Dziękuję za wyróżnienie! To naprawdę wspaniały prezent na Święta :)

Dziękuję za wyróżnienie! To naprawdę wspaniały prezent na Święta :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Trefny
KartaGie
Lorelei
BlackLady
Konik

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Trefny
KartaGie
Lorelei
BlackLady
Konik

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Osoba, którą wybieram budzi postrach od setek lat. Kiedy tylko gdzieś się pojawia, wszyscy uciekają w popłochu. Mówiąc szczerze, to mi też serce zaczyna szybciej bić na jego widok. Jest zawsze uzbrojony. Pilnuje przejść do pradawnych miejsc. Nigdy się nie cofa i nie opuszcza czoła. Dumny, przerażający i mroczny.
A mowa tu o Szeryfie z dalekich krain Lubimy Czytać.

Osoba, którą wybieram budzi postrach od setek lat. Kiedy tylko gdzieś się pojawia, wszyscy uciekają w popłochu. Mówiąc szczerze, to mi też serce zaczyna szybciej bić na jego widok. Jest zawsze uzbrojony. Pilnuje przejść do pradawnych miejsc. Nigdy się nie cofa i nie opuszcza czoła. Dumny, przerażający i mroczny.
A mowa tu o Szeryfie z dalekich krain Lubimy Czytać.

- Dawno temu potężny smok opiekował się nami i widząc nas szczęśliwych, odszedł i zapadł w głęboki sen. Chciał, aby smoczy ludzie się usamodzielnili. Przed odejściem rzekł, że gdy nasz świat będzie chylił się ku zagładzie, mamy go odnaleźć... - przeczytałam słowa zawarte w księdze. Starsi kiwała z aprobatą jakbym wynalazła lek na wszystkie nieszczęścia.
- Nie chcecie mi powiedzieć, że w to wierzycie...! - krzyknęłam, jednak nic do nich nie docierało.
I tak oto ja, księżniczka, zostałam wysłana na poszukiwanie Smoka. Wg rozpadającej się mapy, którą przekazały mi te tchórzliwe pierdoły - inaczej nie mogę nazwać bandy trzęsących się ze strachu facetów, którzy wysłali mnie na niebezpieczną misję - jaszczurka spała w jaskini przede mną. Nie miałam pojęcia jak wiekowy gad, miałby nam pomóc. Z jamy wydobywały się dziwne opary. Gdy przekonałam samą siebie, że zapewne nie są one zabójcze dla organizmu - choć dla nosa z pewnością były! - wkroczyłam do jaskini. Wszędzie walały się kosztowne naszyjniki, miecze, monety... Mój wzrok prześlizgnął się po metrowym kształcie, który tulił do siebie złoty posąg, i dalej szukałam owego Smoka. Do chwili, aż uświadomiłam sobie, że wybawcą ma być właśnie ta śliniąca się do rzeźby przerośnięta jaszczurka! Zła na Starszych, ruszyłam do przodu, gdy potknęłam się o naszyjnik i padłam jak długa wprost na smoczka. Biedak obudzony po stuletnim śnie zawył i otworzył przekrwione ślepia. Nie był zbyt skory do pomocy, zwyzywał mnie i poszedł spać dalej.

- Dawno temu potężny smok opiekował się nami i widząc nas szczęśliwych, odszedł i zapadł w głęboki sen. Chciał, aby smoczy ludzie się usamodzielnili. Przed odejściem rzekł, że gdy nasz świat będzie chylił się ku zagładzie, mamy go odnaleźć... - przeczytałam słowa zawarte w księdze. Starsi kiwała z aprobatą jakbym wynalazła lek na wszystkie nieszczęścia.
- Nie chcecie mi...

Potrzebna będzie pomoc każdego kogo spotkam na ulicy.
Zabieram ze sobą i wspólnymi siłami działamy. Wybudzę ze snu osoby niepobudzone do życia. Im nas więcej tym lepiej osób pozytywnych takich jak ja to cel będzie osiągnięty. Raz się żyje. Niech nastanie nowy dzień, aby działać w świecie zagnieżdżonej nudy.
Moce ognia, siły i potęgi niech zabrzmią.

Potrzebna będzie pomoc każdego kogo spotkam na ulicy.
Zabieram ze sobą i wspólnymi siłami działamy. Wybudzę ze snu osoby niepobudzone do życia. Im nas więcej tym lepiej osób pozytywnych takich jak ja to cel będzie osiągnięty. Raz się żyje. Niech nastanie nowy dzień, aby działać w świecie zagnieżdżonej nudy.
Moce ognia, siły i potęgi niech zabrzmią.

- Merlinie... Merlinie... - szeptałam, przyciskając dłonie do chropowatej kory dębu, czując, że nie ma już we mnie nadziei, a jedynie desperacja. Wiedziałam, że mogę wybudzić tylko jedno z nich, tylko jedno z pradawnych strażników tej krainy – inaczej ponownie rzuciliby się w wir zadawnionych waśni, pozwalając, by mój lud utonął we własnej krwi.
Wybrałam Merlina i modliłam się, by podania nie kłamały. Potrzebowałam jego mądrości i daru jasnowidzenia, choć mogłam zwrócić się do strażników władających potężniejszą magią lub armią. Składałam przysięgi, które mogły kosztować mnie życie, gładząc pień drzewa, szukając w nim ratunku. Nagle poczułam delikatne drżenie. Kora zaczęła pękać pod moimi palcami, a po chwili pień pękł na pół. Z jego wnętrza wyszedł wysoki, szczupły mężczyzna – ani stary, ani młody, jakby zawieszony w czasie. Wpatrywał się we mnie zielonymi oczami, w których lśniła mądrość i troska. Cofnęłam się o krok. W jego długie, szpakowate włosy i brodę wplecione były drobne leśne kwiaty, a na ramionach siedziały ptaki, które przynosiły wieści ze wszystkich zakątków mojej krainy, sprawiając, że mimo upływu stuleci Merlin znał moje położenie lepiej niż ja sama.
- Chodź, dziecko... - powiedział, wyciągając do mnie dłoń. Nerwowym gestem potarłam królewski sygnet, który tak bardzo mi ciążył... Merlin uśmiechnął się lekko, a ja poczułam spokój. Wyciągnęłam do niego dłoń i pozwoliłam, by jego magia przeniknęła mnie na wskroś.

- Merlinie... Merlinie... - szeptałam, przyciskając dłonie do chropowatej kory dębu, czując, że nie ma już we mnie nadziei, a jedynie desperacja. Wiedziałam, że mogę wybudzić tylko jedno z nich, tylko jedno z pradawnych strażników tej krainy – inaczej ponownie rzuciliby się w wir zadawnionych waśni, pozwalając, by mój lud utonął we własnej krwi.
Wybrałam Merlina i modliłam...

Stoję na krawędzi teraźniejszego świta, który chyli się ku przepaści. Pośród rozmazanych pragnień moich pobratymców. Na ścieżce zbroczonej krwią moich braci. Mogę ją zobaczyć. Siedzi na szkarłatnej trawie pośród ciał. Doskonała niczym posąg wykonany przez Boga.
- Chcę zmienić przeznaczenie… Proszę pomóż mi.
Zamknięte dotąd powieki podnoszą się ukazując lustrzane oczy odbijające moją przerażoną twarz. Nagle w powietrzu pojawia się tysiące kart. Unoszą się wokół zawieszone w tej dziwnej przestrzeni.
- Słuchaj uważnie śmiertelniku. Jam jest Przeznaczenie. Jestem tą co los rozdaje. Płacz twego serca mnie tu sprowadził. Wybierz jedną z kart i przekonaj się czy bieg historii na przychylny twej krainie zmienisz.
Kiedy sięgam po jedną z kart moja dłoń delikatnie drży.
- Niechaj los ci sprzyja…

Stoję na krawędzi teraźniejszego świta, który chyli się ku przepaści. Pośród rozmazanych pragnień moich pobratymców. Na ścieżce zbroczonej krwią moich braci. Mogę ją zobaczyć. Siedzi na szkarłatnej trawie pośród ciał. Doskonała niczym posąg wykonany przez Boga.
- Chcę zmienić przeznaczenie… Proszę pomóż mi.
Zamknięte dotąd powieki podnoszą się ukazując lustrzane oczy...

Wszystko zaczęło się, gdy księżyc na niebie przybrał kolor czerwony. Druidzi zamknęli się w świątyni na długie dni i nikomu nie chcieli wyjawić, co to zjawisko może oznaczać. Wkrótce ludzie zaczęli chorować na przypadłość nieznaną dotąd nawet najznakomitszym wieszczom. Słabli pewnego dnia, nie wiadomo dlaczego, a z oczu, uszu i nosa ciekła im krew; wkrótce ciałem wstrząsały konwulsje i chory opuszczał ziemską powłokę. Żadne ze znanych nam ziół nie pomagało i zdawało się, że zaraza pożre nas wszystkich. Zaczęło brakować wojowników, którzy przemierzaliby dalekie trasy w poszukiwaniu zwierzyny. Co więcej, plaga objęła także roślinność – wszelkie zapasy zboża obumarły, a czerwony księżyc zdawał się tryumfować nad naszą klęską.

Aż w końcu otworzyły się drzwi świątyni, a z jej wnętrza wyszło czterech druidów, każdy umazany krwią. Dyszeli ciężko i rychło padli na ziemię, pozbawieni sił. Dopiero później zdaliśmy sobie sprawę, że pozostali druidzi zostali pozbawieni serc, które złożono w ofierze Zielonemu Człowiekowi.



W kolejnych dniach stała się rzecz niesłychana. Nasza roślinność odżyła, a wokół osady zaczęły wyrastać drzewa – początkowo pojedyncze, wkrótce jednak utworzył się z nich las. W środku lasu znajdowało się drzewo okazałej wielkości, zdające się mieć ludzką twarz. Pozostali przy życiu druidzi polecili zrobić wywar z kory tego drzewa i podać go chorym. Wkrótce całe plemię ozdrowiało, a wieść o tym rozniosła się na całe Wyspy, szerząc kult Zielonego Człowieka.

Wszystko zaczęło się, gdy księżyc na niebie przybrał kolor czerwony. Druidzi zamknęli się w świątyni na długie dni i nikomu nie chcieli wyjawić, co to zjawisko może oznaczać. Wkrótce ludzie zaczęli chorować na przypadłość nieznaną dotąd nawet najznakomitszym wieszczom. Słabli pewnego dnia, nie wiadomo dlaczego, a z oczu, uszu i nosa ciekła im krew; wkrótce ciałem wstrząsały...

Moje królestwo jest zagrożone. Moi poddani głodują i umierają. Skarbiec jest pusty. Wszystkie możliwości zawiodły. Otoczeni przez wrogów jesteśmy bez szans. Chociaż może została jedna, ostatnia szansa. Mogę zbudzić kogoś ze snu. Jednak tylko jedną osobę. Kogo wybrać? Brutalnego zabójcę, który rozprawi się z moimi wrogami za pomocą brutalnej siły? Wielkiego wodza, który porwie za sobą tłumy i poprowadzi moją armię na pole bitwy? A może wielkiego uczonego, który wprowadzi nas na wyższy poziom intelektualny i pomoże rozwiązać polubownie wszystkie spory? Kierować się sercem czy rozumem? Siłą czy współczuciem?
W dziejach historii jest tylu wybitnych uczonych, wodzów, imperatorów, że wybór staje się niemal niemożliwy. Niemal. Jest jedna osoba, która zapisała się na kartach historii jako nie tylko wybitny wódz i strateg, ale i człowiek pełen charyzmy. Bezkompromisowy i pewny siebie siał postrach nawet w sercach największych potęg ówczesnego świata. Hannibal. Do dziś jego imie budzi podziw, szacunek, ale i nutkę strachu. Już samo ono budzi lęk, a co dopiero jego pewność siebie i brak granic. Jego czyny wyryły mu stałe miejsce na kartach historii. Wierzę, że byłby w stanie powtórzyć swoje osiągnięcia, a nawet je pomnożyć. Po obudzeniu ze snu znów stałby się postrachem narodów, a wśród jego wrogów znów rozbrzmiałoby ostrzeżenie: "Hannibal ante portas".

Moje królestwo jest zagrożone. Moi poddani głodują i umierają. Skarbiec jest pusty. Wszystkie możliwości zawiodły. Otoczeni przez wrogów jesteśmy bez szans. Chociaż może została jedna, ostatnia szansa. Mogę zbudzić kogoś ze snu. Jednak tylko jedną osobę. Kogo wybrać? Brutalnego zabójcę, który rozprawi się z moimi wrogami za pomocą brutalnej siły? Wielkiego wodza, który...

Ziemia- urodzaj.
Ogień- wojna.
Woda- odrodzenie.
Powietrze- wolność.
Zaprawdę trudna to decyzja. Bo cóż ma począć władca o krok od upadku? Jam jest ten, którego imieniem będą wzgardzać lub je wysławiać. A oto czterech wybawców. Każdy z jednym darem. Och ojczyzno moja! Jak pragnę ujrzeć cię w chwale, cudnie odrodzoną i silną.
Wstawaj suwerenie ognia. Władco płomieni. Sprawco popiołów. Niechaj ziemia spłonie zabierając z sobą całe plugastwo. Zniszczy naszych wrogów. Oczyści pola pod ponowny zasiew.
Bo zaprawdę nie czas teraz na słabość. Nie czas na smutek i zgryzotę. Oto wstaje ten, którego proporzec poprowadzi nas ku lepszym czasom.
A teraz kto żyw, kto miecz utrzymać zdoła niech powstanie i podąży za nim jak i ja to robię! Za wolność rodacy! Za wolność!

Ziemia- urodzaj.
Ogień- wojna.
Woda- odrodzenie.
Powietrze- wolność.
Zaprawdę trudna to decyzja. Bo cóż ma począć władca o krok od upadku? Jam jest ten, którego imieniem będą wzgardzać lub je wysławiać. A oto czterech wybawców. Każdy z jednym darem. Och ojczyzno moja! Jak pragnę ujrzeć cię w chwale, cudnie odrodzoną i silną.
Wstawaj suwerenie ognia. Władco płomieni. Sprawco...