Zbliżało się południe, parne powietrze doskwierało trzem mężczyznom stojącym na wiadukcie. Ubrani w skórzane kamizelki z frędzlami, solidne glany i kapelusze z dużym rondem czekali na pociąg towarowy przewożący węgiel, który miał tędy wkrótce przejechać. W spokoju dopalali grube cygara, podśpiewując pod nosem. Wreszcie dał się słyszeć gwizd zbliżającego się pociągu. Bandyci gładko przeszli na drugą stronę barierki i zajęli pozycje, gotowi do skoku. Ryzyko ich pociągało, napadając na pociągi czuli, że żyją. Niepotrzebny był im Teksas, swój Dziki Zachód mieli tutaj, na Śląsku. Poczekali, aż lokomotywa wychynie spod wiaduktu, po czym skupieni, wybierając odpowiedni moment, wskoczyli jeden po drugim do trzech kolejnych wagonów, gładko lądując na stosie węgla. Czując na ciele pęd wiatru, wyciągnęli zza pazuchy przygotowane wcześniej worki i w pośpiechu zaczęli ładować do nich „czarne złoto”. Po napełnieniu i związaniu lassem zrzucili je na nasyp kolejowy. Tam mieli je odnaleźć pozostali członkowie gangu, którzy, zaopatrzeni w rewolwery, przybędą na mechanicznych rumakach. Teraz czekało na mężczyzn bardziej niebezpieczne zadanie. Dojeżdżali właśnie do okolicy, w której pociąg zwalniał. Przytrzymując się brzegu wagonów zwinnie spuścili się po ścianie i po chwilowej szarpaninie z ciężką zasuwą zdołali otworzyć drzwi, a następnie zgrabnie zeskoczyli na nasyp kolejowy. Węgiel wysypywał się tymczasem z trzech wagonów z przeraźliwym hukiem. Wkrótce ukryci w lesie pozostali bandyci wyzbierają „czarne złoto” co do grudy i znikną jeszcze przed przybyciem zaalarmowanych strażników.

Zbliżało się południe, parne powietrze doskwierało trzem mężczyznom stojącym na wiadukcie. Ubrani w skórzane kamizelki z frędzlami, solidne glany i kapelusze z dużym rondem czekali na pociąg towarowy przewożący węgiel, który miał tędy wkrótce przejechać. W spokoju dopalali grube cygara, podśpiewując pod nosem. Wreszcie dał się słyszeć gwizd zbliżającego się pociągu. Bandyci...

Mogłoby się wydawać, że Stanisław jest zwyczajnym człowiekiem. Nic bardziej mylnego. Dla wielu ludzi był tylko jednym z wielu ludzi, którzy codziennie pracują na utrzymanie siebie i swych bliskich. Jednak nie wiedzieli, że jest również kowbojem z prawdziwego zdarzenia. Co prawda, porzucił kilka tradycyjnych atrybutów człowieka z Dzikiego Zachodu, ale to nie zmieniało faktu, iż był konnym pasterzem. Jednak kilka rzeczy różniło go od obrazków widzianych w westernach.
Nie posiadał prawdziwego konia. Porzucił go na rzecz kilkuset koni mechanicznych, które znajdowały się w jego najnowocześniejszym motorem prosto z fabryki BMW.Nosił wysokie buty tak jak na Dzikim Zachodzie oraz czarną, skórzaną kurtkę, pod którą krył się pistolet Walther PPK z pełnym magazynkiem. W kulach był jad grzechotnika, tak jak mu doradził pewien starzec wywodzący się z plemienia Apaczów.
Jednak nie zabijał przypadkowo napotkanych ludzi. Zawsze walczył w samo południe w głównym punkcie miasta. Nawet jeśli nie zabijał od razu, to jad węża robił swoje i ofiara szybko umierała. Być może wielu uznałoby go za łowcę nagród, ale on bronił tego miasta. Zawsze po wygranej mówił nad trupem słowa: "To miasto jest za małe dla nas dwojga".
Tak żył Stanisław. Dla wielu zwyczajny człowiek, lecz tak naprawdę obrońca wielkiej betonowej pustyni, gdzie również trzeba toczyć zażarte walki.

Mogłoby się wydawać, że Stanisław jest zwyczajnym człowiekiem. Nic bardziej mylnego. Dla wielu ludzi był tylko jednym z wielu ludzi, którzy codziennie pracują na utrzymanie siebie i swych bliskich. Jednak nie wiedzieli, że jest również kowbojem z prawdziwego zdarzenia. Co prawda, porzucił kilka tradycyjnych atrybutów człowieka z Dzikiego Zachodu, ale to nie zmieniało faktu,...

- Dzielnicowy Marecki do mnie! – głos komendanta grzmiał w całym posterunku.
- O co chodzi panie komendancie? – zza drzwi wychylił się wysoki mężczyzna w brązowej kurtce z frędzlami.
- Możesz mi wyjaśnić wczorajszy raport?
- Coś nie tak?
- Wszystko w porządku – odpowiedział sarkastycznie. – Pojedynek na pewno był piękny, chłopak ma tylko zranioną rękę i gdybym się postarał mógłbym sobie wyobrazić ciebie w kowbojskim kapeluszu, ponczo i ostrogach.
- Nadal nie rozumiem o co panu chodzi.
- Za jakie grzechy – westchnął – Wytłumaczę ci to tak, żebyś zrozumiał. Nie możesz się pojedynkować z ludźmi na ulicy. To nie Dziki Zachód!
- Kwestionuje pan moje metody pracy – założył nogi na biurko.
- Owszem, kwestionuję. Według ciebie normalne jest ustawianie się z bandziorami w samo południe?
- Przyznaję, mam nieco inne podejście do służby, ale musi pan przyznać, że skuteczne. Nigdy nie strzelam pierwszy czekam aż oni chwycą za broń.
- Bo wiesz, że jesteś szybszy od nich i koniec końców nie ty zostaniesz postrzelony.
- Cóż mogę powiedzieć – rozłożył ręce i rozparł się wygodniej na krześle.
- Nie nadużywaj mojej cierpliwości Marecki. Mamy dwudziesty pierwszy a nie dziewiętnasty wiek! I na miłość boską oddaj konia do stadniny, masz przecież radiowóz, albo patroluj na pieszo. Ostrzegam cię ostatni raz.
Dzielnicowy wstał i udał się do wyjścia. Frędzle na jego kurtce kołysały się z każdym krokiem.
- Jeszcze jedno Marecki – przywołał go gestem do środka. – Włóż buty i kurtkę, które dostałeś z mundurem. Nie chcę cię więcej widzieć w kowbojkach z wężowej skóry.

- Dzielnicowy Marecki do mnie! – głos komendanta grzmiał w całym posterunku.
- O co chodzi panie komendancie? – zza drzwi wychylił się wysoki mężczyzna w brązowej kurtce z frędzlami.
- Możesz mi wyjaśnić wczorajszy raport?
- Coś nie tak?
- Wszystko w porządku – odpowiedział sarkastycznie. – Pojedynek na pewno był piękny, chłopak ma tylko zranioną rękę i gdybym się...

Mieszkam w jednym z nielicznych już miast, gdzie jazda konna uznawana jest za pewien prestiż. A pojedynek w samo południe to sprawa honoru. Wszyscy schodzą się wtedy do Ponderosy, jest to nasz miejscowy bar, przez niektórych zwany saloonem. Jest tam miejsce aby uwiązać konia, ale ze względu na współczesny postęp cywilizacyjny, zbudowano niewielki parking dla samochodów. Choć miejscowi twierdzą że prawdziwy cowboy nie zniży się do tego poziomu, a prawdziwy pojazd, ma w sobie moc tylko jednego konia.
Tak więc, gdy wybije południe, dwóch zwaśnionych śmiałków, spotyka się przed Ponderosą, mierząc się gniewnie spojrzeniami, licząc na to że ten drugi się wycofa, ale jeszcze się tak nie zdarzyło. Nie zdarzyło się również, aby taki pojedynek doszedł do skutku, gdyż bar posiada monitoring i w sekundzie na miejscu jest policja. Kończy się to zwykle wyzwiskami, i próbą udobruchania kieliszkiem. Dziś umówiłam się z koleżanką w normalnym barze, ale nawet on posiada zajazd "4UHorse", gdzie mogą podjeżdżać po zamówienie "koniarze", czyli jak my ich nazywamy.
- Wciąż nie rozumiem, dlaczego wolą jazdę konną? Skoro samochody są szybsze. - spytała mnie.
To jednak nie jest sprawa do zrozumienia przez nas młodych, tak już po prostu jest i już.
W nocy obudził mnie straszny hałas. Po chwili poznałam, że to pan Staszek awanturuje się z sąsiadem, był on starym, zatwardziałym cowbojem, i nie mógł zrozumieć że świat się zmienia. Wszędzie nosił swój stary rewolwer, a teraz właśnie strzelał sąsiadowi w drzwi, jak zwykle.
Na naszym osiedlu nie było monitoringu, więc takie rzeczy były powszechne.
Albo pan Staszek strzela, albo pan Józek robi rodeo pod blokiem.
Czekam z niecierpliwością, aż w końcu się stąd wyprowadzę.

Mieszkam w jednym z nielicznych już miast, gdzie jazda konna uznawana jest za pewien prestiż. A pojedynek w samo południe to sprawa honoru. Wszyscy schodzą się wtedy do Ponderosy, jest to nasz miejscowy bar, przez niektórych zwany saloonem. Jest tam miejsce aby uwiązać konia, ale ze względu na współczesny postęp cywilizacyjny, zbudowano niewielki parking dla samochodów....

Południe. Stoimy w odległości zaledwie kilku kroków mierząc się nienawistnie wzrokiem. Uśmiecha się półgębkiem, czuje się już na wygranej pozycji.
Nie dam mu tej satysfakcji.
Dzierżąc w ręku swoją broń odwracam się do niego plecami i wykonuje dziesięć kroków. Czas leci nieubłaganie, a chwila ostatecznego rozrachunku ma nastąpić w przeciągu kilku sekund.
Zatrzymuje się i oddycham głośno. Krople potu spływają powolnie po moim czole. To jest ten czas. Mój czas.
Robię obrót i z prędkością światła wykonuje płynnie dokładnie siedem zamaszystych ruchów.
Po całej bezbłędnej i trafionej akcji porzucam broń aby ostatni raz spojrzeć na mojego rywala. Dziś to ja jestem górą.
- Doskonale Berkowski, widać, że dziś się przygotowałeś! Piątka!- Mówi z dumą mój rywal.
Podnoszę tylko dumnie gardę i bez słowa idę do ławki w stronę przepalającej się jarzeniówki.

Południe. Stoimy w odległości zaledwie kilku kroków mierząc się nienawistnie wzrokiem. Uśmiecha się półgębkiem, czuje się już na wygranej pozycji.
Nie dam mu tej satysfakcji.
Dzierżąc w ręku swoją broń odwracam się do niego plecami i wykonuje dziesięć kroków. Czas leci nieubłaganie, a chwila ostatecznego rozrachunku ma nastąpić w przeciągu kilku sekund.
Zatrzymuje się i...

Pojedynek na szosie
Mój mustang warczał. Był przystosowany do jazdy po otwartych terenach gdzie był wolny i mógł hulać do woli. A tutaj w korku na autostradzie mógł jedynie warczeć z wściekłości. Motocykl, który znikąd się pojawił i wjechał w drobną lukę przede mną tak mnie wkurzył, że wcisnąłem klakson kilka razy. I stało się.
Po chwili staliśmy naprzeciwko siebie. Wokół nas całe stado „bawołów”, „byków” i „krów” czekało, aż będzie można się przeprawić na druga stronę. Poprawiłem kapelusz i zrobiłem skręta. Zaciągnąłem się raz i splunąłem. Za moim przeciwnikiem przetoczyła się chmura spalin niczym krzaczasta kula.
- Zaczynamy gringo – powiedział motocyklista
- Uważaj na słowa, jestem sławny Lucky Dan – odpowiedziałem
Zaczęliśmy się cofać, kierowcy trąbili gdy przechodziliśmy im po maskach i dachach ich wozów. W końcu dystans był odpowiedni, kilka "krów" zasłaniało cel, przez co pojedynek miał być jeszcze bardziej emocjonujący. Zaczęliśmy krążyć. I wtedy w oddali zobaczyłem sygnalizacje świetlną. Przy każdym kroku zerkałem w jej kierunku.
Żółte - Przeciwnik dobywa broń…
Zielone - Błyskawicznie wyciągam broń rzucam się w bok pociągając przy tym za spust. Kula śmiga koło mojego ucha. Mój pocisk pomknął przebijając się przez szyby wozów i wbił się w serce motocyklisty. Przeciwnik osunął się na jezdnie.
Po godzinie gdy tylko udrożniono ruch, całe stado ruszyło do wodopoju. Wcisnąłem gaz, mój mustang wierzgnął. I ruszyłem… wrzuciłem 2, potem 3… i znów byłem wolny.
I odjechałem w stronę zachodzącego Słońca.

Pojedynek na szosie
Mój mustang warczał. Był przystosowany do jazdy po otwartych terenach gdzie był wolny i mógł hulać do woli. A tutaj w korku na autostradzie mógł jedynie warczeć z wściekłości. Motocykl, który znikąd się pojawił i wjechał w drobną lukę przede mną tak mnie wkurzył, że wcisnąłem klakson kilka razy. I stało się.
Po chwili staliśmy naprzeciwko siebie. Wokół...

Strzeliste metalowe budynki z potężnymi pancernymi oknami, w których można zobaczyć nikły blask nieba oraz dawnej rzeczywistości, zajmują większą część potężnych aglomeracji miejskich. W tym oto nienaturalnym środowisku wychowywał się i żył Kevin, chłopiec o nieprzeciętnej wyobraźni i pragnieniu podbicia świata. Marzył o rabunkach na bank, pojedynkach jeden na jeden oraz o konnych wyprawach na bizony po stepach, ogniskach i dzikich pieśniach z rdzennymi Indianami. Niestety te niezwykłe wydarzenia mógł odtwarzać tylko w swojej głowie, gdyż otaczający go świat był zbyt straszny, zimny i brutalny. Kevin wstąpił do gangu, nosił broń na pasku i słynął ze swoich dziwactw, jakimi była walka jeden na jednego z sekundantem. Pomimo tego był bardzo dobry w napadaniu na samochody przewożące bezcenne ładunki, dlatego poważano go w gangu i chętnie powierzano mu kolejne zadania do wykonania. Z zachowania przypominał człowieka z dawnych westernów, puszczanych w alternatywnym kinie. Kumple często zastanawiali się co jest nie tak z Kevinem, jak to się stało, że znalazł się właśnie w tym miejscu i czasie, skoro zdecydowanie nie pasował do otaczającego go świata, mimo tych trudności Kevin odnalazł siebie i dzięki swoim zasadą oraz umiejętnościom mógł przetrwać w XXI wieku.

Strzeliste metalowe budynki z potężnymi pancernymi oknami, w których można zobaczyć nikły blask nieba oraz dawnej rzeczywistości, zajmują większą część potężnych aglomeracji miejskich. W tym oto nienaturalnym środowisku wychowywał się i żył Kevin, chłopiec o nieprzeciętnej wyobraźni i pragnieniu podbicia świata. Marzył o rabunkach na bank, pojedynkach jeden na jeden oraz o...

-Wielki Wodzu! Atakują! - krzyczy Krzysio wbiegając do "namiotu". Otoczony z trzech stron przez wiszące prześcieradła kawałek ziemi znakomicie się sprawdza w roli tipi.
- Kto? - zapytał poważnie Jaś starając się nie poruszyć zbytnio twarzą, aby nie przeszkadzać małej Amelce w nakładaniu mu startej, mokrej, czerwonej kredy na policzki. Dziewczynce bardzo ładnie w warkoczach i piórku zatkniętym za uchem.
- Blade twarze - krzyknął z przerażeniem Krzyś.
- Każ zebrać wojska i szykuj pióropusz! - zdecydował Krzysio i obaj wyskoczyli z namiotu wyjąc głośno i pukając ręką w usta żeby dźwięk był urywany. Wyglądają jak prawdziwi, szanujący się Indianie.

Kilka metrów dalej słychać odgłos pistoletu na kapiszony.
- W moim bucie jest wąż! - złowieszczo krzyczy Mareczek naśladując bohatera swojej ulubionej bajki. Razem z Antkiem przybiegli do obozu Indian trzymając między nogami kije od szczotek. Kowbojskie kapelusze dumnie sterczą im na głowach.
- Poddajcie się - zawołał Antek celując w Wodza z pistoletu na kulki. Nie jest on co prawda naładowany, ale wygląda naprawdę groźnie. Indianin bezbronnie unosi ręce.
- Wiążemy ich! - decyduje Marek i sznurkiem przywiązują Krzysia i Jasia do drzewa.
- Piękna Indianko! - woła Antek. - Zwyciężyliśmy i teraz zostaniesz moją żoną.
- Nie! - oburza się Marek. - Ona będzie moją żoną!
- Będziemy się o nią pojedynkować. - decydują po chwili.

Niestety wołanie na obiad przerywa zabawę. Postanawiają odłożyć pojedynek na kolejny dzień. W samo południe.

-Wielki Wodzu! Atakują! - krzyczy Krzysio wbiegając do "namiotu". Otoczony z trzech stron przez wiszące prześcieradła kawałek ziemi znakomicie się sprawdza w roli tipi.
- Kto? - zapytał poważnie Jaś starając się nie poruszyć zbytnio twarzą, aby nie przeszkadzać małej Amelce w nakładaniu mu startej, mokrej, czerwonej kredy na policzki. Dziewczynce bardzo ładnie w warkoczach...

Początkiem jesieni rudowłosy Piotr znany jako Rudy Pedro ruszył na zachód na swoim koniu, a właściwie to ruszył swoim BMW, lecz nie miał pojęcia, ile ten powóz ma koni. Wabił go dziki zachód Polski, gnał w przepiękne krainy pałaców, ogrodów, wodospadów i gór, lecz one go nie interesowały. Mijał oświetlone intensywnym blaskiem zachodzącego słońca pogórza oraz formacje skalne w okolicach miasta smoka, a potem Gór Sowich. Mknął bryką, napędzany żądzą złota. Opętała go złota gorączka. I pociąg. Złoty pociąg, który musiał odnaleźć.
Zatrzymał się w jednym z przydrożnych saloon'ów, nie wiedzieć czemu zwanych gospodami i restauracjami. Zamówił whisky, wypalił tytoń, puszczając kółka z dymu, po czym chciał ruszyć dalej, ale był zbyt zmęczony, gnał aż z zapomnianych Bieszczad, od granicy z Ukrainą, więc postanowił wynająć sobie na noc pokój w owej gospodzie. Był śpiący. Tak mu się zdawało. Naprawdę to whisky myślała za niego.
Rozejrzał się - wokół tylko preria - nie wiedział, że to Pustynia Błędowska, ale wiedział, że jeszcze wiele litrów whisky i piwa się przeleje zanim dotrze w okolice Wałbrzycha.
Wtem inny gość restauracji, przypadkiem ubrany w kowbojki pokazał mu gwiazdę, to znaczy odznakę. Czyżby to był lokalny szeryf? Okazało się, że BMW jest kradzione.
Rudy Pedro okazał uszanowanie, uchylając kapelusz, po czym padł jak długi na podłogę.
Kto wie, kiedy będzie znów w stanie ruszyć na poszukiwanie złotego pociągu. Jedno jest pewne - tylko on może go odnaleźć.

Początkiem jesieni rudowłosy Piotr znany jako Rudy Pedro ruszył na zachód na swoim koniu, a właściwie to ruszył swoim BMW, lecz nie miał pojęcia, ile ten powóz ma koni. Wabił go dziki zachód Polski, gnał w przepiękne krainy pałaców, ogrodów, wodospadów i gór, lecz one go nie interesowały. Mijał oświetlone intensywnym blaskiem zachodzącego słońca pogórza oraz formacje skalne...

Wychodzę z pracy, słońce mocno grzeje, a zegar właśnie wybija południe. Idę do saloonu odprężyć się po ciężkim dniu. Tam jak zawsze siedzi pełno kowbojów, którzy zagonili bydło na pastwisko i przyszli ukoić pragnienie kuflem złotego trunku. Jeden z nich baczni mi się przygląda, ale to nikt z miejscowych, chyba jakiś samotny jeździec. Jest bardzo przystojny i silnie zbudowany, na pasku przy spodniach nosi rewolwer. Gdy zbliżam się do gospodarza złożyć zamówienie, potrąca mnie jeden z kowboi, już mocno pijany. Robi się nieprzyjemnie. W mojej obronie staje ów nieznajomy i rozpoczyna się bójka. Latają kufle, łamią się stoły i krzesła. Gospodarz saloonu wzywa szeryfów. Pojawia się dwóch mocno zbudowanych, w mig obezwładniają kowboja i samotnego jeźdźca i wyprowadzają w lokalu. Wychodzę wyrazić wdzięczność mojemu obrońcy, a mój wybawca proponuje mi przejażdżkę jego rumakiem i bezpieczny transport przez ten Dziki Zachód do chaty.

Wychodzę z pracy, słońce mocno grzeje, a zegar właśnie wybija południe. Idę do saloonu odprężyć się po ciężkim dniu. Tam jak zawsze siedzi pełno kowbojów, którzy zagonili bydło na pastwisko i przyszli ukoić pragnienie kuflem złotego trunku. Jeden z nich baczni mi się przygląda, ale to nikt z miejscowych, chyba jakiś samotny jeździec. Jest bardzo przystojny i silnie...