Nigdy nie byłam (jak, to się potocznie mówi "kochliwą" osobą. Nie w głowie mi były miłostki, ale cóż... Stało się. W czasie, gdy chodziłam do gimnazjum. On wysoki, ciemny blondyn, niedostępny, tzw. "kujon". Coś w nim mnie intrygowało. A, że chodziliśmy do jednej klasy, to zaczęło się od spisywania zadań z fizyki czy chemii. On nigdy nie chciała nikomu dawać swoich zadań, ale do mnie widocznie miał słabość, bo nigdy nie odmówił. Był przystojny, uśmiechnięty, ale odrobinę nieśmiały. Kontakt między nami sam się stawał coraz lepszy. Znajomi mówili, że on się zmienił dzięki mnie, bardziej się otworzył. Dyskoteki, wspólne wolne tańce, smsy, rozmowy przez telefon... Unosiłam się nad ziemią, lecz na tym się skończyło. I nigdy nic więcej. Bardzo rzadko go spotykam, a, to wszystko już jest bardzo odległym wspomnieniem. Nasze drogi rozeszły się, ale przynajmniej są wspomnienia, których nikt nam nie odbierze.

Nigdy nie byłam (jak, to się potocznie mówi "kochliwą" osobą. Nie w głowie mi były miłostki, ale cóż... Stało się. W czasie, gdy chodziłam do gimnazjum. On wysoki, ciemny blondyn, niedostępny, tzw. "kujon". Coś w nim mnie intrygowało. A, że chodziliśmy do jednej klasy, to zaczęło się od spisywania zadań z fizyki czy chemii. On nigdy nie chciała nikomu dawać swoich zadań,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją pierwszą miłością był kolega z pracy. Wcześniej jakoś nie zwracałam większej uwagi na chłopaków, miałam przyjaciół, kolegów, byłam może dwa razy zauroczona, ale nigdy nie zakochałam się tak naprawdę, żeby być w stanie powiedzieć: "To jest to". I kiedy pojawił się on było podobnie, bardzo długo traktowałam go tylko jako dobrego kolegę, kumpla z którym można pożartować, pogadać. Tak naprawdę nie zauważyłam, że on myślał o mnie zupełnie inaczej, poważniej. Ale był jeden dzień, w którym wszystko się zmieniło. Znaliśmy się już od 2 lat. I wtedy, pewnego dnia przyniósł mi nagle zerwany gdzieś w pracy kwiat (pracowaliśmy w firmie ogrodniczej) i słodycze, położył je na moim stoliku i tak po prostu odszedł. Zdążyłam tylko zawołać za nim: "Dziękuję!". I od tej pory odwiedzał mnie już każdego dnia. Jakiś czas później wszystko się odwróciło. Dowiedziałam się, że postanowił wrócić do swojej byłej dziewczyny, która była w ciąży. Nie było nam dane być razem, chyba za późno dostrzegłam w nim swój ideał, człowieka wyjątkowego, za jakiego do tej pory go tak naprawdę uważam. Jest już mężem i tatą dwójki ślicznych chłopaków. A ja nigdy nie przestałam go kochać. Życzę mu szczęścia. I jestem mu wdzięczna, że był w moim życiu, że go poznałam.

Moją pierwszą miłością był kolega z pracy. Wcześniej jakoś nie zwracałam większej uwagi na chłopaków, miałam przyjaciół, kolegów, byłam może dwa razy zauroczona, ale nigdy nie zakochałam się tak naprawdę, żeby być w stanie powiedzieć: "To jest to". I kiedy pojawił się on było podobnie, bardzo długo traktowałam go tylko jako dobrego kolegę, kumpla z którym można pożartować,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Był taki chłopak. Na imię miał Sebastian. Podkochiwałam się w nim od trzeciej podstawówki. Raz nawet razem tańczyliśmy walczyka w czasie przedstawienia na Dzień Matki. Wzdychałam do niego. Przyszło gimnazjum, trafiliśmy do różnych klas. Nadal trochę byłam w nim zadurzona, zwierzyłam się tylko najbliższym koleżankom w największej tajemnicy, i tak miałam już ciężkie życie z „miłymi” kolegami, którzy dawali mi do zrozumienia, że brzydkie grubaski nie mają prawa do szczęścia i szacunku. Koleżanki, chcąc dobrze, powiedziały Sebastianowi o moim uczuciu. Jego wzrok i słowa, które wycedził z obrzydzeniem, długo we mnie siedziały. Stały się fundamentami, na których zaczęłam budować mur ochronny wokół siebie. Strach przed osądem mojej osoby przez innych ludzi jest we mnie nadal. Nieliczne, wytrwałe osoby przebijają się przez moją skorupę, za co jestem im wdzięczna, bo ratują mnie przed totalną samotnością.
Spotkałam Sebastiana parę miesięcy temu w sklepie. Z trudem go poznałam, on poznał mnie od razu. Trochę pogadaliśmy co tam u nas, jak nam się żyje. Powiedział, że się zmieniłam. Nic nie odpowiedziałam. Spytał się, czy nie miałabym ochotę się umówić na kawę czy do kina. Spojrzałam na niego i powiedziałam to samo, co usłyszałam od niego lata wcześniej: "Ale ja nie chcę z tobą chodzić". Milczał, ale widziałam, że zrozumiał. Pożegnaliśmy się. Każdy poszedł w swoją stronę. Z tym, że ja odleciałam jak na skrzydłach, bo zdałam sobie sprawę, że pozbyłam się demona, który od lat mnie dręczył.

Był taki chłopak. Na imię miał Sebastian. Podkochiwałam się w nim od trzeciej podstawówki. Raz nawet razem tańczyliśmy walczyka w czasie przedstawienia na Dzień Matki. Wzdychałam do niego. Przyszło gimnazjum, trafiliśmy do różnych klas. Nadal trochę byłam w nim zadurzona, zwierzyłam się tylko najbliższym koleżankom w największej tajemnicy, i tak miałam już ciężkie życie z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nowe miasto, nowa szkoła, nowi ludzie i ja. Sama pośród tylu nowości. Weszłam do szkoły z odrobiną lęku i nieśmiałym uśmiechem, przygotowana na rozpoczęcie nowego życia. Nie sądziłam jednak, że przewróci się ono do góry nogami po zaledwie trzynastu dniach.
Trzynastego września zobaczyłam jego, najprzystojniejszego, najbardziej przebojowego chłopaka w szkole i właśnie wtedy moje serce zaczęło bić tylko dla niego. Obserwowałam go z fascynacją i przerażeniem. Co będzie jeśli on się zorientuje, że na niego zerkam? A jeśli w ogóle nie dowie się o moim istnieniu? Jego uśmiech wywoływał radość na mojej twarzy, jego smutek psuł mi humor a każde jego spojrzenie wywoływało falę gorąca wędrującą po całym moim ciele. Wpadłam po uszy!
Nie sądziłam, że kiedykolwiek będzie mi na kimś zależało tak bardzo jak na nim. Myślałam i śniłam o nim każdego dnia wyobrażając sobie nasze pierwsze spotkanie.
Stało się! Po kilku miesiącach poznałam go zupełnie przez przypadek. Każdego dnia wspominam jego pierwsze słowa i zabójczy uśmiech, który do dzisiaj zapiera mi dech w piersiach. Nieśmiała, naiwna, przeciętna pierwszoklasistka zakochana w przebojowym maturzyście, który mógł mieć każdą. Starałam się wypierać tę koszmarną myśl, dająca się we znaki przy każdej rozmowie i spotkaniu. Byłam przerażona możliwością stracenia go i tego uczucia, które na zawsze mnie odmieniło.
Po ponad siedmiu latach, które minęły od pamiętnego trzynastego września mogę śmiało powiedzieć, że był to jeden z najlepszych dni w moim życiu. Mój przebojowy chłopak kocha mnie taką jaka jestem, jego uśmiech rozjaśnia każdy mój dzień, a uczucie, które pojawiło się wraz z nim do dzisiaj mąci mi w głowie!

Nowe miasto, nowa szkoła, nowi ludzie i ja. Sama pośród tylu nowości. Weszłam do szkoły z odrobiną lęku i nieśmiałym uśmiechem, przygotowana na rozpoczęcie nowego życia. Nie sądziłam jednak, że przewróci się ono do góry nogami po zaledwie trzynastu dniach.
Trzynastego września zobaczyłam jego, najprzystojniejszego, najbardziej przebojowego chłopaka w szkole i właśnie wtedy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją pierwszą miłość miałam już w 3 klasie podstawówki. Był to chłopak, który strasznie mi się podobał, przez co trochę mnie onieśmielał. Chodziliśmy do jednej klasy, a on mieszkał niedaleko. Nasze mamy się przyjaźniły.

Byłam w nim tak zakochana, że przy nim nie mogłam się zachowywać normalnie i krępowała mnie jego obecność. Starałam się go unikać, bo za każdym razem gdy był gdzieś obok mnie, byłam kompletnie sparaliżowana. Pewnie brał mnie za jakąś dziwaczkę, bo zawsze się przy nim z nerwów wygłupiałam. Pisałam o nim jedynie w moim pamiętniku. Wyobrażałam sobie, że gdy dorośniemy zostaniemy parą i będziemy żyć jak w jakimś Hollywod'kim filmie. Bogacze mieszkający na Florydzie jeżdżący kabrioletem, w którym wiatr rozwiewa moje włosy. Wszystko było teoretycznie dobrze, dopóki moja starsza siostra nie wetknęła nosa do mojego pamiętnika, w którym zapisywałam wszystkie marzenia o naszych wspólnych planach. Zaczęła mnie wyśmiewać z powodu moich marzeń i mówić, że nigdy nie będziemy parą. Ktoś kto nigdy tego nie przeżył, pewnie nie zdaje sobie sprawy jaki to ciężar. Siostra groziła mi, że wszystkim powie, że jestem w nim zakochana i co o nim piszę w moim pamiętniku, a ja panicznie się tego bałam, bo wiedziałam, że wszyscy zaczęli by o mnie plotkować i mnie wyśmiewać. Nie mówiąc już o jego z pewnością negatywnej reakcji na to, że zakochała się w nim jakaś "szara myszka", która w ogóle się do niego nie odzywa i go unika...
Tak o to przez cały czas chodzenia z moją sympatią do jednej klasy moja starsza siostra szantażowała mnie i rozkazywała mi, a ja musiałam być jej posłuszna żeby nikt się o tym nie dowiedział. Ciągle słyszałam z jej ust "Zrób to, bo wszystkim o nim powiem!"
Nigdy nie odważyłam się powiedzieć mu, co do niego czułam i ciągle się przy nim dalej "zamykałam".

Siostra do dzisiaj nikomu nie wygadała mojego sekretu (dzięki mojemu służeniu jej), ale zawsze się do mnie podle uśmiecha gdy go spotykamy (tak, nasze mamy nadal się przyjaźnią). Wiem, że już teraz trochę mi odpuściła, jednak nigdy nie przestanę czuć krępacji przy nim. Oczywiście teraz już nic do niego nie czuję. Każdy z nas "poszedł w swoją stronę". Nie rozmawialiśmy ze sobą od lat.


Oto prawdziwa historia mojej(przynajmniej dla mnie) niezwykle trudnej miłości, która budzi we mnie niepokój do dziś...

Moją pierwszą miłość miałam już w 3 klasie podstawówki. Był to chłopak, który strasznie mi się podobał, przez co trochę mnie onieśmielał. Chodziliśmy do jednej klasy, a on mieszkał niedaleko. Nasze mamy się przyjaźniły.

Byłam w nim tak zakochana, że przy nim nie mogłam się zachowywać normalnie i krępowała mnie jego obecność. Starałam się go unikać, bo za każdym razem gdy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja pierwsza miłość, mój pierwszy zawód miłosny, rozczarowanie, odrzucenie - a wszystko to w przedszkolu.
Ja - drobna, jasnowłosa dziewczynka, przez wszystkich lubiana.
On - śliczny, ciemnnowłosy, z uroczym uśmiechem, najbardziej popularny chłopiec w grupie.
Zdawać by się mogło - idealna para!
Czas akcji - Walentynki. Każde dziecko w grupie przygotowuje laurkę, którą wręcza swojej sympatii.
Stoję w sali, odbierając kolejne serduszka od kolejnych chłopców, cały czas trzymając w ręce własne - żeby na końcu wymienić się z NIM.
A on? Mija mnie obojętnie, obdarowując symbolem swojej miłości moją koleżankę... A przecież właśnie wtedy wypadły jej dwa przednie zęby! Pokonała mnie szczerbata rywalka...

Moja pierwsza miłość, mój pierwszy zawód miłosny, rozczarowanie, odrzucenie - a wszystko to w przedszkolu.
Ja - drobna, jasnowłosa dziewczynka, przez wszystkich lubiana.
On - śliczny, ciemnnowłosy, z uroczym uśmiechem, najbardziej popularny chłopiec w grupie.
Zdawać by się mogło - idealna para!
Czas akcji - Walentynki. Każde dziecko w grupie przygotowuje laurkę, którą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją pierwszą miłością życia był Marcin. Poznałam go na koloniach jako dziesięcioletnia dziewczynka. Właściwie przez cały turnus nie miałam pojęcia o jego istnieniu. Ale gdy podczas ostatniej dyskoteki poprosił mnie do tańca - już wiedziałam, że to jest moja miłość. Nasz pierwszy pocałunek był skradziony ukradkiem za kominkiem w pięknym ogrodzie w pensjonacie, w którym byliśmy jako grupa kolonijna zameldowaniu. Piękna całej sytuacji dodaje fakt, że był to Poronin, więc pierwszy pocałunek z pierwszą miłością odbył się w tak cudownym miejscu. Później kontakt się urwał, bo Marcin był starszy ode mnie o jakieś 5 lat, jednak znając jego numer telefonu wydzwaniałam do niego do domu przez 2 lata i płakałam po nocach, bo nigdy nie mogłam go zastać. Fantastyczne wspomnienia dziecięce mimo tragicznego zakończenia, bo po pocałunku już nigdy go nie widziałam :)

Moją pierwszą miłością życia był Marcin. Poznałam go na koloniach jako dziesięcioletnia dziewczynka. Właściwie przez cały turnus nie miałam pojęcia o jego istnieniu. Ale gdy podczas ostatniej dyskoteki poprosił mnie do tańca - już wiedziałam, że to jest moja miłość. Nasz pierwszy pocałunek był skradziony ukradkiem za kominkiem w pięknym ogrodzie w pensjonacie, w którym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Możecie nie wierzyć lub nie ale ja swoja pierwszą miłość spotkałam w drugiej klasie podstawówki.Odległe to czasy,pamiętam już trochę przez mgłę ale co nieco pamiętam.Miał na imię Jacek.Pyzata buzia i mnóstwo piegów na twarzy.Samotny zawsze siedział na korytarzach,koledzy go omijali bo troszkę był "swoich rozmiarów". A i ja szara myszka nie miałam koleżanek,bo zawsze potrafiłam lepiej dogadywać się z chłopcami.Zresztą na moim podwórku byłam ja i chłopacy.To z nimi grałam w klasy,to z nimi kopałam piłkę ,siedziałam na trzepaku,skakałam na skakance.Byłam po prostu chłopczycą.
Jacek siedział na parapecie okna,zajadał drożdżówkę.Przechodziłam koło niego a on zeskoczył i jakby nigdy nic podłożył mi nogę.Byłam wściekłą na niego ,wyrwałam z ręki drożdżówkę i wyrzuciłam do kosza.Potem uciekłam jak najszybciej.Na drugi dzień Jacek znów siedział na parapecie,kiedy przechodziłam zeskoczył z parapetu a ja w przerażeniu podskoczyłam jakby chciał mi podłożyć nogę i zwiałam.Na kolejny dzień omijałam już korytarz na którym przesiadywał Jacek.Nie pamiętam już jak to się stało ale kilka dni później Jacek mnie "dorwał"i wyrzucił moja kanapkę do kosza a uciekając śmiał się,że mam za swoje.Byłam okropnie zła na niego ,doścignęłam go i dałam mu parę kopniaków w d...Niestety przechodziła wtedy nauczycielka i poszliśmy oboje na dywanik do dyrektora.Wiadomo rodzice wezwani,pogadanka i oczywiście musieliśmy się pogodzić.Podaliśmy sobie ręce i długi czas omijaliśmy się nawzajem.Do pewnego dnia, gdy Jacek jak nigdy nic się nie stało,znów zeskoczył z parapetu i zapytał czy nie chciałabym zjeść z nim drożdżówkę.I tak oto drożdżówka nas "złączyła". Byliśmy parą do ósmej klasy ,później nasze drogi się rozeszły i niestety nie wiem gdzie mój Jacek przebywa..

Możecie nie wierzyć lub nie ale ja swoja pierwszą miłość spotkałam w drugiej klasie podstawówki.Odległe to czasy,pamiętam już trochę przez mgłę ale co nieco pamiętam.Miał na imię Jacek.Pyzata buzia i mnóstwo piegów na twarzy.Samotny zawsze siedział na korytarzach,koledzy go omijali bo troszkę był "swoich rozmiarów". A i ja szara myszka nie miałam koleżanek,bo zawsze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie posiadałam nigdy motylków w brzuszku z powodu,że widzę przystojnego chłopaka. Nie biegałam za nimi kosztem lekcji, bo niekoniecznie muszę patrzeć godzinami na mojego wybrańca. Zwykle było tak,że chłopcy się we mnie kochali, a niestety dostawali kosza. Jedynie moje serce można było skraść podczas tańca przytulańca w czasie szkolnych dyskotek. Tak jak to śpiewał Ryszard Rynkowski "Serce z kamienia" posiadałam. Chemia dopiero w latach szkoły średniej poluzowała. Patrzę na niego z ukosa, ale za to tylko, że wytarł pocałunek. Inni chłopcy nie narzekaliby, lecz ucieszyliby się z powodu buziaka. A on go wytarł. Ot po prostu. Widocznie nie brał go na poważnie - świnia. Doświadczenie to nauczyło mnie wielu rzeczy. Miało się wówczas 16 lat. Cieszę się,że teraz lubię kochać wszystkich i dzielić się z tą miłością. Buziak dla wszystkich.

Nie posiadałam nigdy motylków w brzuszku z powodu,że widzę przystojnego chłopaka. Nie biegałam za nimi kosztem lekcji, bo niekoniecznie muszę patrzeć godzinami na mojego wybrańca. Zwykle było tak,że chłopcy się we mnie kochali, a niestety dostawali kosza. Jedynie moje serce można było skraść podczas tańca przytulańca w czasie szkolnych dyskotek. Tak jak to śpiewał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przez trzy lata chodziliśmy razem do klasy, jednak dopiero podczas ostatniego roku zaczęło coś iskrzyć. Oboje byliśmy cichymi, zwykłymi osóbkami, a mimo to zwróciliśmy na siebie uwagę.
Nasza miłość była dla nas tą pierwszą i prawdziwą, dlatego i najtrudniejszą. Człowiek dopiero uczy się kochać i obchodzić z drugą osobą. Trzeba pozbyć się egoizmu, a zaopatrzyć w empatię i wyrozumiałość. Związek to przede wszystkim ciężka praca.
Nie chcę opisywać uroczych i wartych zapamiętania chwil, które przeżyliśmy. Sama idea pierwszej miłości jest dla mnie o wiele ważniejsza. Już jako mała dziewczynka postanowiłam, iż będą dążyć do tego by być tylko z jednym mężczyzną, do końca życia. W tych czasach niewielu docenia to uczucie, a ja chciałam by było czymś wyjątkowym.
Nie było idealnie. W końcu go straciłam. Dopiero wtedy człowiek zaczyna rozumieć jak ważna jest miłość. Nie potrzebnie krzyczymy, nie potrzebnie wymagamy, nie potrzebnie się obrażamy.
Jednak w końcu napisał i wszystko zaczęło się naprawiać. Odmienieni postanowiliśmy spróbować jeszcze raz. Odżyliśmy i rozkwitliśmy. Wciąż bywa ciężko. Jednak wierzę w przeznaczenie i to, że właśnie on będzie tym ostatnim, ponieważ jest najlepszym co mnie w życiu spotkało.

Przez trzy lata chodziliśmy razem do klasy, jednak dopiero podczas ostatniego roku zaczęło coś iskrzyć. Oboje byliśmy cichymi, zwykłymi osóbkami, a mimo to zwróciliśmy na siebie uwagę.
Nasza miłość była dla nas tą pierwszą i prawdziwą, dlatego i najtrudniejszą. Człowiek dopiero uczy się kochać i obchodzić z drugą osobą. Trzeba pozbyć się egoizmu, a zaopatrzyć w empatię i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej