Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

UKmiś
porcelanowa
Wizzi
Gosiaczek
krukov

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

UKmiś
porcelanowa
Wizzi
Gosiaczek
krukov

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

-Proszę przeć, jeszcze chwila i dzidziuś będzie z nami - mówi położna
Po chwili słychać na sali płacz nowonarodzonego dziecka. Pielęgniarka kładzie je Ewie na piersi.
- Jest pewien problem...-oświadcza położna-Nie urodziła pani łożyska
-to co teraz? -pyta kobieta
-Trzeba będzie usunąć je ręcznie
-To na co czekamy?-dziwi się Ewa-woła pani lekarza i do dzieła.
-Tu nie w lekarzu jest problem. Potrzebny jest anestezjolog a nie ma żadnego w szpitali. Jest pierwszy dzień Wielkanocy specjaliści są na telefon.
Ewa czeka. Cierpliwie czeka. Mija godzina. Czuje, że słabnie. Czuje mrowienie w palcach. Słyszy coraz wolniejszy dźwięk aparatu do którego jest podłączona. Domyśla się, że serce spowalnia a ciśnienie spada. Robi jej sie przeraźliwie zimno. Pielęgniarka okrywa ją dodatkową kołdrą. Ewa widzi w jej twarzy przerażenie. Do sali wchodzi ginekolog. Bezsilnie siada na taboret w kącie pokoju. Nic nie mówi.
-Panie doktorze - zaczyna Ewa- ile mam czasu?
-2 godz od porodu
Ewa patrzy na zegarek. zdaje sobie sprawę że jej chwile są już policzone. Syn urodził się o 12:45 a jest 14:30. Wie, że się wykrwawia.
Nagle do sali wpada jak wicher anestezjolog. Ubrany cały w jaskrawo pomarańczowy kombinezon z odblaskami z dużą walizką w dłoni. Podbiega do Ewy. Kładzie swoje ciepłe dłonie na jej zimnej twarzy.
-Ma pan cudowne wyczucie chwili-mówi Ewa i nagle wszystko staje się dla niej światłem.
Kilka godzin później budzi ją dźwięk respiratora. Pika rytmicznie.
-Żyję-mówi Ewa-ja żyję

-Proszę przeć, jeszcze chwila i dzidziuś będzie z nami - mówi położna
Po chwili słychać na sali płacz nowonarodzonego dziecka. Pielęgniarka kładzie je Ewie na piersi.
- Jest pewien problem...-oświadcza położna-Nie urodziła pani łożyska
-to co teraz? -pyta kobieta
-Trzeba będzie usunąć je ręcznie
-To na co czekamy?-dziwi się Ewa-woła pani lekarza i do dzieła.
-Tu nie w...

Niniejsza historia jest oparta na faktach. Osobiście ją przeżyłem.
Poznań 10 października 2010. Po raz kolejny przyjechałem wystąpić w Maratonie Poznań. Jak zawsze, nie do końca czułem się w pełni przygotowany. Jednak 4-letnie doświadczenie, dobre nastawienia no i makaronowa kolacja dzień wcześniej sprawiły, że pozytywnie podchodziłem do tematu, a ukończenie biegu uznawałem za kwestię formalną. Dojazd na parking, godzinkę przed czasem, przebranie się , rozgrzewka, buziak od dziewczyny no i na start. Wystrzał startera i zaczęło się! Pierwsze 5 kilometrów spokojnie , lekko, z uśmiechem na twarzy. 10, 15 ,20, idzie jak po maśle! 25 i nagle zaczęło się…Kryzys? Nie, to cos z brzuchem! Poranna toaleta rzeczywiście była trochę lekka, ale żeby aż tak? W brzuchu wiruje. Ciśnienie narasta. Już wiem co to…niestrawność! No bez żartów, KUPA na maratonie? Prze oczami widzę słynne internetowe memy: „Zesraj się, a nie daj się!”. Nie to nie może się tak skończyć. ZARAZ! Widziałem gdzieś toitoi-e. Kurczę, to było na końcu pierwszej pętli. Już tamtędy nie będziemy biec. No tak, ale nawet jak znowu będą to co z papierem? Skąd wziąć? Jak zejdę z trasy bez karetki to wszyscy pomyślą, że chcę pobiec „na skróty”, a wezwanie karetki po to żeby mnie podwieźli do toalety to też nienajlepszy pomysł.
Powoli zmęczenie, kryzys psychiczny no i wczorajsza kolacja zaczęły ze mną wygrywać. Gdy nagle….STACJA BENZYNOWA!!! Tuż przy trasie. Nigdy nie cieszyłem się tak bardzo na widok stacji benzynowej…

Niniejsza historia jest oparta na faktach. Osobiście ją przeżyłem.
Poznań 10 października 2010. Po raz kolejny przyjechałem wystąpić w Maratonie Poznań. Jak zawsze, nie do końca czułem się w pełni przygotowany. Jednak 4-letnie doświadczenie, dobre nastawienia no i makaronowa kolacja dzień wcześniej sprawiły, że pozytywnie podchodziłem do tematu, a ukończenie biegu uznawałem...

-Mam pomysł- mówi koleżanką
- slucham na jaki tym razem genialna myśl wpadłaś- odpowiadam
-Tu masz rację to jest prze genialny pomysł, a mianowicie jutro pójdziemy do mojego kolegi i kupimy od niego trochę "rozweselacza"
-Nie ma takiej opcji, zgłupiaś do reszty
- nie to jest dobry pomysł, po ten zaszyjemy się u mnie w domu i spróbujemy, podobno to jest dobre i masz po tym glupawkę
- nie ja tego nie wezmę
- oj nie daj się prosić, przecież wszyscy tego próbowali
- dobra, już dobra pójdziemy i spróbujemy ale na tym koniec
- tak spotkamy się jutro o 17 u mnie?
- dobra
Następnego dnia o 17
-Chodz idziemy, chce to mieć za sobą
- Chodźmy
Idziemy do tego kolegi do parku. Kupiliśmy to świństwa i mieliśmy już brać kiedy zauważam jak jakiś chlopak ledwo się trzyma na nogach. Przez moja chęć niesienia pomocy innym
, podchodze do niego i widze że ma rozszerzone źrenice i zaczyna mówić jakieś głupoty. Pytam się:
-co się panu stało?
-Kupiłem coś od tego chłopaka- mówi belkotliwie ale rozumiem o co mu chodzi.
Pomagam mu dojść do szpitala i mówię co się stało.
Dzięki nieznajomemu nie wzięłam tego świństwa i zyskałam nowego przyjaciela.

-Mam pomysł- mówi koleżanką
- slucham na jaki tym razem genialna myśl wpadłaś- odpowiadam
-Tu masz rację to jest prze genialny pomysł, a mianowicie jutro pójdziemy do mojego kolegi i kupimy od niego trochę "rozweselacza"
-Nie ma takiej opcji, zgłupiaś do reszty
- nie to jest dobry pomysł, po ten zaszyjemy się u mnie w domu i spróbujemy, podobno to jest dobre i masz po...

Dzień zakochanych. Nikomu niepotrzebne, sztuczne i komercyjne święto. Świat oszalał. Pozorowane uśmiechy, nadmierna gestykulacja i ten wszechobecny kolor czerwieni. Najwyraźniej Ci wszyscy pseudo-zakochani uważają, że wystarczy jeden dzień by zatuszować brudy, ukryć zdrady i oszukiwać się, że ich związku nie uśmierciła rutyna.
W głowie porządnie mi już szumiało, gdy kończyłam butelkę taniego wina z pobliskiego supermarketu. No tak! Wypadałoby rozpakować zakupy do końca. Kolejna butelka wina, chipsy paprykowe i paczka tamponów - zestaw silnej i niezależnej kobiety. W połowie drugiej butelki słyszałam już nieprzyjemne brzęczenie w uszach. Niech to szlag! To chyba telefon.
- Haaaloooo ? - odezwałam się do słuchawki.
- Weronika? Gdzie Ty się do cholery podziewasz?!? Miałaś być u mnie godzinę temu! - usłyszałam po drugiej stronie wściekły głos przyjaciółki.
- Tak. Taaak. Juuuż dawno wyyszłam. Mijaaam właśnie tę, no... pocztę! - odparłam po chwili namysłu.
- Zaraz u Ciebie będę. Bip, bip... - Cholera rozłączyła się. Jak ona się domyśliła, że ściemniam?
Po paru minutach doszłam do wniosku, że przecież rozmawiałyśmy przez telefon domowy. Trudno, pozłości się i przebaczy.
Binnnng! - po paru sekundach rozległ się charakterystyczny dźwięk przychodzącej wiadomości na messengerze. Oho! To od szefa. Bla, bla, bla... jutro o 18-tej nieoficjalne spotkanie (...) integracja, bla, bla, bla...
Tak nieoficjalne, że aż wiadomości przez portal wysyła. W sumie... jakby nie patrząc to od początku mi się podobał. Ciemne włosy, łobuzerski uśmieszek i te głębokie niebieskie oczy. A może jednak zielone? A co mi tam! Raz kozie śmierć.
- koochamm Cei barzdo TaDziku - napisałam. Wyszło świetnie - pomyślałam z dumą - teraz pozostało tylko wysłać.
Brakowało dosłownie jednego milimetra i setnych części sekundy aby wskazujący palec dotknął przycisku enter, gdy nagle ekran laptopa zrobił się ciemny. No nie! Akurat teraz musieli wyłączyć prąd? I to w Walentynki? Jak oni śmieli! Gdzie mój telefon? Obracając głowę podskoczyłam na krześle. W odległości małego słonia ode mnie stała moja przyjaciółka z kablem od laptopa w ręce. Jakim cudem tak szybko przyjechała? I skąd ona wiedziała, że akurat mi bateria padła?
- Cześć - powiedziałam i uśmiechnęłam się pokazując uzębienie w całej okazałości - nie powinnaś tego robić. Ja go naprawdę bardzoo, ale to barrrdzo kocham. Trochę wypiłam, ale to dziękii temu zrozumiałam co czuje - starałam się mówić z powagą i jak najbardziej składnie by brzmieć przekonująco.
- Już dawno to mówiłam, że na etykiecie powinni dopisać: "Myśl zanim użyjesz klawiatury." O nie moja droga. Zapamiętaj sobie moje słowa i to raz na zawsze. Po pijaku wcale nie rodzi się uczucie tylko jego potrzeba - powiedziała spoglądając na mnie z politowaniem - chodź, położysz się spać - dodała pomagając mi wstać - porozmawiamy jutro.
- "porozmawiamy jutro" - odpowiedziałam przedrzeźniając. Nie oszczędziłam też oburzenia w głosie. Jeden krok, drugi, trzeci chyba też. A co dalej? Dalej to już nic nie pamiętam.

Dzień zakochanych. Nikomu niepotrzebne, sztuczne i komercyjne święto. Świat oszalał. Pozorowane uśmiechy, nadmierna gestykulacja i ten wszechobecny kolor czerwieni. Najwyraźniej Ci wszyscy pseudo-zakochani uważają, że wystarczy jeden dzień by zatuszować brudy, ukryć zdrady i oszukiwać się, że ich związku nie uśmierciła rutyna.
W głowie porządnie mi już szumiało, gdy...

Franek i Marek już 5 godzin patrolowali drogę krajową numer 9. Na dworze był przenikliwy mróz. Najchętniej zamknęli się na cieplutkim komisariacie i zajęli się nudnym wypełnianiem papierów. W normalnych okolicznościach oczywiście, praca papierkowa byłaby dla nich za mało ambitna.
- Patrz chyba mamy klienta. Ty teraz idziesz. Ja byłem już 3 razy.
- A ja 5. Nie zgadzam się. Losujmy.
- No dobra orzeł ty, reszka ja.
Los padł na Franka. Niezadowolony chwycił za lizaka i wyszedł z samochodu, żeby zatrzymać kierowcę audi.
- Dzień dobry, kontrola drogowa. Sierżant Franciszek Kot. Poproszę dowód rejestracyjny, prawo jazdy i ubezpieczenie OC. Zapraszam na małe dmuchanko, bo chyba kierowca za dużo wypił i ma mgłę przed oczami.
Kierowca wysiadł z samochodu. Badanie alkomatem wskazało 0,00%.
- Dlaczego kierowca używa świateł przeciwmgielnych, gdy nie ma takiej potrzeby? Nie wie kierowca, że przeszkadza tym innym uczestnikom ruchu drogowego. Otrzymuje pan mandat w wysokości 100 zł. Proszę wrócić do samochodu.
- Ale panie sierżancie proszę. Przecież to tylko światła. Będę już ich używał prawidłowo. Proszę będę miał nauczkę. Proszę nie wystawiać mi mandatu.
- Nie ma takiej opcji.
Franek właśnie kończył mówić, gdy obok nich przejechał a właściwie przefrunął samochód.
- Franek puść tego pana. Jedziemy.
- Dobrze, może pan jechać. Proszę zwracać większą uwagę na światła.

Franek i Marek już 5 godzin patrolowali drogę krajową numer 9. Na dworze był przenikliwy mróz. Najchętniej zamknęli się na cieplutkim komisariacie i zajęli się nudnym wypełnianiem papierów. W normalnych okolicznościach oczywiście, praca papierkowa byłaby dla nich za mało ambitna.
- Patrz chyba mamy klienta. Ty teraz idziesz. Ja byłem już 3 razy.
- A ja 5. Nie zgadzam się....

Zegar tykał, nieubłaganie odliczając kolejne sekundy. Samochód wisiał na krawędzi urwiska, trzymając się jedynie na niepewnie wyglądającej barierze energochłonnej. Drzwi były zaklinowane przez wgniecenie będące efektem uderzenia. Artur siedział sparaliżowany strachem. Jego mięśnie były skurczone do granic możliwości, nie był w stanie wykonać żadnego ruchu. Z trudem wyciągnął z kieszeni telefon – brak zasięgu… Po co mi to było, pomyślał. Wtem samochód gwałtownie przesunął się w stronę przepaści. Po co mi to było – pomyślał znowu. Góra, lód, padający śnieg i prawo jazdy do dwóch tygodni, to nie mogło się udać. Nikt przy zdrowych zmysłach nie jeździ o tej porze, jest przecież prawie trzecia w nocy, każdy normalny człowiek śpi o tej porze. Spadnę w dół i się zabiję, a jeśli przy odrobinie szczęścia przeżyję upadek, umrę z wychłodzenia. Samochód osunął się jeszcze bardziej. Wyjrzał przez szybę – bariera na której oparł się samochód ostatkiem sił trzymała się stałego gruntu. Wtem w dali pojawiły się dwa jasne punkty. Z auta wybiegło trzech młodych chłopaków. Artur dosłyszał jedynie słowa – nie ma czasu żeby dzwonić po straż, trzeba sprawdzić czy ktoś tam jest i trzeba ich wyciągnąć, bo ten samochód zaraz spadnie- my idziemy, a ty dzwoń po straż to wyciągną auto jak spadnie. Po kilku sekundach zobaczył w szybie światło latarki i usłyszał dźwięk rozbijanej szyby. Chłopak sprawnie wyciągnął go z wozu, a drugi ich asekurował. Gdy stanęli bezpiecznie na stałym lądzie auto runęło w dół.

Zegar tykał, nieubłaganie odliczając kolejne sekundy. Samochód wisiał na krawędzi urwiska, trzymając się jedynie na niepewnie wyglądającej barierze energochłonnej. Drzwi były zaklinowane przez wgniecenie będące efektem uderzenia. Artur siedział sparaliżowany strachem. Jego mięśnie były skurczone do granic możliwości, nie był w stanie wykonać żadnego ruchu. Z trudem...

- Anka!!! Zakochałam się!
- Boże, znowu?
- Niee, tym razem to co innego. Mówię ci. Chodź, pokaże ci jego profil na fejsie. Jest taki przystojny!
- Ech, dawaj go.
- On jest idealny, ma brązowe loczki i takie lśniące oczy... o, spójrz, jak tu się ładnie uśmiecha!
- No widzę, widzę... uśmiech niczego sobie.
- A tu ma zdjęcie bez koszulki! No nie powiesz mi chyba, że nie robi wrażenia?
- Jak z okładki, kochana, jak z okładki. A polubienia sprawdzałaś?
- Częściowo... zatrzymałam się na zdjęciach głównie, ale już do tego przechodzimy.
- Rozumiem.
- ...
- ...
- Dziwne... nie ma żadnych książek przeczytanych.
- No cóż... z filmami też raczej krucho. No chyba że uznać "Kac wawa" i "American pie" za dobre filmy.
- No... nie każdy musi przecież lubić ambitne kino, a książki na pewno jakieś czyta, nie?
- Na pewno... przeglądaj dalej.
- ...
- ...
- "Szlachta słucha Z.B.U.K.U"?! "Melanż przede wszystkim"?! "Dobre dupy"?! CO TO MA BYĆ?!
- ...
- Anka, nie śmiej się!
- Nie śmieję. Już ci przeszło?
- Oczywiście, że mi przeszło! Gdzie są stronki z poezją o wymiarze egzystencjalnym i dlaczego nie polubił lubimyczytac.pl?! Gdzie się podziali inteligentni faceci w tych czasach?
- Gdzieś na pewno są, kochana. Ale ciesz się, że w porę uchroniłaś się przed taką katastrofą.
- Nigdy więcej już w nikim się nie zakocham! Faceci to świnie!
- Wina?
- Jak dobrze, że mam ciebie. Lej, dziewczyno.

- Anka!!! Zakochałam się!
- Boże, znowu?
- Niee, tym razem to co innego. Mówię ci. Chodź, pokaże ci jego profil na fejsie. Jest taki przystojny!
- Ech, dawaj go.
- On jest idealny, ma brązowe loczki i takie lśniące oczy... o, spójrz, jak tu się ładnie uśmiecha!
- No widzę, widzę... uśmiech niczego sobie.
- A tu ma zdjęcie bez koszulki! No nie powiesz mi chyba, że nie robi...

Felicja ma obecnie trzydzieści lat. Urodziła się u zamożnych małżonków. Jej mama Julia Kula była ogrodniczką, a ojciec Alek Kula architektem. Żyli na bardzo wysokim poziomie. W willi, która liczyła cztery sypialnie, sześć pokoi, dwa salony i trzy łazienki. Wnętrze domu urządzane i zbudowane zostało przez najlepszą i najdroższą ekipę świata, za którą państwo Kula zapłacili 5000000 złotych. Mała Felicja zawsze była skromną dziewczynką, która nie chciała bogatych ubrań i akcesori do makijażu.
-Córeczko jesteśmy bogaci. Co ci kupić? - zapytała Julia Kula
-Mamo jak możesz tak mówić. Na świecie jest tyle ludzi , którzy nie mają na chleb i tańsze ubrania. A ty kupujesz je za 4000 zł. Zamiast zaoszczędzić i pomóc biednym.
-Co ty wygadujesz? Za kim ty jesteś podobna? Bo za mną na pewno nie. Słuchaj jesteśmy bogaci, więc możemy wydawać na co chcemy i nie musimy martwić się o pieniądze!
-Mamo jaka ty jesteś pazerna. Nie wiem czemu taka jesteś?
-Nie będę tego słuchała. Przebierz się w ładne ubrania, które ci kupiłam są w szafie. I koniecznie ubierz zieloną biżuterię i pomaluj się ładnie. Tylko nie wiwiń żadnego numeru.
-Dobrze wiesz mamo ,że nie lubię przyjęć dla bogaczy i tych stroi oraz jedzenia. Zawsze się nudzę , bo wszyscy rozmawiają o swoim bogactwie.
-Przestań marudzić, jeśli upokorzysz naszą rodzinę przed gośćmi to pożałujesz, więc uważaj na to co robisz.
-Mamo ja...
-Żadnych wykrętów natychmiast na górę i się przebieraj.
Smutna dziewczynka poszła do swojego pokoju i otwarła szafę pełną ubrań , kiedy je zauważyła zdobione diamentami i kamieniami szlachetnymi rzekła:
-Boże dlaczego moi rodzice są tacy pazerni na pieniądze. Nie wierzą ,że istniejesz. Kiedy miała dwa miesiące postanowili mnie nie chrzcić i tak zrobili. Dlatego teraz nie mogę przystąpić do pierwszej komunii. Moi koledzy z klasy śmieją się z tego powodu , ale jest wiele osób, które zazdroszczą mi domu i przede wszystkim pieniędzy.
Nagle za dziewczynką pojawił się Pan Jezus.
-Felicjo , moje dziecko. Widzę ,że współczujesz biednym i nie zgadzasz się z wyborami rodziców.
-Kto to powiedział?- zapytała zaskoczona dziewczynka
Nikt jej nie odpowiedział, więc Felicja odwróciła się i zobaczyła pewną nieznaną jej postać. Przestraszyła się , ale wtedy ona rzekła:
-Felicjo niebój się to ja Pan Jezus. Przyszedłem do ciebie.
-Panie...
Dziewczynka padła do stóp Pana Jezusa i zaczęła je całować.
-Wstań kochana.
-Panie nie zasługuję abyś tu był.
-Zasługujesz jesteś inna niż twoi rodzice. Jeśli będziesz dalej tak postępowała to zyskasz wielu przyjaciół.
-Teraz nie wiem co mam zrobić? Czy mam zrobić to co mama mi kazała?
-Jeśli czujesz, że tego nie chcesz to nie rób tego.
Po tych słowach Pan Jezus zniknął, a Felicja znalazła  w szafie skromniejszą sukienkę o prostym fasonie koloru zielonego, na twarz nałożyła krem nivea, a na nogi ubrała balerinki bez żadnych wzorków.
-Felicja schodz natychmiast na dół, goście zaraz przyjdą.- rzekł Ale Kula
-Już idę tato.
Dziewczynka  zeszła na dół i kiedy rodzice zauważyli w co się ubrała rzekli:
-Jak ty się ubrałaś? Nie jesteśmy biedotą. Natychmiast idź się przebierz!
-Nie . Zrozumcie , że ja nie chcę być taka jak wy!
-To znaczy jaka?
-Zachłanna na pieniądze i rozrzutna , nie chcecie nikomu pomóc. Pamiętacie sytuację ,która zdarzyła się rok temu?
-Nie mamy czasu.
-Przypomnę wam. Po sylwestrze zostało mnóstwo jedzenia i przyszedł do nas żebrak abyśmy mu trochę dali, ale wy powiedzieliście aby natychmiast się wynosił z naszego domu i nie brudził podłogi. Dlaczego tacy jesteście dla innych ludzi?
-Zrozum Felicjo wszyscy zasługują na taki los na jaki się piszą.
-Nie wierzę ,że coś takiego od was usłyszałam. Myślicie, że jesteście panami , bo macie pieniądze i możecie kupić wszystko co chcecie.
-A nie jest tak córeczko?-  rzekła Julia Kula
-Mamo zmień się proszę.
-Koniec tej bezsensownej dyskusji na górę.
Kiedy Julia to powiedziała to do ich domu zadzwonił dzwonek, kobieta poszła otworzyć. W drzwiach stali zaproszeni goście.
-Kochanie goście przyszli.
-Felicja natychmiast na górę i nie wasz się schodzić do pokoju aż do końca bankietu.
Dziewczynka chciała coś odpowiedzieć, ale ojciec palcem wskazał, że nie chce jej już widzieć , więc poszła na górę. Po czym mężczyzna dołączył do żony.
-Zapraszamy do środka.
Goście weszli do środka i rozsiedli się na krzesłach w salonie.
-Witam was wszystkich zaproszonych gości.- rzekł Alek Kula
-Witamy.- rzekła Olada Serta
-Tyle opowiadaliście nam o swojej córce. Moglibyśmy ją poznać?
-Niestety dzisiaj jest to niemożliwe.
-Dlaczego?
-Córka jest chora i lekarz zalecił aby nie wychodziła z łóżka.
-Rozumiemy, mamy nadzieję, że wyzdrowieje.
-Na pewno wyzdrowieje.
Kiedy Felicja usłyszała kłamstwo rodziców to była wściekła, więc tak jak była ubrana zeszła schodami i poszła wprost do salonu. Wszyscy odwrócili się w jej stronę i zapytali.
-Czy to Felicja?
-Nie proszę państwa to córka naszej sprzątaczki.- rzekła Julia Kula.
-Ale ta dziewczynka jest śliczna. Ma ładną sukienkę.
-Co państwo wygadują. Przecież to badziew.
-Jak może pani tak mówić. Ta sukienka jest twarzowa i ładnie na niej leży.
-Mamo dlaczego się mnie wyparłaś?
-Julia powiedz prawdę , czy to twoja córka?
-Nie to nie jest moja córka.
Felicja załamała się  zauważył to Alek Kula i rzekł:
-Wanda na górę.
-Jak państwo mogli wyprzeć się własnej córki?
-Proszę państwa to nieporozumienie. Wanda nie jest naszą córką.
-Mogę coś powiedzieć?- zapytała Felicja
-Nie Wanda na górę.
-Niech pozwolą państwo jej mówić.
-Jestem osobą wierzącą,  codziennie się modlę. Dzisiaj rozmawiałam z Bogiem, który jest dla mnie jedynym wsparciem w moim życiu.
-Wanda dosyć.
-Julia przestań jej przerywać.- rzekł Alek Kula
-A ty co nagle uwierzyłeś?
Mężczyzna odciągnął żonę na bok.
-Nie widzisz, że ona nie lubi takiego towarzystwa.
-Słuchaj jeśli będziemy ją surowo karać za takie wystąpienia to się zmieni.
-No może masz rację.
Małżeństwo Kulów wróciło do gości.
-Podać coś do jedzenia?
-Poprosimy.
Julia Kula poszła do kuchni tam powiedziała do służącej:
-Niech pani pozanosi jedzenie na stół.
Kobieta zaniosła, w tym czasie Felicja poszła do toalety, kiedy z niej wyszła zaczepiła ją Julia.
-Jak śmiałaś przyjść tak ubrana?
-Jak mogliście się mnie wyprzeć?
-Jeśli nie zmienisz swojego postępowania to zawsze tak będzie.
-To jest niesprawiedliwe.
-Przestań pyskować, po bankiecie kara cię nie uniknie.
-Nie rozumiem...
-Wanda kochana chodź dokończysz nam historię.
Dziewczynka wróciła do salonu i skończyła swoją wypowiedz.
-Wando dziękujemy za twoją obecność. Mamy nadzieję, że będzie u was częściej przebywała. Dawno tak dobrze się nie bawiliśmy
-My również Mirindo.- rzekła z ironią Julia
Goście wyszli, a wtedy mama Felicji rzekła:
-Nie posłuchałaś nas dlatego twoją karą jest niejedzenie przez tydzień.
-Tato to niesprawiedliwe.
-Felicja nie dyskutuj z mamą- rzekł Alek
-Tato zawsze bierzesz stronę mamy...
-Felicja na górę.
Dziewczynka przez tydzień nie dostawała jeść i pić , więc po tym czasie była tak wyczerpana, że zasłała. Ojciec dziesięciolatki kiedy zobaczył córkę leżącą na dywanie to zadzwonił na pogotowie, które zabrało ją do szpitala. Lekarz po zbadaniu małej zadzwonił na policję , a oni do ośrodka pomocy społecznej, która zgłosiła sprawę do sądu, który po miesiącu odebrał prawa rodzicielskie państwu Kulów i skazał ich na rok więzienia. Dziewczynka trafiła do państwa Dworków, ale nie mogła zapomnieć o biologicznych rodzicach mimo iż sprawili jej wiele bólu.
-Felicjo co się dzieje?- zapytała Ulma Dworek
-Myślę o moich rodzicach  iż to wszystko to ich wina.
-W końcu to twoi rodzice, rozumiem twój ból.
-Naprawdę? Pani nie przeżyła tego co ja?
-Moi rodzice byli bogaci i traktowali mnie jak rzecz, pewnego dnia przestawali dawać mi jeść , ale piastunka miała dobre serce i zabrała mnie do siebie i wychowała. Przez te lata rodzice ani razu się do mnie nie odezwali i nie odwiedzili.
Po tych słowach nastała dramatyczna cisza.
-Czyli łączy nas nienajlepsze dzieciństwo!
-Tak kochane dziecko.
Rodzice Felicji siedząc rok w więzieniu i kiedy wyszli i wrócili do domu to zrozumieli, że niedobrze traktowali swoją córkę przez trzy miesiące dzwonili do niej ale ona nie odbierała . Po pewnym czasie odebrała i wysłuchała tłumaczeń rodziców, ale nie chciała się z nimi widzieć. Państwu Kulów było z tego powodu smutno, ale sami byli sobie winni. Po roku dwunastolatka zgodziła spotkać się z rodzicami w ich domu.
-Felicjo. córeczko...
-Nie mówcie tak do mnie.
-Zrozumieliśmy swój błąd.
-Za późno . Tyle razy wam mówiłam jakie macie, ale wy ,że to nieprawda.
-Teraz nie chcę mieć z wami nic wspólnego .
-Kochanie...
Dziewczynka poszła do samochodu, w którym czekała Ulma.
-Jak tam spotkanie?
-Niedobrze nie chcę tu więcej przychodzić!
-Skoro tak sobie życzysz.
Felicja i pani Ulma pojechały do domu, biologicznie rodzice dwunastolatki patrzyli przez okno jak odjeżdżają.
-Wszystko to  woja wina!- rzekł

Felicja ma obecnie trzydzieści lat. Urodziła się u zamożnych małżonków. Jej mama Julia Kula była ogrodniczką, a ojciec Alek Kula architektem. Żyli na bardzo wysokim poziomie. W willi, która liczyła cztery sypialnie, sześć pokoi, dwa salony i trzy łazienki. Wnętrze domu urządzane i zbudowane zostało przez najlepszą i najdroższą ekipę świata, za którą państwo Kula zapłacili...

Płynęła łodzią nie wiedziała jak się tu znalazła. Czuła się tak jakby chwilę wcześniej straciła przytomość. Gdzie ja jestem? Co ja tu robię? Usiłując łapczywie szukać odpowiedzi w swej głowie, nie mogła nadziwić się otaczającym widokom. Im dłuzej płyneła, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że nie jest to miejsce, które znajdzie na mapie. Ktoś siedzi w łodzi, milczy i patrzy się na nią. Czego on od niej chce? Jak to możliwe, że jego twarzy wydaje się jej znajoma?! Czuła wszędzie obcność innych. Zwątpiła czy czuje ból, czy strach? Nie chciała uwierzyc, a jednak płyneła łodzią, rzeką Styks, ponura postać to Charon. Ona umarła!! Choć miała zaledwie 29lat. Zrobiło jej się przeraźliwi źle, nie dlatego, że już nigdy nie zobaczy bliskich, nie miała ich zbyt wielu. Ona wiedziała, że zrobiła tyle złego i podłego, że jedyna droga jaka jej została, to droga do Tartaru. Za późno na skruchę i zmiany stało się. Nie spodziewała się, że jadać autem po paru głębszych, dojedzie do mitologicznej krainy. Juz jest za późno. Jej dusza chciała błagać o kolejną szansę, lecz nikt nie raagował na jej krzyk. Słysza ogormny hałas, czuje bicie swego serca. Serca? Czy po śmierci nadal się je czuje? Patrzy jak wszystko się rozpływa co przed chwilą ją otaczała. Uff to jednak był tylko sen...wcale nie chciała popełnić samobójstwa, a później żałować, że wkroczyła na drogę, z której się nie da wrócić. Tak? Napewno? Lecz jak wytłumaczyć, że obok niej leży jeden obol...Już wie, Morfeusz podarował jej życie, położył pióro na kierownicy auta. Już wiedziała, że to nie był sen, by w ostatniej chwili wróciła do żywych.

Płynęła łodzią nie wiedziała jak się tu znalazła. Czuła się tak jakby chwilę wcześniej straciła przytomość. Gdzie ja jestem? Co ja tu robię? Usiłując łapczywie szukać odpowiedzi w swej głowie, nie mogła nadziwić się otaczającym widokom. Im dłuzej płyneła, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że nie jest to miejsce, które znajdzie na mapie. Ktoś siedzi w łodzi, milczy i patrzy...