Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Aneta
deadboy
Agnieszka
anilana
Pola

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Aneta
deadboy
Agnieszka
anilana
Pola

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Nie tak dawno temu, w centralnej Polsce, obok parku żyła sobie dziewczyna o zaniżonej samoocenie. Jej marzeniem (bo jakżeby inaczej) było zakochać się z wzajemnością – tylko tyle i aż tyle. Może niezbyt oryginalnie, ale wybaczmy jej to.
Pewnego dnia w szkole dziewczyna zwróciła uwagę na kolegę z klasy – nie, nie tego przystojnego sportowca – na cichego, ale w sumie też dość przystojnego Artusia. A że była bardzo spragniona uczucia, postanowiła coś z tym zrobić.
Krok pierwszy: uśmiech. Zajęło jej to kilka dni, ale w końcu się udało. Pierwszy, potem kolejny. Zauważył ją.
Krok drugi: sms. Numer klasycznie zaczerpnięty od kolegi kolegi kolegi koleżanki. Poszło. Nawet wyszła z tego jakaś rozmowa. Sukces.
Krok trzeci: więcej sms-ów. Istne szaleństwo.
Krok czwarty: gadu-gadu. Nie trzeba liczyć pieniędzy i od razu człowiek się bardziej rozpisuje.
Krok piąty: spotkanie. Ale to już z jego inicjatywy. Potem kolejne i kolejne.

Zakochał się.

Cel osiągnięty? Niestety nie. Ona się rozmyśliła. I tutaj można obrzucić naszą bohaterkę najgorszymi epitetami (na co zresztą zasłużyła), ale można spróbować ją zrozumieć. To nie TEN. Chyba. Takie rzeczy się wie, prawda? Czy nie? Nie chciała dalej tego ciągnąć. Przeprosiła. I znowu jest sama. On też jest sam. Są sami, ale mają siebie. Niemożliwe? A jednak. Zżyli się ze sobą. Zaprzyjaźnili. I zrozumieli (ok, on został do tego zmuszony), że nie są dla siebie stworzeni. Nie pobiorą się. Nie wychowają razem dzieci. Ale są, kiedy jedno potrzebuje drugiego. Są w te gorsze dni. Są, kiedy ktoś być musi. Są sami. Ale nie są samotni.

Nie tak dawno temu, w centralnej Polsce, obok parku żyła sobie dziewczyna o zaniżonej samoocenie. Jej marzeniem (bo jakżeby inaczej) było zakochać się z wzajemnością – tylko tyle i aż tyle. Może niezbyt oryginalnie, ale wybaczmy jej to.
Pewnego dnia w szkole dziewczyna zwróciła uwagę na kolegę z klasy – nie, nie tego przystojnego sportowca – na cichego, ale w sumie też dość...

Tygrys to dostojne stworzenie. W dżungli mało kto jest w stanie się o tym przekonać. A przynajmniej przekonać i zachować w pamięci tak długo, by opowiedzieć o tym kolegom.
- Mamomamo... A kiedy ja będę taki duży jak ty?
- Kiedy dorośniesz, kochanie. Czyli już niedługo.
- A mamomamo... Co ja będę robił?
- Będziesz leżał i odpoczywał większość czasu. Przecież jesteś kotem, nie zapominaj o tym!
- A mamuś... I co jeszcze?
- No cóż... Pewnego dnia poznasz piękną tygrysicę. Zaprosisz ją na romantyczną kolację. Poznacie się bliżej... I pewnego dnia będziesz miał takie małe, słodkie tygrysiki jak ty! Lizz!
- Mama no, nie liż. I co z tą kolacją?
- Jesteś głodny, kochanie?
- Mamuń, nie! Z kolacją dla pięknej tygrysicy!
- Będziesz musiał ją upolować, skarbie.
- Co?
- Niedługo będziesz musiał sam zatroszczyć się o jedzenie dla siebie.
- Mamuś, to nie będziesz mnie karmić?
- Och nie, głuptasku. Będziesz sam polował na inne zwierzęta.
- Co robił?
- Będziesz wypatrywał swoją ofiarę, śledził i podkradał się do niej, a gdy nie będzie się tego spodziewać, wskoczysz na nią, powalisz ją przednimi łapami na ziemię i wbijesz jej kły w kark, wtedy przerwiesz jej rdzeń kręgowy, tchawicę, żyłę lub tętnicę szyjną. Dużym zwierzętom będziesz rozrywał gardło i czekał, aż skonają.
- Super! Ale... Gdzie są te zwierzęta?
- Och, kochanie. My, tygrys, jesteśmy samotnikami. Rzadko ze sobą się spotykamy, a z innymi zwierzętami nigdy. Przechadzając się po dżungli możesz czuć się samotny. Ale to nieprawda. Podstawą twojego życia jest pewna więź. Więź między dwoma istotami, tobą - drapieżnikiem i innym zwierzęciem - ofiarą. Dlatego jesteś im winien szacunek. Idąc dżunglą możesz być sam. Ale wiedz, że nigdy nie będziesz samotny. Jesteś potężnym drapieżnikiem. Ale malutką częścią wielkiego świata. Nie zapominaj o tym.

Tygrys to dostojne stworzenie. W dżungli mało kto jest w stanie się o tym przekonać. A przynajmniej przekonać i zachować w pamięci tak długo, by opowiedzieć o tym kolegom.
- Mamomamo... A kiedy ja będę taki duży jak ty?
- Kiedy dorośniesz, kochanie. Czyli już niedługo.
- A mamomamo... Co ja będę robił?
- Będziesz leżał i odpoczywał większość czasu. Przecież jesteś kotem,...

Ben miał już trzysta lat. Na prawdę czuł się nie raz samotny. Sam wśród głębokich pól, smagany wiatrem zmiennym, bezkompromisowym. Zszarpywał zdobiące jego koronę liście, wyginał konary i nieomal go zwalał. Ben był już tym wszystkim zmęczony. Choć właśnie nadeszła pora mrozu, który tworzył z gleby zwartą płytę, utrzymującą stabilnie jego korzenie, ten w środku zaczynał być pusty. Coś już w nim zdawało się usychać i maleć, a potem... zatrzepotały w nim skrzydła! To wróbel, mały, szary znalazł w jego wnętrzu schronienie. Tak skupił się na swoich troskach, że nie zauważył jak odpowiedzialną rolę będzie teraz spełniał. Do Wróbla niewiele mawiał. Ot, przywitał się delikatnym szelestem resztek listowia, a potem skupił się na nim cały. Mijały dni, a wróbel czuł się otulony. Mijały dni, a Ben czuł się pełny. Byli szczęśliwi razem. Lecz wróbel nie wrócił kiedy nastały roztopy. Ben tęsknił, chciał pobiec go szukać, ale jego korzenie były mocno wczepione w podłoże. Chciał załkać żywicą, ale w wielkim bólu jej zabrakło. Pomyślał o swojej pustce. Przecież była pełna. Nie był już sam. Wróbelek wiedział, że ma gdzie wrócić, a Ben czekał i cieszył się, że już kiedyś nastąpiło wyczekiwane spotkanie.

Ben miał już trzysta lat. Na prawdę czuł się nie raz samotny. Sam wśród głębokich pól, smagany wiatrem zmiennym, bezkompromisowym. Zszarpywał zdobiące jego koronę liście, wyginał konary i nieomal go zwalał. Ben był już tym wszystkim zmęczony. Choć właśnie nadeszła pora mrozu, który tworzył z gleby zwartą płytę, utrzymującą stabilnie jego korzenie, ten w środku zaczynał być...

Wiedziała, że zdarzają się przypadki przeżycia rażenia piorunem. Sama była jednym z nich. Gdy obudziła się w szpitalu, jakiś czas po feralnej burzy, była szczerze zdumiona , że naprawdę żyje. Oddycha, ma wszystkie kończyny i podobno jest tak samo sprawna fizycznie, jak przed wypadkiem.
No właśnie, fizycznie. Żaden z lekarzy nie potrafił jej udzielić informacji czy porażenie miało jakiś wpływ na jej mózg, połączenia nerwowe i czy będzie miało długofalowe skutki.
Początkowo po wyjściu ze szpitala myślała, że wszystko jest w porządku. Wróciła do domu, pracy, codziennych zajęć. Lecz zdarzało jej się mieć na ulicy wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Gdy odwracała się w tamtym kierunku, nikogo nie zauważała. Czasem słyszała krzyki, lecz w miejscu z którego dobiegały nie było nikogo. Innym razem ogarniał ją nagły chłód, aż gęsia skórka pokrywała jej całe ręce. Ale gdy patrzyła na ludzi wokół, zachowywali się normalnie, jakby nic takiego nie czuli.
Pewnej nocy obudziło ją skrzypienie na drewnianych schodach. Zaniepokojona, zastanawiała się, czy schować się głębiej pod kołdrę, czy jednak odważyć się to sprawdzić. Zebrała się na odwagę i podeszła do drzwi. Lekko je uchyliła, wyglądając ze strachem na korytarz. Nagle rozległo się miauknięcie. Uf, to tylko kot, odetchnęła z ulgą. Ale zaraz… przecież ona nie ma kota!!! Wystrzeliła z pokoju jak z procy i rzuciła się do schodów. Nic. Pusto. Może to jakiś przybłęda i już uciekł. Wypuściła ze świstem powietrze i udała się do łazienki przemyć twarz.
Zapaliła światło i omal nie zemdlała z przerażenia. Na lusterku jej szminką ktoś napisał. „Może i jesteś sama. Ale już nigdy nie będziesz samotna”. Podeszła powoli do lusterka. Nagle poczuła dotyk lodowatych palców na ramieniu. Ale w lusterku odbijała się jedynie jej blada twarz.

Wiedziała, że zdarzają się przypadki przeżycia rażenia piorunem. Sama była jednym z nich. Gdy obudziła się w szpitalu, jakiś czas po feralnej burzy, była szczerze zdumiona , że naprawdę żyje. Oddycha, ma wszystkie kończyny i podobno jest tak samo sprawna fizycznie, jak przed wypadkiem.
No właśnie, fizycznie. Żaden z lekarzy nie potrafił jej udzielić informacji czy porażenie...

- Czasami czuję się taka samotna... - wyszeptała meduza, unosząc się w ciemnej wodzie, delikatnie poruszając parzydełkami, które przypominały poszarpaną koronkę. Odpowiedziała jej cisza. Więc powtórzyła, tylko po to, by usłyszeć swój głos. - Czuję się taka...
- … samotna? - dopowiedział czyjś głęboki bas, a meduza zadrżała. - Wszyscy pływamy w oceanie samotności. Zwłaszcza my.
Z głębiny wyłonił się rekin, leniwie poruszając płetwą. Meduza trwała bez ruchu, falując delikatnie swoimi parzydełkami.
- My?
- Tak, my. Drapieżniki. Jesteś drapieżnikiem... choć nie wyglądasz – roześmiał się rekin, opływając ją i obserwując bacznie. - Jesteś piękna... i śmiertelnie niebezpieczna. Wiem, że wystarczy jedno muśnięcie tych twoich wdzięcznych, niewinnych koronek, żebym skonał w męczarniach.
- Jesteś za duży – wyszeptała meduza. - Nie zrobiłabym ci krzywdy.
- Mnie może nie. Ale każdemu, kto się do ciebie zbliży, żeby cię podziwiać...
- A ty go zjesz! Zjesz, rozszarpiesz... - Meduza była bliska płaczu, a rekin gwałtownie potrząsnął głową.
- Nie, nie każdego. Ale czy to ma znaczenie? Wszyscy uciekają na mój widok. Ja też jestem samotny.
- Rekiny nie bywają samotne. Wy nie macie uczuć!
- Tylko dlatego że nie mamy waszego wdzięku? - roześmiał się gorzko rekin, wciąż leniwie krążąc wokół meduzy. - Nie rozmawiałem z nikim od wielu miesięcy.
- Ja też nie. Wszyscy myślą, że skoro składam się głównie z wody i trucizny, nie ma sensu ze mną rozmawiać.
- Wszyscy myślą, że skoro składam się głównie z zębów i mięśni, nie mam nic do powiedzenia.
Przyjrzeli się sobie z uwagą, po czym rekin powoli zbliżył się do meduzy. Ta wstrzymała oddech.
- Chcesz być moją przyjaciółką?
- I niby co miałabym począć z twoją przyjaźnią?
- Zwalczyć nią samotność. Nadal będziemy sami. Ale nie samotni.
Meduza rozbłysła różowym blaskiem.

- Czasami czuję się taka samotna... - wyszeptała meduza, unosząc się w ciemnej wodzie, delikatnie poruszając parzydełkami, które przypominały poszarpaną koronkę. Odpowiedziała jej cisza. Więc powtórzyła, tylko po to, by usłyszeć swój głos. - Czuję się taka...
- … samotna? - dopowiedział czyjś głęboki bas, a meduza zadrżała. - Wszyscy pływamy w oceanie samotności. Zwłaszcza...

Nigdy nie byłem lubiany. Jestem typem samotnika, który woli siedzieć z książką w kącie korytarza. Jak nie trudno się przekonać przesiadywanie w zatłoczonych miejscach było dla mnie istną mordęgą. Tłum ludzi, których nie znam, masa wpatrzonych we mnie oczu . Oni patrzą się we mnie, a ja? Na czym powinienem skupić wzrok? W autobusie to pytanie zadaję sobie najczęściej. Mała przestrzeń, w której jesteś otoczony ze wszystkich stron. Mój wzrok odbijał się od pasażerów i brudnych oparć siedzeń, aż napotkał mały puszysty ogonek, który zwisał z kolan mężczyzny na siedzeniu naprzeciwko mnie. W pierwszej chwili, pamiętam, pomyślałem, że to breloczek. Jeden z tych imitujących ogon lisa. Nadal byłbym o tym przekonany, gdyby on nie zaczął się ruszać. Zauważyłem delikatny zarys wybrzuszenia pod kocem, który trzymał mężczyzna na kolanach. Uśmiechnąłem się pod nosem, ale w tej samej chwili przypomniał mi się zakaz naklejony na drzwiach pojazdu. Zakaz przewożenia zwierząt. Gdy autobus zwolnił w mieście podszedłem do mężczyzny i szepnąłem mu do ucha co widzę. Pan spojrzał się na mnie ze szczerym uśmiechem, poprawił koc i poprosił abym usiadł koło niego. Tak też zrobiłem. Facet spojrzał się na mnie przenikliwymi oczami - Nikogo na świecie nie kocham tak mocno jak tego zwierzaka. Nie mówi, nie narzeka i nie rozumie moich żartów, ale kocha mnie równie mocno co ja jego. Widzisz chłopcze, najważniejsze w życiu to znaleźć coś co sprawi ci przyjemność i trwać w tym. Ludzie żyją dłużej od czworonogów i to jest za razem piękne i przytłaczające. Piękne, bo możemy zaprzyjaźniać się z dużą ilością różnych zwierząt w naszym życiu. Każde z nich kochać, wychować i pielęgnować. Niestety, każde z nich zabierze wraz ze swoim odejściem cząstkę nas samych i zamiast niej zostawi tęsknotę. Dlaczego więc, ktoś tak dla mnie ważny nie może jeździć ze mną autobusem?- zapytał i roześmiał się serdecznie. Dziś mimo, że wciąż nie jestem specjalnie towarzyski mam trzech serdecznych przyjaciół-Reksio, Azor i Łatek. Za każdym razem, gdy jadę autobusem wspominam tamten moment i dzięki temu nie czuję się samotny. Przecież mam do kogo wrócić.

Nigdy nie byłem lubiany. Jestem typem samotnika, który woli siedzieć z książką w kącie korytarza. Jak nie trudno się przekonać przesiadywanie w zatłoczonych miejscach było dla mnie istną mordęgą. Tłum ludzi, których nie znam, masa wpatrzonych we mnie oczu . Oni patrzą się we mnie, a ja? Na czym powinienem skupić wzrok? W autobusie to pytanie zadaję sobie najczęściej. Mała...

W oknie stała starsza kobieta. Próbowała ukryć łzy. To jedyna rzecz, która ją uszczęśliwiła od śmierci męża. Jakąś część niej również umarła. Jej serce było jak z kamienia. Dopóki nie zauważyła, że ludziom na niej zależy. Obwiniała wszystkich o narzucenie się, choć w duszy pragnęła by nie musiała dzielić wielkiego mieszkania samotnie. Jak to się skończyło? Nie potrafiła myśleć nad czymś innym, tylko nad tym jak brakuje jej w życiu tej jednej jedynej osoby. Odrzucała każdą pomoc, próby rozmowy. Myślała, że tą Wigilię spędzi sama rozmyślając jak rok temu było cudownie, gdy Wiesiek żył. Wtedy aż tak bardzo tego nie doceniała.
-Wszystkiego najlepszego, mamo!
Wybuchła szlochem. Zaniepokojone wnuki spojrzały na nią. Same trudno przeżyły śmierć dziadka. Córka próbowała nie dawać po sobie odczuć jaki to dla niej ból. Wszystko, żeby jej nie zamartwiać.
-Nie płacz, proszę. On by nie chciał, żebyś płakała. Nie ważne ile razy będziesz mnie odrzucała, to nie zostawię cię. Możesz czuć się sama, ale nie jesteś samotna.
Podbiegła i uściskała wnuki. Jej skarby, za którymi tak tęskniła...

W oknie stała starsza kobieta. Próbowała ukryć łzy. To jedyna rzecz, która ją uszczęśliwiła od śmierci męża. Jakąś część niej również umarła. Jej serce było jak z kamienia. Dopóki nie zauważyła, że ludziom na niej zależy. Obwiniała wszystkich o narzucenie się, choć w duszy pragnęła by nie musiała dzielić wielkiego mieszkania samotnie. Jak to się skończyło? Nie potrafiła...

Marta leżała w łóżku. Od godziny bezskutecznie próbowała zasnąć. Jutro Wigilia. Jak co roku będzie musiała słuchać tych samych pytań, uśmiechając się głupio. W głowie odtwarzała możliwe scenariusze i szukała wymówki co zrobić, by wyjść szybciej.

Ewa położyła spać dwójkę dzieci i poszła wziąć kąpiel po intensywnym dniu. Spojrzała w lustro nie poznając siebie. Co się z nią stało? Zapadnięte oczy, przesuszone włosy i wymuszony uśmiech. Marka jak zwykle nie było. Nawet dzień przed Wigilią nie potrafił wrócić do domu na noc. Miała tylko nadzieję, że jutro będzie w stanie iść z nią do rodziców.

Usiedli do kolacji. Marek obok Ewy i dzieci, Marta po przeciwnej stronie obok rodziców.
- Co u was słychać? – zaczęła mama
- wszystko dobrze- odpowiedziały wspólnie.
- Ewuś, u ciebie to na pewno, ale Marta? Wciąż sama. Nie można tak żyć samemu. Lata lecą, czas ucieka. Nie kręci się tam nikt obok ciebie?
- mamo….
- mama ma rację! Musisz być bardzo samotna. Jeśli chcesz możesz wprowadzić się do nas. Nie będziesz siedziała sama w czterech ścianach.
- tato…
- rodzice mają rację, nawet nie masz do kogo się odezwać wieczorami
- alee... ja nie jestem samotna. Mam pracę, w której odnoszę sukcesy. Mam przyjaciół, do których mogę zadzwonić o każdej porze dnia. Mam pasję, której poświęcam swoją całą uwagę i mam go...
Wszyscy szeroko otworzyli oczy
- kogo?!
- psa! Mówiłam wam, że jakiś czas temu przygarnęłam psa. Jestem szczęśliwa, naprawdę.
W Marka kieszeni zadzwonił telefon.
- Przepraszam to ważne... niestety muszę iść. To z pracy. Wiem, że jest Wigilia, ale siła wyższa.
Ewa spuściła wzrok, w oczach miała łzy.
- bo widzicie.. można być samemu i nie być samotnym i równie dobrze można być z kimś, na każdym kroku odczuwając samotność- odparła Marta przyglądając się siostrze.

Marta leżała w łóżku. Od godziny bezskutecznie próbowała zasnąć. Jutro Wigilia. Jak co roku będzie musiała słuchać tych samych pytań, uśmiechając się głupio. W głowie odtwarzała możliwe scenariusze i szukała wymówki co zrobić, by wyjść szybciej.

Ewa położyła spać dwójkę dzieci i poszła wziąć kąpiel po intensywnym dniu. Spojrzała w lustro nie poznając siebie. Co się z nią...

- Cześć Drzewo! Co tam u ciebie na górze?
Drzewo spojrzało na Grzyba z niesmakiem.
- Wspólne życie w symbiozie nie oznacza jeszcze, że musimy ze sobą rozmawiać.
Po czym Drzewo odwróciło się od Grzyba (jeśli to w ogóle jest możliwe) i zagadało do swojego liściastego sąsiada. Ten jednak wydawał się niezainteresowany i nie zaszczycił Drzewa większą uwagą. Nasz bohater postanowił więc nie mówić nic i poobserwować chmury. Dookoła słyszał rozmowy innych.
'Wokół mnie jest tyle drzewiastych.' - pomyślał. 'A ja czuję się taki samotny. To nie moja wina, że jestem jedyny z igłami i wyglądam dziwnie.'
Ale najgorzej było w nocy, gdy wszyscy w lesie pochylali się w stronę innych, aby się ograć. A on siedzial smutny i zmarznięty. Jednak nagkę poczuł lekki dotyk.
- Co ty robisz?! - spytał Grzyba, który natychmiast odsunął się na dźwięk jego ostrego głosu.
- Chciałem tylko, żeby było nam cieplej. - odparł skruszony.
Drzewo spojrzało na niego z innej perspektywy.
- No dobra, skoro już się uparłeś. - odparł z udawaną obojętnością.
Zadowolony Grzyb pochylił się z powrotem, a Drzewo poczuło się sto razy lepiej niż przedtem.
Rano dużo ze sobą rozmawiali i opowiadali przeróżne historie. Tak się zagadali, że Drzewo zapomniało o fotosyntezie.
A nocą, kiedy wszyscy spało, a Grzyb tak chrapał, że wyemigrowały wszystkie ptaki z Drzewa i jego sąsiadów, Drzewo spojrzało na księżyc. Poczuło się trochę, jakby było jedynym drzewem na świecie. Ale to by mu nie przeszkadzało. W końcu znalazł przyjaciela. I dopiero wtedy uswiadomił sobie, co miał na myśli Grzyb, gdy powiedział: 'Możesz być sam, ale nigdy nie będziesz samotny'.

- Cześć Drzewo! Co tam u ciebie na górze?
Drzewo spojrzało na Grzyba z niesmakiem.
- Wspólne życie w symbiozie nie oznacza jeszcze, że musimy ze sobą rozmawiać.
Po czym Drzewo odwróciło się od Grzyba (jeśli to w ogóle jest możliwe) i zagadało do swojego liściastego sąsiada. Ten jednak wydawał się niezainteresowany i nie zaszczycił Drzewa większą uwagą. Nasz bohater...