Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

grypsiarz
karolina27
Anna
Klops
titka2

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

grypsiarz
karolina27
Anna
Klops
titka2

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Mam na imię Ewa jestem mamą 2, 5 letniego Michałka i 10 m-c Ani. Spełniona niegdyś, robiąca karierę kobieta pracująca i żona... A teraz mama, przede wszystkim mama. Moja historia jest taka - długo czekałam na miłość swojego życia i odpowiedzialnego człowieka, z którym chciałabym dzielić dalsze moje życie na dobre i złe i kiedy miałam 29 lat udało się. Wyszłam szczęśliwie za mąż. Potem dziecko, na które czekałam też kilka lat. Udało się zajść w ciąże poprzez zabieg In vitro w wieku 35 lat. I wówczas to poczułam jak to jest być mamą. Uważam, że jest to moja najważniejsza i zarazem najpiękniejsza, pierwszoplanowa rola, jaką odgrywam na deskach teatru "Życie". Szczebelki kariery rozsypały się, szpilki i kostiumy skryły się głęboko w szafie i pewnie nigdy już nie zostanę dyrektorem działu, ale za to jestem mamą:) A potem los spłatał figla i kiedy już mieliśmy podejść do kolejnego In vitro, świat zawirował ze szczęścia, bo okazało się, że jestem w ciąży. Mała różnica wieku, wiedziałam, że będzie ciężko, ale nie aż tak. Mąż pracuje i zarabia na dom a ja jestem sama z dwójką dzieci bez niczyjej pomocy (niestety moja mama nie miała szczęścia doczekania wnuków a tato sam jest schorowany i wymaga opieki). Bywały noce, kiedy Ani po kolkach padała o 3 nad ranem a Michałek wstawał o 5. Bywają chwile, kiedy nie mam siły, kiedy syn wchodzi na stół a córka wyciąga kolejny kabel z kontaktu. Bywają chwile, kiedy płaczą oboje, lub jednocześnie chcą jeść. Bywają chwile, kiedy myślę, że już nie dam rady, ale kiedy patrzę jak Michałek daje całuska raczkującej Ani wiem, że trzeba zebrać siły na nowo, bo przecież z każdym rokiem będą starsi i będzie łatwiej. Do tego dom, prasowanie, obiady, sprzątanie. Zwykle nocami, bo w dzień nie zawsze się udaje zrobić wszystko, a raczej udaje się pojedyncze rzeczy. A jutro znowu wstanie nowy dzień i usłyszę od syna mama mniam a córka uśmiechnie się słodko.

Przeczytaliście moją historię i pytacie, gdzie moralność i ambicje. O co jej chodzi? Chodzi mi o panujące trendy we współczesnym świecie. Kobiety nie chcą rezygnować z kariery, nieskazitelnego wyglądu, szpilek, awansów, pieniędzy... ale dziecko chcą mieć, bo tak trzeba, bo mają inni. Najlepiej jedno, bo można mu zapewnić wszystko, lasnować je i wychowywać na egoistę, który kiedyś będzie zapatrzony sam w siebie. Ale co tam też łatwo się go pozbyć, jest dużo pieniędzy a więc dużo zajęć dodatkowych, droga opiekunka a w niedzielę bieganie po markowych sklepach - cóż sposób na uciszenie sumienia. Powiecie przesadza? Ja to obserwuję na co dzień. I tu jest miejsca na walkę moralności z ambicjami, tylko zwykle te ambicje są i to za duże jak na jedno życie a moralności zero.

Ja nie musiałam toczyć walki, ale porzuciłam ambicje i szczeble kariery na rzecz bycia matką. Na rzecz uczenia moich dzieci wartości, moralności, bycia wspaniałymi ludźmi, którzy kiedyś powiedzą miałem wspaniałą mamę. A na karierę może kiedyś przyjdzie czas, jak dzieci podrosną. Z tym, że kariery nie zrobi się w ciągu 8 godzinn dziennie w pracy, a na siedzenie po 12 godzin będzie mi szkoda życia. A więc po raz kolejny stoczę walkę i wybiorę moralność, za życie, które sporwadziłam na świat, wybiorę RODZINĘ !

Mam na imię Ewa jestem mamą 2, 5 letniego Michałka i 10 m-c Ani. Spełniona niegdyś, robiąca karierę kobieta pracująca i żona... A teraz mama, przede wszystkim mama. Moja historia jest taka - długo czekałam na miłość swojego życia i odpowiedzialnego człowieka, z którym chciałabym dzielić dalsze moje życie na dobre i złe i kiedy miałam 29 lat udało się. Wyszłam szczęśliwie za...

Stanęłam kiedyś przed takim dylematem. Robiłam w pracy projekt wspólnie z koleżanką Martą, której zbytnio nie lubię. Muszę uczciwie przyznać, że ona naprawdę przyłożyła się do pracy i wykonała kawał dobrej roboty, czym mnie zaskoczyła. Zawsze do pracy podchodziła lajtowo i pierwsza była w drodze do domu. Nigdy nie zostawała po godzinach. Tym razem naprawdę się przyłożyła. Projekt wypadł świetnie. Zostałyśmy pochwalone. Po 2 dniach na korytarzu zaczepił mnie kierownik. Jeszcze raz pogratulował mi dobrze wykonanej pracy i zaproponował podwyżkę. Stwierdził, że był pewien, że sobie poradzę, bo na Martę nie można za bardzo liczyć. Najpierw się ucieszyłam. Jednak potem sumienie nie dawało mi spokoju. To jej należała się podwyżka, nie mnie, chociaż nie darzyłam jej sympatią. W końcu poszłam do kierownika i powiedziałam, jaka jest prawda. On, ku mojemu zaskoczeniu, nie tylko nie zdenerwował się na mnie, ale nie zabrał mi tej podwyżki. Docenił moją uczciwość. Marta również ją dostała i okazało się, że nie jest taką złą koleżanką....

Stanęłam kiedyś przed takim dylematem. Robiłam w pracy projekt wspólnie z koleżanką Martą, której zbytnio nie lubię. Muszę uczciwie przyznać, że ona naprawdę przyłożyła się do pracy i wykonała kawał dobrej roboty, czym mnie zaskoczyła. Zawsze do pracy podchodziła lajtowo i pierwsza była w drodze do domu. Nigdy nie zostawała po godzinach. Tym razem naprawdę się przyłożyła....

Każdy z nas dokonuje wyborów, na co dzień, każdego dnia. Walka moralności z ambicjami wciąż trwa. Najważniejsze, to żeby umieć spojrzeć w swoją twarz w lustrze, a jeśli uznamy, że jednak nie udało się, przyznać się do swojego błędu, przeprosić, chociaż jest to trudne. Spróbować jeszcze raz, powstać z kolan i udowodnić, że jestem człowiekiem ...

Każdy z nas dokonuje wyborów, na co dzień, każdego dnia. Walka moralności z ambicjami wciąż trwa. Najważniejsze, to żeby umieć spojrzeć w swoją twarz w lustrze, a jeśli uznamy, że jednak nie udało się, przyznać się do swojego błędu, przeprosić, chociaż jest to trudne. Spróbować jeszcze raz, powstać z kolan i udowodnić, że jestem człowiekiem ...

Miałam kiedyś taki wybór. Życie jest pełne różnych pokus, a jestem tylko człowiekiem. Na szczęście nie zrealizowałam tego planu. Dobry Stróż mnie uchronił przed katastrofą. Oblałam maturę z matematyki. Niestety mimo korepetycji i własnej pracy efekt nie był taki jak chciałam. Naszła mnie myśl, że skoro mam problem z matematyką to wykupię sobie świadectwo maturalne. Codziennie rozważałam za i przeciw, jednak potem przyszło otrzeźwienie. Czy warto się stoczyć dla świadectwa? Zmarnować sobie życie i wyrobić sobie opinię oszustki? Ciężko mi nadal z tym, że nie potoczyło się to jak chciałam, jednak dzięki wspaniałym osobom,które spotkałam na swojej drodze zaczynam wierzyć w siebie. Jeśli Bóg zamyka drzwi to otwiera okno i w życiu nie liczą się tylko osiągnięcia, ale to jakim się jest człowiekiem. Staram się iść dobrą drogą.

Miałam kiedyś taki wybór. Życie jest pełne różnych pokus, a jestem tylko człowiekiem. Na szczęście nie zrealizowałam tego planu. Dobry Stróż mnie uchronił przed katastrofą. Oblałam maturę z matematyki. Niestety mimo korepetycji i własnej pracy efekt nie był taki jak chciałam. Naszła mnie myśl, że skoro mam problem z matematyką to wykupię sobie świadectwo maturalne....

Dostałam kiedyś propozycje: pójdziesz ze mną do łóżka to się uda Cię awansować na budowę i zrobisz swoje wymarzone uprawnienia ale do dnia dzisiejszego siedzę w biurze zarabiam maksymalnie połowę tego co mogłabym mieć jako kierownik budowy i w dalszym ciągu nie mam uprawnień ☺ ale przynajmniej moja duma i honor pozostały nienaruszone☺

Dostałam kiedyś propozycje: pójdziesz ze mną do łóżka to się uda Cię awansować na budowę i zrobisz swoje wymarzone uprawnienia ale do dnia dzisiejszego siedzę w biurze zarabiam maksymalnie połowę tego co mogłabym mieć jako kierownik budowy i w dalszym ciągu nie mam uprawnień ☺ ale przynajmniej moja duma i honor pozostały nienaruszone☺

Miałam niedawno taki wybór na studiach, podczas zaliczenia jednego z przedmiotów.
Zadanie polegało na pracy w grupie, mieliśmy stworzyć wspólną prezentację. Niestety trafiłam do grupy z osobami, które nie miały najmniejszego zamiaru się podczas tego zadania wysilać. Swoją część pracy wykonywali „na odwal”, po łebkach, nieporządnie i z błędami, które to ja później poprawiałam. Ich podejście nie zmieniało się pomimo moich próśb i gróźb. W pewnym momencie nasze opóźnienie w wykonywaniu zadania oraz poziom tworzonej w ten sposób pracy przekroczyły moją granicę tolerancji.
Postępując moralnie, powinnam była przetrzymać sytuację do końca i zachować się lojalnie. Dokończyć prezentację, przedstawić ją z grupą na zajęciach jako wspólną, dostać kiepską ocenę i zapomnieć o sprawie, wyciągając wnioski na przyszłość.
Niestety bywam wredna - wybrałam ambicję. Odeszłam z grupy na parę dni przed terminem wygłoszenia pracy, by samodzielnie zrobić inną prezentację. Zostawiłam obrażonych na mnie „kolegów”, którzy stracili kozła ofiarnego odwalającego za nich całą robotę.
Czy żałuję? Absolutnie nie. Czy zrobiłabym to jeszcze raz? Z przyjemnością.
Takie wybory nigdy nie są do końca łatwe ani oczywiste, ale trzeba im stawić czoła. Uważam, że w niektórych przypadkach, np. gdy w grę wchodzi zachowanie własnej godności, postępowanie do pewnego stopnia niemoralne może okazać się tym najwłaściwszym. I choćby miało to być niesłusznie nazywane uleganiem pokusie, czasami warto postawić na siebie.

Miałam niedawno taki wybór na studiach, podczas zaliczenia jednego z przedmiotów.
Zadanie polegało na pracy w grupie, mieliśmy stworzyć wspólną prezentację. Niestety trafiłam do grupy z osobami, które nie miały najmniejszego zamiaru się podczas tego zadania wysilać. Swoją część pracy wykonywali „na odwal”, po łebkach, nieporządnie i z błędami, które to ja później...

W zasadzie każdy dzień składa się z wyborów, tych istotniejszych i tych prozaicznych. Koniec końców każdy z nich w jakimś stopniu wpływa na naszą przyszłość.
Najistotniejsze wybory to te tzw. moralne.
Kiedyś stanąłem przed podobnym dylematem. No, może nie do końca chodziło o ambicję, ale...
Miałem pracę, wszystko ładnie, pięknie. Udało się też polecić kolegę, żeby objął jedno ze stanowisk, mniej płatne i niezbyt prestiżowe, ale jednak chleb dawało. Pewnego dnia moja umowa, z pewnych przyczyn - nazwijmy je - wyższych, nie została przedłużona. Zostałem bez pracy. Było już kiepsko. Wtedy szefowa, która wcześniej mnie zatrudniała, powiedziała, że kończy się umowa kolegi, którego polecałem niegdyś do pracy. Zaproponowano mi jego stanowisko. Wprawdzie nikt na niego nie narzekał, ale szefowa uznała, że chce, abym to ja miał pracę, skoro pojawia się szansa zatrudnienia, bo ponoć ceniła mnie za dotychczasową pracę.
Cóż miałem robić? Powiedzieć, że nie biorę pracy, bo kolegę zwolnią?
A może przyjąć pracę, bo jednak miałem rodzinę na utrzymaniu?
Uznałem, że przyjaźń jest ważniejsza. Jestem – pomyślałem – jeszcze nie taki stary, zdrowy, toteż poradzę sobie, a przyjaźni na taką próbę nie wystawię. Pracy nie przyjąłem, podziękowałem za propozycję. Koledze przedłużono umowę. Do dzisiaj nie wie, że mogłem mieć tę posadę i ode mnie się nie dowie.
A ja? Aktualnie znowu jestem na starym, dobrym (?) stanowisku. Niczego nie żałuję, dziś postąpiłbym tak samo.

W zasadzie każdy dzień składa się z wyborów, tych istotniejszych i tych prozaicznych. Koniec końców każdy z nich w jakimś stopniu wpływa na naszą przyszłość.
Najistotniejsze wybory to te tzw. moralne.
Kiedyś stanąłem przed podobnym dylematem. No, może nie do końca chodziło o ambicję, ale...
Miałem pracę, wszystko ładnie, pięknie. Udało się też polecić kolegę, żeby objął...

Jestem najmłodsza w rodzinie...zawsze musiałam/chciałam walczyć o uznanie rodziców...lubię być w centrum uwagi. Wykorzystałam każdą sytuację by rodzice mnie pochwalili Moja starsza o trzy lata sistra w wieku 17 lat zachorowała na anoreksję...rodzice stawali na rzęsach aby siostra coś zjadła i miała siłę by walczyć z tą podłą chorobą. Pewnego dnia podczas sprzątania przewróciłam "pusty" wazon z którego wylało się przemielone i wyplute przez siostrę jedzenie z całego tygodnia...przez 5 minut nie wiedziałam co mam zrobić...postanowiłam, że nie powiem rodzicom...przecież to kolejny cios w ich serce ale ostrzegłam siostrę, że każdy posiłek będzie jadła przy mnie od a do z... wtedy moja ambicja aby pokazać się rodzicom poszła na bok ale w mojej łowie uświadomiło się to, że musze pomóc siostrze. Może ta decyzja wpłynęła na to, że mam teraz zdrową i szczęśliwą siostrę!!!

Jestem najmłodsza w rodzinie...zawsze musiałam/chciałam walczyć o uznanie rodziców...lubię być w centrum uwagi. Wykorzystałam każdą sytuację by rodzice mnie pochwalili Moja starsza o trzy lata sistra w wieku 17 lat zachorowała na anoreksję...rodzice stawali na rzęsach aby siostra coś zjadła i miała siłę by walczyć z tą podłą chorobą. Pewnego dnia podczas sprzątania...

Wyszydzana i wyśmiewana jako dziecko przez rówieśników za to,że byłam inna i wychowywana byłam w środowisku innym niż to powszechnie uznawane za normalne/religia/ miałam takie momenty,że ...Chciałam się rzucić z mostu,ale byłam tchórzem.Chciałam wyrzec się matki,rodziny,przeszłości,ale nie potrafiłam .Chciałam wyjechać z Polski i zapomnieć,ale nieznajomość języków ,strach przed tym co może mnie czekać na obczyżnie był tak silny,że zabijał we mnie chęć do działania.Postanowiłam zostać i nauczyć się żyć z tymi wszystkimi demonami.Stworzyć sobie swój świat taki tylko mój, z dala od tego co mnie dręczyło.Nie odcięłąm się od rodziny co można uznać za tchórzostwo czy hipokryzję,ale nie potrafiłabym żyć bez korzenie ,które jednak jakieś były.Może nie zawsze najlepsze i godne naśladowania,ale były i trudno o nich zapomnieć.Jednak nie zakłamuję rzeczywistości i nie udawałam,że nic się nie stało.Moja rodzina wie o moim życiu wszystko i uważa,że to jest godne i uczciwe podejście do życia,gdzie moralność potrafiła iść w parze zz trzeżwym osądem rzeczywistości.

Wyszydzana i wyśmiewana jako dziecko przez rówieśników za to,że byłam inna i wychowywana byłam w środowisku innym niż to powszechnie uznawane za normalne/religia/ miałam takie momenty,że ...Chciałam się rzucić z mostu,ale byłam tchórzem.Chciałam wyrzec się matki,rodziny,przeszłości,ale nie potrafiłam .Chciałam wyjechać z Polski i zapomnieć,ale nieznajomość języków ,strach...