Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Flaming
magda332241
agala123
MilciaMniamm
śmiały

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Flaming
magda332241
agala123
MilciaMniamm
śmiały

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Co chwilę spotykam przyjaznych ludzi. Panie w urzędach mają bardzo złą opinię, więc kiedy po raz pierwszy szłam tam zupełnie sama byłam bardzo zestresowana. Okazało się, że trafiłam na przemiłą Panią, która stwierdziła, że mam bardzo ładne zdjęcie i wszystko mi tłumaczyła tyle razy, ile potrzebowałam, bez nerwów. Ale to tylko jeden przykład... A ja co chwilę spotykam ludzi, którzy swoim pozytywnym podejściem do życia mnie zaskakują. Oby było ich coraz więcej, bo dzięki nim mój każdy dzień jest lepszy na koniec, niż się zapowiadał.

Co chwilę spotykam przyjaznych ludzi. Panie w urzędach mają bardzo złą opinię, więc kiedy po raz pierwszy szłam tam zupełnie sama byłam bardzo zestresowana. Okazało się, że trafiłam na przemiłą Panią, która stwierdziła, że mam bardzo ładne zdjęcie i wszystko mi tłumaczyła tyle razy, ile potrzebowałam, bez nerwów. Ale to tylko jeden przykład... A ja co chwilę spotykam ludzi,...

Pociąg z Lublina do Warszawy zaczął się opóźniać. Bałam się, że nie zdążę mając tylko 5 minut na przesiadkę na Dworcu Centralnym. Kiedy wjechaliśmy na peron emocje sięgały zenitu, na szczęście pociąg do którego miałam wsiąść stał na sąsiednim torze a konduktor czekał już przy drzwiach i dawał sygnał odjazdu. Zapytałam tylko: „do Wrocławia przez Zawiercie?” Konduktor odpowiedział, że tak. Szczęśliwa wsiadłam do pięknie urządzonego, czystego pociągu i zajęłam miejsce. Dalsza podróż do domu mijała w przyjemnej atmosferze do momentu kiedy znajomy już konduktor przyszedł sprawdzać bilety. Okazało się że owszem, wsiadłam w pociąg do Wrocławia, zatrzymujący się w Zawierciu, ale jest to Express Inter City, a na taki nie mam biletu. Pan konduktor mówi, że nie ma problemu, kupie bilet i mogę jechać dalej. Ale jak to zrobić kiedy w studenckim portfelu mam tylko 10 zł w drobniakach? -Będzie mandat. Konduktor przychodzi za pół godziny, każe wziąć ze sobą plecak i dokumenty. Zrezygnowana wychodzę z przedziału, podaję dokumenty, kiedy z głośników wydobywa się informacja, że dojeżdżamy do Zawiercia. Pociąg zwalnia a konduktor mówi do mnie: „No dobrze, niech Pani wysiada” ja zdezorientowana pytam „a mandat?” -”może Pani też kiedyś komuś pomoże”. Zszokowana wysiadłam z pociągu i nie pamiętam nawet czy podziękowałam. Więc jeśli teraz mnie Pan czyta, Panie Konduktorze -Bardzo dziękuję, bo nie tylko darował mi Pan mandat, ale także, przywrócił wiarę w bezinteresowną pomoc.

Pociąg z Lublina do Warszawy zaczął się opóźniać. Bałam się, że nie zdążę mając tylko 5 minut na przesiadkę na Dworcu Centralnym. Kiedy wjechaliśmy na peron emocje sięgały zenitu, na szczęście pociąg do którego miałam wsiąść stał na sąsiednim torze a konduktor czekał już przy drzwiach i dawał sygnał odjazdu. Zapytałam tylko: „do Wrocławia przez Zawiercie?” Konduktor...

Parę lat temu, moja przyjaciółka zrobiła mi wielką krzywdę, nie istotne o co chodziło. Najważniejsze, ze przeprosiła mnie i wyjaśniła o co chodzi. Wybaczyłam jej, bo zdobyła się na ten gest i brakowało mi jej. Też się przyjaźnimy tak jak kiedyś. I to był najlepszy gest jaki w życiu dostałam.

Parę lat temu, moja przyjaciółka zrobiła mi wielką krzywdę, nie istotne o co chodziło. Najważniejsze, ze przeprosiła mnie i wyjaśniła o co chodzi. Wybaczyłam jej, bo zdobyła się na ten gest i brakowało mi jej. Też się przyjaźnimy tak jak kiedyś. I to był najlepszy gest jaki w życiu dostałam.

Mam swój pseudo fun club. Oj tak jak widać takie stowarzyszenia nie tylko powstają w dobrej wierze. A dlaczego? Bo jestem mamą dwójki córek, dbam o siebie, nie tyję i noszę rozmiar 34. Oj tak tak, jak najbardziej tak można. Nie wypełniam się botoksem, natura to podstawa. Mąż mnie kocha i jesteśmy dla siebie wszystkim. I ta ludzka zazdrość Nas nie rusza.Ich głupie teksty i zaczepki zbywałam śmiechem i to ich bolało najbardziej.

Mam swój pseudo fun club. Oj tak jak widać takie stowarzyszenia nie tylko powstają w dobrej wierze. A dlaczego? Bo jestem mamą dwójki córek, dbam o siebie, nie tyję i noszę rozmiar 34. Oj tak tak, jak najbardziej tak można. Nie wypełniam się botoksem, natura to podstawa. Mąż mnie kocha i jesteśmy dla siebie wszystkim. I ta ludzka zazdrość Nas nie rusza.Ich głupie teksty i...

Swojego czasu bardzo boleśnie przeżywałam "te dni", a szczególnie pierwszy. Co cztery tygodnie, z zegarkiem w ręku, zawsze w sobotę zwijałam się z bólu mimo leków przeciwbólowych. To był dzień gdzie z oczu cisnęłam piorunami i obrywało się każdemu kto się zbliżył. Mój mąż natomiast zamieniał się w anioła w żelaznej zbroi, którego żadne docinki nie dotykały. Pozwalał mi się przespać w ciągu dnia, ugotował obiad, zabrał psy na dłuższy spacer, żebym miała spokój i żeby mnie nie drażniły. Słowem: mogłam być mała, bezbronna i słaba. Bardzo mi to pomagało, czułam się kochana i akceptowana.

Swojego czasu bardzo boleśnie przeżywałam "te dni", a szczególnie pierwszy. Co cztery tygodnie, z zegarkiem w ręku, zawsze w sobotę zwijałam się z bólu mimo leków przeciwbólowych. To był dzień gdzie z oczu cisnęłam piorunami i obrywało się każdemu kto się zbliżył. Mój mąż natomiast zamieniał się w anioła w żelaznej zbroi, którego żadne docinki nie dotykały. Pozwalał mi się...

Na ogół nie zauważamy drobnych, miłych gestów, które otrzymujemy często nawet od przypadkowych przechodniów. Coraz rzadziej też są one kierowane w naszym kierunku. Jesteśmy zabieganym społeczeństwem z wieloma problemami, które nie potrafi znaleźć chwili, przystanąć, wyciągnąć pomocną dłoń. Ostatnio jednak miałam spotkanie z istotką, która postrzega świat inaczej niż my, dorośli. Zwraca uwagę na małe rzeczy, które dla nas wydają się nieważne. Mowa o dziecku, chłopcu, może sześcioletnim. Pracuję w pensjonacie, gdzie jednym z moich obowiązków jest utrzymywanie porządku w pokoju zabaw. Zmęczona po ciężkim dniu, przystąpiłam do czasochłonnej czynności, z rezygnacją zbierając rozrzucone po wszystkich kątach klocki. Wtedy zauważyłam, że ktoś mi się przygląda. Stał tam chłopiec, odsunęłam się myśląc, że chciałby obejrzeć bajkę, a ja mu zasłaniam ekran telewizora. Jednak on w cisz,y wstydząc się odrobinę zaczął zbierać klocki, potem układać samochodziki. Powtarzał moje gesty, patrzał uważnie, gdzie, co odkładam i pomagał mi. Cały czas milczał, a gdy pod koniec podziękowałam, uśmiechnął się tylko, usiadł i skupił całą swoją uwagę na lecącej w telewizji kreskówce. To było miłe zakończenie dnia. Powinniśmy uczyć się od tego chłopca, który nie był w stanie przystąpić do zabawy widząc czyiś wysiłek. Dziecko nie pomyślało tak jak dorosły, że to nie jego bałagan, że to nie jego sprawa. Pomogło, bo na tym polega właśnie bycie człowiekiem – nawet takim małym.

Na ogół nie zauważamy drobnych, miłych gestów, które otrzymujemy często nawet od przypadkowych przechodniów. Coraz rzadziej też są one kierowane w naszym kierunku. Jesteśmy zabieganym społeczeństwem z wieloma problemami, które nie potrafi znaleźć chwili, przystanąć, wyciągnąć pomocną dłoń. Ostatnio jednak miałam spotkanie z istotką, która postrzega świat inaczej niż my,...

Byłam kiedyś w kościele. Była to chyba oktawa Bożego Ciała, bo w pewnym momencie ruszała procesja dookoła kościoła. Kiedy wychodziłam z domu, pogoda była bardzo ładna, więc miałam na sobie zwykłą koszulkę na krótki rękaw. Niestety, w międzyczasie zdążyły się zebrać chmury i kiedy wychodziliśmy z kościoła, była ulewa. Nie miałam parasolki, bluzy, zupełnie nic. Nagle podeszła do mnie obca pani i zaproponowała, żebym schowała się pod jej parasolką. W ten sposób nie zmokłam właściwie wcale, bo po mszy było już po deszczu. Niby nic, a jednak takie drobne gesty potrafią sprawić ogromną radość.

Byłam kiedyś w kościele. Była to chyba oktawa Bożego Ciała, bo w pewnym momencie ruszała procesja dookoła kościoła. Kiedy wychodziłam z domu, pogoda była bardzo ładna, więc miałam na sobie zwykłą koszulkę na krótki rękaw. Niestety, w międzyczasie zdążyły się zebrać chmury i kiedy wychodziliśmy z kościoła, była ulewa. Nie miałam parasolki, bluzy, zupełnie nic. Nagle podeszła...

Kilka lat temu odbywałam praktyki na sali porodowej. Był to dyżur nocny trwający 12 godzin. Ciężka noc - mnóstwo kobiet rodzących, stany wymagające szybkiej interwencji, wiele łez i krzyku. Nie wszystko toczyło się jak powinno. Walka o życie ludzkie wymagała od nas szczególnych pokładów sił psychicznych i fizycznych. Wychodząc z oddzialu o 7.00 rano nie czułam praktycznie swojego ciała. Za to umysł był bardzo obciążony tymi wszystkimi emocjami. Wsiadając do autobusu wybrałam najodleglejsze miejsce na samym końcu. Nie chciałam z nikim utrzymywać nawet wzrokowego kontaktu. Nie pamiętam momentu, gdy nagle ze zmęczenia zasnęłam. Po pewnym czasie wyrywkowo zaczęłam słyszeć słowa oburzenia dwóch starszych Pań: "...imprezują całą noc...pewnie pijana...albo i gorzej... a starszy człowiek nie ma gdzie usiąść...". Gdy zaczęłam otwierać oczy zobaczyłam, że Kobiety patrzą na mnie. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć usłyszałam męski glos: "Ta Pani całą noc spędziła w pracy w szpitalu opiekując sie między innymi moją żoną, ktora wymagła intensywnej opieki. Dzięki niej mamy zdrowego syna, a żona też czuje sie dobrze. Nie można oceniać tak krytycznie sytuacji, której się nie zna." Wstałam na równe nogi. Ustąpiłam miejsca tym Paniom i uśmiechnęłam się do nich. Nikt już się nie odezwał. Nikt też nie usiadł na to miejsce. Podeszłam do Pana i podziękowałam. Moja historia jest przykładem empatycznego, przyjaznego gestu w obronie innego człowieka, który też może być nauką pokory dla innych.

Kilka lat temu odbywałam praktyki na sali porodowej. Był to dyżur nocny trwający 12 godzin. Ciężka noc - mnóstwo kobiet rodzących, stany wymagające szybkiej interwencji, wiele łez i krzyku. Nie wszystko toczyło się jak powinno. Walka o życie ludzkie wymagała od nas szczególnych pokładów sił psychicznych i fizycznych. Wychodząc z oddzialu o 7.00 rano nie czułam praktycznie...

Pewnego dnia wracałam do domu po dłużącym się pechowym dniu. Nie potrafiłam nawet kryć negatywnych emocji, które malowały się na mojej twarzy. Spieszyłam się, bo wiedziałam, że mam jeszcze dużo do zrobienia na jutro. Nagle podszedł do mnie uśmiechnięty chłopak. Automatycznie powiedziałam, że nie mam czasu, bo sądziłam, że zacznie przedstawiać mi jakieś oferty lub poda ulotkę. On, nadal się uśmiechając, wyjął tulipana zza pleców i odpowiedział: "Każdy, nawet podczas najgorszego dnia, zasługuje na coś pozytywnego." Byłam w szoku. Stałam z tym kwiatkiem jeszcze przez chwilę, chociaż on już odszedł. Taki miły gest od nieznajomego. Reszta dnia nie była już taka straszna :)

Pewnego dnia wracałam do domu po dłużącym się pechowym dniu. Nie potrafiłam nawet kryć negatywnych emocji, które malowały się na mojej twarzy. Spieszyłam się, bo wiedziałam, że mam jeszcze dużo do zrobienia na jutro. Nagle podszedł do mnie uśmiechnięty chłopak. Automatycznie powiedziałam, że nie mam czasu, bo sądziłam, że zacznie przedstawiać mi jakieś oferty lub poda...