Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

iwka
sloneczko89
KagamiYuuki
issi
nadziusia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

iwka
sloneczko89
KagamiYuuki
issi
nadziusia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Od wczesnego dzieciństwa jestem silnym alergikiem. Jako, ze okres największego pylenia traw i drzew przypada mniej więcej od połowy maja do końca czerwca, staram się wtedy jak najmniej przebywać na świeżym powietrzu. A jeśli już muszę to zawsze mam ze sobą zapas chusteczek. Parę lat temu, podczas uroczystości Pierwszej Komunii Świętej najmłodszych kuzynów- bliźniaków w rodzinie, dopadł mnie wyjątkowo paskudny katar. Co prawda msza odbywala się wewnątrz kościoła, lecz przy takiej alergii jak moja nawet niewielka ilość pyłków docierajacych z otwartych okien wywoływała nieżyt nosa. Tak więc po pierwszym lepszym kichnieciu, gdy czuję że katar mi niemal wychodzi na wierzch, wyciągam chusteczkę i wysiąkuje zawartość do środka. Zaraz. Ten kawałek papieru ma zbyt miłą w dotyku fakturę. No jasne. Wysmarkałam nos do skarpetki, którą dzień wcześniej, przy przymierzaniu butów w sklepie schowalam do kieszeni płaszcza. Co za wstyd. Brawo ja :D

Od wczesnego dzieciństwa jestem silnym alergikiem. Jako, ze okres największego pylenia traw i drzew przypada mniej więcej od połowy maja do końca czerwca, staram się wtedy jak najmniej przebywać na świeżym powietrzu. A jeśli już muszę to zawsze mam ze sobą zapas chusteczek. Parę lat temu, podczas uroczystości Pierwszej Komunii Świętej najmłodszych kuzynów- bliźniaków w...

Moja historia ze wstydem w roli głównej wydarzyła się kilka lat temu zimą. Szybko wybierałam się do kościoła, bo rodzice już na mnie czekali, ubrałam rajstopy, spodnie, buty i pojechaliśmy. W kościele coś dziwnie się czułam, przejechałam po nogach i miejscami były takie grube. Pomyślałam "co jest?". Spojrzałam na buty, a tam z dołu moich spodni wystawały inne rajstopy! W momencie oblała mnie fala gorąca i aż zaparło mi dech. Uświadomiłam sobie, że gdy ostatnio się rozbierałam, to ściągnęłam razem spodnie i rajstopy, by było szybciej i tak to zostawiłam, a jak tym razem ubierałam spodnie, to nie zauważyłam tych rajstop. Myślałam, że ze wstydu zapadnę się pod ziemię. Tu pełno ludzi, a mi ze spodni wystają rajstopy... co będzie jak to inni widzieli? Gdy usiadłam w ławce, to zaczęłam te rajstopy od dołu wkładać do spodni, by ich nie było tak mocno widać. Udało się, jednak nogawki były grube i źle się z tym czułam. Pomyślałam sobie, że nie powiem nikomu o tym co się wydarzyło. Gdy wracaliśmy z rodzicami do domu, to w samochodzie nic się nie odezwałam, taka byłam zdenerwowana, myślałam tylko o tym, by jak najszybciej ściągnąć ten mój dziwny strój. Ale gdy weszłam do domu, to od razu powiedziałam rodzicom: "Wiecie co mi się przytrafiło..." i wyznałam wszystko, Później śmialiśmy się z tego razem, ale tylko ja wiem, ile wstydu się wtedy najadłam. Od tej pory, zawsze gdy się ubieram, to kontroluję spodnie, czy nie ma w nich rajstop, a ta moja historia na zawsze zostanie mi w pamięci.

Moja historia ze wstydem w roli głównej wydarzyła się kilka lat temu zimą. Szybko wybierałam się do kościoła, bo rodzice już na mnie czekali, ubrałam rajstopy, spodnie, buty i pojechaliśmy. W kościele coś dziwnie się czułam, przejechałam po nogach i miejscami były takie grube. Pomyślałam "co jest?". Spojrzałam na buty, a tam z dołu moich spodni wystawały inne rajstopy! W...

Kiedy byłam dzieckiem, co chwilę się wstydziłam, ale to chyba nic nadzwyczajnego- każde małe dziecko się czegoś wstydzi… a to dorosłych, a to wystąpień na szkolnych przedstawieniach, mogłabym tu wiele wymieniać. Zmierzając ku dorosłości pozbywamy się wstydu, pierwsze randki, pocałunki, wyznania miłości… Chcemy być dorośli i odpowiedzialni, stawić życiu czoła -nie ma tu miejsca na wstyd. Moje wspomnienie z poczuciem wstydu wiąże się ze szkołą średnią, mieszkałam wtedy w internacie z dala od rodziców, czułam się dorosła i samodzielna. Kiedyś, będąc już w klasie maturalnej postanowiłam urwać się z dwóch ostatnich lekcji. Po cichu prześlizgnęłam się na dziewczęce skrzydło, zamknęłam się od środka w pokoju i już miałam układać się do popołudniowej drzemki, kiedy usłyszałam, kierowniczkę internatu sprawdzającą pokoje w poszukiwaniu właśnie takich szkolnych dezerterów jak ja. Chcąc ją przechytrzyć szybko wybiegłam z pokoju na koniec korytarza gdzie było wyjście na balkon. Drzwi były zamknięte, za to okno nie. Przeszłam przez okno na balkon skuliłam się przy ścianie i czekałam aż kierowniczka zrobi obchód. Jakież było moje zdziwienie, kiedy Pani kierownik czując przeciąg, przyszła zamknąć okno… nie muszę chyba mówić jaki poczułam wstyd. -Ja, wydawać się było można dorosła osoba :)

Kiedy byłam dzieckiem, co chwilę się wstydziłam, ale to chyba nic nadzwyczajnego- każde małe dziecko się czegoś wstydzi… a to dorosłych, a to wystąpień na szkolnych przedstawieniach, mogłabym tu wiele wymieniać. Zmierzając ku dorosłości pozbywamy się wstydu, pierwsze randki, pocałunki, wyznania miłości… Chcemy być dorośli i odpowiedzialni, stawić życiu czoła -nie ma tu...

Moja historia wydarzyła się ponad 10 lat temu na koloniach. Jak wiadomo wakacje to czas zabawy, pierwszych miłości, lecz także czasem zawstydzających sytuacji. Nierzadko wszystkie te elementy są ze sobą powiązane. Na wspomnianych koloniach zorganizowano konkurs na miss i mistera, ale tym razem dziewczyny przebierały się za chłopaków, a chłopcy za dziewczyny. Oczywiście, żeby wczuć się bardziej w rolę, domalowałyśmy sobie wąsy i bródki kredkami do makijażu pożyczonymi od starszych koleżanek. Konkurs przebiegł w miłej atmosferze, była świetna zabawa i mnóstwo śmiechu. Nagrody zostały przyznane, a po wszystkim mogliśmy się udać na dyskotekę. Ku mojemu zdziwieniu wszyscy mi się przyglądali i śmiali pod nosem. Nie wiedziałam o co chodzi, tym bardziej, że założyłam swoje najlepsze ubrania, chcąc zrobić wrażenie na chłopaku, który mi się podobał. Kiedy w końcu udałam się do toalety zorientowałam się, że nie zmyłam wąsów i bródki! Jako około dwunastoletnia dziewczynka nie czułam potrzeby malowania się. Niestety zapomniałam też zmyć konkursowy makijaż. Moje koleżanki pękały ze śmiechu, a ja chciałam zapaść się pod ziemię. Dzisiaj oczywiście podchodzę do tych wspomnień z dystansem i uśmiechem. :)

Moja historia wydarzyła się ponad 10 lat temu na koloniach. Jak wiadomo wakacje to czas zabawy, pierwszych miłości, lecz także czasem zawstydzających sytuacji. Nierzadko wszystkie te elementy są ze sobą powiązane. Na wspomnianych koloniach zorganizowano konkurs na miss i mistera, ale tym razem dziewczyny przebierały się za chłopaków, a chłopcy za dziewczyny. Oczywiście,...

Nareszcie jest wtorek! Dzisiaj mam kółko plastyczne! Moje ulubiona pani, moje ulubione koleżanki i moje ulubione zajęcia. Tym razem robimy pojemniki z gazety i kleju. Klej jest bardzo trudny do zrobienia, więc robi nam go pani. Kiedy jest już gotowy, mamy posmarować przyniesione pojemniczki klejem i przyczepić skrawki gazety. Jak fajnie! Auć! Czemu tak rozbolał mnie brzuszek? Czuję, że muszę zwrócić drugie śniadanie, ale to przecież jest takie super! Nie mogę teraz iść do łazienki! Muszę przykleić gazetę! Wyjmuję więc pudełko na kanapki, chowam się w kąt i...wymiotuję do niego. Nagle pani mówi: ,,Wiktoria, co ty robisz?''. Zostałam przyłapana. Od razu pani oddelegowała mnie do łazienki, zajęła się nieszczęsnym kanapnikiem. Koleżanki nie bardzo wiedziały o co chodzi, ale pani wiedziała. Do tej pory nie wiem, czy jej oczy się śmiały, czy patrzyły z politowaniem. Wiem jednak, że nadal to wspomnienie mnie zawstydza i rozśmiesza.

Nareszcie jest wtorek! Dzisiaj mam kółko plastyczne! Moje ulubiona pani, moje ulubione koleżanki i moje ulubione zajęcia. Tym razem robimy pojemniki z gazety i kleju. Klej jest bardzo trudny do zrobienia, więc robi nam go pani. Kiedy jest już gotowy, mamy posmarować przyniesione pojemniczki klejem i przyczepić skrawki gazety. Jak fajnie! Auć! Czemu tak rozbolał mnie...

Moja mama jest wychowawczynią w klasach 1-3 w wiejskiej szkole. Jej klasa trzecia wybierała się na szkolną wycieczkę do Krakowa. Mama zaproponowała mi, że mogę z nią pojechać jeśli zechcę. Byłam wtedy w szóstej klasie. Chętnie skorzystałam z tej propozycji, ponieważ na wycieczce miał być obecny młodszy brat chłopaka z siódmej klasy, który mi się wtedy bardzo podobał. Wymyśliłam sobie, że pojadę, pokażę jaka jestem fajna, porozmawiam z tym młodszym bratem, może dowiem się czegoś ciekawego o moim obiekcie westchnień. No niestety już na samym początku wycieczki okazało się, że taka fajna nie jestem, ponieważ usiadłam sobie na... świeżo malowanej ławeczce tuż obok Smoka Wawelskiego... Na moich super dżinsach (dobranych specjalnie na tą okazję) miałam zielone pasy. Siadając, zupełnie nie zwróciłam uwagi na leżące na niej zabezpieczenia. Zwyczajnie usiadłam obok nich... Byłam pośmiewiskiem dla całej wycieczki. Trzy lata starsza od wszystkich dzieciaków, a taka nierozgarnięta... Dopóki spodnie nie wyschły, nie mogłam nawet usiąść w autokarze na siedzeniu... Dziś wspominam to ze śmiechem. Okazało się też, że mój mąż ma podobny epizod na koncie:) Dobraliśmy się idealnie!
A tamten chłopak z siódmej klasy zainteresował się mną, ale ładnych kilka lat później:)

Moja mama jest wychowawczynią w klasach 1-3 w wiejskiej szkole. Jej klasa trzecia wybierała się na szkolną wycieczkę do Krakowa. Mama zaproponowała mi, że mogę z nią pojechać jeśli zechcę. Byłam wtedy w szóstej klasie. Chętnie skorzystałam z tej propozycji, ponieważ na wycieczce miał być obecny młodszy brat chłopaka z siódmej klasy, który mi się wtedy bardzo podobał....

Kiedy myślę "wstyd" to przypomina mi się sytuacja z okresu dorastania. Miało to miejsce zaraz po tym jak przekroczyłam mury gimnazjum. Etap przejścia był trudny. Pojawiły się nowe przedmioty takie jak np. chemia - o zgrozo, wciąż jej nie rozumiem! Był to czas buzujących hormonów, które spragnione wiedzy kierowały moje ręce na najniższą półkę w kiosku, by sięgnąć po Biblię wiedzy małolata - BRAVO. Gazetę tą kupowała każda dziewczyna, by czytać komiksy, które zawsze kończyły się pocałunkiem i różowe strony z wstydliwymi pytaniami. Tak i ja czyniłam, zagłębiając się w fachowe nazwy zjawisk, które nie do końca znałam i rozumiałam.

Przyszedł czas na pierwszą kartkówkę z chemii. Miałam opisać proces rdzewienia. Coś mi świta, niby wiem o co chodzi, było tam takie słowo... Brzmiało tak mądrze, coś z "eR", wiem. Jakież było moje zdziwienie, kiedy nauczycielka oddawała kartkówki i zobaczyłam podkreślone na czerwono słowo... Na zawsze zapamiętam, że proces rdzewienia to inaczej korozja...
... a nie erekcja ;)

Kiedy myślę "wstyd" to przypomina mi się sytuacja z okresu dorastania. Miało to miejsce zaraz po tym jak przekroczyłam mury gimnazjum. Etap przejścia był trudny. Pojawiły się nowe przedmioty takie jak np. chemia - o zgrozo, wciąż jej nie rozumiem! Był to czas buzujących hormonów, które spragnione wiedzy kierowały moje ręce na najniższą półkę w kiosku, by sięgnąć po Biblię...

17 kwietnia 2004 roku. Od miesiąca mam 9 lat. Kilka ulic ode mnie mieszkał chłopak, który bardzo mi się podobał. Z jego zachowania wynikało, że ja jemu też. Tego dnia zaprosił mnie na "randkę". Jako, że było to na wsi u mojej babci, obok jego domu znajdowała się wielka stodoła, gdzie przechowywali siano i chowali na noc zwierzęta. Chłopak wymyślił, że ciekawym sposobem na spędzenie czasu będzie wejście po deskach na belki znajdujące się pod dachem podtrzymujące całą konstrukcję. Wchodziłam jako druga. Kiedy wychyliłam głowę ponad deski chłopak pomachał mi już z drugiego końca. Pewna siebie wstałam, zrobiłam kilka kroków i runęłam z całym impetem na sam dół. Pomiędzy belkami były ogromne przerwy pokryte sianem. Oczywiście weszłam w jedną z nich. Nic mi się nie stało, ale chłopak miał niezły ubaw.

17 kwietnia 2004 roku. Od miesiąca mam 9 lat. Kilka ulic ode mnie mieszkał chłopak, który bardzo mi się podobał. Z jego zachowania wynikało, że ja jemu też. Tego dnia zaprosił mnie na "randkę". Jako, że było to na wsi u mojej babci, obok jego domu znajdowała się wielka stodoła, gdzie przechowywali siano i chowali na noc zwierzęta. Chłopak wymyślił, że ciekawym sposobem na...