Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

mikser
BlueSugar
xdemolka
Kammaell
Stefcia14

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

mikser
BlueSugar
xdemolka
Kammaell
Stefcia14

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Najgorsze są błędy merytoryczne, które powstają, kiedy np. prawnik pisze thriller medyczny, lekarz zabiera się za powieść szpiegowską, psycholog pisze o relacjach na sali sądowej. Jest wiele takich powieści i czytanie takich fragmentów jest bardzo męczące, bo odciąga od głównego wątku powieści, który często jest bardzo ciekawy i wciągający. Pozdrawiam :)

Najgorsze są błędy merytoryczne, które powstają, kiedy np. prawnik pisze thriller medyczny, lekarz zabiera się za powieść szpiegowską, psycholog pisze o relacjach na sali sądowej. Jest wiele takich powieści i czytanie takich fragmentów jest bardzo męczące, bo odciąga od głównego wątku powieści, który często jest bardzo ciekawy i wciągający. Pozdrawiam :)

Autor pisząc książkę, zastawia na nas sidła. Przenosi nas do stworzonego przez siebie świata, wciela w skórę głównego bohatera, przenosi w czasie w przód lub tył. Ale niektóre jego operacje są po prostu niesmaczne, wciągają nas bez reszty, nie koniecznie powodójąc te doznania, których oczekujemy.
Nie, wcale nie najgorszym jest to, gdy główny bohater umiera w połowie książki całkowicie dezorientując czytelnika.
Najgorszym nie jest też to, że autor wprowadza do swojej powieści tylu, właściwie bezsensownych bohaterów, że nie można się połapać kto jest kim i jaką rolę odgrywa.
Właściwie najgorszym nawet nie jest to, iż autor tak zapędy się w swojej fabule i tak wszystko pogmatwa, że tylko on jest w stanie zrozumieć jej sens, a przeciętny potrzebuje do tego przeczyta dane dzieło co najmniej ze trzy razy.
Z tych wszystkich rzeczy najgorszym jest, kiedy pisarz tak skonstruuje swoje dzieło, że czytający, chcąc zgadnąć kto jest winien danej zbrodni (mowa tu głównie o kryminałach) przerzuca się w swoich podejrzeniach na coraz to innych bohaterów, a na końcu i tak okazuje się, że to albo ta osoba, która najmniej do tego pasuje, albo ta, którą obstawialiśmy na samym samym początku. Czytelnik jest wtedy sfrustrowany na samego siebie. No bo jak on mógł być tak głupi, żeby zamiast przystać przy jednym, wciąż zmieniać zdanie? Ale to właśnie chciał uzyskać autor. Wmówić nam, że nie nadajemy się na detektywów, zrzucić za to winę na nas, kiedy tak naprawdę to on sam nas ogłupia. A my jesteśmy tak naiwni, że łatwo dajemy to sobie wmówić.

Autor pisząc książkę, zastawia na nas sidła. Przenosi nas do stworzonego przez siebie świata, wciela w skórę głównego bohatera, przenosi w czasie w przód lub tył. Ale niektóre jego operacje są po prostu niesmaczne, wciągają nas bez reszty, nie koniecznie powodójąc te doznania, których oczekujemy.
Nie, wcale nie najgorszym jest to, gdy główny bohater umiera w połowie książki...

Myślę, że najgorszą rzeczą jaką może zrobić autor jest... zamknięcie tematu. Odcięcie się od serii, postaci i wykreowanego świata. Owszem, słyszymy często "to już jest nudne" czy "taki tasiemiec, mógłby już skończyć" ale jeśli zakochało się w jakimś uniwersum, to nigdy nam go za wiele. Marzę o kolejnym tomie Wiedźmina. Z całego serca pragnę ujrzeć kolejny tom Pana Lodowego Ogrodu. Czy też wrócić do Eragona. Powtarzanie tego samego wątku...cóż to nie to.
A drugim złem jest właśnie wydanie kolejnego tomu... w którym najlepsza z postaci zostaje wycięta z kadru. Jeszcze się nie daj Boże o niej wspomina. Uczucie jakby ktoś rozrywał ci serce pazurami.

Myślę, że najgorszą rzeczą jaką może zrobić autor jest... zamknięcie tematu. Odcięcie się od serii, postaci i wykreowanego świata. Owszem, słyszymy często "to już jest nudne" czy "taki tasiemiec, mógłby już skończyć" ale jeśli zakochało się w jakimś uniwersum, to nigdy nam go za wiele. Marzę o kolejnym tomie Wiedźmina. Z całego serca pragnę ujrzeć kolejny tom Pana Lodowego...

Otwarte zakończenia to według mnie najgorsza tortura i zbrodnia ze strony autora. Pozostawia czytelnika z tysiącem pytań, co mogło stać się dalej i nawet łaskawie nie napisze kontynuacji powieści, bo tak miało być i już. Dopowiedz sobie, co się stało. Domyśl się. Snuj miliony podejrzeń, jak się historia mogła zakończyć. Niby fajnie, bo to ty masz kontrolę, ale jednak lepiej chyba wiedzieć, co się stało, niż zastanawiać się, analizować i nie spać przez kolejne kilka nocy, myśląc nad tym, jak to się wszystko dalej mogło potoczyć. Jeśli się coś zaczyna, to trzeba coś skończyć. Nawet śmierć ukochanego bohatera byłabym w stanie jakoś znieść, niż niewiedzę i niepewność, jaka towarzyszy mi podczas czytania ostatnich kartek, z których nic tak naprawdę nie wynika. Nie ma nic bardziej okrutnego ze strony autora niż pozostawić czytelnika z wielkim znakiem zapytania w głowie.

Otwarte zakończenia to według mnie najgorsza tortura i zbrodnia ze strony autora. Pozostawia czytelnika z tysiącem pytań, co mogło stać się dalej i nawet łaskawie nie napisze kontynuacji powieści, bo tak miało być i już. Dopowiedz sobie, co się stało. Domyśl się. Snuj miliony podejrzeń, jak się historia mogła zakończyć. Niby fajnie, bo to ty masz kontrolę, ale jednak lepiej...

Po pierwsze - błędy językowe. To niesamowite, ale cały czas się zdarzają! Czasem to wina pisarza, czasem tłumacza, czasem błąd w druku. Jakby nie było - dla mnie to niedopuszczalne.

Po drugie - ostatnio czytałam wciągający kryminał. Dobra akcja, ciekawa zagadka, charakterystyczne postacie. Przez cały czas zastanawiałam się - kto zabił? Który z bohaterów skrywa w sobie zło? Kto tak perfekcyjnie się maskuje? Jak się na koniec okazało - nikt. Mordercą był człowiek, który w całej powieści nie pojawił się ani razu - dopiero na koniec, przy rozwiązaniu.
I całe zadowolenie z lektury wzięło w łeb.

Po pierwsze - błędy językowe. To niesamowite, ale cały czas się zdarzają! Czasem to wina pisarza, czasem tłumacza, czasem błąd w druku. Jakby nie było - dla mnie to niedopuszczalne.

Po drugie - ostatnio czytałam wciągający kryminał. Dobra akcja, ciekawa zagadka, charakterystyczne postacie. Przez cały czas zastanawiałam się - kto zabił? Który z bohaterów skrywa w sobie zło?...

Dla mnie największą zbrodnią w powieści jest uśmiercanie bohaterów, których pokochałam, a zachowanie przy życiu, tych którzy na to nie zasłużyli.
A jeśli chodzi o zbrodnie samego pisarza, to zdecydowanie za wolne pisanie serii, które chciałoby się połknąć na raz! :D

Dla mnie największą zbrodnią w powieści jest uśmiercanie bohaterów, których pokochałam, a zachowanie przy życiu, tych którzy na to nie zasłużyli.
A jeśli chodzi o zbrodnie samego pisarza, to zdecydowanie za wolne pisanie serii, które chciałoby się połknąć na raz! :D

Zakończyć w ten sposób powieść, że nie pojawia się najmniejszy wątek, który to mógłby być kontynuowany. Chodzi mi o to, że pisarz nigdy nie wie, jak zostanie przyjęta jego książka. Oczywiście, jak jest znany i uwielbiany, wie, że książka się sprzeda - to na 100%, ale co będzie dalej? Daltego pisarz powinnien pisać ją w taki sposób, że gdy okarze się bestsellerem, to spokojnie może ją kontynuować, w kolejnych częściach - licząc na kolejny sukces.

Zakończyć w ten sposób powieść, że nie pojawia się najmniejszy wątek, który to mógłby być kontynuowany. Chodzi mi o to, że pisarz nigdy nie wie, jak zostanie przyjęta jego książka. Oczywiście, jak jest znany i uwielbiany, wie, że książka się sprzeda - to na 100%, ale co będzie dalej? Daltego pisarz powinnien pisać ją w taki sposób, że gdy okarze się bestsellerem, to...

Takowych grzechów może być wiele, nam - czytelnikom - oczywiście łatwiej się wyżywać na twórcach, bo to nie my wysilamy się z pisaniem, co zapewne jest trudne. Z drugiej strony piszą przecież dla nas, toteż szanować nas powinni, a my mamy prawo do krytyki, zwłaszcza w momentach, gdy wyczuwamy, że nie szanują czytelnika...
I to jest FUNDAMENTALNY zarzut, brak poszanowania chlebodawców, czyli nas, wydających zaskórniaki na książki:-)
Do rzeczy, wielu popełnia w tym grzech zaniechania. Stworzą coś naprawdę dobrego, ale później brakuje pomysłu, trzeba jednak na siłę coś zaserwować, w myśl zasady, że nie zarzyna się kury, która znosi złote jajka... Jadą więc schematem, sztampą, przewidywalnością tak porażającą, że czytelnik traci resztki szacunku do serii jak i autora. Mylą rozpoznawalność bohatera z jego przewidywalnością...
Co jeszcze? Dęty patos, pseudometafizyka i inne takie cuda - wianki. Wydaje mi się, że niektórzy autorzy wychodzą z założenia, że im bardziej skomplikowane i niezrozumiałe, tym lepsze. Nikt się nie pokapuje, o co chodzi, ale nikt nie będzie miał odwagi potępić, bo wstyd się przyznać, toteż będą piać z zachwytu - wiecie, jak w "Nowych sztach króla"...
I na koniec - dłużyzny służące WYŁĄCZNIE wypełnieniu kolejnych stron. Lubię długie książki, ale niech obszerna pozycja będzie wypełniona treścią, a nie papką, pozorującą sens...
Zatem, drodzy autorzy, szacunku, też mamy swój rozum, nie ujmujcie go nam!

Takowych grzechów może być wiele, nam - czytelnikom - oczywiście łatwiej się wyżywać na twórcach, bo to nie my wysilamy się z pisaniem, co zapewne jest trudne. Z drugiej strony piszą przecież dla nas, toteż szanować nas powinni, a my mamy prawo do krytyki, zwłaszcza w momentach, gdy wyczuwamy, że nie szanują czytelnika...
I to jest FUNDAMENTALNY zarzut, brak poszanowania...

Nie lubię, gdy Autor nie ma zaufania do Czytelnika. Gdy ma go za osobę słabo rozgarniętą (użyłabym tutaj pewnego słowa na "i" ALE poprawność polityczna :))
Tam, gdzie mogłoby być niedopowiedzenie, tajemnica, albo zwyczajnie: pole na własne domysły, jest srebrna taca. I truizmy. Tego nie mogę zdzierżyć.
A przecież książka to również ćwiczenie umysłu, wyobraźni, dedukcji, czemu to odbierać? Czyż nie jest frajdą wpadnięcie na coś samodzielnie, na podstawie małych okruchów wskazówek?

Nie lubię, gdy Autor nie ma zaufania do Czytelnika. Gdy ma go za osobę słabo rozgarniętą (użyłabym tutaj pewnego słowa na "i" ALE poprawność polityczna :))
Tam, gdzie mogłoby być niedopowiedzenie, tajemnica, albo zwyczajnie: pole na własne domysły, jest srebrna taca. I truizmy. Tego nie mogę zdzierżyć.
A przecież książka to również ćwiczenie umysłu, wyobraźni, dedukcji,...