Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

pierzyna
AnonymousSpirit
Tookan
Wicia
Reaiia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

pierzyna
AnonymousSpirit
Tookan
Wicia
Reaiia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

tak, kiedy instruktor na prawko okazał się bucem

tak, kiedy instruktor na prawko okazał się bucem

Raz mi się to zdarzyło. Chociaż było to bardziej komiczne niż dramatyczne. Jako młodsze dziecko nie rozumiałam wielu rzeczy i postanowiłam uciec z domu. Bez niczego. Tak po prostu. Więc wyszłam, przeszłam się wokoło bloku i wróciłam do domu. Jak widać nie była to szczególnie dramatyczna ucieczka. Moi rodzice chyba do tej pory nie zdają sobie sprawy, że wtedy chciałam się wymknąć już na zawsze. Pewnie dalej myślą, że bez ich zgody po prostu wyszłam na podwórko się pobawić.:D

Raz mi się to zdarzyło. Chociaż było to bardziej komiczne niż dramatyczne. Jako młodsze dziecko nie rozumiałam wielu rzeczy i postanowiłam uciec z domu. Bez niczego. Tak po prostu. Więc wyszłam, przeszłam się wokoło bloku i wróciłam do domu. Jak widać nie była to szczególnie dramatyczna ucieczka. Moi rodzice chyba do tej pory nie zdają sobie sprawy, że wtedy chciałam się...

Miałam jedną taką sytuację! Mama nie pozwoliła mi iść na nocowanie do mojej ukochanej przyjaciółki, a miało być tylko atrakcji- oglądanie bajek i jedzenie lodów, gry i najważniejsze- zabawa ze szczeniakami! Nie mogłam wybaczyć mojej rodzicielce tak krzywdzącego zakazu, dlatego postanowiłam- uciekam z domu! Spakowałam całkiem sporo- dwie ukochane książeczki, misia, żelki i zabawkowy telefon, bez którego nie ruszałam się nigdzie! Napisałam też do mamy bardzo wymowny liścik, który zawierał aż dwa słowa: „Mama, idę”. Wrzuciłam go do jej torebki, żeby dowiedziała się o mojej ucieczce dopiero w pracy następnego dnia (były wakacje). Rano, kiedy mama pojechała do pracy, wzięłam swój tobołek i ruszyłam. Daleko nie uszłam, bo moje nóżki szybko się wtedy męczyły (więc nosił mnie tata, a na ucieczkę go nie mogłam zabrać), położyłam się pod drzewem tuż za naszym ogrodem i spędziłam tak jakieś kilka godzin (oczywiście drzemając). Kiedy się obudziłam, spałaszowałam żelki i siedziałam dalej pod drzewem, coraz bardziej znudzona. Cierpliwość nie była wtedy moją cnotą (teraz też nie jest) i nudziłam się okropnie, ale postanowiłam wytrzymać. Sytuację jednak skomplikowała osa- użądliła mnie straszliwie, więc z płaczem pobiegłam do domu, do mamy! Od razu się mną zajęła, a ja byłam zaskoczona, że nawet nie skomentowała mojej manifestacji dorosłości! Okazało się, że mama wyrzuciła list ode mnie i myślała, że poszłam się tylko pobawić. Cóż, moja „wyprowadzka” nie była jednak zbyt udana!

Miałam jedną taką sytuację! Mama nie pozwoliła mi iść na nocowanie do mojej ukochanej przyjaciółki, a miało być tylko atrakcji- oglądanie bajek i jedzenie lodów, gry i najważniejsze- zabawa ze szczeniakami! Nie mogłam wybaczyć mojej rodzicielce tak krzywdzącego zakazu, dlatego postanowiłam- uciekam z domu! Spakowałam całkiem sporo- dwie ukochane książeczki, misia, żelki i...

Tak się złożyło, że gdy byłam sześcioletnią dziewczynką, mieliśmy w domu aż pięć kotów: dwa dorosłe i trzy małe. Jedno z kociąt, szaro-białe, darzyłam szczególną miłością. Właściwie nie chciałam się nawet bawić z pozostałymi dwoma maluchami. Tymczasem moi rodzice doszli do wniosku, że nie ma rady i trzeba będzie oddać któreś z kotów sąsiadowi, bo przydadzą się jego rodzinie mieszkającej na wsi do łapania myszy. Wszystko odbyło się pod moją nieobecność i jakież było moje przerażenie, gdy okazało się, że pośród kotów, które oszczędzono, brakowało mojego Nicponia. Rozpłakałam się na dobre, dostałam wręcz jakiejś histerii i nie dało się mnie uspokoić. Jako wielka fanka „Bystrego Billa” miałam już wcześniej przygotowany tobołek ze skarbami zawiązany na kiju. Byłam więc gotowa do drogi. Najchętniej udałabym się wówczas do Fantazjany, krainy z „Nie kończącej się historii”, gdzie mogłabym polatać na grzbiecie Smoka Szczęścia, Falkora, ale nie bardzo wiedziałam, w którym kierunku powinnam iść. Musiałam się więc zadowolić wyprawą do lasu nieopodal domu. Leży tam w zagłębieniu ogromny kamień, który moja rodzina do dziś otacza swego rodzaju kultem. Usiadłam więc sobie na tym kamieniu i płakałam. Rodzice oczywiście domyślili się, dokąd poszłam i wysłali za mną moją starszą koleżankę. Zaczęła mnie uspokajać i przekonywać, żebym wróciła i że sąsiad przywiezie mojego kotka z powrotem. Wróciłam z nią do domu i rzeczywiście, dwa dni potem mój Nicpoń i ja znów byliśmy razem.

Tak się złożyło, że gdy byłam sześcioletnią dziewczynką, mieliśmy w domu aż pięć kotów: dwa dorosłe i trzy małe. Jedno z kociąt, szaro-białe, darzyłam szczególną miłością. Właściwie nie chciałam się nawet bawić z pozostałymi dwoma maluchami. Tymczasem moi rodzice doszli do wniosku, że nie ma rady i trzeba będzie oddać któreś z kotów sąsiadowi, bo przydadzą się jego rodzinie...

W każdej bajce Disneya przewija się motyw ucieczki. Nic dziwnego ,więc ,że jako sześciolatka po obejrzeniu całego maratonu bajek postanowiłam zasmakować wolności o jakiej z pasją śpiewała Pocahontas. Pragnęłam tak jak Bella zabłądzić we mglę ,by za zakrętem odkryć skryte w mroku zamczysko. Nie pogardziłabym również spotkaniem z gromadką krasnoludków czy herbatką z Szalonym Kapelusznikiem.
Mój sześcioletni umysł uznał ,że ucieczka spod czujnego oka mamy to jedyne wyjście, by rozpocząć przygodę rodem z baśni. Wiedziałam ,że jeśli podzielę się z nią moim błyskotliwym pomysłem, jej sceptycyzm jakim poszczycić mogą się tylko dorośli ,weźmie w niej górę, a ona po raz kolejny powie coś w rodzaju :"Skarbie, czerwone jabłuszka naprawdę nie są trujące".
Moja ucieczka nie miała pompatycznego charakteru. Choć krzyczałam na dynie rosnącą w ogródku, ona usilnie nie chciała przemienić się w karocę. Nie działały prośby ani groźby.Pobiegłam do salonu gdzie na podłodze leżał olbrzymi dywan. Nakłaniałam go ,by wzleciał wysoko i zabrał mnie w miejsca jakie Aladyn pokazywał Dżasminie. Bez skutku.Czas uciekać na własnych nogach-pomyślałam. Starałam się zgubić w babcinym ogródku pantofelek ,lecz on jak na złość przywarł do mej stópki.
Ucieczka zakończyła się z wielkim patosem -trafiłam na pogotowie .Niczym Alicja z Krainy Czarów wpadłam do wielkiej dziury,przy czym złamałam sobie nogę. Nim z rozpadliny wyciągnęły mnie matczyne ręce dostrzegłam błysk w ciemności. Biały Króliku ,czy to byłeś Ty?

W każdej bajce Disneya przewija się motyw ucieczki. Nic dziwnego ,więc ,że jako sześciolatka po obejrzeniu całego maratonu bajek postanowiłam zasmakować wolności o jakiej z pasją śpiewała Pocahontas. Pragnęłam tak jak Bella zabłądzić we mglę ,by za zakrętem odkryć skryte w mroku zamczysko. Nie pogardziłabym również spotkaniem z gromadką krasnoludków czy herbatką z Szalonym...

Zawsze uczesana, zawsze ułożona, grzeczna, cicha i czyściutka z najbielszymi rajstopkami w koście- oto nudna ja. Dla rodziców dziecko idealne- czerwony pasek, wierszyk na akademii i jeśli wieczorne wyjście to z innymi wzorowymi dziećmi z Odnowy w Duchu Świętym.
Ale jak już odwaliłam numer to był to numer życia. Ucieczką bym tego nie nazwała, bo była to raczej zwykła wyprowadzka z domu. Jako nastolatka. W ciąży!
Czy wszystkie te wydarzenia i ich konsekwencje miały swoją przyczynę w młodocianym buncie, miały stanowić wyłamanie się wreszcie z tych ram idealnie ułożonej dziewczyny? Nie. Zwyzywanie myślałam- byłam pewna swoją młodzieńczą, naiwną pewnością- że takie historie nie przydarzają się takim grzecznym panienkom jak ja.

Zawsze uczesana, zawsze ułożona, grzeczna, cicha i czyściutka z najbielszymi rajstopkami w koście- oto nudna ja. Dla rodziców dziecko idealne- czerwony pasek, wierszyk na akademii i jeśli wieczorne wyjście to z innymi wzorowymi dziećmi z Odnowy w Duchu Świętym.
Ale jak już odwaliłam numer to był to numer życia. Ucieczką bym tego nie nazwała, bo była to raczej zwykła...

W dzieciństwie nie była buntowniczką. Należała bardziej do tych, którzy chowali wszystko w sobie. Więc nawet jeśli w jej głowie rodził się pomysł na ucieczkę, nigdy nie miała wystarczającej odwagi, by go zrealizować. Chciała być silna, ale taka nie była, więc wizja samotnego szwendania się po nocy w nieokreślonym kierunku, nie była dla niej zachęcająca. Policja, pretensje i utrata zaufania? E-e, nic fajnego. Nie była także typem podróżnika, więc szalone podróże w poszukiwaniu wolności również nie wchodziły w grę. Zamiast tego, cierpliwie czekała, aż nadejdzie ten moment, w którym będzie mogła uciec daleko i nikt nie będzie jej szukał... Bo będą wiedzieli, gdzie jest, ale wreszcie sama i na swoich zasadach. Miała to szczęście, że każdy oczekiwał, iż wybierze się na studia, a nie mieszkała zbyt blisko dużych miast, w których znalazłaby uczelnię dla siebie. Więc wybrała dla siebie jedno z miejsc najbardziej oddalonych od rodzinnego domu, nie wracała tam zbyt często i to po cichu nazywała swoją ucieczką. Ucieczką-kontrolowaną. Rodzina mówiła na to studia. A ona wreszcie mogła żyć bez konieczności tolerowania wszystkiego wokół.

W dzieciństwie nie była buntowniczką. Należała bardziej do tych, którzy chowali wszystko w sobie. Więc nawet jeśli w jej głowie rodził się pomysł na ucieczkę, nigdy nie miała wystarczającej odwagi, by go zrealizować. Chciała być silna, ale taka nie była, więc wizja samotnego szwendania się po nocy w nieokreślonym kierunku, nie była dla niej zachęcająca. Policja, pretensje i...

Pamiętam, że jak miałam około dziesięć lat pokłóciłam się z mamą o pewną zabawkę i zagroziłam, że ucieknę jak jej nie dostanę. Wracając do domu, oczywiście bez zabawki, byłam obrażona na cały świat. Od razu gdy weszłam do swojego pokoju spajowałam w worek z księżniczkami porcelanowe pieski biorąc jeszcze czapkę z daszkiem. Miałam zamiar uciec i nie wrócić, niestety gdy byłam przy drzwiach tata powiedział że leci Roszpunka. Nie mogłam tego przegapić i zostałam. I tak od ponad dziesięciu lat nie uciekłam z domu. Najlepsze w tym jest to, że nawet nie wiedziałam dokąd bym poszła w deszczową noc.

Pamiętam, że jak miałam około dziesięć lat pokłóciłam się z mamą o pewną zabawkę i zagroziłam, że ucieknę jak jej nie dostanę. Wracając do domu, oczywiście bez zabawki, byłam obrażona na cały świat. Od razu gdy weszłam do swojego pokoju spajowałam w worek z księżniczkami porcelanowe pieski biorąc jeszcze czapkę z daszkiem. Miałam zamiar uciec i nie wrócić, niestety gdy...

Zawsze byłam poukładanym, nie sprawiającym problemów dzieckiem, nawet okres dojrzewania przeszłam wyjątkowo łagodnie... Tata był zawsze dla mnie autorytetem budzącym respekt - zawsze zabiegałam o jego uznanie, pochwałę... Tak miałam w życiu taki moment że chciałam uciec z domu, zapomnieć o swoim pochodzeniu, zapomnieć o swoim życiu, zapomnieć o sobie? Kiedy? Kiedy miałam 22 lata studiowałam, tata zachorował na raka płuc - początkowo byłam pełna zapału i walki o jego zdrowie ale kiedy mama dostała udaru rok później i na zawsze utraciła świadomość i sprawność fizyczną - poddałam się, dopadła mnie depresja, nie zależało mi na nich, na życiu byle jak najdalej od tego wszystkiego... Zaczęłam pić, imprezować chcąc nawet porzucić swojego narzeczonego - kojarzył mi się tylko z jednym - z bólem tego co utraciłam... Teraz kiedy mam 28 lat, otrząsnęłam się w porę, wyszłam za mąż za cudownego mężczyznę który walczył o mnie, o nas do końca pomagał mi zająć się rodzicami do tej pory żałuję że nie spięłam tyłka - ja byłam zdrowa zamiast być przy nich - odsunęłam się, uciekałam od tego... Do końca życia będzie mnie to od środka zatruwać... Takim momentem orzeźwienia była śmierć taty - ja była tydzień po wypadku samochodowym - złamanie kości krzyżowej, biodrowej i łonowej - nie mogłam być na pogrzebie i później mimo walki o zdrowie mamy dwa lata później i ją straciłam będąc już w ciąży - synek to taka czyta jej kopia, na co dzień nie pozwala mi o niej zapomnieć...

Zawsze byłam poukładanym, nie sprawiającym problemów dzieckiem, nawet okres dojrzewania przeszłam wyjątkowo łagodnie... Tata był zawsze dla mnie autorytetem budzącym respekt - zawsze zabiegałam o jego uznanie, pochwałę... Tak miałam w życiu taki moment że chciałam uciec z domu, zapomnieć o swoim pochodzeniu, zapomnieć o swoim życiu, zapomnieć o sobie? Kiedy? Kiedy miałam 22...