Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Gojek91
dona_doma
Agnick
Sentido
AurelieSetnei

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Gojek91
dona_doma
Agnick
Sentido
AurelieSetnei

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

- Mamo, chcę być piłkarzem!
- Synku, ty się na razie ucz...
****************************
- Mamo, dobrze się uczę, chcę zostać piłkarzem!
- Synu, matura przed Tobą, skup się na tym...
******************************
- Mamo, skończyłem studia i mam pracę za dwa tysiące, popatrz, ile zarabiają piłkarze, a ty mówiłaś, żebym się uczył...
- Synu, ale przynajmniej jesteś normalny.

Tak było... Czy żałuję, no...tak... Ale z drugiej strony, może dobrze się stało, miałbym inne życie, ale czy lepsze...?

Edycja:
Brawo ja, nie zauważyłem, że konkurs był do 29 maja, kiepsko ze mną... Mogłem zostać piłkarzem;-)
Gratulacje dla laureatów.

- Mamo, chcę być piłkarzem!
- Synku, ty się na razie ucz...
****************************
- Mamo, dobrze się uczę, chcę zostać piłkarzem!
- Synu, matura przed Tobą, skup się na tym...
******************************
- Mamo, skończyłem studia i mam pracę za dwa tysiące, popatrz, ile zarabiają piłkarze, a ty mówiłaś, żebym się uczył...
- Synu, ale przynajmniej jesteś normalny.

...

Zawsze marzyłam. Nigdy nie chciałam być szarą myszką, nie lubiłam tego. Bałam się życia w skromności, normalności. Krzyczałam do ucha moim koleżankom, że takie życie jak mają nasze Mamy jest nudne, nic się w nim nie dzieje. Zostaje im tylko pranie, gotowanie i nie zawsze stać je na buty, by mogły przyjść na wywiadówkę. Obiecałam sobie, że nigdy nie będę sprzątaczką w domu i kucharką ( teraz już wiem, że to najważniejsze role w życiu każdej kobiety ). Chciałam zostać aktorką. Koleżanki i koledzy z klasy śmiali się ze mnie, wyzywali od głupiej. Całą młodość poświęciłam scenie. Scena była dla mnie pewnym antidotum.Uwielbiałam oklaski, maskotki, ukłony na scenie. Niestety nie mogłam studiować aktorstwa. Żałuję bardzo, że się poddałam i nie walczyłam o swoje marzenia, że pozwoliłam im usnąć na dnie mojego serca. Ból pozostał mimo, iż mam trzydzieści cztery lata nadal ogromny żal do siebie o brak wiary we własne możliwości. Pewnego dnia zostałam prezesem gminnego koła Związku Młodzieży Wiejskiej. Tam rozwinęłam swoje skrzydła. Jestem aktorką życia społecznego na wsi. Obecnie moje koleżanki i koledzy z podstawówki kiwają dumnie głowami i mówią '' a jednak siadasz w pierwszych rzędach, zapraszają Cię na scenę i dostajesz brawa''. Jestem spełniona jako matka, prezes, kucharka, żona i terapeutka. Dziś mogę wszystkim powiedzieć, że marzenia można spełniać w różny sposób. Spełnienie może mieć różny wymiar. Obecnie wspieram ludzi z pasją i pomagam Im uwierzyć w cuda, bo mnie nikt nie nauczyłam wiary w siebie, a było mi to niegdyś bardzo potrzebne. By uwierzyć w siebie najpierw nauczyłam się kochać wiarę w Boga, która dała mi siłę na pokonanie siebie.

Zawsze marzyłam. Nigdy nie chciałam być szarą myszką, nie lubiłam tego. Bałam się życia w skromności, normalności. Krzyczałam do ucha moim koleżankom, że takie życie jak mają nasze Mamy jest nudne, nic się w nim nie dzieje. Zostaje im tylko pranie, gotowanie i nie zawsze stać je na buty, by mogły przyjść na wywiadówkę. Obiecałam sobie, że nigdy nie będę sprzątaczką w domu i...

Od początku gimnazjum chciałam zostać lekarzem, a dokładnie psychiatrą. Wszyscy podziwiali mnie za to, że mam dokładnie wytyczony cel i wiem co chcę robić w przyszłości. Przez to koleżanka wymyśliła historyjkę, że kiedy na placu zabaw dzieci chwalą się kim chcą zostać w przyszłości to mówią o byciu strażakiem czy księżniczką, a ja cały czas wspominam psychiatrę. Jednak teraz po zakończeniu obowiązkowej edukacji nie wiem jak moje losy się potoczą, ponieważ dostałam cios od rzeczywistości. Byłam zmęczona nauką, której efekty ja na razie nie są mi znane. A widząc to, że to dopiero przedsmak drogi wiodącej mniej do wyznaczonego celu. Wiedziałam, że wybrałam sobie trudną i wymagającą ścieżkę kariery, wiedziałam i nadal wiem, że spełniałabym się w tym zawodzie.Od zawsze w moim umyśle tkwiło to marzenie, ale w tym momencie niestety nie jestem pewna czy uda mi się je zrealizować.

Od początku gimnazjum chciałam zostać lekarzem, a dokładnie psychiatrą. Wszyscy podziwiali mnie za to, że mam dokładnie wytyczony cel i wiem co chcę robić w przyszłości. Przez to koleżanka wymyśliła historyjkę, że kiedy na placu zabaw dzieci chwalą się kim chcą zostać w przyszłości to mówią o byciu strażakiem czy księżniczką, a ja cały czas wspominam psychiatrę. Jednak...

Od dawien dawna chciałam zostać szefem kuchni. Marzyłam o pichceniu, wymyślaniu nowych potraw i sprawianiu przyjemności ludziom swoim gotowaniem. Marzenie co prawda nie w pełni zrealizowane, bo do zostania szefem kuchni wciąż daleka droga, ale jestem na właściwej ścieżce :) Przyuczam się od mistrzów, wciąż ulepszam swój kunszt, a co najważniejsze sprawiam rozkosz podniebieniom moich gości :)

Od dawien dawna chciałam zostać szefem kuchni. Marzyłam o pichceniu, wymyślaniu nowych potraw i sprawianiu przyjemności ludziom swoim gotowaniem. Marzenie co prawda nie w pełni zrealizowane, bo do zostania szefem kuchni wciąż daleka droga, ale jestem na właściwej ścieżce :) Przyuczam się od mistrzów, wciąż ulepszam swój kunszt, a co najważniejsze sprawiam rozkosz...

Należę do tej grupy wybrańców, którzy wybrali zawodową ścieżkę zgodnie ze swoimi zainteresowaniami. Będąc dzieckiem, nie interesowały mnie zabawy typowe dla dziewczynek, nigdy nie bawiłam się lalkami, za to uwielbiałam wspinaczki na drzewa i wyścigi kapsli urządzane z kolegami. Zawód wybrałam sobie raczej męski, przynajmniej na owe czasy, gdyż leśnikami byli głównie panowie (co na przestrzeni ostatnich lat na szczęście nieco się już zmieniło). Jednak powiedzieć, że od małego chciałam nosić zielony mundurek i zajmować się szacunkiem brakarskim byłoby sporym nadużyciem. Ten sposób na życie przyszedł mi do głowy nieco później. Mając kilka-kilkanaście lat zaczytywałam się w "Panu Samochodziku" i "Tomku na tropach Yeti". Chciałam zostać takim poszukiwaczem przygód, jak bohaterowie ulubionych książek, odkrywać nieznane światy i odnajdywać zaginione skarby. Nie zostałam następczynią Indiany Jonesa, lecz pasja do zgłębiania tajemnic pozostała żywa do dziś i zawsze chętnie wsłuchuję się i wczytuje w najnowsze wieści o spektakularnych odkryciach.

Należę do tej grupy wybrańców, którzy wybrali zawodową ścieżkę zgodnie ze swoimi zainteresowaniami. Będąc dzieckiem, nie interesowały mnie zabawy typowe dla dziewczynek, nigdy nie bawiłam się lalkami, za to uwielbiałam wspinaczki na drzewa i wyścigi kapsli urządzane z kolegami. Zawód wybrałam sobie raczej męski, przynajmniej na owe czasy, gdyż leśnikami byli głównie panowie...

Kiedy byłam dzieckiem, moje "plany" na przyszłość zmieniały się z prędkością światła. Najpierw chciałam zostać projektantką mody, gdyż uważałam, że własnoręcznie robione sukienki dla lalek wychodzą mi świetnie. Następnie widziałam siebie jako panią weterynarz pomagającą uroczym kotkom i pieskom (oczywiście tego, że na świecie istnieją jeszcze inne zwierzęta nie brałam pod uwagę). Przez jakiś czas marzyłam nawet, żeby zostać pilotem śmigłowca i do dzisiaj nie wiem skąd mi się to wzięło. Mimo tych wszystkich pomysłów, odkąd nauczyłam się składać litery w wyrazy, a te z kolei w zdania, zawsze coś pisałam, więc nie trudno się domyślić kim tak naprawdę chciałabym być.

Kiedy byłam dzieckiem, moje "plany" na przyszłość zmieniały się z prędkością światła. Najpierw chciałam zostać projektantką mody, gdyż uważałam, że własnoręcznie robione sukienki dla lalek wychodzą mi świetnie. Następnie widziałam siebie jako panią weterynarz pomagającą uroczym kotkom i pieskom (oczywiście tego, że na świecie istnieją jeszcze inne zwierzęta nie brałam pod...

To była pierwsza klasa szkoły podstawowej. Pewnego dnia Pani zadała pytanie, które "przerabia" się w dzieciństwie co i rusz. Na szczęście, bo i zmienność dziecięcych wyobrażeń swojej przyszłej, zawrotnej (a jakże) kariery zmienia się jak w kalejdoskopie. Ja nie byłam wyjątkiem.
Tego dnia akurat objawiły mi się jedne z dziwniejszych aspiracji w moim, nie tylko dziecięcym, życiu.
Wszystkie dzieci standardowo odpowiadały, że marzą, by być piosenkarkami, aktorkami, malarkami itp.
Jak to wyglądało w moim przypadku?
Byłam najmniejsza w klasie, najdrobniejsza, do tego niesamowicie nieśmiała i... no, powiedzmy że ogólnie się nie wychylałam z szeregu. Jednak gdy przyszła moja kolej, wstałam, wyprostowałam się dumnie na całą moją mało imponującą wysokość, zadarłam nosek i powiedziałam (jak nie ja) pewnym głosem:
"Ja chcę być (dramatyczna pauza) żoną prezydenta."
Cóż.
Chyba nie muszę dodawać, że (i całe szczęście!) życie nie pozwoliło mi osiągnąć tego planu, który zresztą szybko przestał mi się podobać.

To była pierwsza klasa szkoły podstawowej. Pewnego dnia Pani zadała pytanie, które "przerabia" się w dzieciństwie co i rusz. Na szczęście, bo i zmienność dziecięcych wyobrażeń swojej przyszłej, zawrotnej (a jakże) kariery zmienia się jak w kalejdoskopie. Ja nie byłam wyjątkiem.
Tego dnia akurat objawiły mi się jedne z dziwniejszych aspiracji w moim, nie tylko dziecięcym,...

Ja chciałam zostać kardiochirurgiem, żeby wyleczyć mojego dziadka chorego na serce. Niestety, kiedy miałam 9 lat dziadek zmarł i nie widziałam sensu, dla którego miałabym brnąć w medycynę :(

Ja chciałam zostać kardiochirurgiem, żeby wyleczyć mojego dziadka chorego na serce. Niestety, kiedy miałam 9 lat dziadek zmarł i nie widziałam sensu, dla którego miałabym brnąć w medycynę :(

Kiedy była dzieckiem miałam wielkie plany i marzenia. Kiedy dorastałam stałam się pesymistką i nie śniłam już tak pokaźnie. Kto by pomyślał, że przyszłość tak niezaplanowana tak pozytywnie mnie zaskoczy. Jako osoba kilkunastoletnia ze świeżo zdaną maturą wyjechałam za granicę by poznać kolejną ze swoich pasji: owszem czytam, rysuję i jeżdżę konno, tam zakochałam się w angielskim. Po powrocie do miejsca w którym przed snem nie słyszę syren policyjnych aut i krzyków młodzieży a ciszę i wycie wilków znalazłam idealną pracę. Wstaję wraz ze świtem i opiekuję się ukochanymi końmi a także cudownymi dziewczynkami które dopiero rozpoczynają swoją kopytną przygodę. Gdy słońce kładzie się do snu ja zasiadam przy lekturach na które wydaję znaczną część wypłaty (a przybywa ich, że ho ho!) lub wyłączam się całkowicie i rysuję kolejne strony swoich komiksów czy po prostu zapełniam szkicownik. Nigdy nie pomyślałam też, że zostanę pisarzem i chociaż raczej nim nie będę to nadal wymyślam charaktery, nie opisuję ich uczuć - rysuję je i układam ich historię. Szczęście ma wiele wymiarów, nie miałam pojęcia, że moim będą potłuczone od upadków kości i że będę mogła mierzyć je w wysokości przeskakiwanych przeszkód - moich i moich podopiecznych. Nie miałam pojęcia, że moje szczęście będzie wirowało wśród proporcji ciał narysowanych charakterów, że będzie świadkiem ich wzlotów i upadków. Czasem znajduję je w książkach autorów z całego świata. Widziałam i czułam Moskwę, Paryż, Londyn, Nowy Jork, lasy deszczowe i pustynie bez wychodzenia z łóżka. Byłam mężczyznami, kobietami, elfami, żołnierzami i aniołami chociaż cały czas byłam i będę sobą. Warto marzyć ale ważniejsze jest to by nasze marzenia były plastyczne i ewoluowały wraz z nami.

Kiedy była dzieckiem miałam wielkie plany i marzenia. Kiedy dorastałam stałam się pesymistką i nie śniłam już tak pokaźnie. Kto by pomyślał, że przyszłość tak niezaplanowana tak pozytywnie mnie zaskoczy. Jako osoba kilkunastoletnia ze świeżo zdaną maturą wyjechałam za granicę by poznać kolejną ze swoich pasji: owszem czytam, rysuję i jeżdżę konno, tam zakochałam się w...