Zawsze się uważałam za osobę silną. Wiele razy przyszło mi się zmierzyć ze słabościami, kompleksami i odrzuceniem. Jednak wiedziałam, że jestem wyjątkowa. Widziałam jak mój sposób myślenia odbiega od rówieśników, moje wartości były wyższe, a wyobraźnia przekraczała czasem i mnie samą. Może byłam oderwana od rzeczywistości ale właśnie dzięki temu miałam pewność i wiarę, że kiedyś ktoś to dostrzeże i doceni. Myślałam, że spotkałam taką osobę. Myślałam, że będzie tak jak sobie wymarzyłam, jak wyczytałam w ulubionych książkach. Tak długo czekałam żeby się przed kimś otworzyć, pokazać swoje barwy, opowiedzieć swoje tajemnice... Jednak ta osoba uświadomiła mi, że wcale nie byłam wyjątkowa. Odebrała mi siłę, wiarę i marzenia. Przez długi czas byłam cieniem samej siebie. Spadałam w dół. Czułam jakby z dnia na dzień ktoś wyrywał mi po jednym piórze ze skrzydeł. Każdy dzień był taki sam. Ten sam ból brzucha, rozczarowanie i pustka. Nigdy nie przypuszczałam, że złamane serce może tak fizycznie boleć. Byłam świadoma tego co się ze mną dzieje i to było najgorsze, bo czułam, że na to zasługuję. Zasługiwałam na cierpienie za swoją naiwność.
Nie spodziewałam się nawet skąd pojawi się światełko w tunelu. Pewnego dnia spotkałam dawną znajomą, poszłyśmy na kawę i pod wpływem impulsu zwierzyłam jej się ze wszystkiego. Poradziła mi, żebym zajęła swoje myśli czymś innym, znalazła lub rozwijała pasję. Zapisałam się na malarstwo. Nie przyszłoby mi do głowy, że sztuka mnie wybawi z tego marazmu. Nikt mi nie musiał pomagać, żadne tabletki, zwierzenia, lekarze czy przyjaciele. Ja sama sobie pomogłam. Znalazłam pasję, która mnie całkowicie pochłonęła, poznałam ludzi oderwanych od rzeczywistości jak ja. Nie przelewałam emocji na płótno, nie wracałam do przeszłości. Tworzyłam nowy obraz samej siebie i dzięki temu znów się uśmiecham. Zrozumiałam, że druga osoba nie może mi dać szczęścia, jeżeli sama nie będę potrafiła siebie uszczęśliwić.

Zawsze się uważałam za osobę silną. Wiele razy przyszło mi się zmierzyć ze słabościami, kompleksami i odrzuceniem. Jednak wiedziałam, że jestem wyjątkowa. Widziałam jak mój sposób myślenia odbiega od rówieśników, moje wartości były wyższe, a wyobraźnia przekraczała czasem i mnie samą. Może byłam oderwana od rzeczywistości ale właśnie dzięki temu miałam pewność i wiarę, że...

Wydaje mi się, że to światełko w tunelu właśnie zaczynam dostrzegać.

To był ciężki rok, w ciągu ostatnich miesięcy zdarzyło się zbyt wiele. Jestem ambitnym i zmotywowanym pracownikiem, nastawionym na nieustanny rozwój, którego złamano. Nie wnikając za bardzo w szczegóły, jestem obecnie w takim punkcie, kiedy staram się zrobić rachunek z tego, co mądre, a co dla mnie dobre. I całkiem niedawno byłam w pewnym mieście, gdzie nikt się nie spieszy, za to każdy uśmiecha. I to jest to moje światełko, bo chyba jednak "da się inaczej". No i kalkuluję, liczę, choć mam jeszcze zbyt mało odwagi, aby sięgnąć ku temu światełku.

Wydaje mi się, że to światełko w tunelu właśnie zaczynam dostrzegać.

To był ciężki rok, w ciągu ostatnich miesięcy zdarzyło się zbyt wiele. Jestem ambitnym i zmotywowanym pracownikiem, nastawionym na nieustanny rozwój, którego złamano. Nie wnikając za bardzo w szczegóły, jestem obecnie w takim punkcie, kiedy staram się zrobić rachunek z tego, co mądre, a co dla mnie...

Chyba każdy choć raz w życiu przeżywał swój własny koniec świata, gdy stracił coś, na czym najbardziej mu zależało.
Tak było i ze mną. W wieku 12. lat straciłam mamę. Wiedziałam wtedy, że już nic nie będzie tak jak kiedyś. Że z mojego świata ucieknie słońce i radość, którą mnie darzyła. I tak też się stało. Przez długi czas byłam smętna i nie mogłam pogodzić się z tym, że już nigdy nie będę mogła jej przytulić.

Pewnego dnia, siedząc w sama w nocy na łóżku,płakałam. Poczułam nagłe ciepło i usłyszałam cichy szelest. Od razu zapaliłam światło z powodu strachu. Po tym zobaczyłam leżące na podłodze zdjęcie, przedstawiające mnie i moją mamę. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha. Tamten dzień stał się moim światełkiem w tunelu, ponieważ wiedziałam, że ona nadal nade mną czuwa.

Teraz zawsze gdy mam zły dzień, wspominam sobie tę noc, a na mojej twarzy momentalnie pojawia się uśmiech.

Chyba każdy choć raz w życiu przeżywał swój własny koniec świata, gdy stracił coś, na czym najbardziej mu zależało.
Tak było i ze mną. W wieku 12. lat straciłam mamę. Wiedziałam wtedy, że już nic nie będzie tak jak kiedyś. Że z mojego świata ucieknie słońce i radość, którą mnie darzyła. I tak też się stało. Przez długi czas byłam smętna i nie mogłam pogodzić się z tym, że...

Moim "światełkiem w tunelu" na zdanie matury z matematyki będzie odgadnięcie minimalnej ilości prawidłowych odpowiedzi na zadania, gdyż moja wiedza z tego przedmiotu jest nędzna.

Moim "światełkiem w tunelu" na zdanie matury z matematyki będzie odgadnięcie minimalnej ilości prawidłowych odpowiedzi na zadania, gdyż moja wiedza z tego przedmiotu jest nędzna.

ja straciłam możliwość normalnego życia i pracy a moze nawet na męża a teraz jestem w trakcie szukania nowej pracy i nowego życia czy jakaś iskierka nadzieji sie pojawi czas pokaze

ja straciłam możliwość normalnego życia i pracy a moze nawet na męża a teraz jestem w trakcie szukania nowej pracy i nowego życia czy jakaś iskierka nadzieji sie pojawi czas pokaze

Moja historia jest prosta a jednocześnie piękna w swej prostocie. Miałam głęboką depresję przez kilka lat, brałam leki, raz nawet targnęłam na swoje życie. Nie radziłam sobie z niczym, nie miałam nadziei. Wtedy pojawił się on - moje światełko w tunelu. Rozświetlił mi drogę swoją wytrwałością i cierpliwością, wsparciem i ciepłymi słowami. Z nim każdy krok jest łatwiejszy, bo już nie potykam się o swoje stopy.

Moja historia jest prosta a jednocześnie piękna w swej prostocie. Miałam głęboką depresję przez kilka lat, brałam leki, raz nawet targnęłam na swoje życie. Nie radziłam sobie z niczym, nie miałam nadziei. Wtedy pojawił się on - moje światełko w tunelu. Rozświetlił mi drogę swoją wytrwałością i cierpliwością, wsparciem i ciepłymi słowami. Z nim każdy krok jest łatwiejszy, bo...

Zawsze miałam wielkie plany i ambicje. Wiedziałam, że nigdy nie będzie łatwe spełnienie moich marzeń. Wiedziałam, że muszę walczyć o nie od początku. No, bo mistrzowskie umiejętności nie biorą się znikąd prawda? Nie miałam jak realizować swoich marzeń, rzadko jeździłam, bo nie miałam, jak, ale nagle przeczytałam o szkole, w której spełnię marzenia. Jak się tam dostałam to wiedziałam, że to moje światełko w tunelu i że kiedyś moje marzenia spełnią się.

Zawsze miałam wielkie plany i ambicje. Wiedziałam, że nigdy nie będzie łatwe spełnienie moich marzeń. Wiedziałam, że muszę walczyć o nie od początku. No, bo mistrzowskie umiejętności nie biorą się znikąd prawda? Nie miałam jak realizować swoich marzeń, rzadko jeździłam, bo nie miałam, jak, ale nagle przeczytałam o szkole, w której spełnię marzenia. Jak się tam dostałam to...

Kilka lat temu straciłam najlepszą przyjaciółkę. Wraz z rodzicami wyjechała za granicę, by kontynuować tam naukę. Początkowo odwiedzała mnie dwa razy do roku i przysyłała słodkie wiadomości mejlowe, ale im dalej w las, tym bardziej aklimatyzowała się w nowym miejscu, aż w końcu zapomniała o starej przyjaciółce. Może się to wydać płytkie, ale dla kilkunastoletniej dziewczyny w wieku gimnazjalnym, która lubi się uczyć i do tej pory była niczym papużka nierozłączka ze swoją przyjaciółką, jej nieobecność mocno dawała mi się we znaki. Najzwyczajniej w świecie czułam się samotna. W klasie nie za bardzo mnie lubili ze względu na moje wysokie wyniki w nauce. W końcu przywykłam do przerw, podczas których siedziałam sama na szkolnym parapecie i jadłam drugie śniadanie albo chowałam nos w książkę, by stać się niewidzialną. Było mi przykro. W tym okresie byłam strasznie smutnym dzieckiem. Wszystko zmieniło po wakacjach, kiedy do naszej klasy dołączyła Anka. Niska, nieco pulchna, z zadartym nosem, trądzikiem na twarzy, w niemodnych ciuchach i z ogromną pasją do nauk ścisłych, którą zaskarbiła sobie sympatię chemiczki i matematyczki. Miała wszystkie cechy, by nie lubiano jej w klasie, ale ona się tym nie przejmowała. Była moim światełkiem w tunelu. Któregoś dnia podeszła do mnie i spytała, co czytam. Była to akurat „Ania na uniwersytecie”. Ona też lubiła Montgomery i wciąż czekała na swego Gilberta. To nas połączyło – książka i iskierka nadziei, ze kiedyś dostaniemy to o czym marzymy.

Kilka lat temu straciłam najlepszą przyjaciółkę. Wraz z rodzicami wyjechała za granicę, by kontynuować tam naukę. Początkowo odwiedzała mnie dwa razy do roku i przysyłała słodkie wiadomości mejlowe, ale im dalej w las, tym bardziej aklimatyzowała się w nowym miejscu, aż w końcu zapomniała o starej przyjaciółce. Może się to wydać płytkie, ale dla kilkunastoletniej dziewczyny...

Utracona nadzieja to bliskie mi odczucie. Właściwie, deptało mi ono po piętach od dziecka na co dzień, ponieważ należę do grupy nieprzeciętnych wrażliwców. Najpierw utracona nadzieja na bycie z koleżanką w jednej klasie, utracona nadzieja na rodzeństwo, nowy rower, rodzinne wakacje, dla schorowanego psa. Najgorszą ze wszystkich była ta utracona po 10 latach naiwnego zakochania w człowieku, który okazał się przeistoczyć w kogoś innego niż był na początku naszej znajomości. Rozgoryczenie, rozczarowanie, pytania i myśli: „co teraz”? Tyle czasu na niego czekałam, tyle wyrzeczeń, straconych szans i teraz okazuje się, że nie umiem z nim żyć?” Zawód (głównie samą sobą) był ogromny. Machnęłam w końcu niepewnie ręką na tę kwestię (poniekąd dla mnie najistotniejszą) pozwoliłam życiu nabrać własnego tempa oraz osiąść na dowolnych torach. Poszłam na praktyki, studia, staż niezwiązany z wykształceniem, a cały swój wolny czas poświęcałam ludziom, starając się nie myśleć o tym, że zbyt wiele zmarnowałam go na kogoś, kogo już nie ma i nie chcę aby był. Aż w końcu poszłam na kolejne studia, nie myśląc zbyt wiele o układaniu sobie życia przepadłam pewnego popołudnia w spojrzeniu pięknych orzechowych oczu. I poczułam „to coś”, uśmiech sam wstąpił na twarz, a ciepłe uczucie wpłynęło do serca. Wszystko co działo się wcześniej zniknęło. Nie było żalu, niepewności, obaw. Mimowolnie dostrzegłam światło w tunelu, którym wędrowałam tak długo. Na jego końcu stał i stoi On-moja nadzieja i światło życia.

Utracona nadzieja to bliskie mi odczucie. Właściwie, deptało mi ono po piętach od dziecka na co dzień, ponieważ należę do grupy nieprzeciętnych wrażliwców. Najpierw utracona nadzieja na bycie z koleżanką w jednej klasie, utracona nadzieja na rodzeństwo, nowy rower, rodzinne wakacje, dla schorowanego psa. Najgorszą ze wszystkich była ta utracona po 10 latach naiwnego...

Jedna sytuacja szczególnie zapadła mi w pamięci. Był to mój trzeci egzamin na prawo jazdy. poprzednie dwa oblałam z powodu wymuszenia pierwszeństwa. Egzaminator z którym zdawałam parę tygodni wcześniej oblał moją koleżankę ze szkoły. Nie miała o nim dobrej opinii. Podczas jazdy egzaminacyjnej znalazłam się przed wjazdem na rondo. Miałam pojechać na rondzie w prawo. Było to dość duże rondo, które posiadało dwa lub trzy pasy ruchu. Gdy byłam przed samym wjazdem, samochód który staną na pasie obok zasłonił mi widok na lewą stronę. Ruszyłam, ale gwałtownie zahamowałam, bo zobaczyłam samochód, który jechał rondem i miał pierwszeństwo. Zahamował również egzaminator i byłam pewna, że zrobił to szybciej niż ja i znowu oblałam egzamin przez wymuszenie pierwszeństwa. Zdenerwowałam się, samochody za mną zaczęły trąbić i zapytałam gdzie mam zjechać by zamienić się miejscami z egzaminatorem. Jednak egzaminator zapytał czy się zdenerwowałam, kazał trochę się uspokoić i pojechać w prawo. Następnie kazał zawrócić na stacji benzynowej. Zawracając tam spowodowałam mały korek, ale egzaminator nie kazał się przesiadać, nie rozumiałam co się dzieje. Tak dojechałam do WORDu. Egzamin zdałam pozytywnie, ale do tej pory czasem nie wierzę, czy to ja jednak o te ułamki sekund nacisnęłam szybciej pedał hamulca

Jedna sytuacja szczególnie zapadła mi w pamięci. Był to mój trzeci egzamin na prawo jazdy. poprzednie dwa oblałam z powodu wymuszenia pierwszeństwa. Egzaminator z którym zdawałam parę tygodni wcześniej oblał moją koleżankę ze szkoły. Nie miała o nim dobrej opinii. Podczas jazdy egzaminacyjnej znalazłam się przed wjazdem na rondo. Miałam pojechać na rondzie w prawo. Było to...