zielone klejnoty.-Well, well Miss Laura,witam! Za jej plecami rozległ się głos.-Detektywie Moody,jestem pod wrażeniem.-I ja,Lauro.A może powienienem użyć pani przestępczego pseudonimu,Sroka?-Niezle pan to wydedukował,a więc chyba pora zakończyć ten kryminał.Co pan powie na morderstwo?Kobieta wyjęła pistolet z kieszeni szlafroka...

Ostatni rejs Laury P.
Kobieta szybkim krokiem weszła na pokład statku ,nerwowo ściskając torebkę ,w której spoczywały klejnoty oprawione w platynę.Jej twarz pozostała bez wyrazu,serce jednak biło szybko.Czy nikt jej nie śledził? Wydawało jej się,że ten nieznośny policjant w idiotycznej czapce w szkocką kratkę przemknął gdzieś dolnym pokładem. Mogło jej się jednak tylko...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej