Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Baśka
blackbird
marta
Haczlo
Olena

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Baśka
blackbird
marta
Haczlo
Olena

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Oczywiście, ukształtowała mnie moja rodzina - i jestem jej za to ogromnie wdzięczna. A gdyby posunąć się o krok dalej i zadać pytanie - co ukształtowało moją rodzinę? Z całą pewnością fakt bycia Polakami z całym bagażem historycznych doświadczeń, z naszym językiem, który obfituje przecież w słowa tak emocjonalne, że trudno znaleźć mu podobny wśród języków świata. Jako filolog zawsze bawię się myślą - czy my kształtujemy język, czy on kształtuje nas? Właściwie i jedno, i drugie. Wszystkie czułe, pełne ciepła słowa, zdrobnienia, których nie sposób oddać w innym języku. Gry słów, które tak bardzo chciałoby się wyjaśnić obcojęzycznym przyjaciołom. Wszystkie nasze śmiesznostki, wady i zalety zakodowane w języku. Język w tak wielkim stopniu determinuje sposób, w jakim postrzegamy świat, że będę obstawać przy tym, że jest źródłem naszej osobowości, że to on nas kształtuje - jako naród, a zatem również jako jednostki. I mimo że nie mamy żadnego wpływu na to, jaki język będzie naszym językiem ojczystym, nie chciałabym czuć ani widzieć przez pryzmat jakiegokolwiek innego języka niż polski.

Oczywiście, ukształtowała mnie moja rodzina - i jestem jej za to ogromnie wdzięczna. A gdyby posunąć się o krok dalej i zadać pytanie - co ukształtowało moją rodzinę? Z całą pewnością fakt bycia Polakami z całym bagażem historycznych doświadczeń, z naszym językiem, który obfituje przecież w słowa tak emocjonalne, że trudno znaleźć mu podobny wśród języków świata. Jako...

Piłka nożna. Zaczęło się od grania, oglądania nielicznych transmisji, poznawania historii dawniejszych rozgrywek, co ewoluowało w chęć poznawania historii powszechnej. Prawdziwej historii.

Połowa lat 80-tych ubiegłego wieku. Smutny czas smutnego PRLu. Ale też czas nauki w szkole podstawowej. I chłonięcia wiedzy. Tylko jak wiedza jest tą prawdziwą i pożądaną ? Tak wiele dziedzin było zakłamanych. Nawet historii sportu. Więc pozostawało poszukiwanie prawdy. Co i dlaczego. A przy poszukiwaniach i dochodzeniach zawsze należało i należy jeszcze to potwierdzić gdzie indziej. I tak pozostało do dzisiaj. Dzisiaj to nawet może i jeszcze bardziej, ostrożnie należy podchodzić do wszelkich „rewelacji”. Szczególnie w internecie gdzie tak wiele tzw. „fake newsów”. Zawsze sprawdzaj.

Piłka nożna. Zaczęło się od grania, oglądania nielicznych transmisji, poznawania historii dawniejszych rozgrywek, co ewoluowało w chęć poznawania historii powszechnej. Prawdziwej historii.

Połowa lat 80-tych ubiegłego wieku. Smutny czas smutnego PRLu. Ale też czas nauki w szkole podstawowej. I chłonięcia wiedzy. Tylko jak wiedza jest tą prawdziwą i pożądaną ? Tak wiele...

Z perspektywy swoich trzydziestu kilku lat widzę, jak ważne dla mojego życia były doświadczenia z czasu, gdy byłam nastolatką. Z małego miasteczka trafiłam do renomowanego, katolickiego liceum. Dzięki ludziom z klasy, do której trafiłam, ze skrytej kujonki stałam się osobą bardziej otwartą, spontaniczną, radosną, cieszącą się z życia. Doświadczyłam, czym jest przyjaźń i jak wiele dobrych rzeczy można zrobić dla innych. W głowie miałam pełno ideałów i spotkałam ludzi, którzy mieli podobnie.

Czas liceum to również czytanie coraz bardziej wartościowych i ambitnych książek – Gravesa, Merona, ks. Twardowskiego – a takie młodzieńcze lektury przeżywa się chyba najmocniej i dzięki temu długo się je pamięta.

Z perspektywy swoich trzydziestu kilku lat widzę, jak ważne dla mojego życia były doświadczenia z czasu, gdy byłam nastolatką. Z małego miasteczka trafiłam do renomowanego, katolickiego liceum. Dzięki ludziom z klasy, do której trafiłam, ze skrytej kujonki stałam się osobą bardziej otwartą, spontaniczną, radosną, cieszącą się z życia. Doświadczyłam, czym jest przyjaźń i jak...

To co nas kształtuje to:
- kraj, w którym żyjemy - i to co się na niego składa, czyli ludzie, kultura, religia, ustrój polityczny, klimat.
Wiele zależy od osób, które nas otaczają, szczególnie ważna jest tu kwestia rodziny, która ma wpływ na wychowanie. Od niej zależy jacy będziemy: pewni siebie czy zamknięci, nie dopuszczający nikogo do siebie. Jeżeli rodzice będą otwarci na innych, to dziecko też takie będzie w przyszłości. Jeżeli rodzice będą ciągle narzekać i cechować się nieufnością to właśnie taką wartość przekażą dziecku.
Podobnie z wiarą, jeżeli rodzice żyją nią, mają głęboki kontakt z Bogiem to tym samym dają świadectwo swojej wiary, a mały człowiek wychowujący się w tak religijnej atmosferze może nią przesiąknąć, w przyszłości poszukiwać głębiej i te wartości przekazać swoim dzieciom.
Podobnie ma się z kulturą. Kultura to temat rzeka - od dzieł artystycznych po zachowanie.
Kulturę osobistą - to też wynosi się z domu. W społeczeństwie panują pewne normy, których się trzymamy, np. ustępowanie miejsca osobom starszym, kobietom w ciąży. Takie podstawowe wartości wynosimy albo i nie z domu rodzinnego.
Poczucie wrażliwości na odbiór różnych wytworów ludzkich, jak np. obrazy, sztuki teatralne także kształtuje rodzina. Jeżeli rodzice zabierają nas na wystawy w młodości, czy do teatru wpływają na naszą wrażliwość i poczucie estetyki.
O ustroju politycznym w naszym kraju można mówić godzinami i to temat nieskończony. Musimy egzystować wśród takich a nie innych decyzji naszego państwa co często rodzi w nas bunt i frustrację i wiele nerwów.
Wiele zależy też od klimatu - im więcej słońca tym człowiek szczęśliwszy. W naszym kraju jesteśmy szczęśliwi - ale to umiarkowane szczęście.

To co nas kształtuje to:
- kraj, w którym żyjemy - i to co się na niego składa, czyli ludzie, kultura, religia, ustrój polityczny, klimat.
Wiele zależy od osób, które nas otaczają, szczególnie ważna jest tu kwestia rodziny, która ma wpływ na wychowanie. Od niej zależy jacy będziemy: pewni siebie czy zamknięci, nie dopuszczający nikogo do siebie. Jeżeli rodzice będą otwarci...

Jestem dzieckiem przełomu. Pamiętam wyraźnie czasy bez Internetu. Pamiętam pierwszy wielki komputer w domu, z nakładką na monitor żeby nie zepsuć wzroku. Ale równocześnie jestem już człowiekiem telefonu. Kultura mnie tak ukształtowała i mimo, że do końca nie pamiętam jak to było to chyba wolę te „dawne czasy” kiedy nie musiałam udawać, że nie widzę wiadomości na facebooku, chociaż ją odczytałam z powiadomień, kiedy nie można mnie było złapać zawsze i wszędzie połączeniem komórkowym. Teraz nie da się już uciec. Po prostu uciec, bo jeśli nie masz telefonu to pewnie nie żyjesz. A jeśli masz i nie odbierasz to też pewnie nie żyjesz. XXI wiek zabił w nas, we mnie, tajemniczość życia, odrębność, indywidualność. Wszystko znajdziesz na Instagramie. Czegokolwiek być dobrze nie robił, na zdjęciach znajdziesz lepszych. Czasem trudno być z siebie dumnym. Czasem trudno nie zapłakać nad tym, że konflikty rozwiązujemy przez massengera.

Jestem dzieckiem przełomu. Pamiętam wyraźnie czasy bez Internetu. Pamiętam pierwszy wielki komputer w domu, z nakładką na monitor żeby nie zepsuć wzroku. Ale równocześnie jestem już człowiekiem telefonu. Kultura mnie tak ukształtowała i mimo, że do końca nie pamiętam jak to było to chyba wolę te „dawne czasy” kiedy nie musiałam udawać, że nie widzę wiadomości na facebooku,...

Sposób, w jaki żyję i mój stosunek do otoczenia, ukształtowały dwie sprzeczne rzeczy: rodzice oraz książki.
Wychowałam się w domu, gdzie normę zachowań wyznaczała schorowana na nerwicę matka. Przez lata powtarzała mi, że mam być grzeczna, siedzieć cicho i się nie odzywać. Bądź grzeczna, siedź cicho i się nie odzywaj. Wyrosłam na nieśmiałą nastolatkę, która nienawidziła przymusu do wypowiadania się i pewnych siebie ludzi.
Mój ojciec zaś, nietolerował sprzeciwu i wszystkie rozpoczęte z nim dyskusje kwiatował: "Nie znasz się na niczym. Nie odzywaj się."

Zostałabym chyba zaszczutym człowiekiem, gdyby nie czytane przeze mnie książki. Dzięki prozie Salingera, Hemingwaya, Lee, Kureishiego otworzył się mój umysł i dzięki wieloletnich spotkaniach z nimi jestem dziś kim jestem.

Zderzenie układnego, niczym nie wyrużniającego się stylu życia z postawą człowieka oryginalnego, sprzecznego, radykalnego spowodowało Wielki Wybuch, w którego następstwie zaczął się szerzyć światopogląd inny, odmienny od pozostałych, często odrzucający normy społeczne, a jednak silny, pewny i niewzruszony. Dający spokój i szczęście.

Wiem, że moi rodzice mnie kochali i chcieli dla mnie dobrze. Niestety, miałam zbyt słaby charakter, żeby od samego początku prostować ich błędy wychowawcze. Dopiero gdy dorosłam sama naprawiłam to, co uszkodzili. Ukształtowałam się samodzielnie, opierając poglądy na myśleniu ludzi wybitnych i wspaniałych.

Sposób, w jaki żyję i mój stosunek do otoczenia, ukształtowały dwie sprzeczne rzeczy: rodzice oraz książki.
Wychowałam się w domu, gdzie normę zachowań wyznaczała schorowana na nerwicę matka. Przez lata powtarzała mi, że mam być grzeczna, siedzieć cicho i się nie odzywać. Bądź grzeczna, siedź cicho i się nie odzywaj. Wyrosłam na nieśmiałą nastolatkę, która nienawidziła...

Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. To przysłowie doskonale pokazuje, że jeśli z naszego rodzinnego domu nie nauczymy się patriotyzmu, miłości do ojczyzny oraz zainteresowania historią i polityką, to najlepsza szkoła nie pomoże w naszym wychowaniu, a my sami wyrośniemy na egoistów. Czy tego chcę czy nie polityka ma bezpośredni wpływ na to jak wygląda moje codzienne życie – co mogę, a czego nie – to w końcu szeroko rozumiana polityka kształtuje wszystkie aspekty społeczne w kraju od szkolnictwa po służbę zdrowia. I choć wielu z nas deklaruje, że nie interesuje się polityką, to jednak każdego z nas ona dotyczy niezależnie kto aktualnie jest przy władzy. Poza aspektami politycznymi równie istotna jest religia. W końcu jesteśmy najbardziej katolickim państwem w Europie. Prawie wszyscy z nas od małego są chrzczeni, idą do pierwszej komunii, a następnie przed Bogiem wstępują w związki małżeńskie. To religia i stopień naszej wiary ma ogromy wpływ jakimi ludźmi jesteśmy. Czy bez skrupułów robimy świństwa innym, czy też mamy sumienie, które nie pozwala nam robić drugiej osobie tego co nam nie miłe. Kolejny i równie ważny aspekt to rodzina. Jest takie powiedzenie, że rodziny się nie wybiera. To prawda. Prawdą jest również to, iż to w jakich relacjach żyjemy od najmłodszych lat, ma to przełożenie później na nasz charakter i wartości jakie uznajemy za ważne, co ma przełożenie na to jakimi ludźmi w dorosłym świecie się staniemy.

Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. To przysłowie doskonale pokazuje, że jeśli z naszego rodzinnego domu nie nauczymy się patriotyzmu, miłości do ojczyzny oraz zainteresowania historią i polityką, to najlepsza szkoła nie pomoże w naszym wychowaniu, a my sami wyrośniemy na egoistów. Czy tego chcę czy nie polityka ma bezpośredni wpływ na to jak wygląda...

Siedzę właśnie w swoim pokoju na poddaszu. Jest ciepły letni wieczór. Z dołu słyszę ciche brzęczenie telewizora i stłumione głosy rodziców. Na początku myślę, że to dzięki nim jestem jaka jestem. Że to oni mnie ukształtowali. Potem moje myśli wędrują w stronę czasu, upływających dni i lat. A może to właśnie moment, w którym przyszłam na świat oraz chwile, w których dorastałam mnie ukształtowały? Może to wiedza, którą posiadłam, życie w wolnym kraju, sytuacja polityczna? A jeśli chodzi o dobra materialne? Może świadomość, że nie chodzę głodna, że mam ładne ciuchy, że nic mi nie brakuje, a jeśli tylko zechcę mogę pójść do kina, iść na kurs tańca czy zapisać się na lekcje śpiewu nie martwiąc się o to czy starczy pieniędzy na utrzymanie rodziny? Jest tyle kwestii, które przychodzą mi do głowy! Myśli pędzą mi jedna za drugą. Uchylam okno i zaciągam się świeżym powietrzem… Czuję zapach skoszonej trawy. Lekki powiew wiatru łaskocze mnie w nos. Zamykam oczy. Wiem co mnie ukształtowało. Nie chodzi o ludzi, ani o czas. To nie za sprawą wiedzy, polityki czy pieniędzy. To chodzi o coś co mam w środku. Co ś co sprawia, że dokonuję wyborów, że zachwycam się widokiem nieba, że potrafię kochać. Coś, co mówi bym nigdy się nie poddawała i walczyła do końca. Niezależna od rozumu, ode mnie samej. Samoistna część mnie. Wieczny przyjaciel. Dusza.

Siedzę właśnie w swoim pokoju na poddaszu. Jest ciepły letni wieczór. Z dołu słyszę ciche brzęczenie telewizora i stłumione głosy rodziców. Na początku myślę, że to dzięki nim jestem jaka jestem. Że to oni mnie ukształtowali. Potem moje myśli wędrują w stronę czasu, upływających dni i lat. A może to właśnie moment, w którym przyszłam na świat oraz chwile, w których...