Moja kochana czteroletnia siostrzenica przyniosła mi zerwane przez siebie kwiatki i powiedziała, że kocha mnie tak mocno, jak słońce parzy.
Niby taki drobny gest, a cieszy i poprawił mi humor na cały dzień ;)

Moja kochana czteroletnia siostrzenica przyniosła mi zerwane przez siebie kwiatki i powiedziała, że kocha mnie tak mocno, jak słońce parzy.
Niby taki drobny gest, a cieszy i poprawił mi humor na cały dzień ;)

3 lata temu zmarł mój najlepszy przyjaciel Arek, chłopak za którym wskoczyłabym w ogień.. w takich chwilach mi samej świat się zawalił i wtedy moje serce z kamienia pękło w drobny mak. Gdy po niecałym miesiącu poszłam na cmentarz płakałam jak dziecko, bałam się się myśli, że go więcej nie zobaczę.. dławiłam się własnymi myślami i wtedy podszedł do mnie jakiś mężczyzna, starszy pan wręczył mi chusteczkę i słowami mojego Arka powiedział: Głowa do góry czego ty dziewcze płaczesz, ciesz się, że go znałaś, bo drugiego takiego anioła stróża to ty nie znajdziesz... Niby dwa zdania ale po raz pierwszy nie usłyszałam będzie dobrze, nie usłyszałam użalania się nad sobą, usłyszałam mojego Arka i to mi wystarczyło

3 lata temu zmarł mój najlepszy przyjaciel Arek, chłopak za którym wskoczyłabym w ogień.. w takich chwilach mi samej świat się zawalił i wtedy moje serce z kamienia pękło w drobny mak. Gdy po niecałym miesiącu poszłam na cmentarz płakałam jak dziecko, bałam się się myśli, że go więcej nie zobaczę.. dławiłam się własnymi myślami i wtedy podszedł do mnie jakiś mężczyzna,...

Kiedy ostatnio obudziłem się po "dobrej" imprezie na kacu, ona przygotowała mi wodę i ugotowała najlepszy rosół jaki jadłem. To skarb mieć taką kobietę ;).

Kiedy ostatnio obudziłem się po "dobrej" imprezie na kacu, ona przygotowała mi wodę i ugotowała najlepszy rosół jaki jadłem. To skarb mieć taką kobietę ;).

Nic złego się nie wydarzyło, ludzie mi nie umierali ani nawet nic z tych mniejszych rzeczy.

Nie pamiętam, by zostało napomknięte, że nie dam sobie rady. Teraz wiem nawet, że w tamtych czasach nikt nie znał mnie na tyle, by stwierdzić, że rzeczywiście się nie nadaję. Musiałam to wysnuć gdzieś między wierszami. Trochę wspominali na wykładach o tym, jaki musi być. I nadal mam w sobie parę obrazów: sama na korytarzu i że tak nie wolno, nie w tym zawodzie. I że nikt inny jednak nie zamilkł tak po prostu i nieodwołalnie na środku sali podczas ćwiczenia.

W każdym razie tamtego dnia w tramwaju płakałam. Cicho kapałam łzami na dowód tego, że dobrym psychologiem nie będę.
Mężczyzna siedział w samochodzie. Z kolorów pamiętam tylko, że sygnalizacja paliła się na czerwono. Auto stało. Tramwaj też stał.
Chciałabym opisać wiek, włosy i twarz, ale ja tego chyba nie widziałam. Wiem tylko, że zaczął machać. Użył dwóch rąk, bo mój umysł miał już w trybach dużo piasku, myśli pracowały wolno, nie na darmo semestrami sypałam w nie gorzkie słowa.
Ale w końcu zobaczyłam te łapska wymachujące wielkimi ruchami.
Śmieszne - wyglądały jakby to on wołał o ratunek. Żeby dojrzeć w dole uśmiech potrzebowałam kolejnej chwili, ale czekał - szeroki, krzepiący promień przecinający twarz aż po ból mięśni jarzmowych, niemal przyklejony do szyby.
Mężczyzna ratował mnie aż do zmiany światła na pomarańczowe.
Nigdy nie dowiedział się, że na zielonym miałam w brzuchu kulę ciepła, a wspomnienie leży na półce znaczących.

Nic złego się nie wydarzyło, ludzie mi nie umierali ani nawet nic z tych mniejszych rzeczy.

Nie pamiętam, by zostało napomknięte, że nie dam sobie rady. Teraz wiem nawet, że w tamtych czasach nikt nie znał mnie na tyle, by stwierdzić, że rzeczywiście się nie nadaję. Musiałam to wysnuć gdzieś między wierszami. Trochę wspominali na wykładach o tym, jaki musi być. I nadal...

Człowiek człowiekowi człowiekiem - w obecnych czasach, ciężko jest o odrobinę empatii dążenie za pieniądzem i godnym życiem przerasta nie jedną osobę. Dokładnie tydzień temu zasłabłam na ulicy był ze mną narzeczony, ludzie przechodzili koło nas jak koło trędowatych omijając szerokim łukiem, znajomi jedynie spoglądali kątem oka - on pomógł mi wstać jednak po przejściu paru metrów straciłam wzrok, słuch nie wiedziałam co się dzieje prosiłam jedynie by posadził mnie na ziemi wtedy, podszedł do nas 80 letni mężczyzna z butelką zimnej wody i chusteczkami gdy doszłam do siebie powiedział "kiedyś, nikt mi w takiej sytuacji nie pomógł, jak zobaczyłem że upadłaś poszedłem po wodę by Ci pomóc i chusteczki by otrzeć krew z nogi" gdy usłyszałam te słowa, łzy poleciały samoistnie. Jednak starszy człowiek ma największe serce.

Człowiek człowiekowi człowiekiem - w obecnych czasach, ciężko jest o odrobinę empatii dążenie za pieniądzem i godnym życiem przerasta nie jedną osobę. Dokładnie tydzień temu zasłabłam na ulicy był ze mną narzeczony, ludzie przechodzili koło nas jak koło trędowatych omijając szerokim łukiem, znajomi jedynie spoglądali kątem oka - on pomógł mi wstać jednak po przejściu paru...

W wakacje zaczęłam nową pracę w kawiarni. Dopiero się uczę i nie wszystko wychodzi tak jakbym tego chciała. Jest sporo rzeczy które muszę zapamiętać. Ostatnio uczę się jednocześnie obsługi kasy, parzenia kawy i robienia naleśników. Wczoraj będąc w pracy robiłam swojego bodajże 3 , który wyszedł mi "średnio na jeża", ale nadawał się do podania. Nałożyłam farsz i udekorowałam najlepiej jak umiałam. Podałam klientce i poszłam sprzątnąć po sobie. Krzątałam się po barze, kiedy klientka już wychodziła. Odkładając naczynia rzuciła do mnie: to był najlepszy naleśnik jaki ostatnio jadłam, na prawdę pyszny. Humor poprawił mi się na resztę dnia! Mały gest, a tak zmienił mój stresujący dzień w nowej pracy :)

W wakacje zaczęłam nową pracę w kawiarni. Dopiero się uczę i nie wszystko wychodzi tak jakbym tego chciała. Jest sporo rzeczy które muszę zapamiętać. Ostatnio uczę się jednocześnie obsługi kasy, parzenia kawy i robienia naleśników. Wczoraj będąc w pracy robiłam swojego bodajże 3 , który wyszedł mi "średnio na jeża", ale nadawał się do podania. Nałożyłam farsz i udekorowałam...

Anioł. Tak bym nazwała młodziutką Panią doktor, która w ciągu dwóch godzin stała się dla mnie wybawieniem. Rok temu dowiedziałam się że chodzę z granatem w głowie. "Takiego tętniaka nie widziałam od 2o lat". Powiedział jeden z najlepszych profesorów neurochirurgi. OK, dam radę aby doczekać do daty embolizacji(zabiegu, który ma na celu zaplombować tętniaka). Data zabiegu 20 grudnia. Pełna mobilizacja rodziny damy rade, żadnych łez, żadnych lęków, musi się udać, myślenie pozytywne, jestem wojowniczką, nie mogę pokazać swojej słabości. 20 grudnia dowiaduję się że przed zabiegiem robione jest badanie polegające na sprawdzeniu drożności żył. Poprzez wprowadzenie małej kamerki do mózgu przez główną tętnicę. Leżę na tym zimnym stole naga. Młodziutka Pani doktor dłubie mi jakimś magicznym drucikiem w głowie. Mam przed sobą sceny z całego 26-letniego życia. Po dwóch godzinach mój Anioł nachyla się nade mną mówi spokojnym głosem "nie ma tętniaka" i łapie mnie za dłoń. Potok łez wylany przeze mnie mógłby wypełnić studnie w Afryce. I jej dłonie wycierające mi łzy i uśmiech, spokojny, łagodny. "To nie tętniak, nie ma go. została tylko powiększona żyła w tym miejscu". Zaczęłam żyć na nowo:)

Anioł. Tak bym nazwała młodziutką Panią doktor, która w ciągu dwóch godzin stała się dla mnie wybawieniem. Rok temu dowiedziałam się że chodzę z granatem w głowie. "Takiego tętniaka nie widziałam od 2o lat". Powiedział jeden z najlepszych profesorów neurochirurgi. OK, dam radę aby doczekać do daty embolizacji(zabiegu, który ma na celu zaplombować tętniaka). Data zabiegu 20...

Pracowałam na 3 zmiany, po pewnej nocnej zmianie bardzo źle się czułam i pojechałam prosto z pracy na SOR. Czułam się naprawdę fatalnie ( jak się później okazało- nowotwór) i zaparkowałam jak najbliżej wejścia na odział, gdyż nie miałam już sił...najbliżej było miejsce dla niepełnosprawnych. Wszelkie badania zeszły do 13:00...kiedy mnie nawodnili itd. mogłam iść do domu. Schodząc do auta zauważyłam karteczkę z...informacją, że zrobiono zdjęcie i będzie mandacik. Wtedy o tym nie myślałam. Wieczorem przeczytałam ile grozi za zaparkowanie w takim miejscu- 500 zł!!! O zgrozo!! Następnego dnia rano pojechałam do Pana stróża ( ten od robienia zdjęć) i pokazałam wyniki, tłumaczyłam, że naprawdę źle się czułam. Wyjął aparat i usunął przy mnie zdjęcia :) Jaką ja wtedy poczułam ulgę :)

Pracowałam na 3 zmiany, po pewnej nocnej zmianie bardzo źle się czułam i pojechałam prosto z pracy na SOR. Czułam się naprawdę fatalnie ( jak się później okazało- nowotwór) i zaparkowałam jak najbliżej wejścia na odział, gdyż nie miałam już sił...najbliżej było miejsce dla niepełnosprawnych. Wszelkie badania zeszły do 13:00...kiedy mnie nawodnili itd. mogłam iść do domu....

Od kiedy dowiedziałam się, że istnieje coś takiego jak au pair, od razu zapragnęłam nią być. Kochałam dzieci, a w przyszłości chciałam być nauczycielką, więc uważałam, że w roli niani także się sprawdzę. Dodatkowo lubię poznawać nowych ludzi, ich kulturę i zwiedzać nowe miejsca. Wciąż byłam jednak niepełnoletnia co oznaczało, że muszę czekać. Mimo mojej ogromnej chęci do poznawania nowych ludzi, występował także pewien strach. Nie stres. Strach. Przed nimi, a może przed brakiem akceptacji. Sama nie wiem. Dlatego w tym czasie dużo spędzałam przed ekranem komputera, czy telefonu, bo tak zwyczajnie było łatwiej. Poznałam tam wiele miłych osób. Wśród nich był także mężczyzna w niemalże podeszłym wieku, lecz duchem sięgał mojemu. Zaprzyjaźniliśmy się, bo w końcu w przyjaźni nie ma limitów, a drugą osobę akceptujemy taką jaka jest. Dużo czasu spędziliśmy na rozmowach o życiu. Opowiedziałam mu o moich marzeniach, bo dlaczego by nie. Pewnego dnia on je spełnił. Zaprosił mnie do jego rodziny w Stanach Zjednoczonych, a problem pieniędzy sam rozwiązał. Początkowo nie do końca mu wierzyłam, ale po ustaleniu wszystkiego z rodzicami wyjechałam tam na wakacje i spędziłam wspaniałe chwile. To wszystko dzięki empatii tego człowieka i jego chęci spełnienia czyiś marzeń. Chciałabym też być taka w przyszłości, myśleć o innych i sprawiać, aby na ich twarzach uśmiech gościł znacznie częściej.

Od kiedy dowiedziałam się, że istnieje coś takiego jak au pair, od razu zapragnęłam nią być. Kochałam dzieci, a w przyszłości chciałam być nauczycielką, więc uważałam, że w roli niani także się sprawdzę. Dodatkowo lubię poznawać nowych ludzi, ich kulturę i zwiedzać nowe miejsca. Wciąż byłam jednak niepełnoletnia co oznaczało, że muszę czekać. Mimo mojej ogromnej chęci do...

Stałam pod prysznicem i starałam się usunąć zapach chloru, dużą ilością oliwkowego mydła. Nienawidziłam tego odoru, brudu miejskiej pływalni, pozatykanych włosami obcych ludzi odpływów,piekących oczu i smrodu tanich zapiekanek. Krępowała mnie obowiązkowa nagość pod niemieckimi prysznicami, dlatego zawsze starałam się szybko myć. Tamtego popołudnia basen był prawie pusty. Jednak kiedy spłukiwałam z siebie resztki piany dołączyły do mnie dwie kobiety. Dostrzegłam kpiący wzrok tej młodszej. Patrzyła na mój tatuaż, zrobiony na pamiątkę pradziadka, więzionego w Oświęcimiu. Splunęła w moim kierunku, wypowiadając kilka niezrozumiałych słów. Widząc to, starsza kobieta podała mi ręcznik i w geście przeprosin schyliła głowę, po czym razem ze mną wyszła. Nie powiedziała ani słowa, ale ten gest znaczył dla mnie więcej niż 1000 słów.

Stałam pod prysznicem i starałam się usunąć zapach chloru, dużą ilością oliwkowego mydła. Nienawidziłam tego odoru, brudu miejskiej pływalni, pozatykanych włosami obcych ludzi odpływów,piekących oczu i smrodu tanich zapiekanek. Krępowała mnie obowiązkowa nagość pod niemieckimi prysznicami, dlatego zawsze starałam się szybko myć. Tamtego popołudnia basen był prawie pusty....